Het echte geloofsleven
Ds. A. Goedvree | 2 reacties | 17-04-2013| 12:02
Vraag
Aan ds. Goedvree. Een jaar of wat geleden vroeg ik hoe het kwam dat ik God niet ervaarde en hoe ik dan toch wel kan geloven. Nu een lange tijd verder heb ik me er bij neergelegd dat het niet zo is om eerst te voelen en dan pas te geloven. En dat geloven vaak juist tegen je gevoel ingaat. Nu belijd ik iedere dag (nou ja, iedere dag...) mijn zonden voor God (die zonden die ik dan nog weet) en besef dat ik dat ik zonder Hem niet kan. Omdat ik, als ik zelf achter het stuur zit, er een behoorlijke puinhoop van maak. En ik geloof dat Jezus aan het kruis is gestorven voor die zonden die ik iedere dag doe (of toch niet voor mij?). Maar dan is daar toch iedere keer die twijfel en komen er vragen: Is dat dan genoeg?, is het ook voor mij?, geloof ik wel echt?, ben ik bekeerd?, ik merk geen verandering, hoe zit dat dan?, mag ik geloven dat mijn zonden zijn vergeven? En voordat ik het weet, zit ik weer op de bodem van de put, ver van God vandaan. Komt er ooit een moment dat ik met zekerheid kan weten, geloven, voelen, zeggen dat ik oprecht geloof? Ik zou graag belijdenis willen doen, maar ieder jaar doe ik het niet omdat al die vragen dan naar boven komen.
Antwoord
Beste vragensteller,
Als ik je vragen lees, dan kan ik maar één simpele conclusie trekken: dit is het echte geloofsleven! Wat je schrijft over je worstelingen, omtrent zonden en vergeving, geloof en ongeloof, afhankelijkheid en zelfredzaamheid, gevoel en gevoelloosheid, dat zijn bijbelse kenmerken van het ware geloof. Ik ben zelfs geneigd om -vanaf de andere kant- te zeggen: wat wil je nog meer? Daarmee zeg ik niet dat je nu wel 'binnen' bent, en zekerheid kunt hebben. Daar heb je niets aan. Maar, als pastor herken ik deze zaken. Mijn vraag aan jou zou zijn: en welk gevoel zou je nu dan nog meer moeten hebben volgens jou, om wel belijdenis te kunnen doen, om zekerheid te krijgen? Waar baseer je die verlangde zekerheid dan op? Op je eigen ervaring of op Gods Woord? De Heere kan namelijk wel eens wegen met je gaan, waarin je gevoelswensen niet beantwoord worden, opdat je een teer leven zou leiden, dicht bij Hem en Zijn Woord. En wat ik lees bij jou, dat zijn de dingen waar het wezenlijk om gaat. Of om met de Psalmist te spreken: dit leert mijn ziel U achterna te kleven.
Vragensteller, stop met tobben rondom de vraag of je nu wel of niet goed genoeg voelt en/of gelooft. Dicht bij Christus leven, door het geloof, gevoel of niet. En wat de Heere je geeft door Zijn Woord is genoeg. Vlucht telkens weer in Zijn Woord en beloften. Laat dat je genoeg zijn. En, bedenk dat het ook Pinksteren is geworden. Gods Geest is uitgestort. Zou het niet goed zijn om ook in je gebeden je (meer) daarop te richten? "Vervul mij met Uw Heilige Geest..."
Vriendelijke groet,
Ds. A. Goedvree
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Goedvree
- Geboortedatum:16-06-1970
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hellouw
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vragensteller, ik ben geen theoloog, maar benaarstig je om je roeping en verkiezing vast te maken. In jezelf zul je de zekerheid niet vinden, met alleen het Woord gaat het ook niet, want je zult ook moeten bevinden dat het Woord waarachtig is en betrouwbaar. Maar verlaat je maar op de aanspraak van de sprekende God in het verbond.
Wanneer God in zijn Woord tot ons spreekt, is dat Waarheid. En alles wat van die Waarheid aftrekt is zonde.
Hij roept tot hen die in zichzelf niets zijn. Niets met hun zondekennis, niets met hun nette christelijke leventje. In alles niets, totaal verloren. En nog terecht ook. Tot hen roept de Zaligmaker. Kom tot mij die die hongerig en dorstig zijn.. Etc.
In Hem is zekerheid. In Hem ligt onze zaligheid, onvoorstelbaar groot wonder, vast.
Ga tot Hem zoals je bent. En klop op de Deur, Bidt, zoek: en u zal opengedaan worden. U zal gegeven worden. En u zult vinden. Dat is waarheid!
En dan... Dan ben je tot Zijn Kind aangenomen. En dat weet je. Dat gaat niet onbewust. Zou een kind niet weten wie zijn vader is?
En ja, ook na ontvangen genade, kan het geloof aangevochten worden. Is niet Zijn schuld hoor...
Maar Gods kind weet dan niet hoe snel hij/zij weer de toevlucht tot Hem moet nemen. Tot Hem alleen. En hij zal schenken wat ons ontbreekt. Zekerheid, heilige levenswandel, alles.
Omdat Christus zekerheid is, ligt ook dat in Hem. En wanneer we dat in twijfel trekken is er een tevreden. En dat is degene die niets liever heeft dat wij de eeuwige verlorenheid in zullen gaan.
En hoe vind je die gemeenschap dan weer met Hem. Door woord en gebed. In het Woord openbaart Hij zich. En hoe meer en meer we Christus leren kennen. Hoe meer en meer we standvastig kunnen zijn.
Maar zodra we gaan vertrouwen op ons gevoel, ons geloof, ons "heilige levenswandel"gaat het fout. Want ons geloof is altijd tekort. Ons gevoel is zo bedriegelijk als het maar kan zijn. En onze heilige levenswandel? Het is een en al zonde. Tot onze laatste adem hier op aarde toe.
Geloof. Is een zeker weten. Een zeker weten van persoonlijke vergeving van zonde. Weten in Hem te zijn. En wanneer dat ontbreekt, klinkt de oproep om tot Hem de toevlucht te nemen. Inderdaad als een ter dood veroordeelde, die alleen door Genade te redden is. En die genade is zo groot en zo rijk....
