Ouders hebben rothuwelijk

"Eisende macht in ongelijke relaties (als die van ouders en kinderen) is een vorm van misbruik."

Hoezeer ik onder de indruk ben van (bijna) alle bijdragen van mevr. Rots, vind ik dit wel een gevaarlijke. Ik snap dat het zo wellicht niet is bedoeld, maar als ouders in een normale relatie met de kinderen gehoorzaamheid eisen is daar denk ik niets mis mee. Hoewel ik ook vind dat ouders dat vooral moeten 'verdienen'. Mijns inziens hebben vooral kleine kinderen soms ook de duidelijkheid van een 'eis' nodig. Zeker als het er een is die op Gods Woord is gefundeerd.

Overigens heel veel sterkte en Gods zegen voor de vraagsteller

Marijke Rots wil hier graag op reageren:

"Eisende macht in ongelijke relaties ….. dat ging in mijn reactie niet over een –wat u noemt- ‘normale relatie’ tussen ouders en kinderen. Het was bedoeld voor de vraagsteller in háár brief!

Gehoorzaamheid éísen is naar mijn idee overigens nóóit goed.
Ouders mogen wel -en moeten zelfs- (hun) grenzen aangeven. Waarbij consequentie in het handhaven van die grenzen een van de moeilijkste opvoedingsopgaven is! In die grenzen is dan weer zichtbaar van waar uit ouders handelen (welke opvoedingsmethoden zij volgen c.q. toepassen).
Bijbelse grenzen zijn gebaseerd op de Tien Geboden, die een richtsnoer zijn voor het leven van kinderen én van ouders. Die wet van God is overigens dan weer niet bedoeld als kéúrslijf, maar laat juist Gods liefde voor mensen zien. Want wie búíten die grenspaaltjes treedt heeft of krijgt problemen …… maar dan komen we in een andere ‘discussie’ terecht."

Geachte mevrouw Rots,

Hartelijk dank voor de moeite die u hebt genomen om nog te reageren!

Ik meen uit uw reactie te halen dat we misschien hetzelfde bedoelen. Omdat God uit Zijn liefde voor mensen de regel heeft gegeven dat we onze ouders gehoorzaam moeten zijn, kunnen ouders naar mijn mening uit 'doorgevende liefde' van hun kinderen ook die gehoorzaamheid 'eisen'. Omdat God uit Zijn liefde weet dat dat goed is voor hen en de ouders. Al vind ik dan ook voorop staan dat ouders dat vanuit hun gezag zouden moeten verdienen.

Als u dit niet bedoelt, ben ik wel benieuwd naar wat u bedoelt met het verschil tussen gehoorzaamheid eisen en de grens aangeven bij ongehoorzaamheid.

Nu ik u toch 'spreek' overigens hartelijk dank voor al uw leerzame bijdragen.

Hartelijke groet

Helaas komt jou verhaal mij erg bekend voor. Het zou mijn verhaal kunnen zijn, al denk ik dat jouw verhaal nog heftiger is. Zelf heb ik jarenlang doorgetobt en ben thuis blijven wonen om te kunnen sparen. Ik zou zeggen: heb je t geld? Ga echt op jezelf wonen. Dan kun je afstand nemen. Het kan zo'n pijn doen om met lood in je schoenen naar huis te fietsen, omdat je niet weet wat je daar aantreft.
En het klopt, gedrag wat je ouders voordoen, neem je snel over. Hier ook regelmatig moeite met het beheersen van mijn woede. Mijn man moet mij vaak tot de orde roepen. Ik heb geleerd om op tijd afstand te nemen en even een andere plek in het huis op te zoeken zodat ik niet 'ontplof', maar het komt nog wel af en toe voor. Het heeft vaak te maken met een gevoel van machteloosheid en onbegrepen worden. Het heeft dan geen zin door te discussieren, maar beter om op een ander moment er nog eens over te praten als de rust weergekeerd is. Maar mijn voorbeeld was: schreeuw maar zo hard als je kunt, hoe meer stenen en modder jij gooit hoe sneller de ander zijn mond houdt. En na zo'n ruzie ijzige stilte. Hoevaak is mijn nachtrust niet verstoort door het gebek? Hoevaak ben ik niet verdrietig geweest als mijn moeder weer met dikke ogen uit bed kwam?

Maar ik heb er met mijn ouders over mogen praten. Al was dat in het begin heel moeilijk. Ik heb er therapie voor gehad om het te leren accepteren en te leren loslaten. Mijn ouders hebben hun fouten ook ruiterlijk toegegeven. En dan kunnen wonden helen. Ik heb nu een hele goede band met hen. Ook kan ik nu zien wat ze wel goed hebben gedaan en dat is heel veel. Al overschaduwde de angst voor ruzie mijn jeugd. Toch kan ik het nu goed loskoppelen. Ook mag ik nu zien dat zij t allerbelangrijkste goed hebben gedaan. Zij hebben mij bij Jezus gebracht. En als we nu samen over vroeger praten mag dat de boventoon hebben. Dat mijn vader met ons bad als er vragen waren, dat ik geestelijk leven zag bij mijn moeder als ze huilde na een preek en er vol van was en getuigde.

Ik hoop dat je het mag gaan verwerken en dat daarna ook al het goede over mag blijven. Het kost heel veel tijd... ik ben ondertussen 10 jaar uit huis, ik kan eerlijk zeggen dat ik het pas echt los kan laten sinds 3 jaar. 7 jaar kostte het mij. Maar het kan!

@3parels Weet je zeker dat het maar drie parels zijn en geen duizend? ;-) Dank voor het delen. Je bent velen tot grote zegen.

@omega (en briefschrijfster),

Bedankt voor je lieve reactie. Doet me goed. Helaas heb ik mijn leven al veel meegemaakt. Van moeilijke jeugd, verbroken relatie door vreemdgaan tot miskramen en nog een aantal zaken die ik ff liever hier niet neer zet. En dat terwijl ik nog maar begin 30 ben. Door schade en schande wordt je wijs, leer je veel en kun je een ander ook goed begrijpen.
Afgelopen zaterdag mochten we op een conferentie zijn. In één van de lezingen ging het over afwijzing. Dat afwijzing je leven kan ommuren. De pijn die een kleine opmerking kan veroorzaken vindt zijn oorsprong in het leven van vroeger waarin je afgewezen bent. Oude pijn is de drijfveer van je gedrag. Je gaat zelf daardoor ook afwijzen. Jezelf op een ongezonde manier beschermen. Het is zo belangrijk om deze pijn bij de Heere concreet in gebed te brengen en daarvan te genezen. Er is daar nog met mij gebeden om genezing, ondanks dat ik al veel verwerkt heb. Want al heb ik veel verwerkt, ik val soms terug in wat mij als kind aangeleerd is. Ik vind het moeilijk als mensen mij niet respecteren of mijn verhaal niet serieus nemen, ook merk ik nog alle dagen dat dingen me snel raken, dat ik soms een masker draag van assertiviteit en zekerheid, terwijl ik me soms diep gekwetst voel en verdrietig, afhankelijk ben van wat anderen van mij denken.
En geloof me... ik mag nu al de zegen van dit gebed ervaren. Er is zo'n rust gekomen, alleen al in het besef dat de Heere er vanaf weet. Want therapie is goed en praten kan helpen te verwerken, maar als je het niet bij de Heere concreet in gebed brengt kom je er nooit helemaal los van. De Heere wil en zal oude pijn genezen, bij degenen die dit van Hem verwachten, die hun hoop en vertrouwen op Hem stellen. Hij geeft de mogelijkheid om anders te reageren op kritiek, op meningsverschillen of als de kinderen erg ondeugend zijn. In Hem mag je je gewaardeerd voelen, goed genoeg voelen, jezelf zijn (met alle zonden en tekortkomingen). Hij wil ons nieuw maken. Zodat we Hem kunnen gaan groot maken in ons leven ipv vast te zitten in ongezonde patronen.

"Hoeveel te meer zal het bloed van Christus, Die door de eeuwige Geest Zichzelf smetteloos aan God geofferd heeft, uw geweten reinigen van dode werken om de levende God te dienen!" Hebr.9:14

Zoek daarom altijd hulp bij therapeuten die er ook met je voor willen bidden. Van harte aanbevolen. Als je nog een tip wilt voor goed pastorale zorg rond dit onderwerp, ik heb contactgegevens van iemand. Laat het maar weten.

@Mevr. Rots: Hartelijk bedankt voor uw antwoord. Ik heb uw adviezen even laten bezinken.

Inmiddels ben ik op zoek naar een kamer om te gaan wonen. Ergens kijk ik enorm uit naar die rust!
Wel vind ik het heel moeilijk om mijn jongere broertje alleen thuis te laten. Natuurlijk zijn mijn ouders verantwoordelijk, maar als zij die verantwoordelijkheid niet nemen ben ik dat natuurlijk. Dat is nog iets wat ik heel moeilijk los kan laten.
Daarvoor zou er hulp moeten komen. Huisarts en kerkenraad weten van bepaalde dingen af toen situaties zijn ‘ontploft’. Maar mijn ouders geven aan dat nu alles weer goed gaat en als ik mijn/de waarheid vertel zullen mijn ouders dat ontkennen en het mij heel moeilijk gaan maken.

Ook heeft de uitleg over ouderlijk gezag en ouderlijke macht mij aan het denken gezet. Ik denk dat mijn ouders vaak de macht proberen te nemen en het daardoor misbruiken. Misschien soms ook wel uit onmacht of angst om gezag/macht kwijt te raken. Helaas werkt dit in onze opvoeding averechts.
Ik vind het geruststellend dat het eren van mijn ouders niet door allerlei zonden heen hoeft want dat lukt bijna niet.

Verder houd ik mijn ogen open in andere gezinnen en ga ik boeken daarover lezen om te zien wat een normale omgang met elkaar is. Om zo ook vertrouwen te krijgen in relaties.

@ 3 parels: Mooi om je reactie te lezen. Niet mooi wat je allemaal in je leven hebt meegemaakt, maar wel mooi om te zien hoe je er mee om bent gegaan en hoe je er uiteindelijk uit bent gekomen en het los kan laten na zoveel jaren. Dapper van je!
Ik vind het treffend hoe je dingen verwoord, dit geeft mij soms duidelijkheid omdat ik soms geen woorden kan vinden voor bepaalde gevoelens of situaties.
Wat een zegen dat je dit alles bij God hebt mogen brengen en dat je rust bij Hem hebt mogen vinden.

Je geeft aan dat het zo belangrijk is om pijn concreet bij Hem in gebed te brengen.
Ik vroeg mij af hoe je dit hebt kunnen doen zonder God daarbij te wantrouwen? Ik bid voor heel veel dingen, maar voor de situatie thuis kan ik dit bijna niet meer.
Ik vind het elke keer zo confronterend als ik voor bijv. een goede sfeer in het weekend bid en het hele weekend een ijzige spanning is. Of om bewaring voor zonden en daarna de scheldwoorden over tafel vliegen en er daarom in mijn hoofd vreselijke verwensingen opkomen. De hoop die ik tijdens bidden had is dan in één keer weggevaagd.
Het kan dan zo je leven gaan beheersen terwijl ik dingen van thuis juist los wil laten. Ik laat nu alles maar komen zoals het komt, hoe gek dat misschien ook klinkt. Al weet ik dat dit niet Gods wil is.
Hoe zie/zag jij dit?

@Watermusic,

Ik wil heel graag je reactie beantwoorden, maar heb nu geen tijd. Ik hoop dit nog wel deze week te doen. Wel wil ik je alvast wat mee geven:
Neem elke ochtend en avond de tijd om je Bijbel te lezen en met de Heere te spreken. Bidt hardop (fluisterend als je niet wilt dat mensen je horen) en bidt de Heere om bescherming tegen de pijn die je voelt als er zo'n ruzie is ipv om een goede sfeer. De Heere wil je leren bij Hem te schuilen, Hij houdt van jou en wijst je niet af. Voel je pijn en afwijzing, uit het niet tegen je ouders, maar ga er direct mee naar Hem, vertel maar concreet wat er gebeurde. Pleit op de tekst: 'Komt allen tot mij die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven!' Spreek je vertrouwen uit. Vraag Hem wat je mag doen, leg je boosheid en verdriet steeds bij Hem.
Distantieer je van moeilijke gesprekken. Zodra je merkt dat het weer dezelfde kant uitgaat, doe niet meer mee, stap eruit. Kortom: reageer niet meer vanuit je gevoel, vanuit je pijn.

Veel sterkte!

Hey, hier ben ik dan!

Je vraagt je af hoe je God kunt bidden om rust in je gezin, zonder Hem te wantrouwen. Deze vraag is kenmerkend. Doordat je al zo vaak teleurgesteld bent geraakt in mensen, kun je God ook niet vertrouwen. En omdat je al zo vaak gebeden hebt en Hij je gebed niet verhoord heeft zoals jij dat zou willen, wantrouw je Hem.
Je bekijkt het vanuit de verkeerde kant!

Leg eerst de verantwoording waar hij hoort te liggen. Je ouders doen dit! Niet de Heere. Het is heel erg als ouders doorgaan met gedrag waarvan ze weten dat ze hun kinderen beschadigen. Ik heb dat mijn ouders ook vaak verweten. Want beschadigd zijn alle kinderen uit ons gezin. De één meer dan de ander, maar ieder kind kampt op zijn eigen manier met de gevolgen. Je voelt je namelijk niet gezien, niet gehoord, niet de moeite waard om rekening mee te houden. Dit is vernietigend voor je eigenwaarde. Bij ons werd wel gecommuniceerd wat niet goed ging, maar als je dan iets uit jezelf goed had gedaan, dan werd dat als normaal gezien en daar hoefde geen complimentje voor gemaakt te worden. Ook maakten mijn ouders wekelijks ruzie, waarbij ze schreeuwen, vloekten en tierden. Ook bij het opgroeien wilden mijn ouders blijven bepalen wat goed voor ons was. En als je het als volwassen kind dan niet eens was, kon er rustig twee avonden gezeur van komen, waarin er flink geschreeuwd werd. Hierdoor ontstond zo'n onveilige sfeer waardoor je het idee hebt dat het elke keer weer kan opvlammen. Wie zal dan weer aan de beurt zijn?

Vervolgens kreeg ik op 17-jarige leeftijd verkering met een jongen die na 2,5 jaar verkering op buitenlandse stage ging. We hadden afgesproken na de stage te verloven. Hij was een halfjaar weg! Ik vond het verschrikkelijk. Toen ik hem na een halfjaar weer zag, bleek hij daar een ander te hebben gehad. Mijn leven stortte in. Hoe moest ik nou verder. Voelde me zo eenzaam en verlaten. Ik had er zo'n verdriet van. Mijn ouders vonden het maar beter zo, omdat hij het toch niet waard zou zijn. Ik moest er ook maar zo over denken. Nou dat kon ik niet. Ik hield gewoon nog zoveel van die jongen. Eenzaam voelde ik me. Het duurde een jaar voordat ik weer wat licht aan het eind van de tunnel zag. Iedere keer als ik huilde probeerde ik t maar te verbergen, omdat ze het thuis toch niet begrepen. Een rouwproces. Waar de Heere was? Bij Hem legde ik mijn verdriet neer, maar Hij nam het niet weg. Ik heb het Hem nooit kwalijk genomen. We leven in een gebroken wereld, waarin pijn en verdriet is. Een leven zonder pijn bestaat niet. Accepteer dat dus ook, maar de manier waarop je er mee omgaat is wel bepalend.

Toen ik verkering kreeg met mijn man en daarvoor dus bij hem thuis kwam, zag ik dat het anders kon. Hierdoor kreeg ik nog meer verdriet. Ik was liever daar dan thuis: zijn moeder gaf me liefde, was blij als ik er was.. dat was zo'n verademing. De sfeer was stabiel en erg gezellig, na een akkefietje kon iedereen al weer snel lachen met elkaar. Ik merkte in onze relatie al wel dat ik moeilijk om kon gaan met meningsverschillen. Ik wilde gehoord en gezien worden, wat ik vervolgens conflictjes probeerde af te dwingen. Dan kon ik enorm boos worden, doordrammen ook al had het geen zin. Mijn man daarentegen was altijd de rust zelve, daar valt gewoon niet zo goed ruzie mee te maken.. haha.. dat kon me soms woest maken, dan kon ik schreeuwen en met spullen smijten. Ik wist dat dit niet goed was, maar kom er maar eens vanaf.

Toen we trouwden, wist ik dat ik er echt aan moest gaan werken. Want toen er in de start van ons huwelijk moeilijkheden ontstonden (details ga ik liever niet op in) kon ik het niet meer handelen. Zoveel pijn en zoveel verdriet. Alsof iedereen waar je van houdt, je niets waard vindt. Geen rekening met je wil houden. Ik werd er erg onzeker van, wat dacht een ander van mij, vooral na een meningsverschil. Niemand mocht me meer pijn doen, vooral mijn man niet. Zodra ik me gekwetst voelde beet ik van me af. Ik wilde me geen pijn meer laten doen, terwijl dat op dat moment allang was gebeurd. Kleine dingen konden me kwetsen. Simpele beloftes (als bijv 'ik pak de vaatwasser wel uit') die niet werden nagekomen konden me erg boos maken. Ik ben toen in therapie gegaan bij een christelijke psycholoog. Alles wat me pijn had gedaan hebben we besproken. Dat heeft me heel goed gedaan. Na 3 jaar intensieve therapie kon ik weer op eigen benen staan, ik kon met mijn boosheid beter omgaan maar was er nog niet.

Een heftige periode waarin ik ook gesprekken moest voeren met mijn ouders die daar eerst helemaal niet voor open stonden, vonden dat ik hen overal de schuld van gaf. Het was moeilijk om eerst geen erkenning te krijgen. Ik vond het ook heel moeilijk om liefde te geven in die periode. Soms kwam ik er weken niet. Pas toen ik zelf kinderen kreeg ik door kreeg hoe moeilijk opvoeden is en hoe moeilijk het is om kinderen buiten de echtelijke conflicten te houden, ben ik pas gaan beseffen dat zij ook wel in een erg lastig pakket zaten. Niet dat hen dat vrijpleitte maar ik begreep het beter. Hierdoor kon ik weer meer liefde voelen en heb ik een brief geschreven aan mijn ouders waarin ik die liefde uitte, waarin ik hen vergeving schonk en uitsprak waar ik dankbaar voor was, vooral voor het feit dat zij ons altijd hebben voorgehouden dat Jezus voor ons klaar staat, bereid is te vergeven, van ons mensen houdt.
Hierdoor kon ik altijd voor ogen houden, dat het mensen waren die mij zo verdriet hadden gedaan. Zondige mensen, niet God. Ik kon schuilen bij Hem. Hij heeft mij in moeilijk tijden zoveel getroost. Hij nam de situatie niet weg, maar was wel heel dichtbij. Liederen, preken, stille tijd...
Toen ik die brief had gestuurd, belde mijn vader. Gebroken. Hij zei dat hij er zo blij mee was, dat het hem zoveel moeite gaf dat hij zijn kinderen zoveel pijn had gedaan. Dat hij die brief in zijn nachtkastje zou stoppen en zou lezen als hij het moeilijk had.

Sindsdien is het goed. Natuurlijk zie en hoor ik nog genoeg, zou dingen graag anders willen zien, maar ik heb het geaccepteerd. De liefde mag nu de boventoon voeren.

Wel merkte ik bij mezelf dat ik in de opvoeding van onze kinderen en naar mijn man toe soms toch nog vanuit afwijzing kon reageren. Toen ik een pastoraal medewerkster sprak vroeg ze of ik alle pijn ook concreet bij de Heere had gelegd. Dat had ik niet. Sindsdien doe ik dat. Komt er een herinnering die pijn doet, dan zoek ik de binnenkamer op. Gebeurd er iets waarin ik toch die pijn voel, dan ga ik eerst in gebed voordat ik reageer. Leg de situatie bij de Heere, vertel Hem waarom het zo'n pijn doet. En spreek ook vertrouwen uit dat Hij het wil wegnemen. En sindsdien ben ik nooit meer zo boos geweest. Wat een bevrijding.

Ik wens jou veel liefde toe en boven alles de zegen van de Heere, schuil bij Hem.

Ik raad je dus aan om hulp te zoeken bij iemand die ook samen met jou al je pijn door wil bidden. Dit is echt de sleutel voor genezing. Praten helpt, maar bidden geneest.