Het geloof heeft mij mijn ouders afgepakt

Ds. N. den Ouden | 1 reactie | 14-09-2017| 07:59

Nadat mijn moeder ernstig ziek is geworden, is er veel veranderd. Eerst wat achtergrondinformatie. Ik heb een christelijke achtergrond (HHK), maar het bleef bij één keer per week naar de kerk, geen Bijbellezen na het eten etc. Mijn vader is nooit meegegaan. Mijn moeder werd ernstig ziek en schoot ineens volledig door in het geloof. Ineens was het niet goed dat mijn kinderen voetbalden. Tv-kijken doen ze niet meer, ze hebben beiden (ook vader) belijdenis gedaan inmiddels. Niks is meer belangrijk. Oude vrienden vaarwel gezegd, nieuwe (kerkse vrienden) verwelkomd. Er wordt ook op de kinderen ingepraat dat ze vooral naar de kerk moeten gaan, moeten bidden, van voetbal af moeten, wat erin resulteert dat de kinderen niet graag naar oma gaan. Ook ikzelf heb weinig zin in steeds discussie te voeren.

Ik daarentegen ga steeds meer het geloof zien als sekte. Nog even en ik voel pure haat tegen alles wat kerk is. Ik heb hier artikelen gelezen over sekte. Het verschil zou zijn: bij een sekte gaat het om één leider en zijn volgelingen. Ik denk dan meteen aan Jezus. Naar mijn idee heeft het geloof mij mijn ouders afgepakt. Mijn vraag: hoe moet ik hiermee omgaan? Ik ben zelf niet gelovig. Er is totaal geen gezamenlijke interesse meer. Ik respecteer hun keuze, hou van mijn ouders en wil vaak bij ze zijn, zeker nu een ernstige ziekte de toekomst onzeker maakt, maar andersom is er altijd discussie dat ik bijbelboeken moet gaan lezen, naar de kerk moet gaan, boos als ik hier niet naar luister (let wel: ik ben zelf bijna 40, oud genoeg dus om zelf te beslissen). Ik houd rekening met hun geloof, bezoeken worden niet op zondag gepland, ik hou mijn mening voor me. Ik geef alleen aan dat we in opvatting verschillen en of we ergens anders over kunnen praten. Hoe houden we onze relatie goed, zonder steeds ruzie over hun geloof? Ik weiger te geloven dat God zou willen dat ouders en kinderen gebrouilleerd moeten raken vanwege geloof.

Er zijn veel kanten in de vraag waar ik graag op in zou gaan. Ik richt me echter maar op de kern.

Door middel van haar ziekte is je moeder heel anders tegen het leven aan gaan kijken.  Ze is opeens meer gaan zien waar het in het leven echt om gaat: God leren kennen. Ze heeft de dood in het gezicht gekeken en haar levensverwachting is onzeker. Maar het is altijd moeilijk om het evenwicht te vinden. Het zou kunnen dat ze nu vanuit haar vroegere zorgeloosheid, nu doorschiet naar een te ver doorgevoerde ijver over haar kinderen. Ze wil als het ware verloren tijd inhalen. Ze heeft wellicht zelfverwijt: ik heb in mijn opvoeding het belangrijkste nagelaten; mijn kinderen op God wijzen. Ze heeft niemand van haar kinderen en kleinkinderen over voor het verderf. Vandaar haar gedrevenheid om jullie op het goede spoor te krijgen.

Is het christelijk geloof een sekte? Inderdaad kent de Christelijke Kerk maar één Hoofd: Jezus Christus. Maar juist in sekten is niet Christus die als hoofd erkend wordt, maar is het een mens in de vorm van een godsdienstig leider die alle macht naar zich toetrekt en daar griezelige dingen mee doet. Uit je vraag maak ik niet op dat je ouders in een sekte verzeild zijn geraakt. Ze zullen lid zijn van een kerk waar gewoon een kerkenraad functioneert en niet één of andere enge leider.

Ik wil in mijn antwoord dus begrip vragen voor je moeder. Ik denk dat ze echt met een bewogen hart denkt aan haar kinderen en kleinkinderen, en ze voor het kwade wil behoeden. Zie daar dus liefde en oprechte zorg in. Er is haar alles aan gelegen dat jullie behouden worden.

Tegelijk zou ze wel moeten beseffen dat zijzelf haar kinderen anders opgevoed heeft. Ze kan geen ijzer met handen breken. Ze moet waarschijnlijk meer leren om God te laten werken, in plaats van dat zij het moet doen. Tussen de regels van jouw vraag door lees ik trouwens iets, waardoor ik vermoed dat jij niet zo totaal los bent van het geloof als jezelf wel denkt, maar dat kan ik mis hebben.

Ik voel dus mee met je moeder. Het zou heel bijzonder zijn als zij en haar (klein)kinderen de Zaligmaker mogen vinden. Ik kan echter ook begrijpen dat haar woorden op jou dwingend over kunnen komen. Misschien is haar toon en insteek ook niet helemaal goed. 

Ik proef in jou houding trouwens ook veel liefde tot je moeder. Je zou kunnen aangeven dat je haar zorg begrijpt en er liefde in proeft, maar ook dat zij jou geen andere inzichten geven kan. Dat kan alleen de Heere.

Veel wijsheid in alles!

Ds. N. den Ouden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. N. den Ouden

• Geboortedatum:
  25-10-1969
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Leerbroek
• Status:
  Inactief

125 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven