Geen enkel initiatief tot gemeenschap
C. M. Chr. Rots - de Weger | 8 reacties | 29-11-2013| 11:33
Vraag
Aan mevrouw Rots. Het volgende wil ik graag aan u voorleggen: Ik ben vier jaar getrouwd met mijn man (30 jaar). Gemeenschap gaat bij ons nog moeizaam. Niet de gemeenschap zelf, maar de aanloop daar naartoe. Mijn man neemt geen enkel initiatief tot het hebben van gemeenschap. Geen voorbereidende knuffel, opmerking, of wat dan ook. Er is geen sprake van voorspel en verlangen van zijn kant. We hebben hier een aantal keren open over gesproken in goede sfeer, waarbij ik het positief heb geprobeerd te brengen. Zo van: “Ik geniet (als vrouw) enorm van het hebben van gemeenschap met je. Het geeft me een intens gevoel van verbondenheid met je.Wat vind jij ervan?” Hij gaf aan ook erg te genieten van gemeenschap, dat is ook merkbaar aan hem. Vervolgens heb ik hem gevraagd: “Durf je het aan te geven als jij graag gemeenschap met me wilt hebben, als je verlangt naar me?” Hij gaf aan: “Ja en dan weet ik dat je bijna altijd de tijd voor me neemt, tenzij je heel moe bent of ongesteld.” Er waren geen andere dingen die hem belemmeren om zin te krijgen in vrijen. Maar zegt hij: “Ik denk er gewoon niet aan. Merk dat verlangen niet bij mezelf op.” En dat is heel aannemelijk want hij vergeet bijvoorbeeld ook gerust om te eten omdat hij zijn hongergevoel niet opmerkt, of hij vergeet naar bed te gaan als hij de krant leest. Dan voelt hij geen slaap. Dus ik denk dat het met zijn seksuele behoefte ook zo is. Maar ondertussen voel ik me bezwaard om steeds mijn man te moeten aanwakkeren. Ik probeer dat heel subtiel door me uit te kleden waar hij bij is, de badkamerdeur open te laten als ik in bad zit zodat hij altijd naar binnen kan (helaas komt hij nooit kijken), ik slaap in hemd en onderbroek omdat ik een pyjama niet lekker vind zitten, we nemen regelmatig de tijd om samen boven op de slaapkamer gezellig te gaan zitten met een hapje en drankje. Maar hij lijkt alle hints totaal niet op te pikken. Er is niets wat hem seksueel opwindt. Alleen een directe streling van zijn lichaam waarmee ik dan moet beginnen. Ik vraag in dat geval: “Mag ik je strelen?” Als ik dan zelf begin waarvan hij gezegd heeft dat dit altijd mag, reageert hij wel door opgewonden te worden en komen we wel tot gemeenschap. Of niet... als we het allebei genoeg vinden om alleen wat te 'spelen met elkaar'. Zo heel graag zou ik eens door mijn man 'veroverd' worden. Het geeft mijn liefde en genegenheid voor hem een extra boost. Na de kraamtijd van ons kindje heeft hij er na weken geen gemeenschap te kunnen hebben, een keer uit zichzelf om gevraagd. Toen heb ik heel concreet benoemd dat het voor mij opwindend is dat hij het vroeg. Dat mijn hart er sneller van gaat kloppen voor hem. En: “Je kijkt zo liefdevol als je het aan me vraagt.” Wat voor probleem zou er bij ons spelen? Laag libido bij hem? Verlegenheid? Porno kan het niet zijn, want ik bekijk bijvoorbeeld gewoon zijn computer en telefoon, dan zou ik dat opgemerkt hebben. Een communicatieprobleem met als kern: Hoe begin ik mijn voorspel? Is het respectloos t.o.v. mijn man om als vrouw af en toe gemeenschap aan hem te vragen? Ik hoop dat u wat suggesties heeft. Want ik heb er al wat boeken over gelezen, maar die gaan er altijd vanuit dat de man zoveel zin heeft en de vrouw niet. Maar bij ons is het dus omgekeerd. En als u nog een goede boeksuggestie heeft over dit specifieke probleem dan is die uiteraard ook welkom.
Antwoord
Beste mevrouw,
Mannen en vrouwen beleven hun (huwelijks)leven op verschillende wijze. Daar zijn meerdere interessante boeken over geschreven. Titels zoekt u in de boekhandel of bibliotheek, daar kunt u vast wel vinden wat bij u past en datgene dat (nog) nieuw voor u is. Natuurlijk is er geen boek dat over uw eigen specifieke probleem gaat, waarbij ú initiatief ‘moet’ nemen, zoals u beschrijft. Maar dat zegt nog niets over ‘hoe het hoort’, want dát is nu net het unieke aan ieders eigen leven! Uw eigen levensboek schrijft u zélf. Mét alle aangeleerde en afgeleerde normen en waarden! Uw huwelijksleven heeft iets geheel eigens, dat bij u beiden past. Of waaraan nog iets ‘ontbreekt’ zoals u waarschijnlijk nu zult denken. Vraag is echter of er daadwerkelijk iets ontbreekt, of dat het om úw idééën over ‘ontbreken’ gaat.
Als ik uw brief lees komt de woorden ‘niet vervulde verwachtingen’ en daardoor ontstane ‘teleurstelling’ in mij op. U vindt dat het aan uw echtgenoot is om initiatief te nemen in de aanloop naar gemeenschap (zoals u zo mooi omschrijft!). Door u gegeven hints lijkt hij niet op te pakken. Ziet u: verwachtingspatroon is “ik geef een hint, zie je dat dan niet?” Nee, hij heeft niets in de gaten. Hij gaat dus ook niets doen, of raakt ergens opgewonden van. Teleurstelling volgt bij ú, niet bij hem want hij is zich van geen ‘kwaad’ bewust. Jammer misschien, maar ziet u wel dat dit úw probleem is en níét dat van hem?
Kijk naar uw eigen woorden: “Maar ondertussen voel ik me bezwaard om steeds mijn man te moeten aanwakkeren.” Als u die houding vast blijft houden gaat het nooit veranderen! De achterliggende gedachten of gevoelens van hém kunnen velen zijn, maar dat is hier even niet aan de orde. Ú hebt een probleem, en daar kunt ú alleen iets aan veranderen. U kunt een ander, dus ook uw echtgenoot, niet veranderen. U kunt wél iets doen aan uw eigen houding!
Begrijp me niet verkeerd: het gaat hierbij niet om ‘goed’ of ‘fout’, maar om de mogelijkheden die u zelf in de hand hebt om verandering voor beiden op gang te brengen. U hebt uw idee “dat een man initiatief neemt” ergens vandaan... wellicht vanuit uw opvoeding meegekregen? U wilt wel eens veroverd worden... wil niet elke vrouw hetzelfde? Helaas blijft dat heel dikwijls een mooie droom over die fantastische en galante prins op dat witte paard. Misschien moet u dat loslaten. Bedenk liever hoe leuk en gezellig het is om spannende momenten te creëren (en daar bent u heel goed is, als ik het zo lees). Ga tot actie over: als subtiele verleiding niet gezien wordt werkt het ook niet. U komt een volgende keer dus gewoon met ‘grover geschut’! Begín gewoon met die streling, zonder iets te zeggen. Niet álles hoeft ook nog onder woorden gebracht te worden (kan bij hem remmend werken, zonder dat dat uw bedoeling is!). Als “een deur open laten” niet helpt, ga dan in die deuropening -of desnoods vlak voor zijn neus- staan. Leuk (sexy) ondergoed -of géén- kan heel spannend zijn... ook voor uzelf om uit te proberen, toch?
Tips? Een beetje humor, ontspannen houding (waarbij vooringenomenheid wordt losgelaten) en niet te veel willen ‘becommuniceren’ met woorden.
Alle verandering begint met bewustwording. Dat geldt niet alleen voor u. Dat geldt ook voor hem, want mogelijk verandert hij mee wanneer u bovenstaande leert toepassen!
Succes toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bij ons is het net andersom en mijn man heeft er veel last van. Begrijpelijk, maar bij mij heeft dat een oorzaak! En hij neemt me zo als ik ben, maar dat neemt niet weg dat het moeilijk is. Fijn dat je dan zulke vragen hier kunt stellen!
Mensen zijn verschillend dat is prachtig en dat is soms verdraaid lastig, vooral als je niet dezelfde taal van de liefde spreekt en verstaat. Dan kun je met de beste bedoelingen de plank volledig mis slaan en komt de boodschap niet over. Zo heb ik een vriend die zijn vrouw vaak kadootjes geeft. Zij geeft daar niets om en wil graag naar theater of musea, waar hij weer niets om geeft.
Ik begrijp vraagsteller wel: als je partner zegt veel van je te houden, maar niet datgene voor je doet wat voor jou het belangrijkst is, dan slaan de gevoelens van eenzaamheid toe en voel je je niet geliefd en niet bemind. Spontaniteit kun je echter niet afdwingen. Hoe geforceerd ook, ik zou het niet vreemd vinden om een afspraak met elkaar te maken dat hij 1 x per week of per maand of met welke frequentie dan ook, wel het initiatief neemt en doet wat zij graag wil. Daar is niets smerigs aan en dat kun je best over hebben voor degene met wie je leven, tafel en bed deelt. Dan kan hij het leren en ervaart hij meteen wat dat bij zijn vrouw teweeg brengt. De kans is groot dat hij ook blij wordt van haar reactie: actie -> reactie.
Dan zie ik hoe ze zich aankleed, een omgekeerde striptease, na 17 jaren huwelijk kijk ik nog stiekem naar haar. En ze weet het, we genieten er allebei van.
Bijna veertig zijn we nu, we lusten er nog wel pap van (klinkt ordinairder dan als het is), houden van gaat vanzelf, of niet als het niet zo klikt.
Mijn vrouw vraagt nooit
'Zo van: “Ik geniet (als vrouw) enorm van het hebben van gemeenschap met je. Het geeft me een intens gevoel van verbondenheid met je. Wat vind jij ervan?” Hij gaf aan ook erg te genieten van gemeenschap, dat is ook merkbaar aan hem. Vervolgens heb ik hem gevraagd: “Durf je het aan te geven als jij graag gemeenschap met me wilt hebben, als je verlangt naar me?"
Wij zullen wel afwijken van het 'normale', ik besluip haar als een tijger en dan @#$%^&*())(*&^% , zoiets gebeurt er dan. Ze laat zich wel graag besluipen, sterker....ze lokt het uit.
Eigenlijk kan ik er niets aan doen. Het overkomt me.
Terug naar vraagstelster, je kunt de liefde niet beredeneren, het is er of het is er niet, als een man niet wil vrijen is er iets mis, hoeveel je ook om elkaar geeft. Dan ben je meer broer en zus.
Op zich niets mis mee, kan ook, maar als je moet smeken om 'gemeenschap' is het niet normaal.
Ik kan me voorstellen als de vrouw zich ongelukkig zou voelen als ze haar man steeds moest uitdagen/verleiden, zoals in het antwoord staat. Hoewel daar op zich natuurlijk niets verkeerds aan is, als ze dat doet!
Er kunnen meer redenen zijn dat hij minder zin heeft. Zo een paar: moeheid, zwaar werk, zorgen, slecht slapende kinderen, een vrouw die teveel druk erop legt, als je als vrouw moeilijk klaar komt of als het altijd heel lang duurt kan het een man tegenhouden om te beginnen omdat het altijd zo'n lang verhaal wordt.
Accepteer dat hij gewoon minder snel initiatief neemt. Vraag elkaar niet om gemeenschap maar begin gewoon. De reactie van de ander is dan het antwoord. Soms kan je gewoon geen zin hebben als je op de bank zit met de krant, maar als de ander begint te strelen kan het gevoel toch ineens ontwaken.
Maak er een gewoonte van om elkaar aan te raken en te knuffelen. Gewoon in de keuken even lekker tegen elkaar aan staan of bij het voorbij gaan even een kus. Knuffelen zonder dat er gemeenschap uit voort moet komen. Als je elkaar veel aanraakt kan de zin er vanzelf komen.
En maak gewoon de afspraak dat hij één keer per maand zelf initiatief neemt. En neem dan met kleine dingen genoegen. Dat hij begint met strelen of kussen bijv. Het idee dat hij je als een tijger moet bespringen moet je los laten. Dat is echt uitzondering.
Er is niks mis met je man, hij is gewoon anders. Hij wil wel vrijen maar hij heeft meer nodig om er toe te komen. Maakt niet uit. Als hij zijn best doet en jij, dan komen jullie er vast samen uit.
Ik krijg rode konen van uw bijdrage......, en denk niet dat ik met u oneens ben, u heeft gelijk.
Vrolijk ga ik weer verder met mijn werk.
