Veel meegemaakt

C. M. Chr. Rots - de Weger | 2 reacties | 17-10-2015| 13:25

Ik zal de goedkeuring van God wel nooit krijgen. Ik heb twee jaar samengewoond voor ik trouwde, bijna 20 jaar getrouwd geweest, twee kinderen gekregen. Tien jaar geleden gescheiden, na een heel moeilijke en verdrietige periode. Op mijn 18e in aanraking geweest met een kleine christelijke groepering, tijdens een bijbelkamp in de zomervakantie van 1976. Daarna psychose gekregen en een depressie, geheel in het teken van angst voor Gods oordeel; ik had op dat kamp onder grote druk ‘Jezus aangenomen’ en kwam al half doorgedraaid thuis. Dacht dat ik naar de hel zou gaan als ik niet gauw dood zou gaan, want ik zou toch wel gaan zondigen na mijn ‘bekering’. Ik zou het bijvoorbeeld niet vol kunnen houden om als maagd het huwelijk in te gaan. Was daar ook niet mee opgevoed. Mijn katholieke moeder had mij eerder in mijn tienertijd de raad gegeven seks te bewaren voor iemand die veel van me houdt (heb ik ook gedaan), maar niet te wachten tot de huwelijksnacht (heb ik ook gedaan). Ze was zelf heel strak met seks opgevoed en kreeg zelfs ‘huwelijksbegeleiding’ (vooral over seks, de gekste dingen) in de aanloop tot het huwelijk met mijn vader (die tot priester was opgeleid en de opleiding afgebroken heeft, omdat hij het celibaat niet zag zitten). De huwelijksnacht was voor hen een ramp.

Nu ben ik gescheiden, indirect door een tweede psychose en depressie op mijn 38e en verlang naar een partner, maar niet naar een nieuw huwelijk, daarvoor heb ik teveel meegemaakt. Al eerder een vriend gehad; jammer dat het uit is. Ik wil een serieuze liefdesrelatie, maar gewoon blijven wonen op mijn flat. Ik ben serieus in de liefde, ga niet zomaar met iemand naar bed. Ik houd van intimiteit, van dicht bij elkaar zijn, liefde geven en ontvangen. Ik voel me gespleten, depressie ligt op de loer. Wat ik wil, een liefdesrelatie, mag wel van mijzelf, maar als gelovige niet. Ben stikjaloers op mensen die niet geloven, die hebben vast niet van al die muizenissen in hun hoofd. Ik durf mij geen christen te noemen, ook al probeer ik alles goed te doen; ben volgens vrienden en familie een lief en goed mens. Dacht ik dat ook maar over mezelf.

Beste vraagsteller,

Wat jammer dat u zolang op mijn reactie hebt moeten wachten. Misschien hebt u zelfs al wel gedacht dat er hélemaal geen reactie zou komen! Sorry, het lukte aan mijn kant even niet om me te concentreren op door de redactie toegestuurde brieven.
 
Nu dus die van u: u hebt inderdaad veel meegemaakt. En tóch een “lief en goed mens” gebleven, zoals u schrijft. Fantastisch, toch! ‘Het leven’ heeft u niet ‘klein’ gekregen: iets om dankbaar voor te zijn. Maar, ook een mens met een zondig leven, zoals wij allemaal. Uw eerste zin: “Ik zal de goedkeuring van God wel nooit krijgen”, dáár zit uw ‘probleem’. Want als uw leven bestaat uit het zoeken naar Gods goedkeuring wijst u áltijd úzelf af. Zal ik u iets vertellen, dat u waarschijnlijk al lang weet? God vraagt niet dat wij zonder zonden leven, maar dat wij Hem om vergeving vragen voor juist die zonden! Gód wijst niet af. God zoekt mensen op, die met hun hele leven Hem willen dienen, eren, loven en prijzen! En áls wij dat doen -biddend om vergeving- dan mogen we er tegelijk ook zeker van zijn, dát God vergeeft. Leest u maar eens Johannes 3:16: “Want alzo lief had God de wereld...” Hij had Zíjn wereld lief. U. Mij. Al zijn schepselen. Nee, niet de zonde. Wél de zondaar! God komt naar mensen toe in Jezus, die de Christus is. Die voor de zonde van allen aan het kruis heeft betaald. De rekening vereffend. De weg tot God opnieuw geopend. Dáár mogen we mee leven. Dat maakt ons geen ‘gemakkelijke’ of zonden-vrije mensen. Dat maakt ons wel dankbare mensen die steeds weer de weg (terug) naar God weten te vinden. Leer zó naar uzelf te kijken. Plak de genoemde Bijbeltekst op de spiegel waar u iedere dag in kijkt en zég tegen uzelf: “ook ik -ja, zélfs ik- ben een kind dat God gewild heeft!” Nog een tekst om voortdurend in gedachten te houden is Psalm 138:4. Zoekt u die berijming maar eens op!  

Gods goedkeuring hebben wij niet nodig om te kunnen leven: Hij heeft ons zelf geschapen en dus wíl Hij dat wij leven. Door Hem. Voor Hem. 

Wanneer u zó naar uzelf en naar God leert kijken verandert afwijzing in aanvaarding. Ook van uw leven, dat op dit moment zonder ‘liefdesrelatie’ is.   

Een echte vraag stelt u niet, een ‘antwoord’ is dit dus ook niet.  Toch hoop ik, dat u iets aan mijn woorden hebt. 

Lieve groet,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven