Werk en privé zijn aardedonker

C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 27-02-2016| 13:28

Ik heb momenteel een hele moeilijke situatie op het werk, de situatie is onleefbaar. Ik solliciteer om daar weg te komen, het is echt heel heftig qua sfeer en omgangsvormen. Er is iedere dag enorme ruzie. Daarnaast leerde ik afgelopen maanden een hele leuke en lieve vrouw van halverwege de 20 kennen (wij waren even oud). We hadden heel erg intensief contact en het contact was van weerskanten heel erg fijn, we hadden echt feeling in omgang met elkaar, zij was en is mijn alles geworden. Zij vond mij in alles compleet, maar was onzeker (dat is haar karakter) of zij wel echt verliefd was. Het supergevoel bleef uit, ook al vond ze ons wel bij elkaar passen.

Nu heeft ze gisteren het contact verbroken. Zij wilde wel gewoon als vrienden verder, maar niet met een relatie als intentie. Dat wou ik niet, ik geloof niet zo tussen vriendschappen tussen man en vrouw. Dit komt mij inziens niet in de Bijbel voor. Ik ben echt helemaal ingestort, het is echt zeer donker in mijn leven nu. Dit meisje was echt een stabiele bron in de zware stresstijden op het werk en zij vond het ook heel jammer. We hebben veel gedeeld en elkaar bemoedigd, ook qua geloof. Mag ik echt hoop blijven houden? Of zou die verliefdheid ook niet komen als zij mij mist. Het contact was gewoon geweldig en dat vond zij ook. We zullen elkaar niet meer tegenkomen, aangezien zij 100 km. bij mij vandaan woont en zij naar activiteiten van een andere landelijke kerk gaat. Mijn honger naar haar is echt heel groot. Is hoop verantwoord? Het is nu echt aardedonker in het leven. Hoe kan ik haar en mijn werk loslaten?

Beste vraagsteller,

Inmiddels is er enige tijd verstreken... hoe gaat het nu met je? Op je werk, in je privéleven? Want ja, dat zijn twee verschillende terreinen waarop het nu even tegenzit. Wat je werk betreft is solliciteren naar ander werk natuurlijk een oplossing: in ieder geval een hoopgevend iets, nietwaar. Hoewel ik me afvraag of jíj iets te maken hebt met die ruzies en onaangename sfeer. In ieder geval ben je, zolang je werkplek dáár is, onderdeel van de problematiek. Daarmee bedoel ik niet dat jij de óórzaak ervan bent, maar ook in een nieuwe baan neem je jezelf mee en zou er mogelijk eveneens een onleefbare situatie (zoals je het beschrijft) kunnen gaan ontstaan. 

‘Weglopen’ kan dus een mooie oplossing zijn, maar achter jezelf aanlopen zou weer géén oplossing zijn. Snap je?

Nu het meisje dat je leerde kennen. Jammer, dat de relatie zo is verlopen, maar er is op dit moment niet veel anders aan te doen dan haar ideeën over jullie beiden gewoon maar (leren) accepteren. Natuurlijk mag je hoop houden, maar je verliezen in niet-haalbare fantasieën is niet zinvol lijkt me. 

Twee benen op de grond dus, uithuilen en opnieuw beginnen. Nee, dat is niet een gemakkelijke oplossing. Wel de realiteit, toch? En daar zul je het mee moeten doen. Misschien kom je haar nog wel eens tegen, misschien niet. Voor een relatie zijn er wél twee nodig, en dat is er nu even niet. Aanvaarden dus, ook al is het met pijn in je hart. En ja, dat laatste mág. Mits je je niet aan wánhoop overgeeft. Leer de levensles van dit verdriet en besef dat er nog vele lieve en aardige meisjes zijn, waarvan er vast wel eentje écht bij jou past!

Sterkte toegewenst, en laat nog eens van je horen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1530 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven