Zeer moeizaam huwelijk
Ds. A. de Lange | 39 reacties | 27-01-2014| 15:36
Vraag
Ik heb al jaren een zeer moeizaam huwelijk. Onze kinderen staan mede daardoor al jaren onder toezicht van jeugdzorg. Dit mede op mijn verzoek. Veel therapeutische gesprekken zijn er al gevoerd en daarin komt naar voren dat mijn man zijn eigen aandeel in de problemen niet ziet. Alles wat er gebeurt, is mijn schuld of zuig ik uit mijn dikke duim volgens hem. Het lijkt er op dat hij zichzelf op een voetstuk heeft gezet en zichzelf onfeilbaar en onschendbaar vindt. Zijn zelfbeeld lijkt naar de buitenwereld toe uitermate positief te zijn, terwijl anderen in zijn ogen met ‘kleine’ dingen hele grote zonden hebben begaan. Omdat ik erg worstel met de vraag wel of niet doorgaan (het is psychisch echt heel zwaar) heb ik wel de begeerte te leven overeenkomstig Gods wil. Ik ben ook op zoek naar vragen over schuld en vergeving en heb daartoe het boekje van ds. Schreuder gekocht getiteld: "Vergeven, dat gaat zomaar niet". Een mooi boekje om te lezen maar het heeft ook weer nieuwe vragen opgeworpen. Ik ben genegen mijn man zijn zonden (ook van zaken die neigen naar overspel) te vergeven, maar er is totaal geen erkenning voor het leed wat hij mij heeft aangedaan. Sterker nog, hij ontkent alles wat er is gebeurd. Dit doet mij heel veel pijn. Nu lees ik in dat boekje dat vergeven "loslaten en aan de Heere overgeven" betekent. Verder lees ik: “Vergeving betekent dat men het de ander niet meer aanrekent en probeert in vrede met elkaar om te gaan als men elkaar nog regelmatig tegenkomt." De naaste liefhebben betekent in dit verband niet dat men weer heel close met elkaar moet omgaan, maar wel dat men probeert de vrede te bewaren. Ik heb enige tijd geleden besloten het bed niet meer met mijn man te delen. Ik probeer in huis de vrede te bewaren, maar dat valt niet mee als ook de kinderen zich tegen vader af gaan zetten en hij het absoluut niet met mijn afwezigheid in bed eens is. Hoewel ik de begeerte voel alles aan de Heere kwijt te kunnen, moet ik er niet aan denken het bed weer samen met mijn man te delen voordat het vertrouwen weer enigszins is hersteld. Dat voelt heel tegenstrijdig. Kunt u mij raad geven hoe hier mee om te gaan, ook in praktische zin?
Antwoord
Als ik lees wat u over uw man schrijft, krijg ik de indruk dat er bij hem een bepaalde stoornis, wellicht in lichtere vorm, aan de orde is. Ik kan natuurlijk niet verder gaan dan een vermoeden uitspreken; ik onthoud me van het stellen van een diagnose. Ik lees dat er met leden van uw gezin (de kinderen) therapeutische gesprekken zijn gevoerd. Mijn vraag zou zijn of uw man daar ooit in betrokken is geworden en of er ooit aandacht is besteed aan zijn gedrag. Het lijkt me belangrijk dat dit gebeuren gaat om het eigenlijke probleem aan te pakken. Zulk soort stoornissen verdwijnen niet. Maar als ze onderkend worden door de persoon zelf en anderen om hen heen, maakt het alles wel heel anders en kan er soms toch geprobeerd worden om wegen te vinden om goed met elkaar om te gaan.
U hebt al een hele weg met uw man achter de rug en u bent momenteel zover dat u praktisch gezien wat afstand van hem bent gaan nemen. Ik denk dat u dat ook nodig hebt om het aan te blijven kunnen.
U hebt het verlangen om alles aan de Heere kwijt te kunnen. Ik proef dat u daarmee bedoelt: het probleem in gebed in handen van de Heere leggen en om kracht vragen om in deze moeilijke situatie verder te gaan. Dat is een goed verlangen.
U schrijft dat u de vrede probeert te bewaren in deze moeilijke situatie. Dat is een goede zaak. Maar ik zou zoeken naar een betere omgang tussen uw man en u en het gezin. Dat zal niet eenvoudig wezen. Want het ziet er niet naar uit dat uw man zonder hulp van buiten niet in staat is om anders in huwelijk en gezin te gaan staan. Hoe brengt u uw man tot het zoeken van hulp? Als uw man weer aangeeft dat hij het niet met uw afwezigheid in bed eens is, kunt u aangeven dat u het er ook niet mee eens bent, maar dat de lichamelijke nabijheid en eenheid pas weer in beeld kan komen, als er geestelijke eenheid gekomen is. En dat u daarin ook wat van uw man verwacht. En vraag hem dan om in therapie te gaan. Als hij daar alleen niet aan wil beginnen, kunt u voorstellen om dan tenminste samen te gaan.
Blijf het ondertussen van God verwachten. Leg de moeilijke situatie in gebed aan Hem voor. En weet dat er vrede is in het bloed des kruises. Dat is allereerst een vrede tussen God en ons. Maar wanneer die het leven van alle leden binnen een gezin doortrekt, zal ze ook vrede schenken onderling.
Dordrecht,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik zou je graag tot steun willen zijn... Als je wilt, mag je mij mailen: ahhk76@gmail.com Eventueel kan dat ook anoniem als je gewoon zelf een apart en gratis mailadres aanmaakt daarvoor bijv. via gmail.
Veel sterkte en groetjes van mij (Heleen)
Waarom ga je niet (tijdelijk) apart wonen misschien schudt dit hem wakker. Blijft je man jouw leven en dat van je kinderen kapot maken (jeugdzorg wordt niet zomaar ingezet) dan moet je ter zelfbescherming(!) echt actie ondernemen.... En ik neem aan dat na het lezen van jouw trieste verhaal mensen toch echt begrip tonen! Van harte sterkte toegewenst en zorg goed voor jezelf meid!!
Het is ook niet zo dat mijn man geen hulp accepteert, dat doet hij wel, maar ik heb steeds het gevoel dat hulpverleners niet tot de kern doordringen. Hij wil wel maar het loopt toch steeds niet goed.
Mag je je man om deze redenen wel in de steek laten? Ik heb daar toch zo mijn twijfels over, hoe zwaar het ook is. Eens zal ik mij voor de hemelse Rechter moeten verantwoorden en dat weegt mij heel zwaar. Begrip van mensen om mij heen, ervaar ik zeker, maar meerderen raden mij scheiden aan. En dan bekruipt mij toch een gevoel dat ik dat NIET moet doen omdat dat niet naar Gods wil is. Ja, ik weet het, een huwelijk zoals dat van ons, zal ook Gods wil niet zijn, maar toch....
Enne.. Heleen, het lijkt me heel fijn om te mailen met iemand die in bepaalde dingen hetzelfde ervaart en wellicht dezelfde worstelingen kent. Ik heb wel vaker gedacht aan "lotgenotencontact" maar zag tot nu toe geen mogelijkheden. Ik denk dat ik je binnenkort eens mail.
Lastig die verschillende hulpverleners en hun diagnoses!
Mooi dat jouw man wel bereid is mee te gaan naar de hulpverlening.
Toch wel heel moeilijk dat hij geen inzicht heeft in zijn eigen gedrag...
Wij hebben nu een hulpverlener die heel confronterend kan zijn, zowel naar mijn man als naar mij toe. Dat is heftig, maar wel nuttig. Daarvoor hebben wij andere hulpverleners gehad die dit ook minder hadden.
Dat spanningsveld van wel of niet mogen scheiden, is erg ingewikkeld.
Ik zie uit naar jouw mailtje! Sterkte en groetjes van mij
Wat zou ik graag eens met jou van gedachte willen wisselen!
Je verhaal is zo herkenbaar!!
Gister heb ik op internet zitten zoeken naar lotgenotencontact (maar nog niet gevonden) omdat k zo graag eens (anoniem) van gedachten zou wisselen. Het doet zo goed als er een stukje (h)erkenning is! Ik hoor wel of je dat evt zou willen.
Veel sterkte en groetjes,
Helaas herken ook ik me in jouw verhaal, het had mijn verhaal kunnen zijn.
Als je wilt, mag je mn mailadres opvragen bij de redactie van refoweb.
Die zullen dat dan naar jou toesturen.
Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke situatie!
Voel je vrij om te kiezen met wie van ons je nu gaat mailen, je hebt nu keus uit 3 personen... Of je maakt er een lotgenotengroepje via email van? Sterkte!
veel sterkte.
zo zijn er erg genoeg dertien in een dozijn,n wonder als je een goed huwelijk tegen komt.
maar u vragensteller,voelt voor u zelf!
n paar kennissen zitten op een lotgenotengroep.
de een knapt er van op, de ander kan zoiets niet aan.
weet je pas,als je er geweest bent...
veel'' tips'' uit ervaringen in zo,n groepje.
k,geef het maar door.
mn hele binnenste huilt om uw ellende.maar daar heeft u niks aan.
k,wens dat het antw. van ds. de Lange uitkomt voor uw gezin. Wat zal dat gelukkig zijn!
het idee van AHHK76 (Heleen) spreekt mij op zich wel aan. Hoe denken Snorrie en Refo123 daar over?
Een anoniem en gratis emailadres is zo gemaakt, zodat privacy daardoor in eerste instantie gewaarborgd is, maar ik denk dat er in geval van structureel lotgenoten contact wel afspraken gemaakt moeten worden. Het is tenslotte wel de bedoeling dat we er met elkaar wat aan hebben en niet dat we elkaar alleen met onze ellende opzadelen en elkaar de put in praten. Het gaat tenslotte om hele vertrouwelijke en pijnlijke informatie en ervaringen. Als het doel is elkaar werkelijk tot een hand en een voet te zijn en elkaar te steunen met de Bijbel in de hand, dan lijkt mij dit een goed idee.Erkenning en herkenning kan een geweldige steun in de rug zijn en wellicht er aan bijdragen staande te blijven in de zware weg die we hebben te gaan. In het geval er meer personen zijn die aan een dergelijk groepje willen deelnemen, zal ik daartoe een mailadres openen wat alleen voor dit doel gebruikt zal worden en kunnen we met elkaar enkele "omgangsregels" opstellen. Ik zal er zelf ook over na gaan denken hoe e.e.a daadwerkelijk op te kunnen starten.
Dit doet me denken aan een narcistische persoonlijkheid (de man van deze vrouw).
In mijn omgeving ook zo'n vergelijkbare situatie.
Er ligt pijn aan ten grondslag die zich uit in het niet kunnen geven en ontvangen van echte liefde aan/van anderen, dus maar van jezelf gaan houden.
Er is pas een heel mooi boek verschenen van Cees Bots (zelf bevrijd van narcisme) dat heet 'verander je hart verander je leven'. Aanrader voor iedereen.
Lieve mevrouw veel sterkte en bovennatuurlijk ingrijpen gewenst!!
@juni: ja er zijn veel slechte huwelijken helaas. Het is zoiets moois en heilig voor de Heer, dus wordt het ook veel aangevallen.
Maar met Hem kan het hemels zijn (mijn ervaring)
Het lijkt me een goed plan.
Veel fijner dan openlijk op een forum alles neer te schrijven...
Als het doorgaat maak ik ook een nieuw mailadres voor dit doel aan.
Ben benieuwd naar je reactie.
Sterkte toegewenst
Mij lijkt dat ook een goed plan.
Het is fijn als we elkaar tot steun kunnen zijn!
Mijn ervaring is dat de buitenwereld die steun moeilijk kan geven.
De partner lijkt voor anderen namelijk een geweldig persoon.
Met de nodige leugens zal hij er mooi onderuit komen en jij helaas als aansteller gezien worden.
En weinig mensen lijken te beseffen hoeveel moed je moet hebben om niet ten onder te gaan.
Alle lotgenoten heel veel sterkte toegewenst!
Ik heb zojuist een mailadres geopend wat ik alleen voor "lotgenotencontact" zal gebruiken.
onderlingesteun@outlook.com
Graag zou ik van alle lotgenoten die mee willen doen, willen vragen een mailadres te openen wat alleen voor dit doel wordt gebruikt.
Dit met het oog op vertrouwelijkheid en privacy.
Ik wacht jullie reacties met belangstelling af.
Beste Hermon, Er staat hier nergens dat alle mannen liegen. De mijne doet het in ieder geval niet, daar wil ik duidelijk over zijn. Maar soms lijkt het ook alsof de partners het allebei vanuit zichzelf benaderen en daardoor ieder 'hun eigen waarheid' hebben. Natuurlijk zijn er wel echtgenoten die liegen! In deze tijd worden er veel mensen door hun partner bedrogen als één van de twee vreemdgaat.... Helaas!
Natuurlijk is het niet zo dat wij vrouwen altijd gelijk hebben. Maar het kan wel zo zijn dat onze mannen op een bepaalde manier met ons omgaan en zo doen alsof dat normaal is...! Dat wij vrouwen aan onszelf gaan twijfelen of wij dan 'gek' zijn. Dan kan zo'n groep heel behulpzaam zijn. Ik weet ook van een vrouw die naar een lotgenotencontact gaat van allemaal vrouwen die met een autistische man getrouwd zijn. Daar heeft ze veel steun aan. Dat wil niet zeggen dat ze alleen maar negatief over haar man praat. Dat kan haar juist helpen om positief met hem om te gaan.
Ik weet dat er ook mannen zijn die getrouwd zijn met een vrouw met chronische psychische en/of lichamelijke problemen. Als die mannen dan toch goed voor hun vrouw zijn, terwijl het altijd moeilijk is, daar heb ik veel respect voor. Soms heb ik de neiging aan hen te vragen: hoe doe je dat? Maar dat durf ik niet zo goed.
De vraagstelster stelt in één van haar reacties dat haar man wel bereid is om mee te werken aan hulpverlening en dat vind ik heel positief. Het is heel jammer dat die hulpverlening dan toch niet afdoende is. Echt confronteren, dat durven ze niet allemaal even goed.
Maar ik stop nu met 'ons' te verdedigen. Ik wens iedereen het beste!
Gelukkig zijn de meeste reacties wel positief en wordt de bedoeling heel goed begrepen.
Juist reacties als die van Daniel en Antonia illustreren hoe er tegen ons aangekeken wordt.
Het is juist dat AHHK76 beschrijft dat je soms gaat denken zelf gek te zijn.
Het is binnen dit lotgenotencontact ook zeker niet de bedoeling op elkaars mannen af te gaan geven en de vloer met hen aan te vegen.
ik denk dat ik te maken heb met vrouwen die in afhankelijkheid van de Heere hun weg willen gaan, en in principe heel hard knokken voor hun huwelijk. En dan is erkenning en herkenning een heerlijk medicijn om door de diepe dalen heen te kunnen komen.
Daarbij kunnen we elkaar als vrouwen ook daadwerkelijk ondersteunen door de goede raad die verschillende reeds van verschillende kanten hebben gekregen met elkaar te delen.
Zo heb ik geleerd dat ook door mijn houding mijn man zich juist vaak terugtrekt.
In mijn persoonlijke hulpverleningsgeschiedenis is er heus niet alleen aandacht geweest voor het gedrag van de man, maar ook gekeken naar wat ik zelf zou kunnen veranderen, zelf anders te leren denken, in plaats van vast te blijven zitten in allerlei negatieve gevoelens.
Raad als "ga maar scheiden" "die vent van jou deugt nergens voor en "geef nou maar een keer op" ,dat zijn nu juist raadgevingen waar ik voor mijn gevoel niets aan heb.
- 1
- 2
