De eenzaamheid knaagt
C. M. Chr. Rots - de Weger | 8 reacties | 03-03-2016| 10:29
Vraag
Vier jaar terug heb ik verkering gehad, maar dat is uitgegaan. Daarna nog een keer contact met iemand gehad, maar dat is ook op niks uitgelopen. Om me heen trouwen m'n vriendinnen of hebben verkering/zijn verloofd. Ik heb een leuke baan, vriendinnen, gezellige familie en hobby's. Toch blijft er een stukje eenzaamheid knagen: geen partner om iets mee te delen. Wel goede relaties met vriendinnen en familie waar ik over alles mee kan praten, maar dat is toch anders. Iedereen die me kent, ziet me als een spontaan iemand en denken dat dat wel meevalt, omdat ik een 'sociale' baan en veel contacten heb. Hoe kan ik hier het best mee omgaan? Ik ga niet bij de pakken neerzitten en ga verder met dingen doen, hoewel het 'plezier' soms ontbreekt. Hartelijke groet, een (begin) twintigjarige vrouw.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Tja, wat zou je anders wíllen doen dan ‘doorgaan’? Misschien is het goed om er bij stil te staan waardóór vorige relaties op niets uitliepen. Daar kunnen verschillende oorzaken voor zijn, die je min of meer bang maken om je te ‘geven’ (in de ruimste zin van het woord), zodat je als het ware blokkeert bij nadere kennismaking.
Volgens jou zien andere mensen je als een spontaan iemand, die het goed naar haar zin heeft. Ik lees in zo’n zin ook: is dat niet jóúw beeld dat je aan anderen wilt láten zien? Op zich is daar natuurlijk niets mis mee, maar door ‘zelfstandig’ over te (willen) komen zou je ook mensen kunnen tegenhouden in nadere kennismaking. Dan werp je zelf al een soort van barricade op, bewust of onbewust. Kortom: kijk nog eens goed in de spiegel naar jezelf én houd oren en ogen open naar de jongemannen om je heen. Met wie wíl je kennismaken... gá er dan voor!
En ook al trouwen je vriendinnen nu, wanneer je begin twintig bent zijn er nog legio mannen die je pad kunnen kruisen. Ik zeg dit laatste niet als dooddoener, maar probeer je er mee te bemoedigen. Want ik denk ook, dat je gedachten wat met je op de loop gaan... terwijl je toch eveneens wel realistisch kunt denken. Het leven gaat soms anders dan we zouden willen... en ja, dan is vertrouwen hebben in de toekomst niet altijd vanzelfsprekend. Maar wél iets om je op te richten, met de dingen die je zeer zeker als positief ervaart: werk, kring van familie en vriendinnen.
Het ga je goed,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
http://hartvoorhetgezin.nl/single
Laat ik allereerst zeggen dat ik denk wel een beetje weet wat je doormaakt op dit moment. Ik ben zelf halverwege de twintig (geen vrouw overigens). Ook bij mij genoeg vragen om hetgeen wat je schrijft.
Gisteravond heb ik een preek geluisterd van dr. P.J. Visser: https://vimeo.com/112629260 Als je in de gelegenheid bent om deze te luisteren, wil ik je 'm van harte aanbevelen.
Hij merkt in de preek onder andere op dat het bij God nogal eens dubbel onmogelijk lijkt. Je verwacht, je hoopt erop. Het lijkt onmogelijk dat er ooit iets zal veranderen. Vervolgens is het menselijker wijs gesproken onmogelijk en gebeurd het alsnog.
Het is goed om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Aan de andere kant, mag je juist de nood voor Hem neerleggen. Uitroepen dat je het niet meer weet. Dat je verlangt naar... Wijs Hem trouwens er ook maar op. Hij heeft zelf gezegd dat het niet goed is dat de mens alleen zou zijn. Dat geld voor vriendinnen, familie om je heen, maar dat mag je ook zeker betrekken op een levenspartner.
Tot slot, ik ben blij dat je niet bij de pakken neergaat zitten. Dat schiet ook niet op. Aan de andere kant, mag je zoals ik al eerder zei Hem alles voorleggen. Dan is het niet alleen jouw probleem meer, maar ook dat van Hem. Naast dat je absoluut mag bidden om een levenspartner, wil Hij echter meer schenken. Hij wil ons vervullen met Zijn Geest. Met Zijn onuitsprekelijke genade. Zoals ik het weleens hoorde, we hoeven niet te snel tevreden te zijn Dat zijn we denk ik als het om wat Hij wil geven, veel te snel.
Maar het kan ook zijn dat de Heere het beter voor je vindt om (nu nog) geen vriend te hebben!!
Ze begrijpen elkaar wat gemis betreft....
Het zo toch dubbel bijzonder zijn als dit voor jullie een vervolg krijgt naar iets moois?
