Afreageren op vriend

Als meisje met autisme herken ik me wel wat in jouw verhaal. Meisjes zijn vaker toch wat beter dan jongens met autisme in staat om ondanks hun autisme wel aangepast/wenselijk te reageren in bepaalde situaties. Dit kost echter veel energie. Je bouwt die frustraties op bij school en soms ook thuis. Op een plek waar je je veilig voelt (vaak thuis, maar als je thuissituatie ook niet prettig is kan dit juist bij je vriend zijn) is de ruimte om te laten zien hoe alles je frustreert, en ga je jezelf uiten. Helaas betekent dit wel dat je daarmee de mensen waar je het meest van houdt kunt kwetsen. Je doet dit juist bij hen omdat zij van je houden zoals je bent, dus je minder bang bent dat ze je zullen afwijzen vanwege je gedrag.
Ik weet niet of je zelf zicht hebt op welke frustraties je opbouwt binnen school en je thuissituatie, en misschien ook in andere sociale situaties en het studeren (weet niet of je ook veel last hebt van executieve functie-beperkingen, waardoor bijvoorbeeld plannen erg moeilijk kan gaan en je dingen wel kunt bedenken maar het ook werkelijk doen niet lukt). Een hulpverlener zou je kunnen helpen je gevoelens beter te leren herkennen en plaatsen. Het gebeurt namelijk vaak bij mensen met autisme dat ze wel van alles voelen, maar het niet goed doorhebben van zichzelf, totdat het zo opgebouwd is dat het 'knapt', dus je heel boos of verdrietig of bang wordt of allerlei lichamelijke klachten krijgt. Ook hebben mensen met autisme vaak niet door waar de gevoelens vandaan komen, en kunnen ze dus ook niet makkelijk uiten wat er aan de hand is. Zo heb ik zelf heel veel moeite gehad op de middelbare school (brugklas) met het zelf moeten inplannen van huiswerk en het steeds wisselen van lokaal/les (moeite met veranderingen) en kon daar geen overzicht in houden. Maar ik kon aan niemand vertellen wat er aan de hand was, want ik kon het voor mezelf niet plaatsen. Ik merkte alleen dat ik elke dag met hoofdpijn thuiskwam, steeds vermoeider werd en op gegeven moment depressief/burn-out thuis kwam te zitten (ook omdat er in mijn thuissituatie geen begrip en hulp was).
Begrip in je omgeving is één van de belangrijkst dingen om het vol te kunnen houden. Als je geluk hebt krijg je een hulpverlener die je daarin helpt, maar ik moet helaas zeggen dat mijn ervaring in hulpverlenerland is dat niet alle mensen die wat over autisme hebben geleerd je ook werkelijk kunnen helpen. Vooral als mensen hun kennis voornamelijk uit boekjes hebben begrijpen ze niet altijd de werkelijke problemen waar iemand met autisme tegenaan loopt en kunnen ze niet altijd de vertaalslag maken zodat iemand met autisme ook snapt waar ze het over hebben. Juist doordat mensen met autisme anders denken (detailistisch in plaats van vanuit het overzicht, en met weinig bewustzijn/begrip van eigen en/of andermans emotie) kunnen zij algemene informatie die zij krijgen over hoe autisme werkt vaak helemaal niet toepassen op zichzelf. Terwijl juist die toepassing op jezelf nodig is om er wat mee te kunnen. Daarom: zoek hulp, maar wees alert op dat je er ook echt wat aan hebt, en niet alleen braaf een psycho-educatieklasje zit te volgen waarna je weer met al je problemen terug naar huis zeult. Als je iets niet begrijpt of niet toe kunt passen op jezelf, geef dat aan. Blijf het aangeven, ook als mensen dat eerst niet snappen omdat je wel slim overkomt. Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Wat voor jouw vriend en jouzelf al kan helpen is dat je hem vertelt dat je veel frustraties opbouwt en ze bij hem uit omdat je je bij hem veilig voelt. Dat je hem niet wilt kwetsen en dat de heftigheid waarmee je de dingen aan hem vertelt niet veroorzaakt wordt door de druppel die de emmer deed overlopen, maar door die hele emmer.
Op het moment dat je jezelf boos voelt worden, benoem dan als het lukt: dit is weer even zo'n moment: de frustratie zit even heel hoog door school/thuissituatie/wat dan ook, dus het komt er nu even wat ongenuanceerd uit.
Wat hij op zo'n moment kan doen is dit: 1. Relativeren dat het niet allemaal op hem van toepassing is maar dat het jouw opgebouwde frustratie is van het altijd maar aanpassen en niet begrepen worden,
2. Met jou meeleven (Niet meteen oplossingen bedenken. Hier zijn vooral mannen erg toe geneigd, hoewel sommige vrouwen, met name vrouwen met autisme, hier ook wel wat van kunnen.) Hoe kan hij meeleven? Door opmerkingen als: "Ik merk dat je veel frustraties hebt, het valt ook niet mee wat je allemaal te dragen hebt." Begrip tonen dus.
3. Je even laten uitrazen en er dan ook een stop op te zetten. Niet op een manier van: nou mag het er niet meer zijn, maar wel dat hij zijn grens aangeeft van hoeveel hij kan verdragen. Hij mag zeggen: Stop, ga maar even naar je kamer/plekje alleen om even 'af te koelen' (lees: tot rust te komen en te verwerken), daarna kom ik er bij je op terug.
4. Er ook werkelijk op terug komen. Als je wat gekalmeerd bent kun je misschien samen bespreken wat je hebt kunnen bedenken wat nou allemaal in die 'overgelopen emmer' zit. Door er samen over te praten kom je misschien achter nog meer dingen, en hier mag hij wel ook met jou oplossingen gaan bedenken waar mogelijk, maar wel altijd vanuit het begrip, zodat het geen nieuwe ruzie wordt.

Dingen die jij hierin kan doen:
-Accepteren dat jouw emotie, zo hevig als hij ook voelt, ook weer mag zakken. Als persoon met autisme kun je namelijk heel geneigd zijn in je emotie te blijven hangen. Dit komt vaak omdat je het gevoel hebt dat het anders niet gezien wordt. Als jouw vriend echter bij jou terugkomt op wat je voelde en waar je denkt dat het vandaan komt etc. zul jij leren dat het niet nodig is zolang in jouw boosheid te blijven hangen omdat je wél gezien wordt en het júíst goed komt als je je woede ook weer loslaat.
-Als je woede gezakt is, ook ruimte hebben voor wat hij voelt bij wat er zojuist gebeurd is. Als jij zelf het al moeilijk vindt om te begrijpen wat er precies met je gebeurt, kun je je wel voorstellen dat het voor hem helemaal ingewikkeld is. Geef hem na afloop een knuffel en bedank hem voor hoe hij zijn best doet goed met jou om te gaan. Zeg sorry voor de punten waarin je hem gekwetst hebt en leg uit hoe je dat wel en niet bedoelde. Vertel hem dat je hem waardeert en dat je blij bent dat hij je de ruimte geeft je gevoel te uiten bij hem.
-Je zult ook moeten accepteren dat je vriend niet perfect is, dus ook niet perfect kan reageren zodat jouw woede helemaal getemperd wordt. Mannen zijn over het algemeen geneigd juist oplossingen te gaan bedenken, en daarin kunnen ze wel wat leren meer mee te leven maar dat is niet in één keer geland en vergt oefening. Hij zal geduld met jou moeten hebben, en jij met hem. Dat is heel lastig als je gefrustreerd bent, maar probeer het toch, en als het mislukt zeg daar dan na afloop sorry voor.

Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben!

Goed artikel . Goede vraag. Goede adviezen. Mijn vrouw houdt van me. Ondanks mijn asperges. Stress etc. Wat helpt is vroeg naar bed. Mijn grenzen in de gaten houden. Bij vermoeidheid vliegt de fluit van de fluitketel.... Met elkaar erover praten op goede momenten maakt het herkenbaar voor allebei. Ik kan er soms om lachen. Niet als ik ontploffing natuurlijk....