Zeer moeizaam huwelijk
Ds. A. de Lange | 39 reacties | 27-01-2014| 15:36
Vraag
Ik heb al jaren een zeer moeizaam huwelijk. Onze kinderen staan mede daardoor al jaren onder toezicht van jeugdzorg. Dit mede op mijn verzoek. Veel therapeutische gesprekken zijn er al gevoerd en daarin komt naar voren dat mijn man zijn eigen aandeel in de problemen niet ziet. Alles wat er gebeurt, is mijn schuld of zuig ik uit mijn dikke duim volgens hem. Het lijkt er op dat hij zichzelf op een voetstuk heeft gezet en zichzelf onfeilbaar en onschendbaar vindt. Zijn zelfbeeld lijkt naar de buitenwereld toe uitermate positief te zijn, terwijl anderen in zijn ogen met ‘kleine’ dingen hele grote zonden hebben begaan. Omdat ik erg worstel met de vraag wel of niet doorgaan (het is psychisch echt heel zwaar) heb ik wel de begeerte te leven overeenkomstig Gods wil. Ik ben ook op zoek naar vragen over schuld en vergeving en heb daartoe het boekje van ds. Schreuder gekocht getiteld: "Vergeven, dat gaat zomaar niet". Een mooi boekje om te lezen maar het heeft ook weer nieuwe vragen opgeworpen. Ik ben genegen mijn man zijn zonden (ook van zaken die neigen naar overspel) te vergeven, maar er is totaal geen erkenning voor het leed wat hij mij heeft aangedaan. Sterker nog, hij ontkent alles wat er is gebeurd. Dit doet mij heel veel pijn. Nu lees ik in dat boekje dat vergeven "loslaten en aan de Heere overgeven" betekent. Verder lees ik: “Vergeving betekent dat men het de ander niet meer aanrekent en probeert in vrede met elkaar om te gaan als men elkaar nog regelmatig tegenkomt." De naaste liefhebben betekent in dit verband niet dat men weer heel close met elkaar moet omgaan, maar wel dat men probeert de vrede te bewaren. Ik heb enige tijd geleden besloten het bed niet meer met mijn man te delen. Ik probeer in huis de vrede te bewaren, maar dat valt niet mee als ook de kinderen zich tegen vader af gaan zetten en hij het absoluut niet met mijn afwezigheid in bed eens is. Hoewel ik de begeerte voel alles aan de Heere kwijt te kunnen, moet ik er niet aan denken het bed weer samen met mijn man te delen voordat het vertrouwen weer enigszins is hersteld. Dat voelt heel tegenstrijdig. Kunt u mij raad geven hoe hier mee om te gaan, ook in praktische zin?
Antwoord
Als ik lees wat u over uw man schrijft, krijg ik de indruk dat er bij hem een bepaalde stoornis, wellicht in lichtere vorm, aan de orde is. Ik kan natuurlijk niet verder gaan dan een vermoeden uitspreken; ik onthoud me van het stellen van een diagnose. Ik lees dat er met leden van uw gezin (de kinderen) therapeutische gesprekken zijn gevoerd. Mijn vraag zou zijn of uw man daar ooit in betrokken is geworden en of er ooit aandacht is besteed aan zijn gedrag. Het lijkt me belangrijk dat dit gebeuren gaat om het eigenlijke probleem aan te pakken. Zulk soort stoornissen verdwijnen niet. Maar als ze onderkend worden door de persoon zelf en anderen om hen heen, maakt het alles wel heel anders en kan er soms toch geprobeerd worden om wegen te vinden om goed met elkaar om te gaan.
U hebt al een hele weg met uw man achter de rug en u bent momenteel zover dat u praktisch gezien wat afstand van hem bent gaan nemen. Ik denk dat u dat ook nodig hebt om het aan te blijven kunnen.
U hebt het verlangen om alles aan de Heere kwijt te kunnen. Ik proef dat u daarmee bedoelt: het probleem in gebed in handen van de Heere leggen en om kracht vragen om in deze moeilijke situatie verder te gaan. Dat is een goed verlangen.
U schrijft dat u de vrede probeert te bewaren in deze moeilijke situatie. Dat is een goede zaak. Maar ik zou zoeken naar een betere omgang tussen uw man en u en het gezin. Dat zal niet eenvoudig wezen. Want het ziet er niet naar uit dat uw man zonder hulp van buiten niet in staat is om anders in huwelijk en gezin te gaan staan. Hoe brengt u uw man tot het zoeken van hulp? Als uw man weer aangeeft dat hij het niet met uw afwezigheid in bed eens is, kunt u aangeven dat u het er ook niet mee eens bent, maar dat de lichamelijke nabijheid en eenheid pas weer in beeld kan komen, als er geestelijke eenheid gekomen is. En dat u daarin ook wat van uw man verwacht. En vraag hem dan om in therapie te gaan. Als hij daar alleen niet aan wil beginnen, kunt u voorstellen om dan tenminste samen te gaan.
Blijf het ondertussen van God verwachten. Leg de moeilijke situatie in gebed aan Hem voor. En weet dat er vrede is in het bloed des kruises. Dat is allereerst een vrede tussen God en ons. Maar wanneer die het leven van alle leden binnen een gezin doortrekt, zal ze ook vrede schenken onderling.
Dordrecht,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
198 artikelen
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
39 reacties
Antonia
31-01-2014
/ 10:38
@ikkie
Mijn reactie zou illustreren hoe ik tegen je aan kijk? Wel eens gehoord van: hoor en wederhoor?
Mijn reactie zou illustreren hoe ik tegen je aan kijk? Wel eens gehoord van: hoor en wederhoor?
refo123
31-01-2014
/ 12:29
@antonie
Jammer dat je haar bericht op zo'n manier opvat. Voor mijn gevoel heeft ze het juist heel eerlijk en netjes omschreven. Maar ik begrijp dat het voor jou waarschijnlijk moeilijk te begrijpen is wat zij precies bedoeld. Om je echt in te kunnen leven en steunen, moet je wel weten hoeveel ellende er achter zoiets schuil ga anders richt je een ander alleen maar meer ellende aan. En als je al vaak moet vechten om je hoofd boven water te houden, kunnen zulke reacties dubbel pijnlijk zijn. Ze heeft duidelijk g1 instelling om maar even haar man zwart te maken!
Jammer dat je haar bericht op zo'n manier opvat. Voor mijn gevoel heeft ze het juist heel eerlijk en netjes omschreven. Maar ik begrijp dat het voor jou waarschijnlijk moeilijk te begrijpen is wat zij precies bedoeld. Om je echt in te kunnen leven en steunen, moet je wel weten hoeveel ellende er achter zoiets schuil ga anders richt je een ander alleen maar meer ellende aan. En als je al vaak moet vechten om je hoofd boven water te houden, kunnen zulke reacties dubbel pijnlijk zijn. Ze heeft duidelijk g1 instelling om maar even haar man zwart te maken!
GG61
31-01-2014
/ 13:08
@ikkie, Ik proef dat je de intentie hebt, om in deze naar de wil van God te handelen. Je wilt immers geen echtscheiding, omdat je voelt dat er geen Bijbels gegronde reden voor is. Toch wil ik je het volgende voorleggen en je hoeft er mij geen antwoord op te geven, maar geef er een antwoord op tussen de Heere en je ziel: Kun je om diezelfde reden dan wel weigeren het bed te delen met je man, daar hij aangeeft het er niet mee eens te zijn, dit gezien in het licht van 1 Korinthe 7:5.? Is de verzoeking niet aanwezig dat jullie in de zonde van overspel vallen en dat dan aan de Naam en de zaak des Heeren ernstige schade zal worden toegebracht? Ik wens jullie beide veel liefde en zelfverloochening toe. Dit zijn vruchten van Christus en worden alleen gevonden in de dadelijke geloofsvereniging met Hem.
AHHK76
31-01-2014
/ 13:31
@Ikkie: Daniël bedoelt het niet verkeerd. Hij reageert graag prikkelend ;-)!
@GG61: Ik begrijp jouw vraag... Maar ik denk dat Ikkie dit apart slapen niet zonder reden doet!
Ze schrijft namelijk in haar vraag:
"Ik ben genegen mijn man zijn zonden (ook van zaken die neigen naar overspel) te vergeven, maar er is totaal geen erkenning voor het leed wat hij mij heeft aangedaan."
Ik stel me voor dat het zo KAN zijn dat haar man misschien dwingend of grensoverschrijdend gedrag vertoont naar haar toe op het gebied van seksualiteit. OF dat hij flirt met andere vrouwen of porno kijkt... Dat kan WEL een goede reden zijn om apart te gaan slapen!
Totdat er sprake is van berouw en radicaal breken met deze dingen... Ikkie wil die weg open houden en DUS niet scheiden!
@GG61: Ik begrijp jouw vraag... Maar ik denk dat Ikkie dit apart slapen niet zonder reden doet!
Ze schrijft namelijk in haar vraag:
"Ik ben genegen mijn man zijn zonden (ook van zaken die neigen naar overspel) te vergeven, maar er is totaal geen erkenning voor het leed wat hij mij heeft aangedaan."
Ik stel me voor dat het zo KAN zijn dat haar man misschien dwingend of grensoverschrijdend gedrag vertoont naar haar toe op het gebied van seksualiteit. OF dat hij flirt met andere vrouwen of porno kijkt... Dat kan WEL een goede reden zijn om apart te gaan slapen!
Totdat er sprake is van berouw en radicaal breken met deze dingen... Ikkie wil die weg open houden en DUS niet scheiden!
Hermon
03-02-2014
/ 09:56
Ja, GG61, dat doet Ikkie echt niet zonder reden hoor! Ik stel me zo voor dat Ikkie haar man liefdevol straft om hem weer op het goede pad te krijgen. En waar kun je als vrouw je man nu beter mee bestraffen dan hem het bed te wijzen? Heel verstandig van Ikkie dat ze dit bedacht heeft. Zo leert hij zijn lesje wel.
AHHK76
03-02-2014
/ 10:53
Beste Hermon, volgens mij bedoel je dit sarcastisch....?! Als dat zo is, dan valt me dat wel van jou tegen!
Ik denk dat je (voor jou gelukkig!) geen ervaring hebt met deze dingen! Maar daarmee ga je wel voorbij aan de pijn en het verdriet van anderen.
Wat zou jij doen als jouw vrouw jou ontrouw zou zijn? Zou jij haar dan gelijk spontaan vergeven terwijl ze geen spijt had? Ik weet hoe kapot een vrouw kan zijn als haar man zulke dingen doet! Gisteren nog gehoord dat er een vrouw opgenomen is in de psychiatrie omdat haar man haar een poos bedrogen heeft! Denk er nog eens over na alsjeblieft...!?
Ik denk dat je (voor jou gelukkig!) geen ervaring hebt met deze dingen! Maar daarmee ga je wel voorbij aan de pijn en het verdriet van anderen.
Wat zou jij doen als jouw vrouw jou ontrouw zou zijn? Zou jij haar dan gelijk spontaan vergeven terwijl ze geen spijt had? Ik weet hoe kapot een vrouw kan zijn als haar man zulke dingen doet! Gisteren nog gehoord dat er een vrouw opgenomen is in de psychiatrie omdat haar man haar een poos bedrogen heeft! Denk er nog eens over na alsjeblieft...!?
Daniel
03-02-2014
/ 11:32
@AHHK76..... ' Daniël bedoelt het niet verkeerd. Hij reageert graag prikkelend ;-)!'
Daar heb je wel gelijk in, door te prikkelen hoop ik dat we over problemen gaan nadenken, door jullie reacties word ik ook geprikkeld.
Het refoweb is me lief, soms lees je wat rare vragen (daar moet ik om lachen), maar meestal zijn het serieuze vragen met vaak veel leed. Daar maak ik me dan ook zorgen over en probeer mee te denken.
Misschien niet met medelijden (met medelijden schiet geen mens wat op) wel met medeleven en dat doen we over het algemeen op refoweb. en wat ik mooi vind is dat je op refoweb je mening mag zeggen zonder er gelijk van verwijderd te worden.
Daar heb je wel gelijk in, door te prikkelen hoop ik dat we over problemen gaan nadenken, door jullie reacties word ik ook geprikkeld.
Het refoweb is me lief, soms lees je wat rare vragen (daar moet ik om lachen), maar meestal zijn het serieuze vragen met vaak veel leed. Daar maak ik me dan ook zorgen over en probeer mee te denken.
Misschien niet met medelijden (met medelijden schiet geen mens wat op) wel met medeleven en dat doen we over het algemeen op refoweb. en wat ik mooi vind is dat je op refoweb je mening mag zeggen zonder er gelijk van verwijderd te worden.
ikkie
03-02-2014
/ 13:22
Hermon, het is zelfs op advies van kerkenraad en hulpverlening dat dit gebeurt. Niet om te straffen, want daar zal ik niets mee bereiken. Voor mij is heel belangrijk wat in de Bijbel staat : Mij komt de wraak toe, Ik zal het vergelden. Ik hoef niet te strijden en mijn man de straffen.
Het is echter wel zo dat er nu (al gaat het momenteel wat beter) er nauwelijks sprake is van geestelijke eenheid. Zou ik dan wel open kunnen staan voor lichamelijke eenheid? Ik heb ooit eens een boekje gelezen van Ds. Pieters waarin staat dat zoiets gelijk staat aan het bedrijven van hoererij.
Lichamelijke eenheid ontstaat als het goed is juist vanuit een diepe onderlinge verbondenheid en is niet in de eerste plaats gericht op enkel lichamelijk genot.
Vrouwen zijn daar gevoeliger in dan mannen, dat is wetenschappelijk bewezen.
E.e.a. is er op gericht om te leren waarderen door het te ontberen.
Mannen denken in bed van alles goed te kunnen maken, terwijl de vrouw uren wakker ligt en alle problemen ligt te overdenken. een gesprek met je man, welnee, kruip bij elkaar in bed, dan is alles weer goed. Daar geloof ik dus niet in.
Ik weet zelfs van therapeuten die als voorwaarden voor therapie stelden afstand van elkaar te nemen, een periode het bed niet samen te delen om ook in dat opzicht tot rust te komen. Zou men dat niet doen, eindigde de therapie op datzelfde moment.
En ik kan je vertellen dat deze keuze er 1 is die met veel strijd genomen wordt, want ook ik hunker toch naar dan in ieder geval maar lichamelijk genegenheid, dan lijkt het tenminste nog wat. Maar nogmaals....als dat zonder werkelijke liefde is, staat het dan niet gelijk aan hoererij?
Het is echter wel zo dat er nu (al gaat het momenteel wat beter) er nauwelijks sprake is van geestelijke eenheid. Zou ik dan wel open kunnen staan voor lichamelijke eenheid? Ik heb ooit eens een boekje gelezen van Ds. Pieters waarin staat dat zoiets gelijk staat aan het bedrijven van hoererij.
Lichamelijke eenheid ontstaat als het goed is juist vanuit een diepe onderlinge verbondenheid en is niet in de eerste plaats gericht op enkel lichamelijk genot.
Vrouwen zijn daar gevoeliger in dan mannen, dat is wetenschappelijk bewezen.
E.e.a. is er op gericht om te leren waarderen door het te ontberen.
Mannen denken in bed van alles goed te kunnen maken, terwijl de vrouw uren wakker ligt en alle problemen ligt te overdenken. een gesprek met je man, welnee, kruip bij elkaar in bed, dan is alles weer goed. Daar geloof ik dus niet in.
Ik weet zelfs van therapeuten die als voorwaarden voor therapie stelden afstand van elkaar te nemen, een periode het bed niet samen te delen om ook in dat opzicht tot rust te komen. Zou men dat niet doen, eindigde de therapie op datzelfde moment.
En ik kan je vertellen dat deze keuze er 1 is die met veel strijd genomen wordt, want ook ik hunker toch naar dan in ieder geval maar lichamelijk genegenheid, dan lijkt het tenminste nog wat. Maar nogmaals....als dat zonder werkelijke liefde is, staat het dan niet gelijk aan hoererij?
Hermon
03-02-2014
/ 14:34
Zo hé, wat een snelle reacties... Het lijkt wel of jullie vanaf de laatste reactie afgelopen vrijdag stand by achter de knoppen gezeten hebben om er als eerste weer op in te hak(k)en ;-)
En ik maar denken dat huismoeders het juist op de maandag zo heel erg druk hebben met andere dingen... Dat is niet sarcastisch bedoeld hoor, maar net als Daniel probeer ik jullie ook met een omwegje tot nadenken te brengen. Uiteraard vanuit de intentie om te helpen en vanuit de ervaring dat confronterende hulp nu eenmaal niet altijd gewaardeerd wordt.
Maar ikkie, hierbij dan toch een confronterende opmerking en vraag, want ik heb gelezen dat jij dat waardeert: waar staat in de Bijbel dat je je man op zo een manier mag behandelen? En waar staat in de Bijbel dat je (hem)moet leren waarderen door het te ontberen? Kijk, wat hulpverleners en boekjes zeggen, lijkt me niet zo belangrijk. Het gaat erom wat de Bijbel zegt, toch? Vraag je je nooit af waarom deze behandeling richting je man kennelijk niet gezegend wordt?
Verder vind ik dat je erg generaliseert met uitspraken als 'mannen denken in bed van alles goed te kunnen maken. Terwijl de vrouw uren wakker ligt en alle problemen ligt te overdenken, een gesprek met je man, welnee, kruip bij elkaar in bed, dan is alles weer goed'
Door zo te willen denken, ben je zelf ook niet vrij van een probleem, lijkt mij. Er zijn genoeg mannen én vrouwen die hier andere ervaringen mee hebben!
En ik maar denken dat huismoeders het juist op de maandag zo heel erg druk hebben met andere dingen... Dat is niet sarcastisch bedoeld hoor, maar net als Daniel probeer ik jullie ook met een omwegje tot nadenken te brengen. Uiteraard vanuit de intentie om te helpen en vanuit de ervaring dat confronterende hulp nu eenmaal niet altijd gewaardeerd wordt.
Maar ikkie, hierbij dan toch een confronterende opmerking en vraag, want ik heb gelezen dat jij dat waardeert: waar staat in de Bijbel dat je je man op zo een manier mag behandelen? En waar staat in de Bijbel dat je (hem)moet leren waarderen door het te ontberen? Kijk, wat hulpverleners en boekjes zeggen, lijkt me niet zo belangrijk. Het gaat erom wat de Bijbel zegt, toch? Vraag je je nooit af waarom deze behandeling richting je man kennelijk niet gezegend wordt?
Verder vind ik dat je erg generaliseert met uitspraken als 'mannen denken in bed van alles goed te kunnen maken. Terwijl de vrouw uren wakker ligt en alle problemen ligt te overdenken, een gesprek met je man, welnee, kruip bij elkaar in bed, dan is alles weer goed'
Door zo te willen denken, ben je zelf ook niet vrij van een probleem, lijkt mij. Er zijn genoeg mannen én vrouwen die hier andere ervaringen mee hebben!
Antonia
03-02-2014
/ 15:22
@refo123
Het is niet mijn bedoeling om met mijn reactie iemand pijn te doen, maar waar ik wel op wil wijzen is, dat men alleen maar oog heeft voor het leed van de ene partij en niet voor de andere, alsof daar geen pijn en verdriet zit.
@AHHk76
Moet je altijd de verschuldigde goedwilligheid betalen volgens 1 Cor. 7:3? Nee, een wettige reden kan inderdaad zijn: dwingend, grensoverschrijdend gedrag op het gebied van seksualiteit. Vind je als vrouw dat daar sprake van is, doe dan aangifte, het is nl. een strafbaar feit. Doet men dit niet, dan is men daar zelf blijkbaar niet van overtuigd. Natuurlijk begrijp ik, dat het een hele stap is om aangifte te doen, maar blijft dit dan niet altijd als argument gebruiken om de man het bed te weigeren.
@ikkie
Je zegt, op grond van het boekje van Ds Pieters, dat als er geen geestelijke eenheid is en je wel openstaat voor lichamelijke eenheid dit gelijkgesteld wordt met hoererij. Voor God wel. Dan maar niet met elkaar naar bed, want anders bedrijf je hoererij? Is dat de oplossing? De kans is levensgroot aanwezig dat je in het openbaar in de zonde van hoererij valt en dan lacht de duivel het hardst, want dan wordt God het meest gelasterd. Smeek de Heere of Hij die geestelijke eenheid wil geven. Heeft Hij zelf niet gezegd, dat Hij de getrouwden Zijn hulp en bijstand altijd wil verlenen, ook wanneer men zulks allerminst verwacht?
Luister niet altijd naar het advies van hulpverleners en zelfs niet altijd naar een advies van een kerkenraad, maar toets dit aan het Woord van God. Je hebt elkaar trouw beloofd. Wat is trouw? Dat ik de ander trouw blijf en liefde geef, ook al krijg ik daar niets voor terug. Een onmogelijke opgave vanuit onszelf, maar in Christus kan het.
Het is niet mijn bedoeling om met mijn reactie iemand pijn te doen, maar waar ik wel op wil wijzen is, dat men alleen maar oog heeft voor het leed van de ene partij en niet voor de andere, alsof daar geen pijn en verdriet zit.
@AHHk76
Moet je altijd de verschuldigde goedwilligheid betalen volgens 1 Cor. 7:3? Nee, een wettige reden kan inderdaad zijn: dwingend, grensoverschrijdend gedrag op het gebied van seksualiteit. Vind je als vrouw dat daar sprake van is, doe dan aangifte, het is nl. een strafbaar feit. Doet men dit niet, dan is men daar zelf blijkbaar niet van overtuigd. Natuurlijk begrijp ik, dat het een hele stap is om aangifte te doen, maar blijft dit dan niet altijd als argument gebruiken om de man het bed te weigeren.
@ikkie
Je zegt, op grond van het boekje van Ds Pieters, dat als er geen geestelijke eenheid is en je wel openstaat voor lichamelijke eenheid dit gelijkgesteld wordt met hoererij. Voor God wel. Dan maar niet met elkaar naar bed, want anders bedrijf je hoererij? Is dat de oplossing? De kans is levensgroot aanwezig dat je in het openbaar in de zonde van hoererij valt en dan lacht de duivel het hardst, want dan wordt God het meest gelasterd. Smeek de Heere of Hij die geestelijke eenheid wil geven. Heeft Hij zelf niet gezegd, dat Hij de getrouwden Zijn hulp en bijstand altijd wil verlenen, ook wanneer men zulks allerminst verwacht?
Luister niet altijd naar het advies van hulpverleners en zelfs niet altijd naar een advies van een kerkenraad, maar toets dit aan het Woord van God. Je hebt elkaar trouw beloofd. Wat is trouw? Dat ik de ander trouw blijf en liefde geef, ook al krijg ik daar niets voor terug. Een onmogelijke opgave vanuit onszelf, maar in Christus kan het.
AHHK76
03-02-2014
/ 19:14
Beste Hermon, als de was draait, mag de vrouw soms best even rusten of mailen, ofzo... Sommige vrouwen hebben het in het weekend ook best pittig met man en kinderen de hele dag om hen heen. Dat kan best zwaar zijn om alles in goede banen te leiden en te verzorgen en dan doen ze het soms op maandag nog een beetje rustig aan.
Ik vind dat Ikkie niet generaliseert, want ze zegt niet: ALLE mannen maar ALS mannen... Over het algemeen zijn mannen anders in communicatie en seksualiteit. Natuurlijk zijn er mannen die alles uit willen praten voor ze gaan slapen. Maar er zijn ook mannen die gerust kunnen vrijen en slapen terwijl hun vrouw over een meningsverschil ligt te tobben!
Beste Antonia, Denk je echt dat het de relatie ten goede komt als je de gelijk politie belt als de man de kinderen uitscheldt of porno kijkt of dwingend is op seksueel gebied...? Het is beter met zulke dingen (eerst) naar de hulpverlening te gaan, want anders wordt de kerk(mensen) ook nog meer aangekeken op de misstanden! Verder is het zo dat de verschuivingen hierin zo langzaam plaatsvinden, dat de vrouw zelf vaak niet aan kan geven, wanneer het gedrag de grens overging. Zeker omdat ze meestal (gelukkig!!) ook geen vergelijkingsmateriaal heeft over wat normaal is. Vaak levert een vrouw langzamerhand haar ideeën over wat normaal is of wat zij zou willen in en gaat ze geloven dat het normaal is wat er gebeurd. Dan heeft ze echt lotgenotencontact of hulpverlening nodig om de dingen weer normaal te gaan zien en te gaan voelen en ervaren waar haar grenzen liggen.
Als een man porno kijkt of zoiets ..... dan is de vrouw het niet die ontrouw is, maar de man! Het is niet Gods bedoeling dat een vrouw zich laat behandelen als een hoer. Wanneer deze grens bereikt is, dat kan ik niet zomaar voor een ander beoordelen. Wij lezen hier iets van het leven van anderen, maar moeten wel beseffen dat dit soms maar een topje van de ijsberg is....
Ik ben ons weer aan het verdedigen en eigenlijk zou ik dit niet moeten doen!?
Misschien wordt het tijd dit onderwerp af te sluiten!
Ik vind dat Ikkie niet generaliseert, want ze zegt niet: ALLE mannen maar ALS mannen... Over het algemeen zijn mannen anders in communicatie en seksualiteit. Natuurlijk zijn er mannen die alles uit willen praten voor ze gaan slapen. Maar er zijn ook mannen die gerust kunnen vrijen en slapen terwijl hun vrouw over een meningsverschil ligt te tobben!
Beste Antonia, Denk je echt dat het de relatie ten goede komt als je de gelijk politie belt als de man de kinderen uitscheldt of porno kijkt of dwingend is op seksueel gebied...? Het is beter met zulke dingen (eerst) naar de hulpverlening te gaan, want anders wordt de kerk(mensen) ook nog meer aangekeken op de misstanden! Verder is het zo dat de verschuivingen hierin zo langzaam plaatsvinden, dat de vrouw zelf vaak niet aan kan geven, wanneer het gedrag de grens overging. Zeker omdat ze meestal (gelukkig!!) ook geen vergelijkingsmateriaal heeft over wat normaal is. Vaak levert een vrouw langzamerhand haar ideeën over wat normaal is of wat zij zou willen in en gaat ze geloven dat het normaal is wat er gebeurd. Dan heeft ze echt lotgenotencontact of hulpverlening nodig om de dingen weer normaal te gaan zien en te gaan voelen en ervaren waar haar grenzen liggen.
Als een man porno kijkt of zoiets ..... dan is de vrouw het niet die ontrouw is, maar de man! Het is niet Gods bedoeling dat een vrouw zich laat behandelen als een hoer. Wanneer deze grens bereikt is, dat kan ik niet zomaar voor een ander beoordelen. Wij lezen hier iets van het leven van anderen, maar moeten wel beseffen dat dit soms maar een topje van de ijsberg is....
Ik ben ons weer aan het verdedigen en eigenlijk zou ik dit niet moeten doen!?
Misschien wordt het tijd dit onderwerp af te sluiten!
Hermon
03-02-2014
/ 21:21
Beste AHHK76,
Ikkie zegt helemaal niet ALS mannen...., zoals jij beweert. Ze zegt: Mannen denken in bed van alles goed te kunnen maken... Ze heeft het daar dus over mannen in het algemeen, zo staat het er in ieder geval. En dat is zeker generaliserend.
Verder zullen er ook zeker vrouwen zijn die gerust kunnen vrijen en slapen, terwijl hun man over een meningsverschil ligt te tobben! Misschien wel een vrouw die altijd het laatste woord moet hebben en altijd denkt gelijk te hebben en waar manlief op den duur maar niet meer tegenin gaat, want hij trekt toch altijd aan het kortste eind... Of vrouwen waar je het nooit goed bij doet, die altijd en eeuwig wat te klagen hebben en in de slachtoferrol zitten en bij Jan en alleman achter je rug om over jou zitten te roddelen en te klagen.... Of vrouwen die hun man en kinderen en huishouden verwaarlozen, omdat ze altijd achter de pc hangen en verslaafd zijn aan de aandacht die ze daar denken te krijgen... Ik zeg maar wat, vrouwen worden dan wel aangeduid als zijnde het zwakke geslacht, maar zij kunnen zeer zeker ook met veel venijn het leven van een man verzieken! Er zijn vrouwen die hun mannen verwaarlozen of mishandelen. Er zijn vrouwen die over de grenzen van een man walsen. Dus laten we alsjeblieft maar niet gaan generaliseren dat mannen nu eenmaal zus in mekaar steken en vrouwen zo.
Waar twee kijven, hebben twee schuld. En dat geldt ook in een huwelijk. En dat heeft eerder iets te maken met karakters, dan met het man of vrouw-zijn.
Ikkie zegt helemaal niet ALS mannen...., zoals jij beweert. Ze zegt: Mannen denken in bed van alles goed te kunnen maken... Ze heeft het daar dus over mannen in het algemeen, zo staat het er in ieder geval. En dat is zeker generaliserend.
Verder zullen er ook zeker vrouwen zijn die gerust kunnen vrijen en slapen, terwijl hun man over een meningsverschil ligt te tobben! Misschien wel een vrouw die altijd het laatste woord moet hebben en altijd denkt gelijk te hebben en waar manlief op den duur maar niet meer tegenin gaat, want hij trekt toch altijd aan het kortste eind... Of vrouwen waar je het nooit goed bij doet, die altijd en eeuwig wat te klagen hebben en in de slachtoferrol zitten en bij Jan en alleman achter je rug om over jou zitten te roddelen en te klagen.... Of vrouwen die hun man en kinderen en huishouden verwaarlozen, omdat ze altijd achter de pc hangen en verslaafd zijn aan de aandacht die ze daar denken te krijgen... Ik zeg maar wat, vrouwen worden dan wel aangeduid als zijnde het zwakke geslacht, maar zij kunnen zeer zeker ook met veel venijn het leven van een man verzieken! Er zijn vrouwen die hun mannen verwaarlozen of mishandelen. Er zijn vrouwen die over de grenzen van een man walsen. Dus laten we alsjeblieft maar niet gaan generaliseren dat mannen nu eenmaal zus in mekaar steken en vrouwen zo.
Waar twee kijven, hebben twee schuld. En dat geldt ook in een huwelijk. En dat heeft eerder iets te maken met karakters, dan met het man of vrouw-zijn.
AHHK76
03-02-2014
/ 21:59
Sorry Hermon, je hebt gelijk, ik citeerde verkeerd en jij citeerde goed. Ik snap nog niet hoe ik erbij kwam. Vorige week een nieuwe bril gekeken, maar of ik die de schuld mag geven...?! Hij protesteert in ieder geval niet!
Verder snap ik jouw reactie wel, al ben ik het er natuurlijk niet helemaal mee eens ;-)!
Verder snap ik jouw reactie wel, al ben ik het er natuurlijk niet helemaal mee eens ;-)!
AHHK76
03-02-2014
/ 21:59
Sorry Hermon, je hebt gelijk, ik citeerde verkeerd en jij citeerde goed. Ik snap nog niet hoe ik erbij kwam. Vorige week een nieuwe bril gekeken, maar of ik die de schuld mag geven...?! Hij protesteert in ieder geval niet!
Verder snap ik jouw reactie wel, al ben ik het er natuurlijk niet helemaal mee eens ;-)!
Verder snap ik jouw reactie wel, al ben ik het er natuurlijk niet helemaal mee eens ;-)!
ikkie
04-02-2014
/ 13:09
Hermon, je hebt wat mij betreft gelijk op dat ene punt van generaliseren. dat was niet mijn bedoeling. Ik weet dat er ook mannen zijn die hun vrouwen heel goed behandelen en vrouwen die zich als kenau richting hun man gedragen.
Waar het hier om gaat, is dat alles wijst op de aanwezigheid van een stoornis waar heel moeilijk grip op te krijgen is. Dat valt mijn man niet kwalijk te nemen. Het is iets wat hem (en mij) door God op onze schouders is gelegd.
Er zijn er maar weinigen die de diepte van de ellende en de strijd die dat met zich meebrengt kunnen peilen. Oplossingen lijken niet voor handen. Zelfverloochening is een bijbelse gave, maar moet het ook leiden zich zelfvernietiging? Ik ervaar het regelmatig ook lichamelijk als heel erg zwaar.
Alles in de handen van de Heere leggen, kan rust geven en ik heb ook mogen ervaren dat Hij mij tot nu toe kracht heeft gegeven. Vaak is de Heere juist in moeilijke periodes voor mijn gevoel heel dichtbij, maar dat neemt niet weg dat de innerlijke strijd heel hevig is. Paulus bad ook herhaalde malen of de scherpe doorn uit zijn vlees mocht verdwijnen. Dat zou niet gebeuren , maar de Heere gaf hem wel genade om deze doorn te kunnen verdragen. Maar reken maar dat die doorn, tijdens het lopen wat keren vreselijk pijn heeft gedaan, beluisterde ik eens in een preek.
En ik besef heel goed dat ook ik een zondige vrouw ben met vaak verkeerde gedachten, woorden en werken. En daar is in therapieen ook zeker aandacht voor. Het wordt niet geaccepteerd als je als vrouw alleen maar naar je man wijst of andersom, dat heb ik daar echt af moeten leren.
En Antonia, juist omdat ik mijn huwelijk in stand wil houden, heb ik geen aangifte bij de politie gedaan, hoewel er van hun kant wel op aangedrongen is. In ons geval was er sprake van escalerende situaties. Ik heb tegen hen gezegd dat ik ondanks alles mijn man trouw wil blijven. Een aangifte doen tegen mijn eigen man, gaat mij echt veel te ver en zal ongetwijfeld juist einde huwelijk betekenen.
Ik ga daar verder niet op in, omdat ik niet mijn hele hebben en houwen op Refoweb terug wil zien, maar ik heb dat juist niet gedaan vanuit het besef dat wat er gebeurd is, uiteindelijk ook niet de wil van mijn man is. Juist vanuit psychische gebreken is men soms in staat dingen te doen die je elkaar niet echt toe kunt rekenen, al blijf je op bijbelse gronden wel degelijk verantwoordelijk. Ik probeer met zijn zwakheden geduld te hebben maar wat is dat moeilijk als er in een huwelijk geen wederkerigheid is.
Ik mis, vooral bij Hermon ook maar een klein beetje inlevingsvermogen. Is zal het je niet toerekenen, wat ik weet dat deze situaties voor velen onbegrijpelijk zijn. Wees dankbaar als je zelf een goed huwelijk mag hebben.
Er staat ergens op Refoweb de vraag gesteld of iemand met een antisociale stoornis ook bekeerd kan worden. Omdat bij zulke mensen het geweten grotendeels niet werkt. Ik raad je aan dat antwoord eens te lezen, ikzelf heb er veel aan gehad.(het was overigens niet mijn vraag)
En wat de opmerking betreft over het teveel waarde hechten aan boekjes van predikanten en de adviezen van anderen, maar alleen naar de Bijbel te moeten luisteren, ik ga 's zondags naar de kerk om te luisteren naar de uitleg van de Bijbel. Mijn ervaring is dat zelfs dominees van hetzelfde kerkverband een tekst wel eens tegenstrijdig uitleggen. Toch geloof ik niet dat het goed is om die uitleg uit de weg te gaan. Daarbij is de bijbel geen handboek met leefregels ten aanzien van het hedendaagse leven( inentingen/ verzekeringen/ wat is mannen- of vrouwenkleding/ internetgebruik/ vrijetijdsbesteding/sport en noem maar op) Ik ervaar het als heel waardevol dat er bv. predikanten zijn die door het schrijven van boekjes een stuk toerusting kunnen geven. Zo heb ik ook veel gehad aan het boekje van Ds. v. Ruitenburg getiteld "klagen mag" . En dan niet om zielig te doen of in de belangstelling te staan, maar je mag je nood klagen en de Heere voorleggen. Aan zulke raad, gefundeerd op de Bijbel, heb ik heel wat meer aan dan de soms destructieve reacties van enkelen op dit draadje van Refoweb, al zijn er ook zeker waardevolle dingen geschreven.
Ik zal me hier ook niet eindeloos gaan verdedigen, dat leidt inderdaad nergens toe.
Waar het hier om gaat, is dat alles wijst op de aanwezigheid van een stoornis waar heel moeilijk grip op te krijgen is. Dat valt mijn man niet kwalijk te nemen. Het is iets wat hem (en mij) door God op onze schouders is gelegd.
Er zijn er maar weinigen die de diepte van de ellende en de strijd die dat met zich meebrengt kunnen peilen. Oplossingen lijken niet voor handen. Zelfverloochening is een bijbelse gave, maar moet het ook leiden zich zelfvernietiging? Ik ervaar het regelmatig ook lichamelijk als heel erg zwaar.
Alles in de handen van de Heere leggen, kan rust geven en ik heb ook mogen ervaren dat Hij mij tot nu toe kracht heeft gegeven. Vaak is de Heere juist in moeilijke periodes voor mijn gevoel heel dichtbij, maar dat neemt niet weg dat de innerlijke strijd heel hevig is. Paulus bad ook herhaalde malen of de scherpe doorn uit zijn vlees mocht verdwijnen. Dat zou niet gebeuren , maar de Heere gaf hem wel genade om deze doorn te kunnen verdragen. Maar reken maar dat die doorn, tijdens het lopen wat keren vreselijk pijn heeft gedaan, beluisterde ik eens in een preek.
En ik besef heel goed dat ook ik een zondige vrouw ben met vaak verkeerde gedachten, woorden en werken. En daar is in therapieen ook zeker aandacht voor. Het wordt niet geaccepteerd als je als vrouw alleen maar naar je man wijst of andersom, dat heb ik daar echt af moeten leren.
En Antonia, juist omdat ik mijn huwelijk in stand wil houden, heb ik geen aangifte bij de politie gedaan, hoewel er van hun kant wel op aangedrongen is. In ons geval was er sprake van escalerende situaties. Ik heb tegen hen gezegd dat ik ondanks alles mijn man trouw wil blijven. Een aangifte doen tegen mijn eigen man, gaat mij echt veel te ver en zal ongetwijfeld juist einde huwelijk betekenen.
Ik ga daar verder niet op in, omdat ik niet mijn hele hebben en houwen op Refoweb terug wil zien, maar ik heb dat juist niet gedaan vanuit het besef dat wat er gebeurd is, uiteindelijk ook niet de wil van mijn man is. Juist vanuit psychische gebreken is men soms in staat dingen te doen die je elkaar niet echt toe kunt rekenen, al blijf je op bijbelse gronden wel degelijk verantwoordelijk. Ik probeer met zijn zwakheden geduld te hebben maar wat is dat moeilijk als er in een huwelijk geen wederkerigheid is.
Ik mis, vooral bij Hermon ook maar een klein beetje inlevingsvermogen. Is zal het je niet toerekenen, wat ik weet dat deze situaties voor velen onbegrijpelijk zijn. Wees dankbaar als je zelf een goed huwelijk mag hebben.
Er staat ergens op Refoweb de vraag gesteld of iemand met een antisociale stoornis ook bekeerd kan worden. Omdat bij zulke mensen het geweten grotendeels niet werkt. Ik raad je aan dat antwoord eens te lezen, ikzelf heb er veel aan gehad.(het was overigens niet mijn vraag)
En wat de opmerking betreft over het teveel waarde hechten aan boekjes van predikanten en de adviezen van anderen, maar alleen naar de Bijbel te moeten luisteren, ik ga 's zondags naar de kerk om te luisteren naar de uitleg van de Bijbel. Mijn ervaring is dat zelfs dominees van hetzelfde kerkverband een tekst wel eens tegenstrijdig uitleggen. Toch geloof ik niet dat het goed is om die uitleg uit de weg te gaan. Daarbij is de bijbel geen handboek met leefregels ten aanzien van het hedendaagse leven( inentingen/ verzekeringen/ wat is mannen- of vrouwenkleding/ internetgebruik/ vrijetijdsbesteding/sport en noem maar op) Ik ervaar het als heel waardevol dat er bv. predikanten zijn die door het schrijven van boekjes een stuk toerusting kunnen geven. Zo heb ik ook veel gehad aan het boekje van Ds. v. Ruitenburg getiteld "klagen mag" . En dan niet om zielig te doen of in de belangstelling te staan, maar je mag je nood klagen en de Heere voorleggen. Aan zulke raad, gefundeerd op de Bijbel, heb ik heel wat meer aan dan de soms destructieve reacties van enkelen op dit draadje van Refoweb, al zijn er ook zeker waardevolle dingen geschreven.
Ik zal me hier ook niet eindeloos gaan verdedigen, dat leidt inderdaad nergens toe.
Hermon
04-02-2014
/ 14:34
Beste Ikkie, dank voor je lange uitleg voor hoe jij de dingen ziet en ervaart. Alleen mis ik in het hele verhaal nu net de beantwoording op die enkele vraag die ik je gesteld had...
Ik ben diep bewogen met mensen die gebukt gaan onder een zwaar kruis. Alleen merk ik dat je jezelf tegenspreekt. En dat maakt dat mensen hier vragen gaan stellen. Dat doen ze in het belang voor jullie beiden en jullie huwelijk!
Zo valt me op, dat je er nu helemaal van uitgaat dat je man een stoornis heeft. Terwijl je op pagina 1 het volgende zegt, ik citeer:
'...dat er sprake zou zijn van een stoornis, dat is waar, althans, dat heeft de hulpverlening waar we het eerst waren, geconcludeerd. Onderdeel van die stoornis is dat men geen reeel beeld van zichzelf heeft. Omdat deze hulpverlening niet door kon gaan vanwege organisatorische redenen zijn we overgestapt naar een andere hulpverlening. Daar is opnieuw psychologisch onderzoek gedaan en daar heeft men alles wat eerder gezegd is van tafel geveegd. Op die manier weet je ook niet meer welke "deskundige" je nog moet geloven..'
Als dit zo is, waarom blijf je dan denken dat je man een stoornis heeft? En van daaruit over hem spreken? En van daaruit hem tegemoet treden? Is het voor jou misschien veiliger te geloven dat je man een stoornis heeft, dan te accepteren dat het ook wel eens zo zou kunnen zijn dat hij die stoornis niet heeft. Maar dat hij gek wordt vanwege de bril die jij opgezet hebt, en waardoor jij naar hem kijkt en wil blijven kijken?
Ik ben diep bewogen met mensen die gebukt gaan onder een zwaar kruis. Alleen merk ik dat je jezelf tegenspreekt. En dat maakt dat mensen hier vragen gaan stellen. Dat doen ze in het belang voor jullie beiden en jullie huwelijk!
Zo valt me op, dat je er nu helemaal van uitgaat dat je man een stoornis heeft. Terwijl je op pagina 1 het volgende zegt, ik citeer:
'...dat er sprake zou zijn van een stoornis, dat is waar, althans, dat heeft de hulpverlening waar we het eerst waren, geconcludeerd. Onderdeel van die stoornis is dat men geen reeel beeld van zichzelf heeft. Omdat deze hulpverlening niet door kon gaan vanwege organisatorische redenen zijn we overgestapt naar een andere hulpverlening. Daar is opnieuw psychologisch onderzoek gedaan en daar heeft men alles wat eerder gezegd is van tafel geveegd. Op die manier weet je ook niet meer welke "deskundige" je nog moet geloven..'
Als dit zo is, waarom blijf je dan denken dat je man een stoornis heeft? En van daaruit over hem spreken? En van daaruit hem tegemoet treden? Is het voor jou misschien veiliger te geloven dat je man een stoornis heeft, dan te accepteren dat het ook wel eens zo zou kunnen zijn dat hij die stoornis niet heeft. Maar dat hij gek wordt vanwege de bril die jij opgezet hebt, en waardoor jij naar hem kijkt en wil blijven kijken?
ikkie
04-02-2014
/ 20:03
Hermon, heel simpel, omdat er na die twee therapeuten nog meer gevolgd zijn, die ook duidelijk de trekken van een psychische afwijking herkenden. het gaat er echter niet om om mijn man een bepaald plakkertje op te plakken, maar om het gedrag dat daar uit voort vloeit en daarbij net zo goed hoe ik als vrouw daar mee om ga, welke blokkades ikzelf heb opgeworpen. Een derde psychiatrisch onderzoek geeft wellicht weer een andere diagnose, want hoewel ik dat niet vermelde heeft ook de tweede therapeut wel bepaalde trekken van weer een andere aandoening waargenomen, maar mocht dat geen stoornis heten. Het blijft ook moeilijk omdat e.e.a. niet te meten is. Veel stoornissen hebben een behoorlijke overlap in symptomen. Wij hebben er voor gekozen ons te richten op het gedrag wat omgang binnen ons huwelijk zo lastig maakt, maar dat geldt ons beiden en ongeacht of er nu wel of geen sprake is van een stoornis.
Het benoemen van een stoornis kan e.e.a. echter wel duidelijk maken waar expliciet tegenaan gelopen wordt. En helaas passen alle symptomen die bij een bepaalde stoornis genoemd worden stuk voor stuk bij het gedrag van mijn man. Deze symptomen/gedragingen worden zelfs bevestigd door eigen familieleden en deze gedragingen blijken ook in de jeugd al aanwezig te zijn geweest. het maakt ook uit voor de uiteindelijke aanpak. Zo weet ik van een kind wat na een opname een hele andere diagnose kreeg dan na poliklinisch onderzoek en dat maakt een een heel verschil uit in de uiteindelijke behandeling/aanpak. Ik besef echter maar al te goed dat ik dit niet als soort wapen tegen mijn man mag gebruiken. Ik wil juist liever met zijn gedrag om leren gaan, stoornis of van mijn part niet. Ik zou graag mijn bril afzetten, maar ben geen struisvogel die vervolgens ook mijn kop in het zand steek...
Het benoemen van een stoornis kan e.e.a. echter wel duidelijk maken waar expliciet tegenaan gelopen wordt. En helaas passen alle symptomen die bij een bepaalde stoornis genoemd worden stuk voor stuk bij het gedrag van mijn man. Deze symptomen/gedragingen worden zelfs bevestigd door eigen familieleden en deze gedragingen blijken ook in de jeugd al aanwezig te zijn geweest. het maakt ook uit voor de uiteindelijke aanpak. Zo weet ik van een kind wat na een opname een hele andere diagnose kreeg dan na poliklinisch onderzoek en dat maakt een een heel verschil uit in de uiteindelijke behandeling/aanpak. Ik besef echter maar al te goed dat ik dit niet als soort wapen tegen mijn man mag gebruiken. Ik wil juist liever met zijn gedrag om leren gaan, stoornis of van mijn part niet. Ik zou graag mijn bril afzetten, maar ben geen struisvogel die vervolgens ook mijn kop in het zand steek...
Ineke
04-02-2014
/ 21:55
Lieve meid ik kan me voorstellen dat het steeds moeten uitleggen je intens vermoeid terwijl je waarschijnlijk al alle zeilen bij moet zetten om het op de been te houden. Daarom denk aan jezelf! Wie dit niet heeft meegemaakt kan je makkelijk met raad en daad bijstaan maar het helpt je niets! Ik hoop voor jou en je kinderen dat er heel snel een einde komt aan deze loodzware situatie....Waarom geen scheiding van tafel en bed voorlopig?! Van harte sterkt!
Hermon
05-02-2014
/ 11:37
Ineke, als je alleen maar ondersteuning wilt op de manier die jij wenst, dan moet je je vraag niet op RW zetten.
Ikkie, ik begrijp je, je hoeft inderdaad geen struisvogel te zijn, er zijn nu eenmaal problemen en aan jou en je man de taak om hieruit te komen. Ik waardeer het in je dat je zegt dat je graag je bril af zou willen zetten!
Mag ik je nog een vraag stellen over die bril? Je hoeft mij er geen antwoord op te geven, maar denk er eens over. Want daar maak ik me nu juist zorgen over en daarin zou ik je graag willen steunen. Mijn vraag is: Hoe kom je toch aan die bril?
Als ik zo jullie hulpverleningsverhaal lees, lijkt het me voor de hand liggend dat zij jou een bepaalde bril(sterkte) opgezet hebben. Of vergis ik me? Zij zijn de deskundigen en je gelooft vanzelf wat ze zeggen. Maar dan komt er een andere deskundige die het van tafel veegt en weer een ander die... Wat ik me altijd afvraag bij dit soort verhalen is: maakt het ons nu echt gelukkiger om een diagnose te krijgen voor jezelf of voor een familielid? Hoeveel ellende is er al ontstaan door verkeerd gestelde en tegenstrijdige diagnoses? Het leven van de 'deskundigen' gaat na zoiets gewoon verder, ze hebben hun belegde boterham weer verdiend, maar jij zit ondertussen met de ellende en je man ook...
Wat ik in je man waardeer is dat je schrijft: 'Het is ook niet zo dat mijn man geen hulp accepteert, dat doet hij wel, maar ik heb steeds het gevoel dat hulpverleners niet tot de kern doordringen. Hij wil wel maar het loopt toch steeds niet goed.'
Dat hij nog altijd hulp accepteert en nog altijd welwillend hier tegenover staat..., dat is toch wel heel bijzonder en misschien zelfs wat opmerkelijk ook voor iemand waarvan 'deskundigen' stellen dat hij zijn eigen aandeel in de problemen niet ziet en dat hij zichzelf onfeilbaar en onschendbaar vindt. Toch?
Jullie zijn teleurgesteld in de hulpverlening. Wees voorzichtig om dan nu maar zelf symptomen op een rijtje te zetten, symptomen die bij een bepaalde stoornis horen, en aan de hand daarvan jezelf te overtuigen dat ze stuk voor stuk bij het gedrag van je man passen. Dan zet je namelijk toch zelf die bril op en dat wil je toch niet? Jij bent geen psycholoog of psychiater met de nodige papieren, als het zo simpel zou zijn dat we als leken even stoornissen op kunnen sporen adhv symptomenlijstjes op internet, dan zou het hek van de dam zijn. Het is een vorm van onrecht richting de op deze wijze 'gediagnosticeerde'. Wees je daarvan bewust, alsjeblieft!
Ik wens je heel veel sterkte toe, samen met je man. Ik hoop dat jullie samen de weg weer naar elkaar toe vinden, zonder al dat heen en weer geschud tussen verschillende 'hulpverleners'. Er is een tijd geweest dat jullie heel veel van elkaar hielden en graag voor altijd bij elkaar wilden zijn, toch? Probeer je te herinneren waarom je juist van hém hield en met hem verder wilde, probeer die kant ook weer bij hem boven te halen ipv al dat gehannes met hulpverlening. Soms is het beter te stoppen met hulpverlening, als je merkt dat die weg niet gezegend wordt. Dat heb ik van nabij meegemaakt en ik heb wonderlijke dingen zien gebeuren, toen mensen stopten met hun afhankelijkheid naar de hulpverlening en het almaar zoeken naar diagnoses en hun vertrouwen vervolgens alleen op de Heere stelden! Dat wens ik jullie ook toe!
Ikkie, ik begrijp je, je hoeft inderdaad geen struisvogel te zijn, er zijn nu eenmaal problemen en aan jou en je man de taak om hieruit te komen. Ik waardeer het in je dat je zegt dat je graag je bril af zou willen zetten!
Mag ik je nog een vraag stellen over die bril? Je hoeft mij er geen antwoord op te geven, maar denk er eens over. Want daar maak ik me nu juist zorgen over en daarin zou ik je graag willen steunen. Mijn vraag is: Hoe kom je toch aan die bril?
Als ik zo jullie hulpverleningsverhaal lees, lijkt het me voor de hand liggend dat zij jou een bepaalde bril(sterkte) opgezet hebben. Of vergis ik me? Zij zijn de deskundigen en je gelooft vanzelf wat ze zeggen. Maar dan komt er een andere deskundige die het van tafel veegt en weer een ander die... Wat ik me altijd afvraag bij dit soort verhalen is: maakt het ons nu echt gelukkiger om een diagnose te krijgen voor jezelf of voor een familielid? Hoeveel ellende is er al ontstaan door verkeerd gestelde en tegenstrijdige diagnoses? Het leven van de 'deskundigen' gaat na zoiets gewoon verder, ze hebben hun belegde boterham weer verdiend, maar jij zit ondertussen met de ellende en je man ook...
Wat ik in je man waardeer is dat je schrijft: 'Het is ook niet zo dat mijn man geen hulp accepteert, dat doet hij wel, maar ik heb steeds het gevoel dat hulpverleners niet tot de kern doordringen. Hij wil wel maar het loopt toch steeds niet goed.'
Dat hij nog altijd hulp accepteert en nog altijd welwillend hier tegenover staat..., dat is toch wel heel bijzonder en misschien zelfs wat opmerkelijk ook voor iemand waarvan 'deskundigen' stellen dat hij zijn eigen aandeel in de problemen niet ziet en dat hij zichzelf onfeilbaar en onschendbaar vindt. Toch?
Jullie zijn teleurgesteld in de hulpverlening. Wees voorzichtig om dan nu maar zelf symptomen op een rijtje te zetten, symptomen die bij een bepaalde stoornis horen, en aan de hand daarvan jezelf te overtuigen dat ze stuk voor stuk bij het gedrag van je man passen. Dan zet je namelijk toch zelf die bril op en dat wil je toch niet? Jij bent geen psycholoog of psychiater met de nodige papieren, als het zo simpel zou zijn dat we als leken even stoornissen op kunnen sporen adhv symptomenlijstjes op internet, dan zou het hek van de dam zijn. Het is een vorm van onrecht richting de op deze wijze 'gediagnosticeerde'. Wees je daarvan bewust, alsjeblieft!
Ik wens je heel veel sterkte toe, samen met je man. Ik hoop dat jullie samen de weg weer naar elkaar toe vinden, zonder al dat heen en weer geschud tussen verschillende 'hulpverleners'. Er is een tijd geweest dat jullie heel veel van elkaar hielden en graag voor altijd bij elkaar wilden zijn, toch? Probeer je te herinneren waarom je juist van hém hield en met hem verder wilde, probeer die kant ook weer bij hem boven te halen ipv al dat gehannes met hulpverlening. Soms is het beter te stoppen met hulpverlening, als je merkt dat die weg niet gezegend wordt. Dat heb ik van nabij meegemaakt en ik heb wonderlijke dingen zien gebeuren, toen mensen stopten met hun afhankelijkheid naar de hulpverlening en het almaar zoeken naar diagnoses en hun vertrouwen vervolgens alleen op de Heere stelden! Dat wens ik jullie ook toe!
- 1
- 2
