Bindingsangst van jeugdliefde

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 05-12-2013| 08:05

Ik ben een jonge vrouw van 23 jaar. Al sinds mijn twaalfde ken ik een jongen (die even oud is) en ga ik met hem om. We hebben zelfs verkering gehad toen we beiden veertien jaar waren. Dat heb ik toentertijd na zes weken uitgemaakt, omdat ik mezelf niet goed genoeg voor hem voelde. Ik was erg onzeker over mezelf. Een aantal weken nadat het uit was, zijn we met elkaar gaat praten. Ik was nog steeds verliefd op hem en hij op mij. We hebben niet opnieuw verkering gekregen, omdat hij toen bang was dat zijn vrienden mij niet zouden accepteren (zijn vrienden waren van mening dat als je verkering had, dat je geen tijd had voor vrienden en dus was hij bang zijn vrienden te verliezen). We hebben wel een leuk contact gehouden. Toen ik zestien was heb ik een jaar verkering gehad met een andere jongen. Dit ging uit, omdat ik merkte dat ik niet van deze jongen hield. De verliefdheid ebde weg en ik ging me alleen maar aan hem ergeren. Nog steeds had en heb ik contact met die eerste jongen, mijn jeugdliefde, zogezegd. We spreken af en toe wat af (ongeveer een keer per maand). We voelen ons op ons gemak bij elkaar, kunnen goed praten en als we bij elkaar zijn lijkt het net alsof we een relatie hebben. Ik ken hem al zo lang (nu bijna twaalf jaar) en ik merk dat ik echt van hem ben gaan houden. Ik zou heel graag met deze jongen verkering hebben en trouwen. Dit weet hij ook. Hijzelf heeft echter bindingsangst. Hij heeft geen relatie meer gehad na mij (toen we veertien waren) en hij zegt dat hij veel om me geeft. Hij wil echter nu geen relatie, dat wil hij pas als hij er aan toe is om te trouwen en zich te settelen. Hij is niet meer bang dat zijn vrienden mij niet zullen accepteren (want zijn vrienden kennen mij), maar hij zegt er gewoon niet aan toe te zijn een relatie te hebben. Mijn vraag is nu, wat te doen? Ikzelf ben wel toe aan een relatie en aan trouwen. Als hij me zou vragen, zou ik geen seconde aarzelen. Aan de ene kant ben ik bereid op hem te wachten, omdat ik echt van hem houd. Aan de andere kant wil ik heel graag een relatie en een gezin beginnen. Ik ben bang dat hij later alsnog zegt niet te willen trouwen, hoewel daar geen reden toe is. Ik ben onlangs in contact gekomen met een andere jongen (die ik tot nu toe vier keer heb gesproken in een vriendenkring), maar ik merk dat ik me op de vlakte houd, omdat ik continu met mijn jeugdliefde in het hoofd zit. Er zijn al veel jongens geweest die zeiden verliefd op mij te zijn, maar die gevoelens kon ik niet beantwoorden.

Beste vraagsteller,

Je kent deze jeugdliefde al zo lang, dat de omgang met hem iets vanzelfsprekends lijkt te hebben gekregen. Dat is heel mooi, maar heeft ook een schaduwzijde, zoals je nu ontdekt. Hij heeft bindingsangst, schrijf je. Dat plaatst jou voor een moeilijke keuze! Wachten tot hij zover is dat hij zijn bindingsangst overwonnen heeft, is een mogelijkheid. Of dat ooit gaat gebeuren, kan ik niet beoordelen. Je kunt natuurlijk een verschillend tempo hebben op de weg van ‘naar elkaar toegroeien’. Maar dan moet er wel sprake zijn van groei, terwijl ik me -terwijl ik jouw relaas lees- afvraag of daar wel sprake van is. Er líjkt een stilstand, die híj wel best vindt. Je kunt ook je eigen weg gaan en vanaf nu openstaan voor een andere relatie. Moeilijk, hoor!

Wat ik wel denk is: je kent je jeugdvriend al zolang dat ik het niet onwaarschijnlijk acht dat je van alles met hem kunt bespreken. Leg hem je dilemma voor. Afhankelijk van zijn reactie kun jij dan je houding bepalen. Raadpleeg eventueel sámen een relatietherapeut, die de juiste vragen aan hém en ook aan jóú kan stellen!

Sterkte, en alle goeds toegewenst,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven