Moeizame relatie met ouders

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 29-09-2017| 08:05

Verstandelijk weet ik dat mijn ouders van mij houden, maar ik heb wel eens het idee dat ze me haten. Ze zullen nooit tevreden met mij zijn. Ik zal nooit iets goed kunnen doen. Ik zal uitgescholden blijven worden. Alleen praktisch kunnen ze er voor me zijn. Anders niet... Ze zijn zelf psychisch zwak (niet willen weten, maar dit merk ik maar al te goed) en de ander kan ook niet met mensen omgaan. Met niemand. Mensen begrijpt hij niet. Ze kunnen er niet voor mij zijn. Ook is er altijd ruzie. Nooit anders geweest. Ik haat m’n leven... Hoe zou ik hier ooit mee om moeten gaan? Als ik naar ze toe ga, dan is dit zo kort mogelijk. De frequentie ga ik wel inkorten.

Beste vraagsteller,

Je laatste zinnen doen me vermoeden dat je niet (meer) thuis woont. Waar woon je dan? En hoe oud (of jong) ben je?

Ik lees veel verdriet in je korte brief, maar ik weet niet waar ik op moet reageren... misschien is het beste advies dat ik je kan geven: ga praten met iemand die jou kent en bij wie jij je veilig voelt! Ben je scholier, ga dan eens naar een vertrouwenspersoon op school. Je kunt ook bijvoorbeeld naar je huisarts gaan en vragen om een gesprek-in-vertrouwen. Een jeugdouderling of vertrouwenspersoon in de kerk. Mij schrijven mag natuurlijk ook, maar dan met meer gegevens over jezelf!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1558 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven