Twee liefdes die spannen

Ds. A. de Lange | 1 reactie | 18-06-2014| 11:34

Ik ben inmiddels vier jaar getrouwd met de liefde van mijn leven we hebben veel strubbelingen gehad in onze verkeringstijd en zijn zelfs een half jaar uit elkaar geweest. We zijn toch weer bij elkaar gekomen en snel daarna getrouwd. Mijn man heeft altijd een afkeer gehad van het geloof, ook tijdens onze verkeringsperiode. Mede daarom gingen we uit elkaar. Toen we weer bij elkaar kwamen zei hij dat hij veranderd was en veel had gebeden of we weer bij elkaar mochten komen. Ik zag dat dan ook als een geschenk uit de hemel. We trouwden, maar al snel bleek dat hij de kerk niet zo nodig vond etc. Hij bidt wel en leest wel uit de Bijbel maar belijdenis doen... dat nooit, want dan kan hij dit niet meer en dat niet meer. Allemaal argumenten waaruit blijkt dat de wereld nog heel hard aan hem trekt en ik kan het geloof niet aan hem opdringen! Hij is erg gelovig opgevoed. Hij weet alles, maar waarom hij het dan niet wil of niet gelooft snap ik niet en vind ik ook heel erg moeilijk. Ik kan heel geëmotioneerd thuiskomen uit de kerk en dan snapt hij niet dat een preek mij iets kan doen, want ik was vroeger ook niet altijd zo netjes. Ikzelf wil heel graag belijdenis doen. Ik geloof namelijk echt in God en dat wil ik zo graag laten zien. Maar moet ik dan alleen belijdenis gaan doen? We hebben inmiddels ook een dochter van twee jaar. Meer kinderen wil mijn man ook absoluut niet. Ik wel, maar we hebben het er momenteel niet over omdat ik geen ‘woorden’ wil. Nu moet ik erbij vertellen dat ik een hele nare zwangerschap gehad heb met zwangerschapsischias en na de bevalling op het randje van de dood gezweefd heb door baarmoederontsteking. Daar is hij erg van geschrokken, maar ook dat kon hem niet tot geloof brengen. Hij kan ook niet 100 procent van onze dochter houden/genieten omdat ze zo lastig is (twee is nee) en je moet er altijd maar rekening mee houden... Dat klinkt natuurlijk erg hard, maar zo is de situatie. Ik heb al zoveel tranen vergoten hierom, daarom vraag ik in alle ernst om advies en raad want ik weet het niet meer. Ik durf ook niet goed met mijn omgeving erover te praten, want ze zouden het niet begrijpen ben ik bang. En ik ben ook bang dat ze mijn man dan zullen veroordelen.

Beste jonge vrouw en moeder,

Je hebt te maken met twee liefdes in je leven: die tot je man en die tot God en juist die twee liefdes spannen met elkaar.

Het punt van spanning lijkt met name te liggen in het feit dat je man, zoals je schrijft, een afkeer van het geloof heeft, terwijl jij er door de jaren heen steeds meer door getrokken wordt. Ik reik je graag een paar dingen aan:

1. Geestelijk niet één zijn in een huwelijk is niet gemakkelijk. Het maakt dat je een belangrijk stuk van het leven niet deelt en dat je tegen sommige zaken verschillend aankijkt. Dat ervaar je. Je man begrijpt het gewoon niet als je veel aan een kerkdienst gehad hebt en zal er innerlijk moeilijk achter kunnen staan dat je belijdenis wilt gaan doen. Dat kan een stukje eenzaamheid teweeg brengen. Het is niet onoverkomelijk. Maar wel zwaar. Ik wens je daar veel sterkte in toe. Die is er bij de Heere. Zoek daar je kracht en moed ook!

2. Jammer, dat je man kennelijk niet helemaal oprecht was toen hij voor je trouwde tegen je zei dat hij veranderd was en veel gebeden had of jullie weer bij elkaar mochten komen. Of was hij toen wel oprecht en is hij later weer tot andere gedachten gekomen? Hij hoeft het je in ieder geval niet kwalijk te nemen als je hem wilt houden aan wat hij tegen je gezegd heeft toen hij graag met je wilde trouwen. Het is ook nog een keer: een man een man, een woord een woord!

3. Je man is de liefde van je leven. En ik begrijp dat dat nog steeds zo is. Gelukkig! Houd elkaar ook vast. Zoek elkaar. Probeer dat zelf ook steeds weer te doen vanuit de liefde die je voor hem hebt, maar vooral ook vanuit de liefde van God in Christus, die er voor jezelf is en van waaruit je je man ook mag liefhebben. Van God leren we onvoorwaardelijk lief te hebben. Dat je man geen gelovige is, hoeft de liefde niet te verhinderen.

4. Het is fijn als man en vrouw samen een geestelijke en kerkelijke weg gaan. Ik zou het jonge mensen ook echt aanraden om ernaar te zoeken om verkering te krijgen met iemand met wie ze geestelijk één kunnen zijn. Als er in een huwelijk de geestelijke eenheid niet is, zoals bij jullie, dan is het belangrijk dat degene die geloven mag voor zichzelf bidt om volharding en trouw in het zoeken en dienen van de Heere. Van daaruit mag je de ander op een rustige en ingetogen manier laten merken dat de Heere van groot belang voor je is. Soms kun je daar ook gewoon over praten. Al begrijpt je man het niet, hopelijk dringt het wel tot hem door dat het voor jou anders is. Probeer niet hem te overtuigen, want dat werkt averechts. Bid vooral voor hem en hoop op God die “harten kan neigen als waterbeken.”
 
5. Als je man er zo in stond dat hij misschien over een jaar wel aan belijdenis doen toe zou kunnen zijn, zou het op zijn plaats zijn om dan zelf ook nog maar even te wachten. Het is fijn om  het samen te doen. Nu het er echter niet op lijkt dat je man snel toe zal zijn aan belijdenis doen is het goed om er zelf toch stappen in proberen te zetten. Dat is voor jezelf heilzaam en kan voor je man toch ook duidelijk maken dat je echt verder wilt met het bij de Heere te zoeken.

6. Dat jij in principe openstaat voor een volgende zwangerschap en je man niet, is ook een verschilpunt tussen jullie. Je schrijft dat het bij je man zo is, mede uit zorg voor jou en ook omdat hij het al zwaar genoeg vindt met jullie dochter. Dat zijn bij hem kennelijk serieuze punten. Probeer erover met elkaar in gesprek te blijven. Het belangrijkste is dat jullie er samen een weg in kunnen gaan.

7. Je schrijft aan het eind, dat je over de dingen die je in deze vraag neergeschreven hebt niet goed durft te praten, want je bent bang dat mensen om je heen het niet zullen begrijpen. Goed dat je er over geschreven hebt. Maar ik vermoed dat je in je omgeving ook best over deze dingen zult kunnen praten. Niet met iedereen, dat zou ik ook niet doen. Maar wel met iemand die je kent/vertrouwt en van wie je weet dat hij/zij luisteren kan.

Veel sterkte en wijsheid op je weg toegewenst. Gods zegen over jullie leven!

Dordrecht,
Ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

199 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven