Jongen niet sterk genoeg

C. M. Chr. Rots - de Weger | 2 reacties | 09-11-2013| 12:51

In de zomer heb ik een jongen leren kennen via een reis. Het klikte goed en na de reis hebben we contact gehouden. We hebben elkaar wekelijks gezien en daarnaast dagelijks contact gehad via de telefoon. Ons contact groeide en we zitten niet ver van verkering vandaan. De jongen is 25 jaar en heeft een moeilijke jeugd gehad. Op diverse scholen is hij gepest en daardoor beschadigd. Een opleiding heeft hij nog niet afgerond. Sinds het begin van dit jaar is hij met zichzelf bezig. Enkele weken geleden is hij begonnen met gesprekken bij een psycholoog. Ik voel me bij hem op mijn gemak. Ik kan alles tegen hem zeggen. Ik kan met hem lachen, serieus zijn. Hij luistert naar mij en begrijpt mij in alles. Afgelopen weken hebben mijn ouders hun twijfels over deze jongen aan mij verteld. Ze denken dat deze jongen niet sterk genoeg is voor mij. Ze hebben hun twijfels of hij er volledig voor mij kan zijn. Ze vinden hem in de omgang geen jongen van 25 jaar. Mijn ouders hebben het idee dat ik er meer voor hem ben, dat hij er voor mij is. De twijfels van mijn ouders heb ik met de jongen gedeeld. Het was een goed gesprek. Moeilijk, maar goed. Want ik kan alles met hem delen en durf alles tegen hem te zeggen. Hij heeft uitgesproken dat hij van mij houd en er helemaal voor mij wil zijn. We hebben besloten om nu 2-3 weken rust van elkaar te nemen en de dingen te overdenken. Ik heb het er moeilijk mee. Ik merk dat ik graag bij hem wil zijn en wil weten hoe het met hem gaat. Eigenlijk mis ik hem. Ook vind het moeilijk dat mijn ouders twijfel hebben. Zelf heb ik nog niet gemerkt wat zij aankaarten, maar mijn ouders zijn mensen die het beste voor mij voor hebben en niet zomaar dingen zeggen. Ik neem ze daarom ook serieus. Ik ben iemand die sociaal is en een hart heeft voor mensen die het moeilijk hebben. Zelf ervaar niet dat ik voor hem zorg. Maar mijn ouders denken dat ik mezelf vergeet en dat hij niet de rol als sterke man voor mij op zich kan nemen. Mijn vraag is hoe moet ik verder gaan? Hoe weet ik dat ik echt verliefd ben (is het genoeg om het verlangen te hebben bij hem te willen zijn, alles met hem te delen, hem te willen zien en naast je te hebben?) en hoe kunnen we verder gaan? Ook in het contact met mijn ouders?

Beste vraagsteller,

Je ouders willen blijkbaar ‘een sterke man’ voor hun dochter. Wat verstaan zij daaronder? En waarom zou deze 25-jarige jongen dat níét kunnen zijn? Jullie kennen elkaar nog maar kort en de relatie bevindt zich in de fase van kennismaking, lijkt me.

Natuurlijk willen je ouders het beste voor je, maar de volmaakte prins op het witte paard zal het niet gaan worden. Om de eenvoudige reden dat die niet bestaat. Deze jongeman mag misschien nog geen 25 líjken, maar wat houdt dat in? Hoe moet je je gedragen op je 25e? Hoe jong ben jij zelf (dat kán een rol spelen!)?

Heel goed, dat jullie even een time-out hebben ingelast. Dat geeft jullie beiden de gelegenheid om ook met enige afstand na te denken over jullie groeiende liefde voor elkaar. De paar weken ‘rust’ zullen nu inmiddels wel voorbij zijn en dus is mijn vraag aan jou: hoe gaat het nu? Wanneer je nog steeds net zo naar hem verlangd als toen je je brief schreef, dan zou ik jullie relatie zeer zeker een kans willen geven... want dan ben je immers verliefd?

Ouders respecteren is heel goed. Evenzo dienen ouders de keuze van hun (volwassen) kinderen te respecteren. Zélfs al zien zij allerlei bezwaren.

Ik wens je alle goeds toe, zowel in de omgang met je ouders als in de relatie met je vriend. Dit is geen dooddoener, maar een oprechte wens want je lijkt me een prachtmeid die prima in het leven staat! Je kunt goed naar jezelf kijken, neemt je ouders serieus en laat je vriend in zijn waarde!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven