Huwelijk verloopt stroef
C. M. Chr. Rots - de Weger | 6 reacties | 04-07-2016| 09:51
Vraag
Wij zijn een paar jaar getrouwd, maar voor mijn gevoel totaal uit elkaar gegroeid. Vooral sinds de komst van onze eerste kind. Hierna is het veel stroever gegaan. We kunnen niet meer normaal met elkaar communiceren. Het is altijd met veel geschreeuw. Het loopt altijd uit op erge ruzie. Vervolgens negeren we elkaar of doen we of er niks aan de hand was. Het wordt nooit uitgesproken en daarom komt het telkens terug. We ergeren ons aan de kleinste dingen van elkaar. Ik vind dit zo erg. Het doet zo'n pijn en kost veel energie en terwijl wij dat hard nodig hebben in deze omstandigheden.
Wat moet ik hier aan doen? Hoe kan ik de eerste stap zetten? Ik wil weer terug naar hoe ons huwelijk begon, voel mij zo eenzaam en heel erg verdrietig. Tegelijk ben ik ontzettend bang. We dreigen allebei al dat we weg gaan. Samen bidden doen we al niet meer. Ik vind dit zo erg.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Een huwelijk vraagt om investering van beide kanten. Komt er een baby bij, dan veranderen alle verhoudingen. En dat is een feit, waar zowel de vader/echtgenoot als moeder/echtgenote mee moeten leren leven. Dat gaat niet altijd vanzelf, zoals blijkt uit uw noodkreet. Helaas kan ik aan de hand van uw brief niet zoveel schrijven, want behalve veranderende verhoudingen spelen ook karakters en éigen achtergrond een rol. Met andere woorden: als de verhouding met uw echtgenoot zo onder druk staat als u beschrijft, zoek dan een relatie- of gezinstherapeut om eens een aantal gesprekken mee te voeren.
De eerste goede stap is in ieder geval: neem u voor om níét meer te schreeuwen en te dreigen. Dat zijn uitingen van onmacht en van angst en dit vormt zeker géén constructieve bijdrage aan een oplossing! Daarna is het misschien wel een goede gedachte om eens een oppas voor uw kindje te zoeken en sámen een aantal dagen op stap te om zo de ‘beginsituatie’ opnieuw te zoeken en te ervaren. Mocht samen er tussenuitgaan lukken: ga dan gesprekken met elkaar niet uit de weg. En vooral: lúister naar elkaar. Naar elkaars verwachtingen van nú en láter!
Is een therapeut niet direct te vinden of beschikbaar, lees een goed boek over de relaties tussen echtgenoten en praat daar samen over.
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
http://www.abconsults.nl/huwelijk-relatietherapie
Misschien heb je hier iets aan!
Sterkte!
Bedenk je ook dat ruzie om het dopje van de tandpasta nooit over het dopje van de tandpasta gaat. (om maar iets futiels te noemen waar mensen zich aan ergeren). Een goede vraag om dat te stellen is "Waar ben je nu écht boos om?"
Probeer de gesprekken ook kort en gefocussed te houden. Dat voorkomt dat je met waslijsten aan kleine ergernissen komt (terwijl er vaak maar 1 of 2 punten écht van belang zijn); vaak is het een gebrek aan aandacht voor elkaar, of onuitgesproken verwachtingen of het niet erkennen van het werk dat de ander doet voor het gezin.
"We kunnen niet normaal meer communiceren."
Je ervaart pijn, voelt eenzaamheid, verdriet, angst, hoor ik je zeggen.
Je vraagt, wat kan ik hieraan doen. Er zijn verschillende manieren om er iets aan te doen. Zoals een paar hier al genoemd.
Ik zou je willen attenderen op verbindende communicatie.
Als je interesse hebt om daar meer over te weten, wil ik je dat geven. Via de mail is dat voor mij fijner.
Voor als je daarvoor opensta, hier mijn mailadres: volledigeovergave @gmail.com
Hartelijke groet van mij, echtgenote, moeder
Doorbreek het patroon nu direct, door wat Marijke schrijft, niet meer te schreeuwen. Ook al ben je terecht boos. Zeg niets, maar luister dan naar het onderliggend verwijt! Als je man zegt dat, als jullie kindje huilt en je gaat er naar toe, je maar weer naar die jankerd moet gaan, kan hij bedoelen: je hebt nooit meer tijd voor mij, het kind staat op nr 1. Zomaar een vb. Hoewel dat misschien meer een reactie van een vrouw zou zijn, wij vrouwen schijnen vaag te praten, mannen moeten maar begrijpen wat we bedoelen ;-). Daarom, luister wat zijn echte verwijten zijn. En als hij helemaal uitgepraat is, denk hier dan over na. En een volgende dag andersom. Het is zo makkelijk om je gelijk te willen behalen. Maar dan kom je niet verder. Veel sterkte, zowel jij als je man! Ga ervoor! En bid weer met elkaar!
Beter is op een rustig moment aan de tafel te gaan zitten, met een kopje thee of koffie of een glas wijn en dan de ander te laten praten. Alleen luisteren dus.
En als dat goed verloopt, kun je op een rustige manier je eigen zorgen naar voren brengen, zonder verwijtende ondertoon.
Mijn echtgenoot voelt zich altijd vrij snel aangevallen als ik iets zeg. Dat patroon zit zo ingesleten vanuit zijn jeugd, dat dit na jaren huwelijk met mij er nog steeds inzit. Ik moest dus leren om niet vanuit mijn boosheid te reageren, maar pas later. (Kost me best wat hoor, ik ben eigenlijk gewend juist primair te reageren.) Maar een huwelijk goed houden is soms hard werken, voor beiden of voor één van hen.
