Vriendin wil niet verder

C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 25-01-2013| 16:39

Mijn vriendin heeft afgelopen week plotseling aangegeven dat ze niet verder met mij kan, omwille van het geloof. Ze vindt dat we op dat punt niet op een lijn zitten en is bang dat dat ook niet zal gaan gebeuren. Terwijl ik er juist wel heel erg voor open sta en ben bereid het geloof wel een grotere rol in mijn/ons leven te laten spelen. Van huis uit zijn we namelijk wel gelovig, alleen we gingen niet naar de kerk. Mijn ouders vroeger wel (toen ze nog thuis woonden), maar wij zijn hier nooit in verplicht. Wel heb ik altijd christelijk onderwijs gevolgd en de normen en waarden van de Bijbel natuurlijk meegekregen. Een bepaalde basis van het christelijk geloof moet ik dus nog ontwikkelen en dit gaat voor mij met kleine stapjes. Ik ben het afgelopen jaar dat ik nu samen met mijn vriendin ben, in totaal drie keer mee geweest naar de kerk en ik heb me aangepast aan de principes die zij heeft, ook omtrent de zondagsbeleving (niet: voetballen, winkelen, naar de film, uit eten etc.). Dit heb ik altijd gerespecteerd en ik heb deze principes overgenomen. Ook sliepen wij niet met elkaar en hoewel ik het hier eerst wel moeilijk mee had, kon ik het al snel accepteren en een plekje geven. Oftewel, ik ben er voor mezelf al meer mee bezig geweest en dit wilde ik alleen maar uitbreiden. Dit ziet mijn vriendin anders, en dat heeft ze afgelopen week dus aangegeven. Ik had meer kunnen doen en ze had graag gewild dat ik mee was gaan doen met een discipelschapscursus, waar zij ook zo nu en dan heen gaat. Maar dit heeft ze in mijn ogen niet genoeg gecommuniceerd met mij, me nooit dingen gevraagd of gezegd. En dit is tot nu toe inderdaad niet genoeg uit mezelf gekomen, maar dat betekent niet dat ik het niet wil. De wil is er en ik vind zelf dat ik daar gewoon een steuntje in de rug bij moet hebben. Ik heb 26 jaar lang praktisch 'zonder' het geloof gedaan en ik ben nu ook wel een beetje bang om daar in te stappen. Dit geduld en begrip voor mij, kan mijn vriendin niet opbrengen. Ze heeft haar beslissing al genomen in haar hoofd en kan dit gevoel niet meer kwijtraken. Ze heeft afgelopen week naar eigen zeggen een 'teken' gekregen in een van haar gebeden dat ze hierom met mij moet breken en ik (mijn ouders, en ook haar ouders), kunnen dit niet uit haar hoofd praten. Er hebben al hele praatsessies plaatsgevonden, uiteindelijk ook zelfs bij haar thuis met een dominee erbij. Ik heb haar een Bijbel gegeven die ze graag wilde, met de boodschap dat dit een symbolisch gebaar van mij is om voortaan vaker mee te gaan naar de kerk en ook deel te nemen aan die cursus met haar. Maar het kwartje valt niet. En dit is zo frustrerend. Ik zit er helemaal doorheen en zit met zoveel vragen en onduidelijkheden. Het klopt gewoon niet en dit heb ik niet verdiend! U kunt wel merken, ik kan me er inmiddels ook heel boos om maken, maar dit heb ik nog niet echt aan haar laten zien, ik ben daar steeds heel rustig in. Verdoofd. Maar het maakt me wel kapot. Ik snap het allemaal niet en vind dat ze veel te snel wil; ze verwacht veel te snel dingen van mij qua geloof en geeft het geen geduld en begrip. Want de liefde is ondanks alles nog aanwezig, ze benadrukt steeds hoeveel ze van me houdt en dat ze me voor geen goud kwijt wil. Ze heeft er zoveel verdriet van en toch lijkt ze deze beslissing te willen doorzetten. Ik ben ten einde raad, goede bedoelingen en de wil die er is van mijn kant om te investeren in het geloof zijn er aanwezig, maar ze vertikt het alsnog een kans te geven.

Beste vraagsteller,

"Afgelopen week" en "plotseling" zijn de woorden die mij na het lezen van je hele relaas toch hóóp geven. Met andere woorden: het is nog maar kort geleden en mogelijk zal je vriendin zich nog bedenken als zij jou gaat missen. Het woord "plotseling" duidt naar mijn idee op een niet al te weloverwogen standpunt. Maar misschien zit ik er helemaal naast. Hoe gaat het nu, nu er een aantal weken verstreken zijn tussen jouw vraag en mijn antwoord (sorry, dat ik je langer heb laten wachten dan mijn bedoeling was)?

Dat jij gevoelens van boosheid ervaart bij je teleurstelling en verdriet lijkt mij heel logisch. Naar jouw idee was én bén je goed bezig met je te verdiepen in allerlei geloofszaken. Dat een en ander tijd nodig heeft, is zeer zeker waar. Het is daarbij bijzonder jammer als je vriendin daar geen -of in ieder geval te weinig- begrip voor blijkt te hebben.
 
Nu stel je niet expliciet een vraag aan mij, maar ik hoop en bid voor je dat je ook zonder haar directe aanwezigheid vérder gaat op de weg van het geloof. Laat haar zien (ook al is dat niet fysiek, zie je haar niet meer in het 'echt') dat het jou ernst is om God te leren kennen en vertrouwen.

Ik kan begrijpen dat je misschien wel denkt dat geloven nu zinloos is geworden, maar bedenk en houdt vast dat God niet loslaat wat Zijn hand ooit begonnen is te doen. Zijn Woord en Zijn beloften zijn te vertrouwen. Jij hebt inderdaad een steuntje in de rug nodig, zoals je schrijft. Als je dat nu niet (meer) van haar krijgt, zoek dat dan bij bijvoorbeeld die dominee, of ga inderdaad een bijbelcursus of catechisatie volgen. Dat je daarmee de liefde van je vriendin terugwint moet je uit je hoofd zetten, want dat kan nooit een voorwaarde zijn. Mocht de vriendschap op enig tijdstip opnieuw opbloeien zie dat dan als een onverdiend geschenk uit Zijn Vaderhand. Het kan echter ook zo zijn, dat jullie beider weg definitief niet samenvalt.

Laat nog eens van je horen! Voor nu kan ik je alleen heel veel sterkte toewensen.

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1530 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven