Ruziënde kinderen
C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 17-10-2017| 14:58
Vraag
Vraag aan mevrouw Rots. Allereerst willen wij u hartelijk bedanken voor uw wijze antwoorden. U hebt ons al eerder geholpen met uw confronterende en wijze inzichten en hopen dat u ons met onderstaand probleem ook verder kunt helpen. We hebben drie kinderen van wie twee tussen de 15 en 18 jaar en lopen vaak tegen het probleem aan dat ze ruzie maken. Ook kunnen ze kleinerende opmerkingen maken als anderen er bij zijn. Ze hebben hier allebei last van, maar het is toch een steeds terugkerend patroon. De ruzies zijn heel verschillend, maar gaan vaak zo snel, dat het al gebeurt voordat wij als ouders er erg in hebben om te reageren. Het kunnen opmerkingen zijn aan tafel waar een ander boos van wordt, het kunnen denigrerende opmerkingen zijn waar anderen bij zijn, maar soms worden er ook harde scheldwoorden gebruikt of nog erger een flinke duw of klap. Gelukkig zijn er ook goede momenten, maar we zouden toch handvatten willen om hier mee om te gaan zodat de sfeer in huis beter wordt.
Antwoord
Beste ouders,
Allereerst hartelijk dank voor uw complimenten. Het is altijd fijn om te horen dat antwoorden ‘iets doen’!
Binnen de veiligheid van het gezin is het voor tieners dé kans om te leren communiceren en ook om een eigen houding te leren bepalen. Tegelijk zijn er binnen het gezin ook de vóórbeelden van ouders die overgenomen worden, toch? Nee, ik zég niet dat het bij u zo gaat, maar vraag u wél om eens kritisch naar uzelf te kijken en te luisteren!
Want opvoeden is af en toe heel confronterend, omdat je als ouders nu eenmaal te maken krijgt met dingen die je níét wilt! Ik zou derhalve aan u willen vragen om eerst serieus naar uw eigen gedrag en communicatiepatronen te kijken. Hoe maakt ú ruzie? Met wie vooral? Of waarover gaan de woordenwisselingen met de diverse gezinsleden? Zet het voor u zelf eens op een rijtje, dat kan al verrassende positieve of negatieve ervaringen opleveren!
Nu uw oudste dochter op kamers is gegaan, hebt u beide tieners alleen in het weekend tegelijk thuis. Dat geeft wellicht een mooie gelegenheid om ze eens apart te nemen en dóór te praten over de manieren van ruziemaken! Bovendien zal dochterlief straks les krijgen over het opvoeden van de jeugd... het begrip ‘thuis’ is of wordt daarbij misschien een geweldige spiegel voor haar! Leuk om eens op bezoek te gaan en te ervaren hoe zij haar leven vorm gaat geven als studente en toekomstig opvoeder! Spreekt u haar aan als een volwassen vrouw, dat geeft een andere toon. Benoem de goede momenten en geef complimenten! Dat geeft een prettiger gevoel dan scheldpartijen.
Met uw zoon en andere dochter kunt u op een moment van ‘rust’ in het gezin spreken. Bovendien zijn vast en zeker wel afspraken met elkaar te maken over de vormen van communicatie. Waarbij ieder eigen en andermans grenzen gaat leren bewaken, want denigrerend over elkaar spreken -zeker in het bijzijn van anderen- is niet goed. Nooit! Dát is grensoverschrijdend gedrag en geeft een ongewenst en negatief ‘resultaat’ in terugschelden of misschien wel in het met deuren gooien of kwaad weglopen. Actie is reactie, en dat begrijpt zelfs uw jongste dochter al wel!
Ik wens u alle goeds waarbij vooral rust en vrede in huis,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ha ha;)
Dit is een herkenbare situatie. Wat mw. Rots al aangeeft: kijken naar ons eigen gedrag. Dat doen we sinds een aantal jaren. Daarvoor niet en dat voorbeeld hebben dus onze kinderen (helaas) een groot gedeelte van hun leven meegekregen. Om dat om te buigen naar ander gedrag kost tijd.
Aan de andere kant is het gezin de plek om te leren communiceren. Juist ook in conflict situaties.
Het is niet altijd gezellig bij ons. Toch zijn de gesprekken over hoe om te gaan met elkaar, God liefhebben boven alles en de naaste als onszelf ook mooi en leerzaam.
Elke dag bidden dat we de kracht van Gods Geest mogen ervaren en we reageren zullen met de gezindheid van Christus.
Onze kinderen leren dat boosheid er mag zijn, dat het uitmaakt hoe we daar mee omgaan. Leren over vergeven en dat een zacht woord de grimmigheid stopt.
Tijdens het geven van deze reactie bedenk ik wat een verantwoordelijkheid hebben we als ouders en wat een heerlijkheid dat God zegt dat als ons wijsheid ontbreekt, we het aan Hem mogen vragen en Hij zal het geven.
Dit alles neemt niet weg dat ik soms enorm van het gekibbel en geruzie baal:)
