Doodongelukkig
Ds. A. de Lange | 11 reacties | 01-09-2012| 09:17
Vraag
Ik ben een jonge vrouw van 22 jaar. Voor mijn gevoel sta ik met mijn rug tegen de muur en heb mij door al mijn zonden in de nesten gewerkt. Ik weet alleen niet meer hoe ik eruit moet komen en hoe ik nu verder moet! Op mijn 19e heeft een achterneef van mij zelfmoord gepleegd. Ik ging daar veel mee om en was hier erg verdrietig om. Ik heb toen contact gezocht met zijn broer en veel gesprekken met hem gehad. Een jaar later raakte ik zwanger van hem. Ik wilde eigenlijk niet, maar durfde geen nee te zeggen. Op de een of andere manier duldde hij geen tegenspraak en kon ik ook niets tegen alles wat hij wilde inbrengen. Hij is niet christelijk, hoewel hij wist dat ik dat wel ben (CGK). Ik heb schuldbelijdenis gedaan en toen ik veertien weken zwanger was zijn we getrouwd. Hij had alles al geregeld, hij heeft het me niet eens gevraagd. Vanaf het moment dat hij wist dat ik zwanger was, zou hij alles doen om het kind te krijgen. Want daar was het hem allemaal om te doen: een zoon. Eigenlijk ging het vanaf toen allemaal berg afwaarts. Ik was erbij, maar niet bij machte om er iets tegen te doen. In het begin ging het nog redelijk. De eerste maand probeerden we er wat van te maken en ging hij ook mee naar kerk met mij, hoewel het een onchristelijke omgeving is. Niemand op ons dorp gaat naar een kerk. Daarna wilde hij niet meer mee. Ik mocht steeds minder. Niet telefoneren, niet buitenshuis komen, nooit alleen ergens naar toe, altijd moest hij mee als we weg gingen en alleen als hij dat wilde. Als hij zelf wegging, sloot hij de deur achter zich zodat ik niet weg kon. Ik durfde niets tegen hem in te brengen en het ging ook zo geleidelijk dat ik niet eens merkte dat het niet normaal was. Als ik iets zou doen wat hem niet zinde, pakte hij mijn zoontje (nu inmiddels 2,5 jaar) van me af. Hij zou met hem vertrekken en ik zou mijn zoontje nooit meer zien. Het was zijn zoon en ik was goed voor drie dingen: huishouden, gratis oppas voor zijn zoon en voor in bed. Want hij wilde twee tot drie keer per dag vrijen. En ik mocht dit niet weigeren, dan dwong hij me gewoon, dat was zijn goed recht. In al die tijd ging ik steeds meer en meer verlangen naar een andere man. Hoe slecht voelde ik me dan! Ik gaf de moed zo snel op! In plaats van met liefde proberen te overtuigen dat het zo niet ging, werd ik steeds dwarser en bozer. Ik irriteerde me mateloos aan hem. Toen hij me een half jaar geleden verbood om nog naar kerk te gaan (want daarvoor ging hij niet, maar mocht ik zelf wel), was voor mij de maat vol. Ik vertelde hem dat ik samen met mijn zoontje voor een poos naar mijn ouders ging om alles op een rijtje te zetten, omdat het zo niet langer kon. Dit had ik al stiekem besproken met de dominee uit de kerk van m'n ouders. Hij vond het een goed idee om even pauze te nemen om daarna met elkaar in gesprek te gaan. Mijn man liet me gaan en we spraken af dat ons zoontje eens in de twee weken een weekend naar hem ging, omdat het toch zijn zoon ook is. Hij zou hem ophalen en terugbrengen (afstand is 200 km). Hij haalde hem op en belde de volgende dag op dat ik mijn zoontje niet meer te zien kreeg. Hoe groot was mijn wanhoop! Ik heb hem verteld dat ik terug zou komen. Ik heb dus mijn spullen gepakt en ben teruggegaan. Mijn vader, zwager en een vriend van mijn zwager hebben me 's avonds opgehaald. Dat leek net een film. Ik gooide de voordeur open, mijn vader hield de deur van de hal dicht en ik ben met mijn kind in mijn armen naar buiten gerend. Daarna vier weken ondergedoken, omdat ik voorlopige voorzieningen bij de rechtbank had aangevraagd. Er moest een omgangsregeling officieel worden vastgelegd om herhaling te voorkomen. Mijn zoontje moet nu eens in de veertien dagen een weekend naar zijn vader. Nadeel van de voorlopige voorzieningen is, is dat er binnen vier weken een echtscheidingsverzoek moet worden ingediend, omdat die anders niet meer geldig is. Ik wilde praten met mijn man over hoe verder, maar hij wilde niet meer verder. Hoe kan ik nu goed doen? Ergens wil ik niet verder met die man en dat vind ik zo ontzettend slecht van mezelf. Ik heb nooit van hem gehouden en hij ook nooit van mij. Inmiddels heb ik het verzoek tot echtscheiding ingediend, maar het voelt zo verkeerd. Maar een weg terug naar die man is er ook niet, omdat hij dat niet wil. Zelf dient hij geen scheidingsverzoek in. Hij wilde dat de voorlopige voorzieningen zouden verlopen, zodat hij mijn kind weer mee kon nemen en ik het niet meer te zien kreeg. Ik voel me zo enorm in de hoek geduwd en kan geen kant meer op voor mijn gevoel. Wat is Gods weg? Ik wil zo graag goed doen, maar ik weet niet hoe. Ik moet voor m'n gevoel kiezen tussen alle verkeerde dingen. Een andere kwellende vraag die in het vervolg hiervan speelt: mag ik ooit hertrouwen met een andere man? Het gevoel dat ik alleen moet blijven door dit verleden drukt zo zwaar. Ik voel me zo doodongelukkig en wil graag in de toekomst wel geluk willen vinden met een man. Zou dit mogen? Of moet ik dan wachten tot mijn ex-man een andere relatie heeft, omdat de weg terug zogezegd niet meer mogelijk is. Maar die is nu al niet mogelijk? Ik moet immers kiezen tussen mijn man en geloof?
Antwoord
Graag wil ik even met je meedenken nu je vastgelopen bent. Je weet niet meer hoe je eruit moet komen en hoe je verder moet. Je vraagt: wat is Gods weg?
Het is niet goed gegaan. Dat schrijf je zelf heel duidelijk neer. Er was toen jij en je man begonnen geen geestelijke basis om samen God te zoeken. Je had seksuele omgang zonder getrouwd te zijn, en zonder dat er van een werkelijk liefdesrelatie sprake was. Je man heeft van meetaf aan de dingen gedaan met jou zonder jou. Zo raakte je in verwachting. Zo trouwden jullie. Zo beschikte hij over je lichaam, je vrijheid, jullie kind en verbood hij je de kerkgang.
Echtbreken is niet goed. Laat dat duidelijk zijn. Het huwelijk is door God bedoeld en gegeven als een zaak van trouw, geborgenheid en veiligheid voor het leven. De opdracht is om elkaar te zoeken. Niet om elkaar los te laten.
Ondertussen zijn er meer dingen niet goed dan het ontbinden van een wettige huwelijksverhouding. Alle andere dingen die afbreuk doen aan een huwelijksleven in liefde voor elkaar en dienst aan God zijn ook verkeerd. En soms kunnen echtelieden elkaar het leven zo zuur en moeilijk maken, en innerlijk zover van elkaar vandaan leven, dat er van het huwelijksleven niets terecht komt. En dat er van het huwelijk niets over is, dan de wettige verbintenis. Achteraf gezien vraag je je dan wel eens af: had die er wel mogen komen? Maar daarmee maak je ze niet ongedaan.
Het huwelijksleven was voor jou niet leefbaar. En je hebt je genoodzaakt gezien om met je zoontje bij je man vandaan te vluchten. En gezien de ontwikkelingen is een weg terug naar het huwelijk praktisch gezien onmogelijk. Ontbinding van de wettige huwelijksband lijkt onontkoombaar.
Ik ben er blij mee dat je ook nu van principe blijft dat je het huwelijk maar zo niet ontbinden mag, en dat je met je man wilt praten over de verdere weg. Zo doe je er toch alles voor wat je ervoor kunt doen om de weg naar het huwelijk open te houden of te krijgen. Nu je man niet meer praten wil en ook niet meer verder wil, kun je echter niet op je eentje het huwelijk in stand houden. En het lijkt niet anders dan op echtscheiding uit te kunnen lopen. Dat jij die echtscheiding noodgedwongen hebt aangevraagd maakt je man er niet minder verantwoordelijk voor.
Is zo’n echtscheiding bijbels te verantwoorden? Ik zie hier de lijn lopen van 1 Kor. 7:15: "Maar indien de ongelovige (echtgenoot) scheidt, dat hij scheide." Dat houdt in, dat de gelovige echtgenoot geen scheiding zoekt, maar zich er bij neer mag leggen als de ongelovige echtgenoot het huwelijk vanwege het christenzijn van de andere echtgenoot niet meer wil. Vindt God zo’n echtscheiding goed? Laten we laten staan dat God alles wat Hij verbiedt niet wil. Dat is zonde. Maar er zijn in een verkeerde wereld waarin zondige mensen hun wegen gaan telkens weer allerlei zondige zaken, die onherroepelijk gebeuren en waarin we dan wel om Zijn genade en vergeving mogen vragen en die wil Hij ons ook schenken om Jezus wil. In het reine met God kom je alleen als je met een gebroken hart je gebroken leven aan Zijn voeten neerlegt. En dan zeg je de melaatse na: "Indien Gij wilt, Gij kunt mij reinigen." Jezus zei: "Ik wil, word gereinigd."
Je bent ook met je verdere toekomst bezig. Je verlangt naar een man die goed voor je is. Mag je ooit weer trouwen? Ik zou op dit moment tegen je willen zeggen: leg je toekomst in Gods handen en onderneem geen stappen. Drie jaar geleden ben je met grote snelheid het huwelijk binnen geraakt. Toen voelde je je uit het lood geslagen en je bent bij een man terecht gekomen die je uiteindelijk eerder ongelukkig dan gelukkig heeft gemaakt. Het gebeurt nogal eens dat vrouwen die zich één keer aan een man verbonden hebben, die misbruik van ze maakte weer op herhaling gaan. Pas op voor jezelf. Vooreerst is het zaak om met jezelf en je zoontje in een stuk rust een stabiel leven op te bouwen en dat kun je waarschijnlijk beter zonder meteen weer een andere man in oog en hart te hebben. Op dit moment heb je waarschijnlijk meer behoefte aan een goede vriendin met wie je alles bespreken kunt, dan aan een nieuwe vriend.
Laat deze tijd vooral een tijd zijn, waarin je God zoekt. Zijn genade en vrede mag van meer betekenis in ons leven zijn dan alles en iedereen.
Dordrecht,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Mijns inziens móet je zelfs scheiden, dit gedrag is misdadig. Of je daarna verder moet zoeken? Wat dat betreft zou ik het advies van de dominee opvolgen. Niet omdat ik dat zeg, maar omdat dat zo in de bijbel staat. (1Cor 7:11)
Je kunt je afvragen wat er voor God wezenlijk meetelt: een scheiding op papier of een scheiding in de praktijk, wat nu al het geval is. Lieve meid, je kúnt niet anders dan ook feitelijk scheiden dacht ik zo, zou God geen zee van genade hebben en veel preciezer weten wat er allemaal aan de hand is? Je kunt jezelf toch niet in tweeën splitsen, zijn wettige vrouw in deze barre omstandigheden? Nood breekt wet, volgens mij zeker bij God.
Breng dit alles bij God....Hij zegt ook tegen jou: Werp al uw bekommernissen op Hem...want Hij zorgt voor u...
Zeer zeker ook in jouw situatie!
Van harte veel sterkte en wijsheid toegewenst in deze moeilijke weg!
Het is erg dat je binnen vier weken een echtscheiding aan moest vragen. Want je zit midden in een proces, en de dingen lijken je nu min of meer 'te overkomen'.
Nog meer bagage om straks te verwerken, denk ik. Als je de tijd neemt om de dingen te verwerken zijn je emoties ook niet zo hoog meer en lukt het beter weloverwogen keuzes te maken.
Hoe je huwelijk was omschrijf je in een paar zinnen, maar daar zit natuurlijk een wereld van verdriet, eenzaamheid en leed achter. God vraagt zelfverloochening, maar geen zelfvernietiging. Het leek me absoluut geen goed klimaat voor jou en je kind.
Je schrijft nu al over een nieuwe man. Het kan heel goed jou overleving-patroon zijn geworden om altijd je geluk en veiligheid bij anderen te zoeken. Als je ik je een advies mag geven: ga naar een psycholoog om alles te verwerken en weer gelukkig met jezelf te kunnen zijn. Als er al ooit een andere man in je leven komt, laat hem dan een aanvulling zijn, geen invulling. Er zijn hele goede therapieen zoals EMDR (dat is vrij kort, een x of 8 max aan behandeling) of cognitieve gedragstherapie wat langer kan duren. Sterkte met alles en veel wijsheid toegewenst. Bovenal troost en kracht van God.
De vraag is dan niet of je mag scheiden, maar dat je zou moeten scheiden, als het niet ter ere van God is is het niet goed.
Je kan dan op deze manier ook niet verder, op deze manier is het niet goed maak er dan een eind aan.
Op een dag begin je opnieuw en dan wel goed, we maken fouten en moeten leven met onze zonden zo ook met de fouten die we maken.
Maar maak wel een eind aan de fout en zonde die is begaan en probeer opnieuw te beginnen.
mvg
het is beter te scheiden en met je kind alleen verder te gaan
of er ooit een nieuwe echtgenoot in beeld komt? loslaten, dit overgeven aan Gods leiding!
ga eerst tot rust komen, de afgelopen jaren proberen te verwerken en een plek te geven, probeer werk te vinden zodat je zelf voor jezelf en je kind kunt zorgen, zorg dat je onafhankelijk bent van mensen.
heel veel sterkte en wijsheid!
Vergeet in alle oordelen niet dat deze jongeman óók door het leven is getekend, namelijk door de zelfmoord van zijn broer. Vergeet ook niet dat dit heel diep kan ingrijpen op een mensenleven, dieper dan je ooit in woorden zult kunnen uitdrukken!
Dat neemt niet weg dat het géén vrijbrief is om op deze wijze met iemand om te gaan, maar het laat - in mijn beleving - wél zien dat het leven hem getekend heeft en dat hij misschien (ook) hulp nodig heeft.
Het roept bij mij namelijk gelijk de vraag op of de drang om controle over jóuw leven, door middel van opsluiting en “dreigingen”, misschien een gevolg is van het feit dat zijn broer “zomaar” uit het leven is gestapt. Zou zijn manier van omgaan met jou niet voortvloeien uit het feit dat hij bang is om (wederom) verlaten te worden op een manier die hij niet kan voor- en overzien?
Deze gedachte – waarbij ik echt niet wil suggereren dat er ook maar iets goeds zit in zijn gedrag – zou een hoop kunnen verklaren, maar, belangrijker nog, zou misschien als “verzachtend” kunnen werken, als iemand hem ervan doordringt dat je op deze wijze niet kunt omgaan met elkaar.
Elkaar “doodongelukkig” maken kan nooit de bedoeling zijn, maar soms komen deze omstandigheden, misschien volstrekt ongewild, voort uit de voorgaande gebeurtenissen, waarbij iemand het zelf niet meer in de gaten heeft of er eigenlijk (indirect) niets aan kan doen of in staat is zelfstandig te veranderen!
Veel wijsheid in deze moeilijke weg gewenst.
Ik denk dat de enige manier, om dit misbruik te stoppen, echtscheiding is. Het lijkt erop dat je getrouwd bent, met iemand met een stoornis en/of verslaving. Veel sterkte toegewenst!!!!!!
Ik wil niet zeggen dat je misbruik altijd kunt voorkomen, maar wel dat hierin/hieruit geleerd kan worden.
Hierover zijn ook boeken geschreven. Zoals: "Grenzen", "Grenzen in het huwelijk" en "Grenzen en kinderen" (door H. Cloud en J. Townsend) ook het boek "Van moeten naar mogen" (van Nancy Groom) dit laatste boek is wat pittiger om te lezen.
