Man veel behoefte aan seksualiteit

Ik had normale behoefte. Maar door angst voor nog meer kinderen en miskramen is het stuk gegaan sedert 11 jaar geleden. Alles geprobeerd, maar helaas. Ik ben jonger dan 50. Door dit hele probleem heb ik weg willen lopen van gezin. Maar op die momenten raakten mijn ouders ongeneeslijk ziek en had ik daar een taak. Nu wil ik weer/nog weg van alles; maar zie dat de kinderen niet zonder mij kunnen. Niet in de laatste plaats door alle financiële ellende die via overheid over het gezinsbudget gaat komen. Wederom een taak. Maar helemaal alleen. Een christelijke man/vrouw zal zeker oog willen hebben voor wat we over dit onderwerp van lichamelijke gemeenschap via Paulus mogen lezen.

Angst voor kinderen?
Als het geestelijk of psychisch niet kan of het is onverantwoordelijk om kinderen te krijgen is daar toch iets aan te doen, zoals voorbehoedsmiddelen?

Niet angst voor kinderen, maar wel om de bestaande kindjes/kinderen niet meer te kunnen voeden met eten en aandacht en schoolbegeleiding door tijdgebrek/geldgebrek/gebrek aan psychische ruimte. Op gebied van geld en psyche kwam de narigheid uit. Helaas. En contraceptie (pil kon niet omdat echtg. ziek werd daarvan) alsmede de band tussen geloof en anticonceptieverbod.

@ Lanor, helaas zijn er genootschappen die bij hoog en bij laag beweren, dat alleen NFP bijbels is. Lang geleden heb ik vasectomie overwogen. Maar ook dat is verboden. Het is al zolang geleden, dat het helemaal stuk is tussen mijn vrouw en mij. Maar voor alle andere zaken ben ik er wel als echtgenoot en vader. Ik besef wel, dat het in deze link niet moet gaan over mij. Maar ik doe het ook voor vragenstelster in deze draad: een oproep om het niet zover te laten komen als bij ons. Vindt alsjeblieft een middenweg. Laat elkaar niet alleen. Vanuit mijn manzijn kan ik zeggen: erger bestaat niet.

Nou, als er elke week gemeenschap is, kan je niet spreken over je man alleen laten. Dit vindt ik vreemd en vergezocht. De grootste oorzaak ik vaak de volle agenda's en oververmoeidheid in het gezin. Ja, en dan moet er gewoon tijd vrijgemaakt worden voor elkaar en dat is vaak lastig. Bij een vrouw komt het vaak niet zoals bij een man plotseling opzetten, dat heeft tijd en vooral aandacht nodig. En vergeet niet de maandelijkse cyclus natuurlijk. Natuurlijk zullen 2 mensen altijd een verschillende behoefte hebben, maar zolang er niet over elkaars grenzen heen wordt gegaan en het bespreekbaar blijft, is er volgens mij niets aan de hand. En als die grens is dat jij je niet prettig voelt bij bepaalde voorstellen van je man, moet je dat duidelijk weergeven en bespreekbaar houden. Misschien heb jij meer behoefte aan een romantische avond zonder kids (waar je man dan misschien niet gelijk zin in heeft).

Beste vraagstelster,

Ik begrijp uw vraag, zoals ik ook mijn vrouw begrijp. Gek dat sommige reageerders beginnen over condooms, de pil etc., de angst voor kinderen lees ik nergens in uw vraag.

Een vrouw heeft, dat denk ik ook, meer behoefte aan geborgenheid, warmte en liefde, dat heeft een man ook wel, maar die wil ook nog altijd vrijen.
Wij hebben een afspraak gemaakt, als zij niet wil vrijen gaan we wel dicht bij elkaar liggen, ik keer me niet boos om en zij weet dat ik haar lief heb.

Een echt goede raad heb ik niet, het enige is blijf van elkaar houden, er is meer in het leven dan seks en elkaar liefhebben is onbetaalbaar.

@ Daniel, je hebt gelijk. Ik had niet over (mijn) die zaken moeten beginnen. Ik wens vragenstelster het allerbeste en een heel gelukkig, liefhebbend (is onbetaalbaar) huwelijksleven toe.

Ik denk dat een goed seksleven hoort bij een gelukkig huwelijk (hoge uitzonderingen nagelaten). Jou man wilt waarschijnlijk dat jij er ook van geniet. Het is voor een man ook niet leuk, als je merkt dat je vrouw niet genieten kan van seks. Ik zou samen zoeken naar een oplossing. Misschien dat je over je tegenzin heen moet stappen.
Ik zou er in ieder geval voor zorgen dat jullie samen er van genieten. Ondanks dat de behoeften van een man en vrouw verschillen is het wel zaak, vooral binnen het huwelijk, op een lijn te zitten of in ieder geval rekening te houden met elkaar. Dit voorkomt scheve verhoudingen in een huwelijk met soms dramatische gevolgen!

@zeeland. Die gevolgen zijn inderdaad dramatisch.
‘k Ben voor het oog keurig getrouwd maar kan al bijna 10 jaren niet meer bij mijn vrouw terecht. Zo na ons 40e kwamen er geen kinderen meer en “dus” was volgens haar lichamelijk contact niet meer nodig. ’t Is ook maar een vies gebeuren, dus… Bovendien voldoe ik niet aan een lijstje met haar Bijbelse eisen aan het huwelijk (die overigens volgens mij nergens in de bijbel terug te vinden zijn). Dus zij heeft geen verplichtingen meer ten opzichte van mij. Ik ben verder tot nu toe altijd een trouwe kerkganger geweest, uit overtuiging overigens, maar introvert wat godsdienst betreft dus ik zo me daarover niet zo snel uiten. Fout dus, want daarmee ben ik geen priester in mijn gezin en voldoe dus niet aan het huwelijksformulier. Gevolg: nog een extra Bijbelse reden om van sexueel contact af te zien…..!
Zij kiest er bewust voor, heeft dus geen huwelijksprobleem en wie geen probleem heeft hoeft niet mee naar een oplossing te zoeken. De consequenties waren dus voor mij die al jarenlang als een dwaas hoopt op een verbetering die “morgen” komt. Topbaan gehad met meer dan uitstekend inkomen. Gestopt en dat kon financieel gelukkig wel maar pensioen is voor mij nog ver weg. De officiële reden om met dat werk te stoppen was heel plausibel maar is anders dan de werkelijke reden. Naar buiten niets bijzonders maar ik ben gesloopt want zo’n huwelijk vreet dagelijks aan je. Nog steeds keurige kerkganger, maar inmiddels een enorme weerstand tegen godsdienst opgebouwd. Maar dat zie je niet door een zwart pak heen! Hoe verder weet ik niet. ‘k Regel nog veel zaken plaatselijk binnen de kerk maar niemand ziet dat ik al op de drempel van kerk en godsdienst sta.

@Petrus62.....ik heb uw verhaal drie keer gelezen, ik begrijp het nu nog niet en wat schiet vragenstelster op met uw verhaal.
En het is ook ver weg van houden van, houden van is veel meer dan seks, houden van is vriendjes zijn, blij zijn met iedere ,morgen dat je naast haar mag wakker worden. Voor u en vragenstelster een gedicht van Willem Wilmink, als ik dat lees weet ik weer wat liefde is....

Soms in de nacht als je naast me ligt,
als je naast me ligt met je meidengezicht,
dan heb ik je weer zo lief.
En ik denk met trots aan ons kleine gezin,
en ik denk: er zit wel samenhang in,
het biedt wel perspectief.

Daar komen nare gedachten van:
dat het zo niet altijd maar duren kan,
het is allemaal veel te fijn.
Nu is mijn bedje wel gespreid,
maar deze kinderen, deze meid
zijn te mooi om waar te zijn.

Wat maken we misschien nog allemaal mee,
misschien ga jij met een ander in zee,
met een zwaarbehaarde man.
Of slepende ziekte of ander kruis
komt over de wereld of over ons huis,
en maakt er een puinhoop van.

Dat denk ik dan. Maar de volgende dag
geeft een ruzie die er wezen mag,
een fraai stuk burengerucht.
En al die gedachten, mijn lekker stuk,
aan ziekte en ontrouw en ongeluk
slaan ratelend op de vlucht.

Het mooiste gedichtje vind ik het volgende, zo ga ik met mijn vrouw naar de markt...


De huur betaald. De stoep geschuurd.
Een goeie visboer in de buurt.
Een meid die als ze naast je gaat,
loopt te zingen over straat.

@petrus62, ik wens u veel sterkte en hoop dat u wat blijmoediger door het leven kan gaan.

@Petrus62: misschien is het een optie om deze vragen/antwoorden/reacties eens te laten lezen aan je vrouw en haar er mee te confronteren.
Sterkte in ieder geval en steek het niet op de godsdienst, want God heeft seksualiteit geschapen en liefde/seksualiteit is een van de weinig mooie dingen die er over gebleven zijn na de zondeval....

@Petrus62, ik snap jou maar al te goed! I.t.t. Daniel hoef ik het maar 1 keer te lezen.

Misschien heeft vragenstelster er niets aan, maar haar vraag heeft uw reactie wel ontlokt.
Een hartenkreet.
Ik zou mijn e-mail via de redactie van Refoweb wel willen uitwisselen met u, maar we zouden elkaar niet kunnen helpen; want het is een identiek verhaal.

Wát een onrecht is u aangedaan.

Hoe heeft u volgehouden vanuit eenzelfde protestants-christelijke grondhouding van TROUW en VOLHARDING. Ik snap maar al te goed, dat het de situatie was die u ook in uw werk onmachtig maakte. En dat u thans niet meer thuis bent in het kerkgenootschap. Ik kan ook niet meer met mijn vrouw. Het doet op zondagochtend extra pijn om te moeten doen alsof het koek en ei is.

Je zou verlangen naar de duidelijkheid van de Islam op dit gebied. Bij ons christenen is het huwelijk totdat één van de echtelieden sterft. maar als dit bij u en mij niet goedkomt dan blijven we levend gestorven in onze situatie.

Een hartelijke en oprechte broederlijke handdruk!

Ik vind het (eerste) antwoord van daniel erg mooi!
Zo hoort het volgens mij ook te zijn.
ik denk dat er op dit gebied heel wat problemen zijn. man en vrouw zijn zo verschillend, maar het is erg waardevol je erin te verdiepen waaróm een ander niet wil/kan.
Mijn man weet dat ik nauwelijks behoefte meer heb, er moeilijk toe kan komen. (En nee, dan niet één keer per week maar één keer per maand en tijdens/na bevalling minstens een jaar of anderhalf NIET..) Hij is gelukkig áltijd lief voor me al zal het soms erg moeilijk zijn. Als je elkaar probeert te begrijpen jeb je al zoveel meer. Echte liefde hoeft niet altijd gepaard te gaan met gemeenschap.

In geval van vraagstelster begrijp ik dat haar man dingen vraagt die zij niet wil/geen behoefte aan heeft, dat vind ik heel iets anders. daar hoeft haar man niet over te beslissen lijkt me.
Sterkte!!

@ Daniel, Jouw eerste antwoord raakte ook iets blijs bij mij. Ik zou willen dat het zo kon zijn tussen mijn man en mij, proef er een zeker geluk in. Reactie van mijn man was: maar dat doen we toch al ;-). En dat is inderdaad zo, maar het wringt nog wel. Ik heb als vrouw het idee veel te 'moeten', ondanks dat ik bewust ook meer tijd en ruimte maak voor gemeenschap. en dat heeft weer het effect dat ik vaker 'nee' zeg en me eenzaam voel. Anderzijds heeft hij als man nog steeds het idee dat hij veel meer aan mij geeft, dat het niet in balans is, omdat hij vaak moet strijden tegen zijn behoefte aan gemeenschap.
Hij is benieuwd hoe jij of andere mannnen hier dan mee omgaan...? Is het voldoende voor jou om dan alleen bij je vrouw te liggen, in plaats van lichamelijk ook te 'ontladen'?
Ook heeft hij moeite om te begrijpen dat ik als vrouw ook goed kan genieten van een prettig gesprek in zijn armen, in plaats van een opwindende gemeenschap.
Ben benieuwd naar je reactie... bedankt!

@hjrl. Uw voelt inderdaad aan tot op de millimeter waar dit over gaat. Niet iets meer of iets minder huwelijksbeleving, maar gewoon helemaal niéts. En dan ben je inderdaad gestorven voor je gestorven bent. Je hebt het gevoel dat je leven erop zit. En zoals ik tegen mijn predikant wel eens gezegd heb: ik heb al een indruk wat ik me bij het begrip ‘hel’ voor moet stellen. Klinkt bijna banaal, maar dat bedoel ik zeker niet zo.

Ik heb wel een kort (en stiekem, uiteraard!) met een externe hulpverlener gesproken. Die kunnen jouw probleem natuurlijk niet oplossen. Als de ander geen probleem heeft, valt er niets aan te pakken en op te lossen…! Hulp zoeken is dan de weg “uit de boeken” en niet meer dan dat. Die weg is dan afgesloten (en die situatie komt in de boeken en in de preken dan ook nooit aan de orde). Als de ander de Bijbel zéér ter harte neemt maar op het punt van samenleven met haar man consequent laat zwijgen, is die weg ook afgesloten. Dan wordt die “paradijsbloem” een inderdaad een hel is mijn ervaring. Het leven naar buiten toe is dan een schijnvertoning en er blijft alleen de materiële zorg voor de kinderen over. En daar uit ontvang ik ook materieel gezien gelukkig nog “rente”, dus mijn leven is nog niet helemaal tevergeefs.

@ Gisela. Mijn reactie sluit dus inderdaad niet helemaal aan op de oorspronkelijke vraagstelling, maar ik probeer wel aan te geven waartoe verschillen in behoefte in extreme situaties kunnen leiden. Voor mij is de vraagstelster met één keer per week rijk gezegend en verkeer jij met in jouw situatie “van mij hoeft het eigenlijk niet” op een heel riskant pad.

Allen: sterkte.

@Justin......, voor mij is het genoeg om naast mijn vrouw te liggen, een arm om haar heen en weten dat we bij elkaar horen. Natuurlijk wil ik meer vrijen dan mijn vrouw dat wil (of dat natuurlijk is weet ik niet zo goed), maar we zijn vriendjes, ik ben net als onze hond, ik ben een roedeldier, alleen red ik het niet.
Op mijn achtiende jaar was ik al alleen, vader overleden op mijn vierde jaar en mijn moeder toen ik achtien was, dat is niet zielig hoor, maar je leert wel wat belangrijk is en wat niet. Een vrouw die om je geeft, al wil ze niet zo vaak vrijen, is zo belangrijk, ik heb mijn vrouw echt lief.

@ Petrus62, uw antwoord doet me goed. Eindelijk iemand die kennis draagt van 'hoe het ook kan'-'maar niet bijbels zou moeten'. Paulus was een echte realist. Hij was er bekend mee, in het pastoraat, dat het tot instrument van de duivel kan worden als man en vrouw zich gaan onttrekken aan de 'plicht'. Er komt dan gevaar van ....... in het vizier.

Ja, ook ik ken de hulp van maatschappelijk werk en pastoraat. Maar dat kan niet helpen als één van de twee helemaal geen probleem ziet. Bij mij bracht het zoveel onrust, rouw, verdriet en banden des doods met zich mee, dat ik een diagnose/etiket kreeg en nu voor een deel van UWV afhankelijk ben. Dat is niet de schuld van mijn vrouw hoor, maar te treinen op een dood spoor kan de problemen wel helpen groeien.

En dan de kinderen. Het doet me deugd, dat ze u nog voldoening schenken. Mijn kinderen zijn in mij teleurgesteld en ik krijg vaak een grote mond van één van hen. Maar we mogen er voor deze nieuwe wereld-burgers zijn in al onze gebrokenheid. En het komt altijd weer goed want ze zijn onze kinderen.

Maar een partner is het kind van iemand anders. En een huwelijk kan goed of minder goed of zelfs slechts uitpakken.

Vaak denk ik, zal ik op mijn of haar sterfbed als de balans zou worden opgemaakt een echt lief antwoord kunnen geven ten afscheid? m.v.g. hjrl

@ Petrus62, misschien zal men ons hier niet begrijpen. Misschien ons zien als moeizame tobbers, of als vieze mannen die maar 1 ding willen.

Maar de hel waarover je spreekt is d.m.v. het instrument seksualiteit er te zijn achtergekomen dat ONZE VROUWEN MISSCHIEN NIET VAN ONS HOUDEN of TEN DIEPSTE NIET BEKOMMERD OM ONS ZIJN.

Alles wat we doen wordt helemaal niet gewaardeerd. Is heel gewoon. En toch worden we gescholden als onpriesterlijk, zwakkelingen van echtgenoten. DAT is de hel op aarde.

MAAR het zal eens voorbij zijn. Moge we dan geen last hebben van die hel die eens was op de oude aarde. Moge JEZUS dan echt alles in allen zijn.

Alhier een prachtige gelovige song voor jou en allen hier

http://www.youtube.com/watch?v=qO7Qrhss_j8

Een leven zonder seks vergelijken met de hel vind ik blasfemisch! Ik weet wel dat die term meer gebruikt wordt en niet zo letterlijk bedoeld is, maar denk eens even na wat je zegt!
Met zwelgen in zelfmedelijden bereik je doorgaans niet veel.

Liefde is geven en ontvangen (niet nemen) en God vraagt van ons dat we in-en onder alle omstandigheden elkaar liefhebben. Ook (of vooral) als de ander zich daar niet aan houd.
Lees 1 Kor.7:1-9 eens tegen de achtergrond van 1 Kor.13. Dan zeg je als vrouw niet steeds 'nee' tegen je man, en als man ga je je vrouw niet overvragen.
In de praktijk houdt dat ws in dat je allebei wat (op)geeft, en dat kun je dan zien als een kans om te groeien in zelfverloochening. Daartoe roept Jezus ons op.

@Daniel, Respect!! Zo ziet mijn man het gelukkig ook!

@1a2b3c, Dat je allebei wat opgeeft, niet altijd nee zegt, daar zitten nog wat nuances tussen. Ik zeg nooit nee, maar het doet me meestal gewoon niet veel als mn man wat wil beginnen te vrijen. En gaan we dan toch door doe ik het geheel theoretisch en lukt het letterlijk gewoon niet. Dan voelen we ons allebei rot, ik heb dan eeen schuldgevoel en mn man vind het jammer dat hij door gegaan is omdat ik me zo verdrietig voel. Dat vind hij niet de bedoeling van gemeenschap. Het moet voor beide partijen goed voelen.

En over de hel, hoe kun je het zeggen.. respect voor iemand die zo'n huwelijk leidt maar de hel lijkt me totaal anders.. dat zal ongekend vreselijk zijn..