Zwanger en het liefst echtscheiding
C. M. Chr. Rots - de Weger | 12 reacties | 27-02-2015| 08:04
Vraag
Ik ben een getrouwde vrouw van 23 jaar oud. Ik heb geen leuke verkering gehad. We hadden om de kleinste dingetjes ruzie. Toch wilde ik bij hem blijven, ik hield tenslotte van hem. We zijn getrouwd en wonen in een mooi huis. De eerste paar weken ging het goed tussen ons, maar hoe langer we bij elkaar zijn... ik weet het niet. Maar ik voel niet meer zoveel voor hem en het ergste is dat ik zwanger ben. Ik ben er blij mee en hoopte eerlijk gezegd dat dit misschien onze redding is. Ik ben nu dertien weken zwanger en het lijkt hem allemaal niets te interesseren, wat ik ook doe of zeg over de zwangerschap. Hij zegt dat ik onzin praat, want hij vindt het wel leuk. Zegt hij. Als ik voor meubeltjes aan het kijken ben of dergelijke, dan straalt er nog niks geen enthousiasme van hem af, juist terwijl ik dat wel ben. Ik ben overal blij om. Ik heb een man nodig die dat ook is. Babyzaken vind hij verschrikkelijk. Ik heb met een smoes mijn moeder mee gevraagd. Alles bij alles, sorry dat ik het zo slecht uitleg... ik wil niet meer, ik kan niet meer en wil maar één ding en dat is scheiden. Helaas, mag dat niet. En ik zou het niet eens is durven zeggen tegen onze familie dat we zouden gaan scheiden, maar ik ben zo radeloos. Wat moet ik nu doen? Soms wenste ik dat ik hem niet meer had, dat ik samen met mijn ongeboren kindje verder ga. Maar ik kan het niet. Ik ben zo verdrietig, wat moet ik toch doen?
Antwoord
Best aanstaande moeder,
Een paar opvallende dingen in uw brief: ú wilde met uw man trouwen, ondanks een ongemakkelijke verkeringstijd. Dat was een keuze. En ja, die keuze heeft consequenties. Nu verwacht u sámen een kindje en voldoet de aanstaande vader niet aan uw verwachtingen van ‘de roze wolk’. U bent blij, schrijft u. U bent verdrietig, lees ik iets verder.
Geen idee hoever ik er naast zit, maar spelen hormoonspiegels een rol in wisselende gevoelens? Een zwangerschap duurt niet voor niets negen maanden... zowel de aanstaande moeder als de aanstaande vader moeten toegroeien naar een totaal nieuwe levenssituatie. En ‘toegroeien naar’ doet ieder in eigen tempo. Wellicht is uw man niet zover als uzelf bent. Praat er maar eens met uw moeder over, of met een vriendin. Desnoods gaat u samen met uw echtgenoot naar een hulpverlener voor relatietherapie. Maar denk niet te snel dat scheiden dé oplossing is. Want dat is het níét: juist door uw ongeboren kindje bent u met de vader levenslang verbonden. Nee, gebruik de zwangerschap niet als het redmiddel tot geluk, maar realiseer u dat er mét een kindje nieuwe verantwoordelijkheden komen voor uw beiden. Vechten voor geluk dus. Eventueel met professionele hulp!
Alle goeds toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
We wilden het heel graag, maar toen mijn vrouw net zwanger was was het voor mij erg onwerkelijk, en deed het me niks.
Voor mij als vader ging het pas leven toen ik het kindje kon voelen, op echo's zag en de zwangerschap ook zichtbaar begon te worden.
Inmiddels verwachten we weer een kindje, maar ik blijk er nog niks van geleerd te hebben: het deed me niks tot ik het voor het eerst voelde...
Wellicht lijkt jouw man op mij?
Ik heb als man genoten van "onze" zwangerschappen, maar op een heel andere manier dan mijn vrouw; ik genoot vooral van haar en hoe zij er mee omging. Ik hoefde niet aan haar verwachtingen te voldoen en zij niet aan die van mij; we zijn niet hetzelfde. Ik vond het prachtig om te zien hoe zij er op haar manier helemaal in opging. Ik moet echter zelf niets van getut met sokjes, rompertjes, wiegjes, meubeltjes, speeldoosjes e.d. hebben en ga ook nooit mee op kraambezoek, dat vind ik echt verschrikkelijk (verhalen over zoveel cm ontsluiting, inknippen enzo, nee niets voor mij). Dat betekent niet dat het mij niet interesseert, ik uit het op een andere manier (ik heb de babykamer opgeknapt, heb later veel met onze kinderen in het wagentje gewandeld en samen op de muur getekend en snoeppannekoeken gemaakt) .Wees duidelijk in wat je van elkaar verwacht en in hoeverre je aan elkaars verwachtingen kunt en wilt voldoen, laat elkaar in je waarde en accepteer dat niet al je verwachtingen uit zullen komen. Ik houd van mijn vrouw zoals ze is en dat is wederzijds. Dat gun ik jou en je man ook.
Ik herken mij deels in je vraag!
Ik voelde mij ook erg alleen tijdens mijn zwangerschap! Mijn man wilde er nooit over praten en ging vaak niet mee met afspraken. Daardoor dacht ik dat het hem niets kon schelen, maar voor mijn man was het pas echt, toen onze dochter er was! Hij veranderde gelijk in een trotse vader en hij is nu een super vader! Ik hoop dat jouw man dit ook zo zal ervaren!! Heel veel succes in je verdere zwangerschap! En je staat er heus niet alleen voor!
Groetjes Deborah
Daarom zou ik willen pleiten dat jullie in relatietherapie gaan. Wil je man niet mee, ga dan eerst alleen! Mogelijk kun je leren anders met dingen om te gaan of gaat jouw man later wel mee...?!
Scheiden moet je nooit in een opwelling doen, net zo min als trouwen. Dat kan altijd nog overwogen worden als andere mogelijkheden geprobeerd en uitgeput zijn.
Daarbij vergeet niet het belangrijkste om te bidden dat God jullie een goed huwelijk wil geven. Hij kan mensen liefde, geduld en wijsheid geven om met elkaar om te gaan!
Veel sterkte en afhankelijk van Hem toegewenst!
Een man moet het de eerste 18 weken doen met eigenlijk niets, soms een echo. Maar voor hem verandert er in eerste instantie niets, dus is het soms lastig om gelijke tred te houden met elkaar.
En soms duurt het tot de bevalling dat het bij sommige mannen pas echt doordringt.
Soms moeten wij, vrouwen, ons verwachtingspatroon bijstellen. Alle mannen zijn niet hetzelfde, sommige zijn vanaf dag 1 superenthousiast, maar de meesten zijn daar waarschijnlijk veel gematigder in.
Probeer wat meer los te laten, ook wat betreft die kleine dingetjes, waar ruzie over was of is. Het is zo jammer als deze bijzondere tijd hierdoor minder mooi wordt. Ik wens je nog een fijne zwangerschap.
Pas was ik op een verwerkingsavond voor christelijke alleen staande ouders en daar vertelde iemand.Iedereen die een scheidding wil is egoistisch... ik heb daar nog eens over nagedacht maar het is wel de werkelijkheid. Scheidding is toch alleen mogelijk geoorloofd door overspel ? Veel sterkte toegewenst !!
Dit boek heeft mij wel een stuk verder geholpen in mijn huwelijk. Want het huwelijk is ook een geschenk van God. Je kunt het eerst alleen lezen en daarna aan je man geven. Het kan echt helpen om je huwelijk met nieuw perspectief te bekijken en je (opnieuw) in te zetten voor elkaar. Het kan echt leiden tot een beter huwelijk (zonder ruzietjes) :-) https://www.gideonboeken.nl/ik-heb-je-lief-voor-het-leven
Sterkte! En een goede zwangerschap gewenst!
Oftewel: de meubels zullen intussen wel gekocht zijn en de baby geboren:-)
