Zorgen om ongelovigheid familie

Ds. A. Simons | Geen reacties | 11-04-2018| 10:26

Ik heb een vraag aan ds. Simons. Ik maak me grote zorgen over mijn familie, over mijn ouders en schoonouders en ook over mijn lieve broers. Over hun heil, over hun ongelovigheid. Door genade mag het anders zijn in mijn leven, ik mag de Heere kennen en Hem liefhebben. Nu gun ik het ook aan mijn familie. Wat moet ik doen als de familie alles voor verdacht houdt bij mij? Dat mag en daar gaat het mij niet om, maar hoe kan ik hen naar Christus leiden? Ik weet dat ik ze niet kan bekeren en dat ik het mag verwachten van Hem en ik voor ze zal en mag bidden, toch geeft het me zoveel zorgen...

Ik houd zo vaak mijn mond terwijl ik wil spreken over de liefde Gods. Broers die worstelen met alles, die geen zicht hebben op Hem, waar ook veel mee gesproken is. Ik kan het niet doen, weet ik, het hangt niet van mij af. Maar de zorg drukt me. Mijn ouders worden ouder en ze leven zonder God, zonder hoop, zonder liefde, geen enkele troost. En ze weten het, ze geven toe onbekeerd te zijn. En dan staat Hij daar en wil Zijn liefde zo graag kwijt. Ik gun hen Jezus’ rust en vrede. Hoe kan ik het zoutend zout zijn?

Bedankt voor je bewogen vraag. Volgens mij geef je zelf voldoende antwoorden op je vragen. Wat gaat er mis in je mail? Ik vergelijk het maar met een bootje op de plassen. Het vaart heel onrustig op het water. Soms schept aan de ene kant water en dan weer aan de andere kant. Onrustig vaart het naar de overzijde. Je gebruikt in je schrijven dertienmaal het woordje ik. Wat moet ik doen, ik verwacht het van, ik gun hen Jezus’ rust en vrede. Ik houd zo vaak mijn mond, enz.

Stop er eens even mee om zoveel te moeten en te doen. Zaai aan alle wateren en trek je hand ervan af. Getuigen, meer niet. God laten werken dwars door alles heen. En jij dan? Stil zijn en het van Hem alleen verwachten. Je wilt zo graag wat doen. Dat is op zichzelf niet verkeerd. Maar wees nu eens stil voor God en verwacht het van Hem alleen.

Ja maar zeg je; ik kan ze toch niet zo verloren laten gaan? Ze liggen al verloren, ze kunnen alleen behouden worden door het geloof alleen, zonder de werken van een mens. Ik bedoel dit schrijven niet hard of onverschillig. Integendeel. Maar waar wij de dingen loslaten, daar grijpt God ze vast. Waar wij ons overgeven daar kan God gaan werken. Het lijkt zo dubbel, zo tegenstrijdig. Maar vis nu eens aan de andere kant omdat God het gezegd heeft. Tegen nature. Tegen alle orde in. Alleen omdat Hij het gezegd en beloofd heeft. Zijn naam moet immers eeuwig eer ontvangen.
 
Laat God werken, het willen en het werken naar Zijn welbehagen.

Groeten,
Ds. A. Simons, Montfoort 

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Simons

• Geboortedatum:
  07-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Valburg-Homoet
• Status:
  Actief

166 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven