Onveilig gevoel bij stuurmanskunst echtgenoot

C. M. Chr. Rots - de Weger | 2 reacties | 25-07-2017| 08:20

Beste mevrouw Rots. Jaren geleden hebben we door onoplettendheid van mijn man met de auto een ongeluk gehad. We zaten met ons gezin in de auto en gelukkig was er alleen blikschade. Helaas was dit de druppel waardoor de emmer overliep en heb ik zoveel angst gekregen om mee te rijden dat EMDR-therapie nodig was. Na deze therapie is mijn angst om mee te rijden gelukkig weer afgenomen en stap ik met een gerust hart weer bij iedereen in de auto. Alleen niet bij mijn eigen man en vooral bij slechte weersomstandigheden. Maar bij goede weersomstandigheden geeft het mij ook veel spanning om mee te rijden. Ik zit dan ook vaak achterin de auto zodat ik niet meekijk met wat er op de weg gebeurt.

Een simpele oplossing is dat ik zelf ga rijden en mijn man met mij mee rijdt. Dit hebben we lange tijd geprobeerd, maar is geen optie meer. Ik word zenuwachtig van hem omdat hij commentaar geeft. Al is het niet altijd hardop, ik voel het inmiddels. En hierdoor maak ik fouten. Dus ontspannen rijden lukt gewoonweg niet meer. Overigens rijd ik nog wel met anderen naast me, daar zie ik absoluut niet tegenop.

Een andere oplossing is dat we een tweede auto nemen. Omdat dit duur is en voor ons gezin verder niet noodzakelijk, vind ik dit ook geen optie.

We hopen eind juli op vakantie te gaan en ik zie echt tegen de reis op. Kunt u mij verder helpen? Het is iets dat al jaren speelt en waar ik geen oplossing voor weet. Als man en vrouw met gezin ben je van elkaar afhankelijk. Het is voor mij inmiddels een lastig probleem. Ik wil me veilig voelen en op mijn man kunnen vertrouwen.

Beste mevrouw,

In ieder geval herken ìk er wel iets in. Want het is nou eenmaal altijd spannend om je toe te vertrouwen aan de stuurmanskunst van een ander. Dat geldt voor vrouwen en voor mannen! En dan ben je ook nog eens niet álleen op de weg, maar samen met vele anderen van wie je helemaal niet wéét hoeveel brokken ze ooit al gemaakt hebben! Zelfs de autoverzekering vraagt u of u schadevrij hebt gereden en baseert de premie (mede) op blikschadevrije jaren! Dat soort schade is tenminste nog in geld uit te drukken, maar andere ‘schade’ heeft veel meer met vertrouwen-in-mensen te maken. Schade, die niet met géld is terug te betalen! Wel met te maken keuzes in het leven. 

U schrijft dat u al eens EMDR-therapie gehad heeft: misschien is dat voor herhaling vatbaar als uw probleem niet met een (anoniem) antwoord oplosbaar is? Ik wil een poging doen door u handvatten te geven, maar de óplossing is dit zéker niet. Daarvoor is echt méér nodig! Want u weet, vertrouwen gaat te paard en komt te voet. Langzaam, maar níét zeker. Dat blijkt wel uit uw verhaal.
 
Nu terug naar uw concrete vraag over de komende vakantie: u schrijft niet waar u heen gaat, of het een lange autorit gaat worden... Dat is ook niet zo heel erg belangrijk, want instappen alleen al veroorzaakt waarschijnlijk spanning en voordat u de straat uit bent zit u al ‘op scherp’ naast (of achter) uw echtgenoot mee te (s)turen. Nu is het echter wél zo dat u een keus heeft gemaakt om met vakantie te gáán. Niets mis mee, hoor! Er zit echter een autorit aan vast. Die keuze hebt u gemaakt. Dús stapt u in. Met naast een hoop bagage ook úw ‘bagage’. Die laatste moet u evenwel dit keer gewoon thúís laten. Die past er in een volgeladen auto niet meer bij. Ook dat is een kéúze! En derhalve: neem u voor om onderweg géén commentaar te leveren en níets negatiefs te zeggen. Zeg ook van te voren tegen uw man dat u er op vertrouwt dat hij goed kan rijden. Naast overleg over wat er allemaal mee mag/moet, dus óók dit gesprek! 

Ach, dat ene foutje in het verleden... dom misschien, maar nou ja, het was toch slechts blikschade? Hoe veel keren heeft uw echtgenoot daarna alweer bewezen dat hij wel degelijk oplet in het verkeer?! Bij mist en ander slecht zicht. Zélfs wanneer de weersverwachting ideaal ‘rijweer’ opgeeft. Ja ik bagatelliseer. Niet om uw man vrij te pleiten, maar om ú duidelijk te maken dat relativeren de enige mogelijkheid is om uzelf niet het hoofd op hol te laten brengen door allerlei rare bedenksels. U bent het namelijk zélf, die muizenissen in uw hoofd toelaat. Hoe serieus het ook is: het is niet reëel als u een en ander tegen de vele gereden ongelukvrije kilometers afzet, toch?

De angst de baas worden, dat is in het leven altijd de kunst. Vlak voordat wij -of kinderen- gaan rijden overvalt mij ook de vraag: waar gaan we weer aan beginnen en waarom willen we dit eigenlijk. En eerlijk gezegd: ik denk niet dat we hierin de enigen zijn! Verzucht niet menige thuisblijver na de vakantie: gelukkig, de familie weer heelhuids thuis (als het zo mag zijn gegaan).

Tussen haakjes, wij hadden ooit Roemeense gasten die een zeer lange rit voor de boeg hadden met een aantal onervaren chauffeurs. Voordat ze in colonne vertrokken werden de auto’s geparkeerd er werd uitgestapt en men ging gezamenlijk op de knieën. Pas daarna durfde men op pad te gaan. Vergezeld van óók onze gebeden, geloof dat maar! 

Doet u hetzelfde: voordat u op stap gaat bídt dan met elkaar. Leg uw zorgen voor aan Hem die ons leven in Zíjn hand heeft en houdt. Ook dát is géén tovermiddel, maar voor een christen wél de juiste levenshouding. 

Kent u het lied “Beveel gerust uw wegen...”? Dat geldt niet alleen voor onze luxe-vakantie-auto-vraagstukken, maar voor alle momenten in ons leven! Zing het voor u zelf. Neem de liedtekst mee bij het instappen! Vertrouw uw leven toe aan Hem die het ook geschonken heeft en maak uw keuzes (om bijvoorbeeld wel of niet met vakantie te gaan, of wie er achter het stuur zal gaan zitten, of eventueel het bedenken van allerlei andere menselijke oplossingen) op basis dáárvan. Doe het sámen, zodat u ook van elkaar weet hoe u in het leven staat. 

Het vergt oefening, zeker. Misschien lukt het u niet in een keer om zó naast uw man te gaan zitten, maar werk sámen (nogmaals!) aan een oplossing. Uw man zegt waarschijnlijk niet voor niets íéts om u gerust te stellen. Het is echter de vraag of ú zich gerust wilt láten stellen. Ook zélf rijden of een tweede auto is níét de oplossing, want nog steeds neemt u uzelf mee op reis! 

Nee en nu zeker ook géén bravoure daarbij van beide kanten, maar simpelweg kéuzes maken: u zult zien dat het begin van de vakantie met het gezin daardoor óntspannen kan zijn. En om hier steeds aan te denken: een visje op de auto, een Bijbel bij de spullen.
 
En dan nog dit: bij aankomst samen dánken! Zó bouwt u aan een vertrouwensrelatie. Met uw Bewaarder en in uw huwelijk.

Wilt u nog een praktische tip, die in ieder geval voor mij werkt op een langere reis: ik neem altijd een (klein, eenvoudig) handwerkje mee. Dan heb ik iets te doen wat afleidt van andere dingen zoals stress en/of slaap. Daardoor lijkt de rit meteen sneller te gaan en bovendien is daarmee de goede vakantiestemming al begonnen!  

Ik wens u een heel fijne en gezegende vakantie toe, met een -in alle opzichten- góéde reis! 

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1530 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven