Geïrriteerd reageren
C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 16-01-2015| 14:56
Vraag
Aan Marijke Rots. Allereerst hartelijk dank voor alle tijd die u altijd in al uw mooie antwoorden steekt. Het is bijzonder hoeveel inzicht en wijsheid u hierin van God gekregen heeft en wij daarvan mogen leren. God alle eer. Mijn vriendin en ik hebben drie maanden een relatie en eigenlijk gaat het heel goed, geen spanningen, wel veel overeenkomsten en heel veel momenten om van te genieten. Toch is het een paar keer geweest dat ik geprikkeld reageerde naar mijn vriendin, geen scheldwoorden of heftiger, maar wel geïrriteerd. Dat veroorzaakt twijfel over onze relatie bij haar. “Als je hier al irritatie door hebt, hoe moet dit later bij grotere conflicten dan goed komen? Overigens hebben wij die irritatie goed uitgesproken. Alleen bij vermoeidheid en door een zeer drukke agenda kan ik geïrriteerd reageren. Maar doordat zij twijfelt, wil ik mijn uiterste best doen om mijn liefde voor haar te laten overheersen, maar haar twijfel blijft en daardoor word ik onzeker of zij wel verder wil met mij, at volgens haar wel het geval is. Mijn vriendin heeft geen ervaring met relaties, ook in haar gezin is zij de eerste en zij spiegelt onze relatie aan haar en mijn ouders, die nooit geïrriteerd raken t.o.v. elkaar. Daaruit concludeert ze dat het niet goed zit tussen ons. Ik zeg dan dat ze al ruim 30 jaar getrouwd zijn, dus al veel geleerd hebben in relationeel opzicht. Haar twijfel blijft. Weet u wat verstandig is?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Drie maanden een relatie: dat is dus een pril begin in het leren kennen van elkaar. Een mooi begin, zoals ik in je brief lees. Daar kan ‘groei’ uit voortkomen, maar dat moeten beiden wel willen! Beide helften van de relatie zullen zich moeten realiseren dat hun leven verandert wanneer er iemand ‘binnen’ komt. Dan ben je opeens niet meer alleen, maar dien je op alle levensterreinen rekening met elkaar te gaan houden. Een leerschool dus vol levenslessen die geweldige ervaringen kunnen betekenen. Die -heel nuchter- ook kéúzes vragen. Van beiden.
Liefde is, behalve iets heel moois, eveneens een confrontatie met jezelf als de ene helft van de relatie. Dat merken jullie nu, na die eerste drie maanden, allebei. Jij en jouw gedrag hebben invloed op je vriendin. Haar houding en woorden hebben invloed op jou. Zo gaat dat. Kijk dus eerst naar jezelf voordat je ‘de bal bij haar neerlegt’. Overigens: blijf met haar in gesprek over wat in jouw ogen misschien slechts irritatie is, terwijl zij met angst en beven de toekomst tegemoet ziet, waarin zich ook grote en/of diepgaande conflicten kunnen gaan manifesteren. Kijk naar jezelf en analyseer je reacties! Praat met haar. Over jouw ideeën bij het woord irritatie en over haar standpunten in deze. Het gaat daarbij niet om ‘gelijk hebben’, maar om het leren kennen van elkaar. Hoe sta je beiden er in. En hoe kom je er beiden ook weer uit. Dus: als jíj geïrriteerd reageert op iets omdat je moe bent is dat géén excuus, maar een leermoment. Of je daar -naast praten- ook iets mee wilt dóén, bepaal je zélf. Dat is jouw aandeel.
Je kunt bijvoorbeeld zorgen dat je agenda wat minder vol staat, dat je minder stress ervaart of dat je meer uitgerust bent nu je niet alleen rekening met jezelf hoeft te houden. Natuurlijk wil je vriendin graag aandacht en vooral ook aanspraak maken op jouw tijd.
Als zij naar ánderen kijkt om zich te spiegelen in andermans relatie is dat niet zo vreemd. Het voorbeeld van ouders –die intussen al jaren getrouwd zijn- is een heel belangrijk levensvoorbeeld. Van hén heb je, als het goed is, heel veel geleerd. Juist ook in het omgaan met mensen buiten het eigen gezin. Natuurlijk zijn ouders eveneens ooit begonnen aan hun relatie: wellicht is het interessant om daar met hen eens over te praten! Is die onzekerheid herkenbaar? Hoeveel vertrouwen, of hoeveel zorgen c.q. angsten heeft iemand van huis uit meegekregen...
Je wilt jouw liefde voor haar in je gevoelens laten overhéérsen, zeg jij. Laat de liefde voor haar jouw leven doordríngen, zeg ik! Liefde gaat niet buiten je wezen om, maar is iets wat binnenin je zit. Van waaruit je handelt en wandelt. Toch? Dat hoeft geen onzekerheid te veroorzaken, maar mag een uitdaging zijn met het doel om elkaar gelukkig te maken! Liefde is géven. Aandacht, tijd, erkenning, respect, waardering...
Dat geldt ook voor haar, natuurlijk. Wat dus verstandig is om te doen? Praat met elkaar. Met ouders. Met vrienden. Leer elkaar kennen. Geef elkaar de tijd en de ruimte die ieder apart ook nodig hebben.
Léés over relaties. Over de verschillen die er zijn tussen mannen en vrouwen. Over de verschillende manieren van communiceren die er bestaan tussen partners. Bespreek met elkaar wat je verwacht van je relatie. Hoe je de liefde -in het algemeen- ziet. Wat het betekent om te géven. En wat ‘ontvangen’ met je doet...
Huiswerk genoeg? Bedankt trouwens voor je compliment, waar ik verlegen van word. Inderdaad aan God de eer! En van mij de wens dat je iets met bovenstaande wijsheden kunt om samen een goede en fijne toekomst tegemoet te gaan!
En dan nog dit: ook echtparen die al jaren getrouwd zijn hebben wellicht het nodige geleerd in de omgang met elkaar, maar dat zegt niet iets over geïrriteerd raken of onzekerheid! Het kan heel goed zijn, dat zij bijvoorbeeld afgesproken hebben om, waar kinderen (of anderen) bij zijn, zich ‘netjes’ te gedragen. Het kan zelfs zo zijn dat zij conflicten vermijden, om welke reden dan ook. Spiegelen aan ouderen c.q. anderen mag, maar daar een oordeel over hebben dat allesbepalend is voor de eigen houding lijkt me te ver gaan!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Juist niet over de grote zaken, want daar ga je in de regel voor zitten.
Maar juist die soms dommige, kleine oorzaken, iets laten slingeren, iets kwijtmaken, het beruchte dopje van de tandpasta. Ja ja.
Maar je leert wel elkaars zwakke momenten kennen, ik weet wanneer ik echt niet moet zeuren bij mijn man, of helemaal niks zeggen zelfs.
En op bepaalde momenten kan ik ook niet veel hebben, dus dat leer je vanzelf als het goed is.
Laat dus de factor irritatie niet als ijkpunt gelden.
Ach en spiegelen aan je ouders is op zich wel goed, maar dat zijn andere karakters tezamen dan jullie 2, toch?
Maar als ze blijft twijfelen, kan het zijn dat er toch iets anders aan ten grondslag ligt en dan is het verstandig om dit toch eerst boven water te krijgen.
Sterkte en wijsheid toegewenst!
Wel kan haar manier van ruzie maken heel anders zijn dan de jouwe. Hoe en wanneer uit je je irritatie? Hoe vaak heb je irritatie aan haar en over welke zaken gaat dat dan? Meestal zit je de eerste maanden op een roze wolk en kan de ander nog niet zoveel verkeerd doen. Daar kun je het eens met haar over hebben. Primair reageren kan voor haar misschien juist wel het moeilijke zijn. Of reageren op irritatie waar anderen bij zijn.
Misschien ben je iemand die zichzelf snel ergert aan een ander of misschien wil je veel op je eigen manier of ben je veelal overtuigd van je eigen gelijk of standpunt.
Zo maar een paar vragen... goed om het samen eens over te hebben. Want het is namelijk niet de bedoeling om elk weekend conflictjes te hebben met elkaar. Af en toe kan er eens iets zijn maar als je in de eerste drie maanden al geregeld wat te 'zeuren' hebt met elkaar, kun je je wel afvragen of je wel echt goed bij elkaar past.
