Man was ontrouw
C. M. Chr. Rots - de Weger | 15 reacties | 15-10-2014| 09:05
Vraag
Het is momenteel zo moeilijk om mezelf te zijn. Mijn man en ik zijn 30 jaar getrouwd, drie kinderen, lief en leed gedeeld wij hebben beide diverse ups en downs gehad (psychisch/lichamelijk). Nu moet ik recent horen van mijn man dat hij negen jaar geleden mij ontrouw is geweest. Ik weet niet het fijne er van. Enerzijds wil ik het niet weten, maar het knaagt! Die relatie heeft driekwart jaar geduurd, toen kwam bij hem de schrik en heeft hij er een punt achter gezet. Hij heeft het al die jaren verzwegen, maar kon het nu niet langer voor zich houden. Hij heeft er wel met de huisarts en een goede kennis over gepraat. Die gaven hem tegenstrijdige adviezen. Bij mij kwam het keihard aan en nu ben ik van slag, om het voorzichtig uit te drukken. Het is al zo lang geleden (negen jaar), zegt hij, maar ik kan het niet in negen dagen verwerken. Nu na negen weken voel ik nog de pijn en het verdriet. Hij heeft gevraagd of ik niet weg wilde gaan. Dat wil ik in principe ook niet, maar het is vaak zo moeilijk, het is zo kil. Ik praat er met niemand, over behalve met de huisarts, want ik wil mijn man niet te schande maken, ook met de kinderen niet. We zijn inmiddels wel bij hulpverlening (intakegesprek gehad) maar dat werkt ook nog niet zoals ik had gedacht/gehoopt. Mijn man heeft zoiets van... ik heb het nu gezegd, ik heb er onder geleden (dat is ook zo), het is al zo lang geleden, dus... het kan toch weer goed gaan? Maar weet je, ik heb steun nodig. Ik mis in hem m’n maatje, het is niet meer als vanouds (was ook niet altijd rozengeur en maneschijn, maar er was toch een band van liefde en trouw, dacht ik). Ik kan niet meer echt genieten van het leven van alle dag. Ik blijf bidden, maar ik zit soms bijna op slot! Ik geloof dat de Heere machtig is om me verder te helpen, maar het lijkt allemaal zo ingewikkeld, zo onmogelijk Maar toch... in Hem is kracht!
Antwoord
Beste mevrouw,
Uw laatste zin moet u vásthouden. Wanneer er berouw is en bekering, is er altijd vergeving bij God mogelijk. Voor uw echtgenoot. Voor u. Bidt Hem daar om. Ja, voor ons mensen is het soms veel moeilijker om te kunnen vergeven, omdat wijzelf ook zondige mensen zijn en voor onszelf het leven soms zó ingewikkeld maken.
Misschien vraagt u zich wel voortdurend af hoe het zover met uw man, uw huwelijk, kon komen. U was in de periode van het overspel immers al meer dan twintig jaar met elkaar getrouwd. Er waren ups en downs, schrijft u. Niet alles ging ‘op rolletjes’. Nee, het is voortdurend een weg zoeken met elkaar. Binnen een relatie is er altijd ‘werk aan de winkel’, het leven gaat nooit ‘vanzelf’.
Bedenk dat uw man inbreng en invloed heeft binnen uw relatie, u hebt dat ook. Ieder op de eigen manier. Al járen lang. Begrijp me goed: ik praat niks goed. Zonde is zonde en dat mag zo benoemd worden. Ik probeer nu in dit antwoord alleen duidelijk te maken dat mensen het soms voor een ander zo goed weten, maar naar het eigen leven niet of nauwelijks kijken.
Oh, nee, ik zeg niet dat ‘de schuld’ bij u ligt. Daar ga ik niet over. Ik kan alleen constateren dat uw relatie niet in balans is en die ‘weegschaal’ heeft twee kanten! Dit antwoord is geen oordeel! Niet over u. Niet over uw man. Ik kén u niet eens. Wel lees ik over een vrouw die het moeilijk heeft en dat lijkt me heel logisch. U hebt niets vermoed of gemerkt en dan komt de schrik, de teleurstelling, het verdriet en de boosheid na het opbiechten door uw man allemaal tegelijk ‘binnen’ en daardoor voelt u zich ‘verscheurd’.
Voor hém zal dat ánders aanvoelen: misschien heeft hij het al die negen jaren wel gewild maar niet gedurfd (mogelijk uit angst om u te verliezen) en is zijn gevoel nu meer zoiets als opluchting. Hij heeft gezegd wat hij op zijn hart had. Hij is er klaar mee. De relatie was ook allang gestopt tenslotte. Waarschijnlijk realiseert hij zich niet (niet genoeg) dat het voor u pas begínt! U hoorde het verhaal pas onlangs en weet met alle daarbij horende gevoelens geen raad.
Geef u zelf de tijd en verwacht niet direct wonderen van een intake cq. eerste gesprek met een hulpverlener. Geen idee hóéveel gesprekken er nodig zullen zijn, maar dat het er een aantal zullen zijn verbaast mij niet. Probeer uw kant van het verhaal helder te verwoorden, benoem gevoelens. Het is een goede stap om sámen met uw man die gesprekken te voeren, maar soms kan een gesprek álleen ook heel verhelderend zijn.
Geen idee hoe het contact met uw huisarts is, maar misschien is het een idee om eveneens een vriendin in vertrouwen te nemen, waarbij u terecht kunt als het u teveel wordt.
U hebt steun nodig, schrijft u: ja, die moet u dan ook zélf organiseren. Over verdriet en teleurstelling praten geeft lucht en juist ook mede daardoor leert u het een plaats te geven in uw eigen leven. Hoe dan ook, naar mijn idee hebt u stappen gezet die voor u belangrijk zijn. Ook dit schrijven is een vraag om steun: ik hoop dat ik u met dit antwoord een beetje heb kunnen geven. Het gebeurde kan niet ongedaan gemaakt worden, niet vergeten. Wél verweven met uw beider leven en mogelijk ook tot een nieuw begin leiden. Het hangt er maar van af hoe u omgaat met uw eigen gevoelens. Veracht ze niet, maar laat verdriet en teleurstelling niet verworden tot bitterheid en wrok. Ik las onlangs de volgende tekst: misschien een beetje reclame, maar ik hoop dat ook u iets met deze woorden kunt!
In dit huis
hebben we plezier
maken we fouten
zeggen we sorry
beginnen we opnieuw
worden we boos
vergeven we
geven we knuffels
horen we bij elkaar
hebben we lief.
Lees of zing Psalm 139:14 als u liever een Bijbeltekst wilt.
Nog dit: goed, dat u de kinderen er buiten houdt, want dat zou slechts loyaliteitsconflicten opleveren zonder dat iemand daar iets aan heeft.
Alle goeds toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
<i>Reageren op een antwoord is mogelijk mits de reactie iets toevoegt en niet in strijd is met het antwoord van de deskundige. Vraagstellers zijn niet gebaat bij tegenstrijdige reacties en bovendien vinden we het ongepast ten opzichte van de deskundige die zijn/haar vrije tijd ter beschikking stelt om onze bezoekers te helpen. Voor discussies is er het forum.</i>
Misschien heeft u hier wat aan:
http://www.eo.nl/magazines/visie/artikel-detail/verder-na-ontrouw/
Wat mij iedere keer weer opvalt, is dat er zo nadrukkelijk gewezen wordt op het feit dat je na overspel MAG scheiden. Soms lijkt het meer op MOET scheiden....
Vergeving is een heel belangrijk deel van ons christen zijn. Niet eenvoudig, maar ook niet onmogelijk!
Het in de openbaarheid brengen van deze zonde (die in het verborgen geschied is en ook eerlijk opgebiecht is), brengt voor het hele gezin een hoop ellende mee. Pas daar mee op! Levenslang zullen anderen je er aan herinneren. Met een scheef oog naar je kijken.
Veel mensen zullen "medelijden" hebben met mevrouw. Anderen zullen zeggen dat zij ook niet zonder schuld zal zijn. Er zal door mensen ongevraagd advies gegeven worden (dat zij beter kan scheiden enz.). Kinderen worden er door anderen mee geconfronteerd. Meneer zal door veel mensen gemeden worden. (die mensen zijn namelijk veel beter dan deze meneer......)
Daar is kracht, Daar is kracht in het bloed van het Lam.
Mede daardoor heb ik haar nooit meer teruggezien.
Mede daardoor ben ik jarenlang scheef aangekeken.
Dat ik haar nooit meer terug heb gezien interesseert me inmiddels niet meer, maar dat ik de openbaarheid heb gezocht is iets waar ik me achteraf enorm voor geneer.
De man van deze vraagsteller heeft 9 jaar lang met een enorm schuldgevoel rondgelopen, wat al een behoorlijke straf is.
De kinderen van deze mensen hebben een fijn beeld van hun vader, iets wat je deze kinderen niet af mag pakken (deze kinderen kunnen er niks aan doen)
Wat is deze situatie moeilijk voor jou! Je hebt pijn, verdriet. eenzaamheid, wantrouwen, vragen...
Het is alsof jouw man de zolder heeft opgeruimd en aan jou een koffer met rommel heeft gegeven, die daar ook nog stond. Jij zit nu met die koffer in jouw handen en bekijkt de rommel en denkt, wat moet ik hier mee? Die rommel moet uit die koffer..., zo kan ik niet verder met mijn reis. Maar wat is dit allemaal?!?! Help!
Jouw man is blij met de opgeruimde zolder, maar jij niet met die rommel, waarvan jij niet eens wist, dat dit bestond!
Deze situatie komt veel meer voor, dan jij denkt! Ik weet dat is een hele schrale troost... Maar als je naar www.kostbaarvaatwerk.nl gaat, dan lees je hoe andere vrouwen dit ervaren en hoe er "herstel van vertrouwen" mogelijk is. Herstel van vertrouwen gaat niet zomaar, want jou man heeft lang met leugens geleefd. Het kost inzet van hem, want hij is hier verantwoordelijk voor. Het is ook een moeilijke weg voor jou, waarin je uit mag spreken wat het met jou doet en wat je daarin denkt nodig te hebben! Zo kan jouw man zien wat hij voor jou kan betekenen en hoe jullie hier samen uit kunnen komen. Gun jezelf de tijd, want dit kost veel tijd en energie. Je hebt hier meer dan 9 maanden voor nodig!!! Dat is echt niet raar, twijfel niet aan jezelf!
Ik moet er niet aan denken met iemand samen te leven en seks te hebben die ik niet meer vertrouw.
Ik vind dat er geen universeel advies gegeven kan worden.
Iedereen is verschillend, als bij elkaar blijven bij de één wel werkt hoeft dat bij de ander nog niet te gelden.
En omgekeerd natuurlijk ook.
Als ik me zo'n situatie inleef, dan denk en hoop ik dat ik wel zou kunnen vergeven, maar dat samenleven er niet meer in zit.
Ik denk dat ik elke keer weer getriggerd zou worden zodat ik onmogelijk plezier kan beleven aan intiem contact.
Maar zoals gezegd, geen mens is gelijk. Dus wens ik de vraagstelster veel wijsheid en kracht toe.
U samen het vertrouwen weer aan elkaar kunt vergeven
waar liefde is,kan dit,alles heeft tijd nodig.
en ik wens dat u samen op Hem mag zien,wat wij Hem hebben aangedaan met onze zonde...
hoe Hij onschuldig een schuldige is geworden,waardoor wij,u en uw man,samen,nog zalig kunnen worden.
een zonde bracht Eva ...
een zonde van uw man,hoeveel pijn dat het u doet.!
zoveel zonde tegen Hem !....niet een ....maar zoveel,ach als u dat mag zien,gaan jullie samen op de knieen,hem samen aanroepen!
daar is Genade voor nodig,dat gun ik u beiden hoor
en..waar liefde woont gebied Hij Zijn zegen
Maar bij God zijn alle dingen mogelijk! Ik hoop dat er toch een weg zal zijn waar liefde overwint.
Ik wens u heel veel liefde en kracht toe in deze moeilijke weg en Gods liefdevolle nabijheid!!
