Misselijk van leuke jongen (vervolg)
C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 01-02-2014| 12:34
Vraag
Aan Marijke Rots, n.a.v. mijn vorige vraag: misselijkheid en overgeven bij contact met een jongen. Ten eerste is mijn opvoeding denk ik niet de oorzaak. Ik krijg een liefdevolle opvoeding. Aan mijn moeder kan ik alles vertellen; ze is een soort vriendin van mij. Mijn vader is gesloten en als er echt iets ernstig aan de hand is, komt dat via mijn moeder bij mijn vader terecht en wordt dit met elkaar besproken. Over het algemeen heb ik wel vriendinnen, niet veel, maar dit is allemaal oppervlakkig. Ik kan goed met m’n vriendinnen opschieten, maar echt mijn binnenste laat ik niet aan ze zien. Als er echt iets is bespreek ik dit dan met mijn moeder. Na het contact met een jongen begon het dus met misselijkheid en overgeven. Ik ben toen naar de dokter geweest, tot twee keer toe. Volgens de dokter is er een psychische oorzaak. De heeft dus ook geadviseerd om naar een hulpverlener te gaan. Maar waarom zou ik naar een hulpverlener gaan, terwijl ik niet in zie wat er niet goed zit qua opvoeding? Het enige is dat ik mij soms eenzaam voel op een onverklaarde wijze (innerlijke leegte). Soms ben ik wel eens onzeker, maar dat is iedereen toch wel eens? Over het algemeen ben ik erg zorgzaam en wil ik anderen altijd helpen. Toen ik met deze jongeman in contact kwam trok ik mij ook helemaal aan hem op. Ik hoop dat u hier iets meer mee kunt en zo een antwoord op mijn vraag kunt geven.
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Dank voor je tweede brief. Ik neig nu -na lezing van je verhaal- naar de reacties die gegeven zijn op je eerste brief. Als je vindt dat een hulpverlener te veel van het goede is, probeer dan op het moment suprême aan iets anders te denken. Want, hoe meer aandacht je (misschien onbewust) geeft aan ‘misselijkheid’ hoe vaker het zal terugkomen. Leid je zelf af, door bewust aan andere -fijne- dingen te denken. Het is blijkbaar zoiets als blozen; hoe meer je eraan denkt, hoe vervelender het wordt.
Dat vergt wel enige oefening: beloon jezelf iedere keer dat het je lukt. Dan zul je zien, dat je je beter gaat voelen en misselijkheid wegblijft!
Sterkte ermee,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
De enige open en diepere relatie die je hebt, is de relatie met jouw moeder.
Jouw vader is gesloten en het contact met vriendinnen is oppervlakkig.
Nu wil je een relatie aangaan met een jonge(ma)n en dat vind je erg spannend!
Dat is het voor velen zo, maar voor jou waarschijnlijk extra vanwege deze situatie.
Fijn dat je schijft dat je een liefdevolle opvoeding krijgt. Dat is geweldig!
Maar toch is er iets in de situatie van jou niet optimaal:
- Namelijk dat jouw vader erg gesloten is, dat heeft waarschijnlijk invloed op jouw contact met anderen, in het bijzonder op het contact met jongens en mannen...
- Dat je niet gewend om diepere contacten aan te gaan. Je hebt dit alleen met jouw moeder. Hoe dit komt, is niet zo belangrijk. Het kan oorzaken in en buiten jou hebben...
Maar daardoor is het nu wel extra spannend voor jou om met een jongen een diepere relatie aan te gaan!
Snap je?
Het is niet zwak als je hulp zoekt, het kan juist een teken van sterkte dat je hulp durft te vragen!
Hoe jij je ontwikkelt dat komt door karakter/aanleg/omgeving/opvoeding... Dat het daarin niet altijd goed/vanzelf gaat is geen schande en daarmee is niet gezegd dat jouw opvoeding fout is. En al zou er iets mis gaan in de opvoeding (er zijn geen volmaakte ouders), dan is dat nog niet zo erg....! De meeste ouders bedoelen het goed, maar kunnen ook 'goedbedoelend' fouten maken.
De vraag is of je wilt kijken (met een hulpverlener) naar jouw probleem en mogelijk oorzaak en oplossing, of dat je liever verder zo door gaat....?!
Ik vind het súper dat je zo over je ouders praat!! Wat is dat enorm waardevol om in je moeder een vriendin te hebben en te weten dat zij de dingenn met je vader bespreekt en dat zij samen er voor jou willen zijn. Er zijn zo enorm veel jongeren die dit moeten missen en daardoor noodgedwongen naar de hulpverlening moeten. Jij bent gezegend met een veilig nest. Wees daar maar heel dankbaar voor en laat je niet wijs maken dat daar iets mis aan is. Er zijn altijd zuurkijkers, ook onder de hulpverleners, die van iets moois en waardevols bij de ander iets verdachts willen maken. Mensen die ook jou over de streep willen trekken, je doen geloven dat er iets aan je opvoeding mankeert, omdat ze zelf verslaafd zijn aan de hulpverlening of met hulpverlenen hun brood verdienen. Je hebt groot gelijk dat je daar weigert in te geloven! Je lijkt me een krachtige persoonlijkheid, je redt het wel!
Terecht dat je opmerkt: er is daar niet veel mis.
Toch lees ik wel dat er op een ander vlak wel iets mis is: je vindt het moeilijk andere mensen te vertrouwen. Daar kun je best hulp bij gebruiken, want het zou toch best fijn zijn een of twee echte vriendinnen te hebben?
Een hulpverlener kan met jou uitzoeken wat je tegenhoudt, wat je graag wil, wat voor jou fijn is. Dat kan alleen maar helpen.
De tip van het er niet maar niet zoveel aan denken, vind ik erg zwak en ook methodisch onjuist: hoe meer we bepaalde zaken proberen te verdringen hoe erger ze ons overkomen. (je mag een uur niet denken aan...levert juist meer gedachten aan dat wat niet mag op, dan zonder een voornemen). Een gevaarlijk advies. De angst kan alleen groeien.
Ik ken je natuurlijk helemaal niet, maar wat je voelt lijkt angst te zijn. Uit wat je schrijft lees ik niet direct negatieve ervaringen met jongens/mannen. Dus ik denk: je bent niet bang voor de jongen. Zou je misschien bang kunnen zijn voor een veranderend contact met je moeder? Misschien een schuldgevoel tegenover je moeder omdat je naast je moeder ook de jongen wilt toelaten in je leven?
Als je heel je leven niemand naast haar hebt gehad is dat ook raar. Dan voelt het misschien als verraad dat je nu een band aan wil gaan. Heeft zij het contact met jou zo nodig? Wat zou het voor haar betekenen als de jongen voor jou op plaats 1 kwam? Hoe zou jij je tegenover haar voelen?
Om al deze dingen uit te zoeken, zou een hulpverlener heel erg nuttig kunnen zijn.
