Negatieve herinneringen verkering komen terug

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 08-03-2016| 09:40

Mijn vriend en ik kennen elkaar nu ongeveer 2,5 jaar en hebben twee jaar verkering. Ik kan me echt geen betere vriend wensen! Hij is ontzettend lief, geduldig, vriendelijk en begripvol. We kunnen goed met elkaar praten, kennen elkaar intussen bijna door en door en op het gebied van God en geloven zijn we heel hecht. Het is heerlijk om samen God te mogen dienen en volgen!

Helaas is niet alles zo rooskleurig. Voor mijn lieve vriend heb ik ongeveer anderhalf jaar verkering gehad met een jongen die op alle terreinen over mij en mijn grenzen heen liep. Het was een relatie waarin boosheid, irritatie, agressie, dwang en eisen centraal stonden, nadat hij mij in de eerste drie maanden het hoofd op hol gebracht had. In de eerste plaats was dat alles niet op mij, maar op zijn huisgenoten gericht. Ik vond dat echter zo akelig, dat ik er alles aan deed om het hem naar z’n zin te maken, om hem rustig te houden. Toen ik nog in die situatie zat, had ik dat, helaas, allemaal niet zo door. Dit alles was verleden tijd, (af en toe kwamen er wel herinneringen, maar daar konden we goed mee omgaan) totdat mijn vriend en ik samen hadden afgesproken om een stapje verder te doen, om te ervaren dat liefhebben en geliefd worden niet eng, maar als het echt uit liefde gebeurt, ik ervan mag genieten. Dit was echter de trigger (het was echt goed en ruim binnen de christelijke grenzen) waardoor alles weer naar boven komt.

Wat me op dit moment vooral bezighoud is:

1. Ik ging er altijd vanuit dat het volledig mijn eigen schuld was, dat ik gewoon mijn grenzen niet heb aangegeven. Maar een poosje terug kwamen er herinneringen terug waar ik wel echt nee had gezegd en hij toch doorgegaan was (heeft hij het niet gehoord?) of me manipuleerde (als jij me niet bevredigt, doe ik het zelf en dat leek me een nog grotere zonde op dat moment). Heb ik mijn grenzen niet goed aangegeven?

2. Wat ook erg verwarrend is, is dat er ook herinneringen zijn dat ik er van te voren wel naar verlangde dat het goed zou gaan, dat het daardoor beter tussen ons zou gaan. Er waren momenten dat ik het fijn vond, hoewel het overgrote gedeelte pijn deed, in m’n hart en aan m’n lichaam. Een vraag die hiermee samenhangt, kan het dat je bang ben en het niet wil met je verstand en je hart en dat je lichaam toch reageert?

3. Zoals ik al schreef, ik weet niet zo goed hoe ik er op moet terugkijken. Was het gewoon mijn eigen schuld of was het een vorm van misbruik? Kan het zo zijn dat ik bepaalde negatieve herinneringen onthouden heb en nu heel erg uitvergroot? Soms ben ik zelfs bang voor een (vorm van) persoonlijkheidsstoornis. Bepaalde feiten zijn er: ik heb verkering met hem gehad, zijn omgeving was heel negatief over hem, hij had eerst een ‘masker’ op en daarna kwam ik pas achter zijn echte gedrag, maar kan ik de dingen eromheen verzonnen hebben? Ik ben hier zo bang voor... Feit blijft dat mijn vriend me amper aan kan raken of ik ben heel bang. Ik ben constant op m’n hoede, de hele dag door. Heel m’n leven staat op zn kop, ik kan niet meer genieten, dankbaar zijn, ontspannen. Als mijn lieve vriend nog maar een beetje negatieve reactie geeft, voel ik me heel stom en waar we op lichamelijk gebied eerst best wel naar elkaar toegegroeid waren en ik langzaam ging genieten als hij bijv. m’n hals streelde, lukt er nu eigenlijk nooit meer iets. Mijn vriend is heel geduldig, liefdevol en trouw, dat geeft gelukkig geen problemen, maar ik voel me soms zo gefrustreerd! En ja, als er iets mis gaat, een kortaf-reactie, een boos, gefrustreerd gezicht, een hand die per ongelijk verkeerd neergelegd wordt of een te snelle knuffel of kus, dan klap ik dicht. Soms voel ik heel veel angst en pijn, soms een leeg, zwart gat waar mijn hart hoort te zitten en ik kan dan niets meer zeggen, echt niets, hoewel ik heel graag wil praten en m’n vriend me aan het praten probeert te krijgen. Alsof ik op slot zit. Vaak na een hele lange, veilige knuffel zonder vragen of andere onveilige dingen gaat het weer beter, maar ik kan dan vaak niet meer precies herinneren of vertellen wat er mis ging. Dit laatste heb ik ook met herinneringen van vroeger. Op het moment dat er vroeger dingen gebeurden die ik niet wilden, concentreerde ik me op dingen boven me, zoals een tak of de blauwe lucht, probeerde me af te sluiten van de pijn en voelde het alsof ik vanuit de lucht naar mezelf keek ofzo. Kan dat hiermee te maken hebben?

Ps. Ik heb hiervoor hulp, volgende week heb ik mijn eerste behandeling, maar deze (schuld)vraag drukt me (al zo lang) zo op het hart en heb ik bij de hulpverlener nog niet durven stellen.

Beste vraagsteller,

Goed, dat je hulp gezocht hebt. Gaandeweg het lezen van je lange verhaal dacht ik ook aan gesprekken, waarbij je elkaar kunt zien en leren kennen! Dat is toch heel anders dan via een anoniem gebeuren, nietwaar!

Intussen ben je aan, zoals jij het noemt, je behandeling begonnen, neem ik aan. Als het goed is komt dan die (schuld)vraag ook wel aan de orde. Ik ga er dus nu niet veel van zeggen via Refoweb. Eén ding: soms helpt het om gebeurtenissen, waar je mee in het reine wilt komen, op- cq uit te schrijven. Wellicht heeft je lange verhaal daar al een bijdrage aan geleverd. En wat je niet zeggen kunt tegen je vriend zul je vast en zeker wel aan het papier kunnen toevertrouwen. Ik heb wel eens iemand aangeraden om daarna het geschrevene en getekende te verscheuren in honderdduizend kleine stukjes. Idee voor jou? Of gesprekspunt bij de hulpverlener? 

Sterkte toegewenst en bovenal Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven