Ver van Zeeland
C. M. Chr. Rots - de Weger | 12 reacties | 24-04-2014| 08:12
Vraag
Ik ben nu drie jaar getrouwd en woon sindsdien in een buurtschap dicht in de buurt van Amersfoort vanwege het werk van mijn man. Zelf kom ik uit Zeeland. Voordat we gingen trouwen hebben we nagedacht over waar we zouden gaan wonen. Omdat mijn man fulltime werkt bij een prettig bedrijf, vond ik het niet meer dan logisch om bij zijn werk in de buurt te gaan wonen. Ik heb uiteindelijk ook een baan in de buurt gekregen. Hoewel ik fijne familie en vrienden in Zeeland heb, vond ik het in het begin van ons huwelijk niet zo'n probleem om verder weg te wonen. Ik vond het ook wel gezond om een eigen leven te leiden en dacht: ik zal ze heus wel regelmatig blijven zien met verjaardagen etc. Maar sinds we (twee) kinderen hebben, begin ik het steeds moeilijker te vinden dat ik zover bij de mensen vandaan woon waar ik van houd. Natuurlijk ben ik heel erg gelukkig met mijn man en kinderen, maar ik kan nooit eventjes gezellig naar mijn moeder (of andere familie/vrienden) gaan om o.a. dingen van de kinderen te delen of gewoon gezellig bij te kletsen. Vanwege de kinderen ben ik veel thuis en ik voel me best eenzaam. Ik heb inmiddels wel wat mensen leren kennen via de kerk, maar daar heb ik toch veel minder mee. Ik zou het graag anders willen, maar een weg terug (naar Zeeland) is eigenlijk niet meer mogelijk, want dan zou mijn man zijn baan moeten opzeggen. Kunt u mij advies geven hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Antwoord
Beste mevrouw,
Ja hoor, hier kan ik wel advies geven: ga skypen! Als je wilt kun je ‘op de koffie’ via het scherm van je computer. Niet alleen in Zeeland, maar overal ter wereld! Waarbij je elkaar niet alleen kunt spreken, maar ook zien! Net echt en het kan dagelijks!
Tegenwoordig hoeven afstanden niet meer zo’n rol te spelen, toch? Er zijn zóveel manieren van contact maken mogelijk! Verdiep je er eens in.
Groet,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hoop dat je wat aan het antwoord hebt.
En kun je niet regelmatiger een dagje naar Zeeland gaan, met of zonder kinderen (weet niet of ze al op school zitten?).
Sterkte!
We spreken toch tegenwoordig niet meer over onoverbrugbare afstanden in Nederland, of het nu per auto of per o.v. is.
Zo'n dagje ZONDER KINDEREN, (knipoog) bij de familie waar je uit komt, lijkt me heel waardevol en kun je er weer lekker tegenaan.
Mevrouw Rots: voor skypen zijn er 2 nodig, vraagstelster vermeldt niet of haar ouders, of opa en oma met de computer om kunnen gaan, veel ouderen kunnen of willen dat niet.
Maar ik snap heel goed dat je zomaar effe een bakkie doen bij je moeder, heel erg mist. Ik heb geen moeder meer en ik mis het nog steeds!
Sterkte en probeer er een mouw aan te passen, als dat mogelijk is.
Wat ontzettend moeilijk om zo ver van je familie en vrienden te wonen. Al kan ik ook begrijpen dat je de keus hebt gemaakt ivm werk van je man. Dat is in deze tijd erg belangrijk!
Ik heb het volgende advies: plan 1 of 2 keer in de maand een zaterdag om iemand uit te nodigen van je familie of vrienden! Want dat voordeel heb jij wel, ze komen wel gelijk een hele dag! Dat zie ik wel bij mijn zussen, daar gaan mijn ouders soms een hele dag naar toe en dat doen ze bij mij weer niet, omdat ze dichtbij mij wonen!!! En als straks je kinderen naar school hopen te gaan krijg je vanzelf meer contacten. Sterkte en moed houden!!!
Werk je ook nog? Ik merkte toen ik net verhuisd was dat een baan het gevoel van eenzaamheid ook aanzienlijk verminderde. Je hebt toch meer sociale contacte en een eigen leven.
@vragensteller: Misschien is een bijbelkring of een interkerkelijke kring ook iets voor jou? Ik heb daar veel mensen uit de buurt door leren kennen. En in de speeltuin met de kids spreek ik zo nu en dan ook andere moeders. Ik heb hierdoor wel meer feeling en verbondenheid met de omgeving ervaren, alhoewel ik het soms nog moeilijk vind dat onze families niet in de buurt wonen.
Ook onze beide ouders zouden het heerlijk vinden als er zomaar even een kleinkind op bezoek kwam. Zo'n afstand heeft dus wel degelijk invloed op het dagelijks delen van verdriet, blijdschap en het bieden van hulp.
