Man krijgt nieuwe kans na overspel

Ds. H. Veldhuizen | 10 reacties | 24-09-2015| 11:38

Ik ben een vrouw van 24 jaar en ben twee jaar getrouwd. Twee maanden geleden zei hij te willen scheiden omdat hij het niet meer zag zitten. Hij noemde zaken waarvan ik dacht: Serieus? Wil je daarom een scheiding? Slechte communicatie stond op nummer één. Ik dacht eigenlijk direct: Die heeft overspel gepleegd met een collega. Alle puzzelstukjes van de afgelopen tijd vielen op hun plek, maar hij bleef ontkennen. Ik vertrouwde hem en dacht dat het allemaal aan mij lag en dat ik geen goede vrouw voor hem was geweest. Ook vanwege mijn verleden met wat ik allemaal had meegemaakt en dat dat er soms nog wel uitkwam, waardoor ik niet goed in mijn vel zat.

Ik probeerde in die periode alles er aan te doen, zodat hij van gedachten zou veranderen. Dat is uiteindelijk zes weken daarna ook gebeurd door een best heftige ontmoeting die hij met God heeft meegemaakt en daarin maakte God hem duidelijk dat hij eerlijk tegen mij moest zijn. Toen kwam ook het hoge woord eruit, dat hij met een collega een paar keer had gezoend. Hij had er vreselijke spijt van en of ik hem kon vergeven. Dat heb ik gedaan en we hebben het weer geprobeerd. Uiteindelijk ben ik weer bij hem ingetrokken en alles ging goed.

Totdat hij een gesprek had bij mijn ouders -tevens ook zijn werkgever- omdat die andere collega haar mond niet kon houden. Hij was helemaal in de stress, want nu wisten mijn ouders alles en nu moest hij ook op gesprek komen. Hij wilde weten wat ze allemaal had gezegd. Ik zeg tegen hem: “Nou dat zal toch hetzelfde zijn als wat jij tegen mij hebt gezegd. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Of is er nog meer gebeurd dan alleen zoenen?” Nee dat was niet zo. Drie dagen later had hij dat gesprek en appte hij tussendoor dat er toch meer was gebeurd en dat hij ongeveer twee maanden iets met zijn collega had gehad en ook seks met haar heeft gehad. Wat voelde ik me verschrikkelijk bedrogen en vies en ik was heel boos en verdrietig. Maar alsnog wilde ik hem die kans geven, maar ik wil zeker met hem in therapie want het gaat een lang proces worden.

Wat ik heel lastig vind is dat nu mijn hele familie het weet en ik heb best een groot gezin waar ik uit kom. Zij zijn echt heel boos en zien me het liefst bij hem weggaan, terwijl ik ontzettend veel van hem hou, nog steeds. Natuurlijk, ik keur zijn gedrag niet goed, maar als persoon is hij nog steeds lief en zorgzaam en noem maar op. Ik wil hem vergeven en dat heeft tijd nodig. Dat kan ik niet zonder God, dat weet ik ook. Ik merk ook dat hij er ontzettend veel spijt van heeft en dat laat hij ook merken. Maar we gaan er aan werken, dat hebben we allebei tegen elkaar gezegd.

Ik wil gewoon weten of ik hier goed aan doe en of God dat ook vindt, al ben ik er wel van overtuigd dat God het goed vindt dat ik hem nog een kans geef en hem vergeving geef, ondanks dat God zijn gedrag afkeurt. Mijn familie zegt in deze keuze achter me te staan, maar ik voel dat niet zo. Iedereen heeft een mening en ze halen mijn man heel erg naar beneden. Dat vind ik verschrikkelijk om te zien, maar ja dat doen ze denk ik ook uit boosheid en frustratie en misschien ter bescherming van mij?

Beste vriendin,

Je schrijft dat je twee jaar getrouwd bent en dat je man twee maanden geleden zei dat hij wilde scheiden omdat hij het niet meer zag zitten. Je dacht direct aan overspel met een collega, vanwege allerlei puzzelstukjes die op hun plek vielen. Zes weken later vertelde hij je dat hij een heftige ontmoeting met God had gehad en dat God hem duidelijk had gemaakt dat hij eerlijk moest zijn: hij had met een collega een paar keer gezoend en daar had hij vreselijk spijt van. Drie dagen later appte hij dat hij seks met zijn collega had gehad. Als ik het goed begrijp was dat omdat de collega zelf haar mond niet had kunnen houden en het tegen je ouders, die jullie werkgever zijn, had gezegd. Heel begrijpelijk dat jij je bedrogen voelde en boos en verdrietig was. Je wilt hem echter nog een kans geven, maar dan wil je wel met hem in therapie. Je schrijft: natuurlijk keur ik zijn gedrag niet goed, maar als persoon is hij nog steeds lief en zorgzaam en noem maar op. Je wilt hem vergeven, schrijf je, maar dat heeft tijd nodig. Maar jullie hebben beiden tegen elkaar gezegd dat jullie er aan gaan werken. Je vraag is nu of je daar goed aan doet dat je hem nog een kans geeft en vergeeft. 

Nu, laat ik meteen maar zeggen: Ik denk dat vergeven als dat mogelijk is, ook al is er iets ingrijpends gebeurd, altijd in de lijn van het Evangelie is. Jezus heeft wel gezegd dat hoererij en overspel een reden kan zijn om je man (of vrouw) te verlaten (Matt.5:32), maar Hij heeft niet gezegd dat dat beslist moet. Jezus heeft ook gesproken van 70 maal 7 maal vergeven (Mat. 18:21-27), zelfs als de broeder (of zuster) 7 keer per dag tegen je zondigt en tot inkeer komt en berouw toont (Luk.17:3-4). Denk ook aan David en Bathseba: als David berouw toont en belijdt dat hij tegen de Heere gezondigd heeft, zegt Nathan tegen hem: de Heere heeft uw zonden weggenomen (2 Sam. 12:13). Staat er niet in Jesaja 1: Al waren uw zonden als scharlaken en rood als karmozijn, ze zullen wit worden als sneeuw en als witte wol (vers 18)? Dat is het grote wonder van genade waar wij allen (ook jij zelf) uit moeten (leren) leven. Wat zou het geweldig zijn als jullie helemaal opnieuw kunnen beginnen en  samen met Gods hulp de weg gaan van trouw aan elkaar. Jullie willen daar aan werken, schrijf je. Ik denk wel dat het heel goed zou zijn als jullie daar professionele hulp bij zoeken, waardoor bepaalde dingen die fout zijn gegaan op een rij worden gezet en de goede weg kan worden ingeslagen.

Wat ik mooi vind, beste vriendin, is dat je schrijft dat je man een heftige ontmoeting met God heeft meegemaakt en dat God hem duidelijk heeft gemaakt dat hij eerlijk tegen jou moet zijn. Hij is dus niet los van God, en voor het aangezicht van God komen alle dingen op hun plaats, ook de belijdenis tegenover elkaar wat verkeerd is geweest en misschien nog verkeerd is. En wat ik ook mooi vind: dat je je van hem schrijft dat hij nog steeds lief en zorgzaam is en dat je merkt dat hij er ontzettend veel spijt van heeft. Daaruit maak ik op dat je op geen enkele manier van hem  los bent. En hij is kennelijk ook niet los van jou. Geeft dat geen hoop voor een goede relatie?

Heb je er overigens ook aan gedacht dat de verleiding ook heeft kunnen komen van de kant van collega en niet in de eerste plaats van hem? Dat neemt zijn schuld niet weg; elke man moet zijn plaats weten, ook tegenover een vrouw die zich verleidelijk voordoet. Zoals omgekeerd ook elke vrouw dat moet tegenover een man die wil verleiden. Zou een grondig gesprek van je ouders, werkgever van zowel je man als van de collega, met haar niet wat kunnen uitwerken? Zouden je ouders de collega er niet op kunnen wijzen dat zij het huwelijk van hun dochter en schoonzoon niet stuk moet maken? M.i. mogen ze dat zelfs eisen, in het belang van jou en je man en van haar zelf.

Tenslotte: je schrijft dat je moeite hebt met de houding van je familie, die zegt dat ze achter jouw keuze staat om je man een nieuwe kans te geven maar dat je dat niet zo van hen voelt. Iedereen heeft een mening, schrijf je, en men haalt je man naar beneden. Beste vriendin, probeer daar boven te staan. Vooral als ze je man naar beneden halen. Wie zonder zonden is werpe de eerste steen op hem (Joh. 8:7). Hoe waar zijn die woorden van Jezus! Als we onszelf kennen hebben we de handen vol aan onszelf. Dat geldt voor je familie en ons. 

Beste vriendin, van harte hoop ik dat het jullie beiden goed zal gaan. Onder de zegen van God, Die in Christus gaarne vergevend is (SV), mild om te vergeven (HSV) (Psalm 86:5).           

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven