(On)rustig

Vraag aan ds. Heikamp. Ik ben christelijk opgevoed in de HHK (mijn vader was ouderling), maar in de puberjaren ben ik gaan schoppen tegen alles wat maar met het geloof te maken heeft. Toch liet het me nooit helemaal los. Ik kon er bijvoorbeeld niet tegen om anderen keihard te horen vloeken, terwijl ik zelf ook echt geen lieverdje ben.

Sinds een jaar of drie is er iets veranderd. Ik werd me er bewust van dat we hier niet altijd blijven op deze aarde en dan? Ik bang, ging zoeken, lezen, bidden, geen kerkdienst meer overslaan (thuisblijven durf ik niet meer)... daarna werd en is het stil. Het lijkt wel of er niets gebeurd is. En toch heb ik een rustig gevoel. Na bijna elke preek ga ik getroost en met nieuwe moed verder. Ik weet nu dat ik zelf niets kan doen. Niet met mijn bidden, niet met moeilijke boeken lezen (die mijn aandacht overigens niet vaak vast kunnen houden). Ik ben het niet waard om genade te krijgen en toch... en toch heb ik rust! Ik voel me alsof alles wachtende is. Ik betrap me er soms op dat ik loop te bidden terwijl ik er niet eens bij nadenk (kan dat?). Soms heb ik de gevoel het bijna te kunnen pakken, dan voelt God zo dichtbij. Maar er zit ook nog een grote berg tussen, het is niet vlak. Is dit nu een valse rust? Of toch een ander soort rusten? En mag/kan dat? Ik wil geen valse hoop hebben, een misschientje is niet genoeg.

Het lijkt een tegenstelling, rustig gevoel en toch geen rust omdat u Christus niet kent, door het ware geloof. U schrijft: “Soms heb ik de gevoel het bijna te kunnen pakken, dan voelt God zo dichtbij. Maar er zit ook nog een grote berg tussen, het is niet vlak.”

U kunt en hoeft het zelf niet te pakken. Paulus werd door God gegrepen. “Waartoe ik van Christus Jezus gegrepen ben.” En van Jacob lezen we: “Een Man worstelde met Jacob.” Dat was de Heere. Jacob probeerde uit Gods handen te komen, totdat de Heere hem liet overwinnen. Dan wordt de berg van zonde en schuld vlak gemaakt in de verzoening met God, door Christus. Omdat Hij op de berg Golgotha genageld werd aan een ruw houten kruis. Hij is de Zoeneling voor een doemeling in Adam.

Rust daarom niet voordat je rust gevonden hebt achter het bloed van het Lam, dat reinigt van alle zonden. Het liefste werk van God de Heiligen Geest om dat te verklaren en toe te passen in het hart van verloren zondaren. Bij Hem moet u wezen, bij Hem alleen.

Het was Augustinus die geschreven heeft: onrustig was mijn hart totdat ik rust vond bij God.

Met hartelijke groeten,
Ds. J. D. Heikamp