Man veel behoefte aan seksualiteit

@hjrl. Maak je geen zorgen. Beslist niet zelfs. Ik put slechts troost uit de constatering dat ik niet alleen hiermee worstel. En eerlijk gezegd denk ik dat we elkaar van onze ervaringen elkaar “de helft nog niet aangezegd hebben”.
Uit de overige reacties leidt ik af, dat velen met alle goede bedoelingen geen enkel idee hebben over het leven zoals @hjrl en ikzelf moeten leven. Het gaat er niet om om onszelf te beklagen, zoals ook hij al eerder schreef. Ik zag de opmerking “er zijn ergere dingen”. Ik weet het, ‘k heb ook al een kind af moeten staan.

Mijn bedoeling was veel meer een waarschuwing. De vragenstelster stipt het punt van een verschillende behoefte aan. @Zeeland noemt dan de mogelijke dramatische gevolgen en daar heb ik op ingehaakt, sprekende uit eigen dagelijkse ervaring. Niet als klacht, maar als waarschuwing. Een waarschuwing voor het leven als weduwnaar onder één dak met je nog in goede gezondheid verkerende echtgenote.

In diverse reacties zie ik dan terug de situatie waarin hulp gezocht wordt of waar door geven en nemen een middenweg gevonden wordt. Dat sluit keurig aan bij de boeken en gezinsbladen: gaat het fout, dan los je het op of zoek je hulp. Punt. Echter: @hjrl en ikzelf geven aan dat dat in ons geval een onmogelijkheid is. Zelf zoek je hulp, maar als de ander geen probleem heeft, blijf je in een hel hangen. (Excuus voor de uitdrukking, maar zo word het leven dan wel). Daar stoppen de boeken en de bladen.

Met @Peerkloppe. Het huwelijk is dan een gevangenis en niet meer dan een gezamenlijke huishouding. Inderdaad. En de kinderen zijn de gevangenbewaarders die ervoor zorgen dan de gevangen nog gezamenlijk binnenblijven! Hoewel: aan hen beleef ik wél de nodige vreugde, Gode zij dank. En @janvanverweg heeft gelijk: in hoeverre werken we er zelf aan mee door braaf te blijven en alles binnenshuis te houden. Dat zijn niet in de laatste plaats de kinderen. En: zijn @hjrl en ikzelf niet te bang. Misschien ook wel. Ik ga ervan uit dat ook hij een binnenvetter is. Ik heb veel en op hoog niveau gestudeerd, maar dit probleem krijg ik niet opgelost.

@hjrl: veel sterkte, maar ook mij grote dank.

Petrus62 en hjrl:
Inderdaad, de reacties die hier af en toe gegeven worden kunnen best kwetsend zijn. Vaak is het zo dat mensen (ik ook, hoor) minder hard gaan oordelen als ze het zelf allemaal mee gaan maken of het bij vrienden of familie zien gebeuren. Ik heb de situatie die jullie hier beschrijven van dichtbij meegemaakt en gezien, al waren bepaalde dingen wel net wat anders. Dat zal altijd wel zo zijn. Daardoor kan ik me redelijk goed voorstellen hoe het voor jullie moet voelen. Natuurlijk zijn er 'ergere dingen', maar het is wel een wezenlijk onderdeel van een huwelijk. Als het goed is deel je dit alleen maar met die ene speciale persoon. Een huishouding draaiend houden kun je tenslotte met de meeste mensen wel. Ikzelf begrijp het nooit zo goed dat vrouwen nooit zin hebben. Niets is toch heerlijker dan jezelf helemaal aan de man die je liefhebt, te geven en tegelijk alles te ontvangen wat hij je te bieden heeft. Dat is mijn mening in ieder geval. Natuurlijk moet het een wisselwerking zijn, het hoeft niet elke dag, maar 'nooit' is ook weer een beetje doorgeslagen, in mijn ogen. Seksualiteit is geen straf, het is een gave. Petrus62 en hjrl: van harte sterkte!

Tsja, het huwelijk is geven en nemen. tenminste, dat hóórt zo. En begrip van beide kanten. Hrjl en Petrus, lijkt me een vreselijke situatie waarin jullie zitten en begrijp jullie vrouwen ook niet (ben een vrouw) maar goed, ieder is weer anders. Maar heel moeilijk voor jullie. Ik wil jullie beide veel sterkte toe wensen en hoop dat de vragenstelster niet net als jullie vrouwen is en helemaal geen gemeenschap meer wil met haar eigen man. Want het zorgt voor zeer grote verwijdering. Gelukkig spreek ik niet uit eigen ervaring maar allebei heel veel sterkte hoor!!

Maar als vrouw zijnde heb je toch ook een probleem als je man een probleem heeft!
Als mijn man niet gelukkig is ben ik dat ook niet!
En ik zou er alles aan willen doen om dat weer goed te krijgen.
Mijns inziens is het hebben van geen sex niet het grootste probleem maar zit er (al) iets anders helemaal niet goed. Als de rest goed zit, vind je daar samen (in liefde, respect, geven en nemen, veel communicatie, begrip, geduld, evt. externe hulp) ook wel een weg in (ook al is dat misschien niet altijd makkelijk en gaat dat niet vanzelf).
Petrus en hjrl: laten jullie deze reacties/ antwoorden enz. ook aan jullie vrouw lezen? Heel veel sterkte gewenst!

@ Mona,

Love U!

@ Daniel,

Bedankt voor je lieve woorden, maar ik ben ook wel eens niet te genieten hoor. Maar het fijne vind ik dat ik (ondanks dat mijn man en ik allebei onze tekortkomingen hebben) altijd mag weten bij mijn man terecht te kunnen met alle dingen. Ik heb een erg knuffelige man, die zelf niet veeleisend is... ik heb dus qua knuffels niet te klagen. Dan is het ook makkelijker weer terug te geven.
Niet dat het bij ons altijd harmonie is maar we komen er eigenlijk altijd wel weer uit, ook op het gebied van seksualiteit. Bij ons kan ook juist daarover goed gepraat worden.
Jouw gedicht sluit daar goed bij aan. Elk huwelijk heeft zijn hobbels en bobbels. Maar we moeten altijd in de gaten houden dat de liefde voor elkaar het grootst moet zijn en dat je er op let elkaar te geven wat nodig is. Dat betekent niet dat je altijd 100% krijgt wat je wilt, samen leven betekent ook compromissen sluiten. Zo kan een man die elke avond wil vrijen maar nooit tijd heeft om alleen te knuffelen, of eens met haar te praten, een vrouw tot wanhoop drijven. Zo'n man denkt alleen aan zijn eigen verlangens. Het is de kunst om de ander ook te geven wat nodig is. Elkaars liefdestaal kennen en spreken is hierbij erg belangrijk.

@ Petrus en Hjrl,

Ik lees jullie reacties en lees tussen de regels erg veel verdriet. Ik denk ook niet dat het huwelijk zo bedoeld is: alleen aan je eigen denken en je partner dus onthouden. Dat doet me denken aan de tekst: "Onthoudt elkaar elkaars lichaam niet!" Je hebt ook een plicht op dat gebied. Je mag de ander niet in de armen van een ander drijven, ook al is vreemdgaan natuurlijk altijd fout, maar door je man zoiets te onthouden vraag je om problemen. Ik krijg de rillingen als ik daar aan denk. Waar is de liefde gebleven? Ik heb het idee dat daar niets meer van over is. Heel veel sterkte daarin en bid God om een nieuwe opbloeiing, je bent toch ook met elkaar getrouwd of was er toen geen liefde? Probeer dat terug te vinden... maar goed... als de andere partij nergens voor open staat... Heel veel kracht en Gods onmisbare zegen. Hij kent jullie verdriet en kan troosten zoals nog nooit een vrouw getroost heeft. Zoek het bij Hem. Liefs

Misschien dat de Heere Jezus wel dit in gedachten had toen Hij zei "Mozes heeft de scheidsbrief toegelaten vanwege harde harten, zo is het van het begin af niet geweest". Welk voorbeeld krijgen de kinderen in een huwelijk waar vader en moeder elkaar geen liefde meer geven, zoals in het gezin van Petrus en Hjrl?
Is het dan niet duidelijker apart te wonen en te laten zien dat dit geen echt huwelijk meer is? Nu is het een schijnvertoning waar kinderen gelijk doorheen prikken en helaas (verkeerd) gevormd worden voor de toekomst.
Misschien is het apart gaan wonen wel een prikkel voor de partner om zich wél in te spannen voor het huwelijk, omdat dat ook de buitenwereld weet dat het niet goed zit tussen man en vrouw. Het lijkt erop dat nu mooi weer naar buiten wordt gespeeld, terwijl het huwelijk kapot is en de kinderen het voelen, maar niet kunnen/mogen benoemen wat er thuis aan de hand is. Ik denk dat deze zwerende wond open moet worden gelegd, om erger te voorkomen. Pijnlijk, maar dan is er misschien nog een kleine kans op genezing, nu is het huwelijk ten dode opgeschreven (en misschien toekomstige relaties van kinderen ook).

moedervan2 schreef:
"Onthoudt elkaar elkaars lichaam niet!" Je hebt ook een plicht op dat gebied.
Je mag de ander niet in de armen van een ander drijven, ook al is vreemdgaan natuurlijk altijd fout,
maar door je man zoiets te onthouden vraag je om problemen.
Ik krijg de rillingen als ik daar aan denk. "

zankasteel schreef:
"Nu is het een schijnvertoning waar kinderen gelijk doorheen prikken
en helaas (verkeerd) gevormd worden voor de toekomst."

=======================================
* moedervan2: mooi en bijbels gezegd! Het trouw blijven en het onderdrukken van teveel fantasie (dat het bij een andere vrouw te krijgen zou zijn) is gelukt, maar heeft ook iets gebroken in mijn binnenste. Maar onwille van de kinderen was en is het blijvend nodig om niet weg te gaan en weg te blijven van vrouwen.

* zankasteel: je hebt gelijk. Ondanks mijn opoffering kunnen de kinderen toch al beschadigd zijn. De opoffering heeft misschien helemaal geen zin.

@hjrl,

Ik heb heel veel respect voor je dat je toch bij je vrouw blijft ondanks dat zij jou veel onthoudt. Heeft praten met haar helemaal geen zin? Weet zij dat het voor jou een bijna onhoudbare zaak is geworden? Misschien is het goed dat je zelf met een psycholoog gaat praten, puur om met deze situatie om te gaan, zodat je zelf niet breekt. Om toch een veilige situatie voor de kinderen te creëren.
Gods zegen toegewenst.

@ moedervan2, het is in 2001 begonnen. Hulp van GGZ & MEE & pastoraat helpt niet. Gebroken ben ik al (misschien) maar de kinderen zitten op middelbare en hebben me nodig. Als het lukt om in gezin te blijven, dan kan ik de kinderen helpen verzorgen (ook met geld).

Jammer is, dat i.t.t. de joodse- en islamgelovigen in het christendom een man of een vrouw ook in deze situatie gebonden blijft aan het ja-woord. De man of vrouw die 'geen-hulp(e)-meer-wil-zijn' gaat vrijuit.

hjrl:

ook ik heb zo vreselijk veel respect voor je. Voor je kinderen in het gezin blijven, dat is nogal wat. Weet je vrouw wel dat ze jou zo kapot maakt op deze manier? Dit kan toch niet langer zo doorgaan?

Dit hou je toch niet vol tot (hopelijk) je 80e?

Heel veel sterkte toegewenst, er zijn mensen die voor je bidden!!

@ bloempj
respect hoeft niet hoor. De kracht heb ik niet van mezelf. Misschien van de Heere Jezus. Of door angst om nog meer rommel te maken.

Mijn vrouw weet het al, zeker sinds 2006.
Maar soms zegt ze: "jij moet boeten!"
Ze heeft me dus als mis-dadiger ervaren, hetgeen ik echt niet herken.

Ook is ze woedend op mijn overleden ouders:
- die waren er niet voor haar (zeker niet in haar beleving op de wijze die ze graag wilde)
- dat dezen geweten zouden hebben toen we verloofden en huwden van een aandoening die pas in 2003 werd gediagnosticeerd.

Sinds enkele weken gaat ze naar een praatgroep, waar dames spreken over hun leven met mannen die een aandoening hebben.
- dat maakt haar alleen nog maar meer hatelijk naar mij toe.

Ik ga zelf volgende week nog langs bij Centrum Gezin (GGZ) in onze woonplaats. Maar die spreken ook al snel over scheiden. Ik heb daar practisch en financieel niets aan.

Ik zit dus gevangen binnen de grenzen van MIJN VERANTWOORDELIJKHEID.

Maar het ergste is, dat de kerk waartoe ik behoor(de) er van weet, maar ook niets kan doen. Die gaan scheiden natuurlijk niet promoten.
Ik sta dan ook op het punt om me te laten uitschrijven.

@hjrl,

Misschien een brutale vraag, maar welke aandoening heb je dan? Antwoorden hoeft niet hoor!

A.S.S. = autisme spectrum stoornis = asperger in mijn geval. Pas ontdekt nadat we 10 jaar gehuwd waren.

Een vraag voor degenen die reeds getrouwd zijn:

Welke adviezen zouden jullie geven aan stellen die nog niet getrouwd zijn met betrekking tot dit onderwerp? Anders geformuleerd: welke zaken moeten absoluut besproken worden voor het trouwen, welke boeken gelezen (al enkele suggesties genoemd), welke angsten/verlangens/zorgen/verwachtingen van beide kanten besproken, afspraken, noem maar op? Hoe zoiets te benaderen? Hopelijk nemen de andere lezers van dit topic, die (nog) niet getrouwd zijn, hier iets nuttigs uit mee?!

@ SDG, jan peeters van katholiek nieuwsblad had het er ook over!

Hard standpunt bisschoppensynode door Jan Peeters
http://www.katholieknieuwsblad.nl/commentaar/item/2807-hard-standpunt-bisschoppensynode.html

De bisschoppensynode die onlangs in Rome werd gehouden Foto: AP
Vorige week is in Rome de Synode over de nieuwe evangelisatie afgesloten.

De 262 deelnemende kardinalen en bisschoppen hebben zich aan het slot daarvan met een enthousiaste boodschap tot het Volk van God gericht. Daarin scharen zij zich achter de oproep van paus Benedictus XVI om zich vooral te richten op de vele katholieken die van de Kerk vervreemd zijn geraakt.

Zij moeten de Kerk (opnieuw) leren kennen als de plaats waar zij Christus kunnen ontmoeten en zijn vergevende liefde kunnen ervaren. “Wij moeten verwelkomende gemeenschappen vormen waar alle uitgestotenen een thuis vinden, concreet gemeenschap ervaren die met de kracht van vurige liefde de ontgoochelde mensen van deze tijd tot zich trekken.”

“Het is aan ons de ervaringen van de Kerk concreet toegankelijk te maken en de bronnen te vermenigvuldigen waar dorstige mannen en vrouwen Jezus kunnen ontmoeten als oases in de woestijn van het leven.”

Ook hertrouwde gescheiden mensen moeten zich welkom weten in deze gemeenschappen, al wordt hen in één adem medegedeeld noch absolutie noch communie te kunnen ontvangen. Dat wringt.

Was het niet de paus zelf die tijdens de Wereldgezinsdagen in Milaan erop aandrong nog eens goed naar deze vaak hartverscheurende problematiek te kijken? Hij doelde op de vele katholieken die meer uit gewoonte dan uit overtuiging voor de Kerk getrouwd zijn en pas na of zelfs door hun scheiding tot bewust geloof zijn gekomen maar niet meer kerkelijk kunnen (her)trouwen. Daarvoor moet de nietigheid van het eerste huwelijk worden bewezen, hetgeen geen sinecure is.

Het zet de band met de Kerk onder zware druk, zeker wanneer er uit een nieuwe relatie kinderen komen die de ouders toch kerkelijk gelovig willen opvoeden. Het stelt parochiepriesters voor enorme dilemma’s.

=> Is het niet de Kerk, die bij het aangaan van het sacramentele huwelijk zekerheid moet verkrijgen of wel aan alle voorwaarden wordt voldaan, waaronder het besef van wat men aangaat?

=>En als de Synodevaders uitdrukkelijk aandringen op betere catechetische voorbereiding op doopsel, eerste communie en vormsel, waarom dan niet ook voor het huwelijk?

Waarom deze hertrouwde gescheiden mensen, die nota bene Christus zoeken in de Kerk, nadrukkelijk de les lezen? In menige parochie zijn liturgische misstanden en dwalingen schering en inslag en is het besef van de sacramentaliteit van het huwelijk maar zeer gering.

En is de Kerk daar niet zelf debet aan door sinds Humanae Vitae (1967) grotendeels en decennia lang over het huwelijk te hebben gezwegen? En als het klopt dat anticonceptie “ernstig kwaad” is, kan een huwelijk dan wel geldig worden aangegaan als het gebruik ervan tevoren niet wordt uitgesloten? Hoeveel priesters vragen daar eigenlijk naar? Hoe degelijk is eigenlijk de gemiddelde huwelijksvoorbereiding? Is er een kerkelijk pastoraat dat erop gericht is mensen te helpen de maatschappelijke ‘echtscheidingsdruk’ te weerstaan?

Het is vreemd dat de Synodevaders in een uiterst complexe en gevoelige materie, waar de Kerk behoorlijke steken heeft laten vallen en zelf nog met vragen worstelt, zo’n hard standpunt innemen. Dat getuigt niet van de barmhartigheid die de Kerk te bieden zegt te hebben.

@hjrl: Mijn vraag is meer gericht op wat er tussen man en vrouw besproken zou moeten worden voorafgaand aan het huwelijk, dan op hoe een voorganger of gemeente wat betreft huwelijk pastoraat en onderwijs moeten geven (hoewel dat ook zeker aandacht behoeft).

Stel dat je (aantal jaren gehuwd -1 ) terug kon gaan in de tijd, wat zou je dan allemaal met je aanstaande man of vrouw bespreken aangaande huwelijk, met nadruk op het aspect van sexualiteit? Vanuit mijn vorige reactie: "welke boeken gelezen (al enkele suggesties genoemd), welke angsten/verlangens/zorgen/verwachtingen van beide kanten besproken, afspraken, noem maar op? Hoe zoiets te benaderen?"

Wat ik een beetje mis in deze discussie is, hoe komt het zover!
Daar kunnen zoveel verschillende redenen voor zijn, waarbij het helemaal niet onmogelijk is dat een man er zelf mede-schuldig aan is. (niets persoonlijk, ik heb niemand speciaal op het oog)
Als je als vrouw constant overvraagd wordt, of je man kijkt porno, of hij heeft alleen maar belangstelling voor je wanneer er een vrij-partij in zicht is .... enz. is het niet gek dat je afkeer gaat ontwikkelen. Nu is het uitgangspunt dat de vrouw geen behoefte heeft, maar het kan best zijn dat het al veel eerder ergens mis is gegaan waardoor ze geen behoefte meer heeft.
Nogmaals: deze reactie is niet gericht tegen Petrus en hjrl, ik bedoel het in het algemeen.

@SDG Ik vind de vijf talen van de liefde, en de intiemste band van Gary Chapman een aanrader.

SDG, Ik vind "liefde en respect"van Emerson Eggerichs een aanrader. Dit boek is gebaseerd op woorden van Paulus. In Efeze 5 vers 33 staat: maar ook voor elk van u geldt dat ieder zijn vrouw moet liefhebben als zichzelf en dat een vrouw respect moet hebben voor haar man.