Terugval van een kind van God

Ds. A. de Lange | 6 reacties | 10-12-2015| 14:59

Ik ben een jonge meid van 22 jaar. In de pubertijd heb ik werkelijk alles gedaan wat God verboden heeft. Wekelijks bezocht ik (meerdere keren) de kroeg, ik rookte en was alleen maar bezig met jongens. In die tijd heb ik een keer geslachtsgemeenschap gehad met een jongen omdat ik wilde weten hoe dat was. ‘s Avonds wist ik direct dat ik eens hiermee in de klem zou komen bij God. Ik wilde dat nooit meer. Ondertussen bleef ik nog bezig met jongens want ik moest en zou een vriend hebben. Ik dacht dat ik dan gelukkig zou zijn. Na een jaar had ik contact met een jongen die me uiteindelijk dwong om het met hem te doen anders zou hij weg gaan. Hier heb ik aan toegegeven en twee dagen daarna heb ik zelf het contact verbroken. Vanaf dat moment ben ik mijzelf gaan bevredigen. Dit was soms dagelijks en met beelden.

Drie jaar geleden begon de Heere aan mij te trekken. Op verschillende wijze liet Hij me zien dat er een beter leven is en dat er vergeving is. In een half jaar bevrijdde de Heere mij van al deze zonden. God liet mij zien dat er vergeving is, door meerdere keren Psalm 32, 51 en het leven van David. Ik wist heel duidelijk: dit is voor mij. In de weken daarna ging ik biddend de dag door met Hem. Mijn omgeving zag hoe ik veranderde. Toch had ik geen zekerheid, maar door Jesaja 55 en vele andere Bijbelgedeelten wist ik dat ik tot Hem mocht gaan.

Nu ruim anderhalf jaar later heb ik een heftige strijd en ik merk dat het me verder bij God vandaan brengt. Vooral de vraag: gaat mijn hart wel uit naar God? Nog steeds is het duidelijk dat God mij wil hebben en dat Hij mij vrijgesproken heeft. Ik heb nu een keer mogen deelnemen aan het Heilig Avondmaal. Ik wist dat ik niet af mocht blijven omdat Hij mij zei: “Uit genade ben je zalig geworden!” Door Efeze 2:1-10 laat God zien waar Hij mij heeft uitgehaald.

Toch ben ik zelf weer terug gevallen. Ik kon niet geloven dat ik al gered was tot een paar maanden geleden. Afgelopen jaar ben ik weer verslaafd geraakt aan pornografie en roken. Ik kom er niet meer los van en het brengt me af van God. Ik heb een tijdje een cursus van Setting Captives Free gevolgd. Deze heb ik uiteindelijk niet afgemaakt. Ondanks dat ik weet Wie Hij ook voor mij is, lukt het me niet om terug te gaan naar Hem. Dat heb ik nu al zo vaak gedaan en ik merk steeds dat ik niet staande blijf doordat ik vaak niet eens de strijd wil aangaan omdat ik toch wel onderuit ga. Ik gevoel niet meer hoeveel pijn ik God er mee doe. De beleving is bijna 'dood' in het opzicht van de pijn die ik God daarmee doe.

Na het Heilig Avondmaal wist ik het echt niet meer en bad ik: “Heere haal me alstublieft Thuis, ik trek het niet meer in deze wereld, de duivel is me te sterk en ik laat het toe. ‘s Morgens liet God duidelijk zien dat ik aan mocht gaan omdat Hij mijn Toevlucht is. De volgende dag mocht ik Zefanja 3 lezen en God sprak er zo duidelijk door. Ik kon wel opspringen van vreugde! En toch, het was maar voor een week. Soms dwingt God mij te getuigen van Hem en dan raak ik vol en verblijd als ik moet vertellen Wie Hij is! Nog steeds strijd ik met alle zonden en ik weet niet meer hoe ik verder moet. Ik ervaar de weg van mij tot God gesloten doordat ik zo vaak niet wil. Maar de weg van God naar mij ervaar ik als open.

Door alle zonden en onwil vraag ik me vaak af of ik God wel in mijn hart heb toegelaten. Als ik kijk naar God, kan en mag ik niet ontkennen dat Hij mij gered heeft. Toch ben ik terug bij af en zie ik tegen en toch ook weer uit naar het volgende Heilig Avondmaal, maar vraag ik me ok af mag ik zo wel aangaan? Ik weet niet meer hoe ik verder moet en hoe dit alles kan. Waarom ben ik niet vol van God en Zijn liefde om daar ook van te getuigen? Waarom kost het me te veel om die strijd te strijden om vurig te zijn voor Hem? Dat zou toch niet moeten/kunnen als je God als redder hebt? Waarom kan ik Hem niet alle eer geven in mijn leven? Ik ben radeloos. Ik wist dat Gods kinderen vallen in zonde en hier op aarde niet zonder zonde zullen zijn... maar dat een kind van God zo erg, zo verschrikkelijk is, en terugvalt kan ik bijna niet geloven.

Bedankt voor je vraag. Het volgende wil ik je aanreiken:

1. Uit je schrijven merk ik dat in jouw leven gebeurd is, wat in het leven van heel wat anderen ook gebeurt: Er is een begin-experiment op het seksuele vlak, waardoor je je ‘gebruikt, onrein, niet meer-maagd’ gaat voelen. En vervolgens gaat in verschillende vormen de herhaling komen en wordt het een soort verslaving. Al vecht je er deels wel tegen, je keert er toch telkens weer naar terug. 

2. Je vecht tegen deze verslaving, denkt telkens dat je er los van wilt en bent,  maar je valt telkens weer terug. Je bent bij de Heere uitgekomen. Hij heeft je vanuit Zijn Woord Zijn genade en vrede geschonken door Christus. Je mocht aan het avondmaal gaan. Maar je valt toch weer. En nu weet je het niet meer. Met jezelf niet, met God niet, met deze strijd niet. Er is echt wel werk van God in je leven. Maar er is ook echt wel zonde in je leven. En de gevolgen van de zonde trekken hun spoor in je leven. Ze maken een scheiding tussen God en jou, die je ook ervaart.
 
3. Ik mag tegen je zeggen dat Christus Die je vergaf, ook nu vergeven wil. Dat God die je aannam, je ook nu wil aannemen. Je hebt de bodem van Gods genade en de verreikendheid van Zijn liefde echt nog niet bereikt. 

4. Ik mag ook tegen je zeggen, dat leven in de zonde niet mag en niet hoeft. Maar dat er wellicht ook dingen moeten gebeuren die tot hiertoe niet gebeurd zijn. Wat ik je concreet aanbeveel is om niet te wanhopen aan God, aan wat je in Christus mag vinden, terwijl je zondaar bent en blijft, maar om ter harte te nemen wat Hebr. 12:4 zegt: “Gij hebt nog tot den bloede toe niet tegengestaan, strijdende tegen de zonde.” Ik geef je maar door wat ik denk: het zou heel goed kunnen dat jij je strijd tegen de zonde te veel in stilte strijdt. Misschien is het wel zo dat je één of meer vertrouwde mensen in je omgeving -een ambtsdrager, een vertrouwde vriendin, je vader of moeder, een andere goede bekende vanuit de kerk- in vertrouwen hebt genomen en over je strijd verteld hebt. Maar ik kan me ook goed voorstellen (en eigenlijk denk ik dat het zo is) dat je dat niet gedaan hebt. Misschien wel omdat je denkt dat je dan bij iedereen uit de gratie valt. Misschien denk je ook wel, dat er hoegenaamd geen andere kerkmensen/avondmaalgangers zijn die dezelfde strijd als jij strijden. In zo’n stuk eenzaamheid sta je extra zwak. Misschien was dat ook wel de reden waarom je vroegtijdig gestopt bent met de cursus van Setting Captives Free. Daar hoort ook bij dat je mensen in je omgeving hebt naar wie je ‘accountable’ bent. Deze mensen mogen je ook vragen hoe het met je strijd staat en jij verplicht je om eerlijk naar hen te zijn. Misschien vond je dat te moeilijk.
 
5. Ik beveel je concreet aan om de strijd opnieuw aan te gaan. Maar wel met één, of meerderen door wie je je laat steunen.  Als je op die manier de cursus van Setting Captives Free nog een keer volgt en afmaakt, zie ik perspectieven. Misschien heb je ook wat aan informatie op Purity4life.

6. Mijn oproep naar jou is dus: geef niet op. Strijd je strijd. Zoek het weer en steeds bij Christus. Besef dat we altijd een verloren strijd strijden in eigen kracht, maar dat we gestorven in Zijn dood en levend vanuit Zijn opstanding Zijn overwinning in de rug hebben. 

7. Het is niet reëel om te verwachten dat je gedurende dit aardse leven de strijd te boven komt. Dat heeft alles te maken met jezelf. Ook een kind van God is en blijft vleselijk verkocht onder de zonde. Maar de zonde hoeft nooit het laatste woord te krijgen. Dat is aan Christus. “Ik dank God, door Jezus Christus onze Heere” (Rom. 7:14, 25).
 
Dordrecht, ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven