Slapen in de kerk

B.S. van Groningen | 5 reacties | 30-05-2014| 13:08

Mijn vraag betreft een paar problemen (althans zo ervaar ik het) waarbij ik graag van u wat tips zou ontvangen over hoe ik daar mee om moet gaan. Graag door iemand van de Ger.  Gem. omdat ik hier zelf ook in zit. Als eerste over de zondag. Als ik op zondag in de kerk zit dan erger ik mij aan twee huisgenoten van mij die liggen te slapen. Soms al voor de dienst. Het betreft mijn vader en mijn broer. Ik erger hier mij aan. Want de kerk is niet om te slapen! Als ik ze een duw geef beginnen ze te brommen en slapen even hard door! Ik erger me hier zo aan, dat ik me niet meer goed kan concentreren op de preek en omdat ik steeds slaapgeluiden hoor en dit storend vind! Ook dat de boodschap van genade voor hen blijkbaar geen waarde heeft, vind ik ook storend! En bedroevend. Niet dat ik beter ben, maar dit vind ik wel erg... Als ik er wat van zeg tegen hen, zeggen ze dat het hen niet zoveel uitmaakt. Als je bekeerd moet worden, dan gebeurt dat toch wel... Ze zijn beiden belijdend lid (zelf hoop ik binnenkort belijdenis des geloofs af te leggen in de kerk). Ik vind het heel lastig hoe hier mee om te gaan! Ik kan wel op een andere plaats gaan zitten, bijvoorbeeld beneden (want wij zitten boven), maar als dan andere mensen vragen waarom ik dat doe, wil ik hen ook niet zwart maken. Het twee punt waar ik het moeilijk mee heb is dat er bij mij thuis nooit over een preek wordt nagepraat. Als ik dat wel wil zeggen ze: "Je bent ook in de kerk geweest. Zoek het maar op in de Bijbel." Met zulke antwoorden ben je dus snel klaar en dan vraag ik niets meer. Als ik zelf iets over een preek wil zeggen, noemen ze mij “dominee”. Natuurlijk bid ik wel om een zegen en lees ik wel uit mijn Bijbel! Maar toch zou ik het fijn vinden om er thuis ook eens over te praten. Ik hoop dat u mij adviezen kunt geven hoe met deze beide problemen om te gaan.

Beste vraagsteller/stelster,

Om verschillende redenen heb ik nog niet geantwoord. Een van die redenen is, dat ik dit zo persoonlijk en op het terrein vind liggen van het gezin, dat ik eerst helemaal niet wilde antwoorden. Waarom niet? Omdat ik de situatie van jouw kant hoor (en ik twijfel niet aan je woorden) en omdat dit m.i. erg teer ligt: een vader en een broer.

Bijzonder triest als de kerkdienst gebruikt wordt om te slapen, of het nu uit vermoeidheid is (door te laat naar bed gaan) of onverschilligheid, dat is nu om het even: daar is Gods huis niet voor en ook Zijn Woord niet. Je probeert hier verandering in te brengen, maar dat lukt niet. Het gevolg is dat jij je ook niet kunt concentreren. Dus twee mensen, die niet willen luisteren en één die graag luistert kan niet door de twee anderen. Een kwalijke zaak. Is het niet mogelijk om dan elders te gaan zitten? Zodat je het in ieder geval niet direct merkt, al weet je het natuurlijk wel. En wat de mensen zeggen, daar moet je in dit geval niets van aantrekken. Of ben jij de enige, die het slapen opvalt?

Je wil hen niet zwartmaken, maar wat doen zij door hun gedrag? Is dat niet erger dan dat jij eerlijk zegt dat je boven niet kan luisteren? Dat jij het storend vindt, dat de boodschap van genade geen waarde heeft, vind ik nog zacht uitgedrukt, maar is Godonterend en tot grote schade van hun zielen. De opmerking dat het toch niet uitgaat is een uitvlucht die vaak gehoord wordt, maar beslist niet steekhoudend is. God komt op elke preek terug. Hoe zullen we ontvlieden, als we op zo’n grote zaligheid geen acht hebben gegeven! Maar, beste vraagsteller, dat is wel hun verantwoordelijkheid. Als jij geprobeerd hebt om hen van de ernst te overtuigen, dan heb je m.i. gedaan wat je kon. Maar blijf wel voor hen bidden, dat kunnen ze jou niet afnemen.

Ik begrijp aan je tweede vraag dat de sfeer in jullie gezin niet optimaal is. Trouwens, waar is dat wel zo, maar jij signaleert dit en je vindt het jammer dat er niet gesproken wordt over de Heere en Zijn dienst. Nu is dat moeilijk als al twee uit het gezin niets hebben gehoord... maar de situatie is bijzonder jammer, maar of ik daar iets aan kan veranderen, betwijfel ik.

De opmerking: ze noemen me dominee, is niet aardig, maar hoe komt dat? Nog een suggestie: als je thuis er niet over kunt praten, zijn er dan geen anderen in je omgeving, met wie dat wel kan. Al besef ik best, dat het allereerst in de huiselijke sfeer moet.

Blijf Bijbellezen en bidden en leg het ook de Heere voor: Hij doet wonderen, Hij alleen. Hij is een verrassend God, en Hij kan slapende onverschillige zondaren wakker schudden, maar dat doet Hij door Zijn Woord en Geest. Er zijn grenzen aan jouw verantwoordelijkheid, al kan ik me voorstellen, dat je een en ander lastig vindt.

Tenslotte, kun je het niet voorleggen op een eenvoudige manier aan een predikant (als jullie die hebben), een wijkouderling of een ander kerkenraadslid? En hoe zit het op huisbezoek, doe je dan je mond niet open? Beste vraagsteller, je proeft dat ik ook met dit probleem worstel.

Vergeet je eigen zaligheid niet en dat de zaligheid van je vader en broer je ter harte gaat, is goed, maar zijn er niet meer gezinsleden? Hoe staat je moeder hier tegenover?

Sterkte en mocht mijn antwoord niet voldoende zijn, stel dan gerust aanvullende vragen.

Denk aan het woord uit de Schrift: Ontwaakt gij die slaapt (geestelijk, maar hier ook lichamelijk), en staat op uit de dood en Christus zal over u lichten. Dat wens ik jou en de rest van de familie in rijke mate toe.

Met hartelijke groet,
B. S. van Groningen

Dit artikel is beantwoord door

B.S. van Groningen

• Geboortedatum:
  25-04-1951
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik-Ido-Ambacht
• Status:
  Inactief

120 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven