Problemen met stiefkinderen
C. M. Chr. Rots - de Weger | 4 reacties | 05-02-2016| 08:04
Vraag
Zelf heb ik vier dochters en een akelige vechtscheiding gehad. Nu al ruim vijf jaar geleden. De vader van mijn kinderen is vertrokken naar een ander werelddeel, wat mijn kinderen heel veel verdriet heeft gedaan en nog steeds doet. Ik heb altijd moeite gedaan om het contact met mijn ex-schoonfamilie te onderhouden zodat mijn ex-schoonouders hun kleinkinderen kunnen blijven zien en andersom. In mijn vorige huwelijk was ik altijd moeder en vader tegelijk omdat mijn ex vooral erg met zichzelf was begaan. Daarnaast had ik ook nog een tijdelijk pleegkind waar mijn tweede dochter mee turnde op hoog niveau. Andere dochters deden ook aan topsport waar ik alle vijf zorg voor droeg naast dat ik werkte, het huishouden deed en nog mijn zieke moeder verzorgde. Kortom ik heb mijn portie wel gehad maar ben iedere dag dankbaar dat ik zo een goed contact heb met mijn ex-schoonfamilie die ik beschouw als mijn familie.
Mijn nieuwe partner, die ik via internet heb ontmoet, heeft mijn ex-schoonfamilie in hun armen gesloten waar ik ook dankbaar voor ben en respect heb! Dat is pas christelijk naar mijn gevoel. Mijn nieuwe stiefdochter, daar gaat het slecht mee. Hun moeder is al sinds 2007 haar eigen leven gaan leiden en is sindsdien bij haar jongste in bed gekropen, wilde vanaf toen geen enkele vorm van intimiteit met haar man in de vorm van communicatie, samen als gezin op stap en elkaar beminnen (hij moest maar een minnares of vriendin gaan zoeken). Ze werkt ook niet, nooit gedaan ook, waar ze nu hem verwijt geen carrière te hebben kunnen maken. Ze staat als sinds 2007 ingeschreven als alleenstaande woningzoekende maar wilde niet scheiden omdat ze financieel niet voor haarzelf wil zorgen. Ze wilde dat hij voor twee huishoudens in zijn eentje zou zorgdragen.
Kinderen heeft ze tegen mij opgezet en tegen hun vader. Wij zijn overal de schuld van, met name ik omdat ik hem verleid heb waardoor hun moeder nu in armoe leeft (ze krijgt aan alimentatie evenveel als waar ik 24 uur als hbo’er voor werk, met dien verstande dat ik geen 90.000 euro op mijn spaarrekening heb staan!. Ik verzorg mijn eigen kinderen financieel helemaal zelf. Sinds twee jaar leven wij samen met mijn jongste fulltime in huis, de anderen studeren. Zijn kinderen zijn om de week drie dagen bij ons, wat ik steeds erger ga vinden omdat ze mij haten en een hoer vinden (hun eigen woorden). Ik zie er zó tegen op, heb zoveel moeite gedaan om het fijn voor hen te maken. De oudste heeft een klein sociaal netwerk. Heb haar geholpen om vrienden te maken. De jongste is veganistisch, waar ik altijd speciaal voor kook. Ik verzin leuke uitstapjes voor hen, ruim hun troep op aangezien ze geen opvoeding hebben gehad in hygiëne en ook niet in manieren (bijvoorbeeld: dank je wel zeggen is er nooit bij, minachting en onbeschoftheid iedere dag wél). Het gaat steeds meer tussen ons in staan.
Wat moet ik doen? Nu krijg ik van alles de schuld, waar ik geen enkele schuld aan heb. Wat raadt u mij aan? Het doet zo’n pijn.
Antwoord
Beste mevrouw,
Na uw lange verhaal een paar dingen: Er zitten nogal wat frustraties verborgen in uw woorden! Ik kan hier niet op alles ingaan en houd het dus heel kort, maar:
1. praat dus met uw echtgenoot over de situatie die ontstaan is en die voor u steeds moeilijker lijkt te gaan worden.
2. een samengesteld gezin is altijd lastig omdat er al snel vergeleken gaat worden tussen ‘wij’ en ‘zij’. Dat proef ik ook in uw verhaal, waarin u beschrijft hoe goed u het zelf hebt gedaan (en doet) met uw eigen kinderen. Waarschijnlijk wordt dit gevoeld door uw andere kinderen (ik zeg het expres zo!).
3. misschien kan iets lezen over de valkuilen van samengestelde gezinnen u helpen om een gesprek op gang te krijgen.
4. geef uw eigen grenzen helder en duidelijk aan tegenover alle betrokkenen. Gastvrij zijn is een goed ding, maar in uw huis bepaalt u samen met uw echtgenoot de regels, waarbij bijvoorbeeld scheldwoorden van (volwassen) kinderen niet getolereerd hoeven worden.
Ik heb geen idee hoe u tegenover uw echtgenoot staat, maar uitpraten met hem is écht nodig. Wellicht onder leiding van een coach, die u kan spiegelen bij alle dingen die u in mindere of meerdere mate stiekem toch dwars zitten. Meer dan u misschien wel wilt toegeven, maar tussen de regels door leesbaar zijn!
Ondanks mijn korte reactie hoop ik, dat u er iets mee kunt en vooral ook dóét! Schrijft u nog maar eens,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Veel details in het verhaal trouwens. Wie weet hebben de stiefkinderen het nu al gelezen en herkend.
Je zegt, dat het huwelijk al sinds 2007 ontwricht was en ik neem aan, dat deze informatie afkomstig is van je partner.
Je zegt, dat ze de kinderen leugens verteld, en jou en je parner als ik het goed beschrijf de schuld geeft van het breken van hun huwelijk.
Tussen 2007 en 2014 is hij niet van zijn vrouw gescheiden en heeft hij nog steeds met haar samengeleefd (alhoewel volgens zijn versie zonder seksuele betrekkingen). Te zeggen, dat ZIJ niet wou scheiden is een slap excuus, want hij heeft zelfngedurende deze 7 jaar geen stappen ondernomen. Of zij ingeschreven stond als woningzoekend is voor de situatie, zeker in de ogen van de kinderen, zo belangrijk alsof in China een zak rijst omvalt.
Fastforward 7 jaar later. Hij bezoekt blijkbaar datingsites/chatportalen op het internet en leert jou kennen. Nu heeft hij een reden gevonden om te scheiden en doet dat ook. Die reden is niet dat zijn vrouw en hij een slecht huwelijk hebben. Dat was namelijk volgens zijn zeggen al jaren zo en hij heeft voor zover ik het uit je brief begrijp geen daadwerkelijke actie ondernomen.
Die reden ben jij.
De kinderen (en de vrouw) nemen dat ook zo waar. Hij is voor jou van hun moeder gescheiden. Hun familie is uit elkaar gebroken.
De harde waarheid is, dat jij ongewild een rol hebt gespeeld in het uit elkaar vallen van deze familie. Daarom mogen de kinderen je niet.
Als hij al gescheiden geweest was, had je kunnen zeggen geen schuld te hebben, maar in dit geval niet.
Hij heeft jou in deze situatie gebracht door egoisme en jij hebt de waarheid niet gezien, omdat hij het verhaal vertelde dat hij "eigenlijk" al 7 jaar gescheiden was. In werkelijkheid was hij nog gewoon getrouwd. Of alleen op papier, daar kunnen zijn ex-vrouw en hij nu over kibbelen.
Ik begrijp dat je een hardwerkend en meevoelend mens bent, die het beste met haar omgeving voor heeft en dat zijn ex misschien wel een kreng is. Maar je kunt je probleem alleen oplossen als je begint in te zien, wat jouw rol in het geheel is geweest en in welke situatie hij jou heeft gebracht.
Ik vind het wel bijzonder dat zijn ex-vrouw hem zelf heeft aanbevolen een vriendin/minnares te zoeken en dat zij nu zo doet...?! Misschien goed als hij haar nog eens verteld hoe het echt gegaan is? Dat hij dan ook zijn grenzen bespreekt met zijn ex en hun kinderen?
Het lijkt erop dat hij teveel rekening houd met haar wensen en grenzen. Blijven omdat ze niet wil scheiden, totdat hij een ander heeft. Veel alimentatie betalen...enz. Zo van de ene in de andere relatie stappen... Wie is hij, dat hij dit allemaal laat gebeuren? U voelt zich er de dupe van! Maar zijn ex is niet alleen schuldig. Hij heeft dit laten gebeuren en u bent er tot op zekere hoogte in meegegaan.
Kunt u ook proberen zich in te leven in haar en naar haar te luisteren. Vragen waarom zij zo ging leven? Misschien goed als u ook een keer het verhaal van haar kant hoort, zonder vooroordelen en probeert haar niet meer als concurrent te zien? Maar als iemand die in wrok en bitterheid haar weg gaat... Beklagenswaardig is dat ze zo doet?
Wijsheid en kracht toegewenst!
