Liefhebbers van zichzelven

Beste vraagsteller,

Je vraag doet me echt pijn! Ik ben zo'n moeder met kindertjes die na jaren verkering en jaren huwelijk er nu alleen voor staat. Ik kan je vertellen: geen één moeder kiest daar zomaar voor. Er zijn zelfs momenten dat ik denk: als ik op mijn knieeen terug kon dan deed ik het nu. Maar ik weet ook dat de realiteit helaas anders is. Wat een jaren van verdriet, nachten van wanhoop en alles en dan ook alles proberen om je gezin en huwelijk te redden gaan daar aan vooraf.
Ik ben niet gewend, en houd er ook niet van om al deze dieptepunten aan de grote klok te hangen. Ook wat er dan concreet misging wil ik liever niet zeggen. Waarom niet? Mijn kwetsbaarheid laten zien kan ook verkeerd uitpakken. Mensen zullen het beoordelen op hun weegschaaltje en bepalen of het erg genoeg was om te kunnen scheiden. Maar ook uit respect voor de vader van mijn kinderen. Hij moet ook verder met zijn leven en ik wil niet dat zijn omgeving weet wat voor grote problemen er zijn. Ook voor de kinderen niet, ik zou het verschrikkelijk vinden als ze via via moesten horen welke verhalen er de ronde doen.
Dus voor de buitenwereld lijk ik een 'gemakkelijk' gescheiden vrouw. Ik begrijp niet hoe mensen zo makkelijk uit elkaar kunnen gaan, hoor ik dan.
Terwijl ik in werkelijkheid aan de rand van de afgrond stond. God vraagt wel zelfverloochening (in een huwelijk) maar geen zelfvernietiging. Als je 'niemand' meer bent, als je opgebrand bent, als je zelf en je kinderen traumatische ervaringen opdoen..
Dit is zomaar een verhaal van iemand, van wie de buitenwereld misschien denkt: wat een liefhebster van zichzelf...
Ik hoop dat je iets genuanceerder mag gaan denken hierover. En blij mag zijn met je zegeningen. Probeer maar klaar te staan voor mensen die zo'n zware last met zich meedragen en zich soms zo eenzaam kunnen voelen omdat als vader of moeder er helemaal alleen voor staan een zware taak is.

Wat een zegen dat je nog zielsgelukkig ben!! Even een weder vraag:
Zijn de volgende personen liefhebbers van zichzelf?
- Als je wordt bedrogen
- Als je wordt geslagen
- Als je wordt vernederd op welk gebied dan ook?
- Als 1 van beide psychische, sex, alcohol problemen heeft maar hulp weigert?
- Als je nooit iets goed doet?
- Als je bang ben door 1 van boven genoemde situaties voor je partner.
- Als de liefde op is en er daardoor onhoudbare spanning is voor de kinderen?
En zo kan het ellende lijstje nog wel even doorgaan.

Zo te lezen houdt je man evenveel van jou als jij van hem. Maar als dat nu eens niet zo zou zijn? Liefde die niet gevoed wordt, gaat kwijnen en misschien wel helemaal dood.
Maar ik ben wel met je eens dat er liefhebbers van zichzelven zijn! De Bijbel zegt het ons. De liefde van velen zal verkouden. Wat een Zegen dat dat in jouw huwelijk niet is. Hierboven staat een schrijnend voorbeeld hoe het fout kan gaan.
Maar ik ken hele kille ouders t.o.v. kinderen en egocentrische kinderen t.o.v. hun ouders. Ook verdrietig!

om even verder te gaan dan bootje..
- als je man er anderen op na houdt
- als je man een persoonlijkheidsstoornis heeft ( narcisme, psychpaat )
- als hij je geestelijk tot aal de vernieling in heeft geholpen
- als hij zijn "behoefte " niet krijgt het dan uitvreet op de kinderen
- als je vrouw een ijskast is die nooit enoige genegheid meer toont
- als je vrouw je sarcastisch in gezelschap graag voor schut zet
- als je vrouw duidelijk haar minachting laat blijken naar haar man

Vraagsteller; er is zoveel leed bij een scheiding en het gebeurdt niet "zomaar "
En al deze mensen zijn getrouwd met hetzelfde idee als jij; om tot de dood ons scheidt bij elkaar te blijven...
En kunnen veel dingen mis zijn met de geest van een mens; meervoudige persoonlijkheid stoornissen bijv.
En soms komen dingen pas later in een huwelijk uit en zijn verstopt aan het begin of de partner weet goed toneel te spelen. Of "de ware aard" komt pas later naar voren.
Soms moet je weg uit een huwelijk; letterlijk om je leven te redden ; geestelijk of lichamelijk. Soms zit je jaren later nog in de hulpverlening om al de ellende.
Liefhebbers van zichzelf? Er zullen er ongetwijfeld bij zitten maar de meesten niet.
Zoal;s mw. Rots zegt; Wees ontzettend dankbaar voor jouw goede huwelijk.

Catherine en Anders, Bedankt!:-)

Zonder genade ben je een liefhebber van jezelf, oordelen over anderen hoort er ook bij.
De mensen die jij beschrijft denken misscien wel dat jij het zo goed met jezelf getroffen hebt, om je gezinnetje en je goede huwelijk.
Misschien schaam je je over een jaar of 10 over deze woorden, want de puberteit van je kinderen heb je nog niet doorgemaakt.
Heel veel sterkte de komende jaren.

In hoeveel goedlijkende huwelijken zullen 'liefhebbers van zichzelf' zich schuilhouden? Braaf getrouwd blijven puur uit eigenliefde?

Alle buitenkanten zegt me niets meer. Niemand, maar dan ook niemand heeft een zuiver oordeel van anderen.
Je ziet 'alléén maar mensen die even samen zijn' ?? Je ziet ook nog wel anderen hoop ik?

Ik ben de topic-opener en ik denk dat ik het verkeerd bewoord heb en daardoor verkeerd begrepen word. Natuurlijk vind ik niet alle gescheiden mensen liefhebbers van zichzelf en weet ik dat het soms niet anders kan dan uit elkaar te gaan en dat er sereieuze zaken aan de orde kunnen zijn die ernstig zijn in een gezin. Dat bedoelde ik ook niet. Het gaat hierom: In mijn familie (broers en zus) hebben ze een relatie, gaan samenwonen, krijgen een kind en gaan er daarna vandoor met een nieuwe vriendin. En in onze straat woont een gezin, twee kleine kindjes, ik doe hun tuinpoort open om mijn zoontje daar op te halen en zie de vader met zijn nieuwe minnares. De moeder huilde de volgende week dat haar man weggelopen is met zijn nieuwe vriendin en dat hij ook aan zijn kindjes van 5 en 3 niets laat horen. Dat jongetje huilt zichzelf iedere avond in slaap. En dat begrijp ik niet. Mischien zijn er wel hele goede redenen om te scheiden , dat kan allemaal, maar ik zie om me heen niet anders! En ik heb zo met die kindertjes te doen. Ik kijk echt niet op anderen neer omdat wij wel een goed huwelijk hebben. Ook wij moeten daar voor knokken, dat moet iedereen! Dan vraag ik me t och af, ben je geen liefhebber van jezelf als je een nieuwe vrouw in je gezin binnenlaat terwijl je nog thuis woont op dat moment, en je alleen maar voor jezelf kiest door nooit meer contact met je kinderen te hebben.? Dat vind ik wel en dat grijpt me aan.

Je vraagt je af: 'ben je geen liefhebber van jezelf als je een nieuwe vrouw in je gezin binnenlaat terwijl je nog thuis woont op dat moment enz.'

Als het gaat om een liefhebber van jezelf, dan stem ik in met wat Samathi hierboven schreef: zonder genade ben ik een liefhebber van mezelf. Ik geloof dat een mens van nature een liefhebber van zich zelf is. Daarvoor hoef ik niet te doen wat je hierboven beschrijft. (een nieuwe vrouw..(...)...kinderen te hebben)

Dat het je aangrijpt kan ik me voorstellen. Vertel het tegen de Heere in het besef dat wij tot hetzelfde in staat zijn als de Heere het niet verhoed.

Mijn moeder verliet mijn vader voor een andere man. Ze deed dit echter heel netjes en ze heeft ons nooit zo geconfronteerd als jij beschreef met de man en zijn minnares. Maar ja dat deed pijn, voor zowel mijn vader als voor mij en mijn zussen. Maar mijn moeder was en ís veel gelukkiger met mijn stiefvader dan ze ooit met mijn vader was. Zij hadden een broeder/zus relatie. Door mijn moeder en stiefvader heb ik kunnen zien hoe een huwelijk wél hoort te zijn: liefdevol.

De scheiding van mijn ouders deed in het begin pijn en was moeilijk voor ons allemaal. Zielig voor de kindjes? Ja dus, maar als ik er naar kijk hoe het huwelijk van mijn ouders was ben ik heel blij dat ze de keuze hebben genomen uit elkaar te gaan. Sommige huwelijk zijn door werk en therapie te redden, die van mijn ouders niet. Het kan dus zielig zijn voor de kinderen, maar echt niet altijd. Het beste wat mijn ouders ooit hebben gedaan is scheiden en gelukkig worden, want dat waren ze namelijk niet.

Ik wilde je dit verhaal vertellen om te laten zien dat het scheiden van de ouders niet altijd desastreus hoeft te zijn voor de kinderen maar soms juist zelfs beter is.

Laura,
de laatste vraag had je misschien beter niet kunnen stellen (liefhebbers van zichzelven), want nu krijg je heel wat negatieve reactie's, terwijl je je eigenlijk afvraagt: hoe kan dit nu toch? Was dit altijd al zo, of zie ik het nu steeds vaker mis gaan?
In mijn directe omgeving heb ik ook een scheiding meegemaakt, en op dit moment gaat het nog ergens in mijn omgeving niet goed in het huwelijk.
Ik zie hoe moeilijk en hoe verdrietig het is. Huwelijken waar een zegen over gevraagd is, en die toch kapot gaan. Ik vind het ook lastig om te zien, ook voor de kinderen, maar evengoed ook voor beide partners.
Als ik eerlijk ben heb ik geen antwoord. Alleen dat het verdrietig is, en dat we, als omgeving, de taak hebben om bij te staan als dat nodig is, en gewenst is.

Mango: Heel fris en verhelderend jouw ervaring te lezen. Zo kan het ook... Je leven lang in een ongelukkig huwelijk doorgaan, betekent dat voor kinderen automatisch het beste? Zeker niet, en jouw eigen ervaring laat een ander geluid horen, wat we zeker in refokringen niet zo vaak horen. Alles is altijd puur negatief. Ik ben heel blij met je bijdrage.

Vlokje: dank je wel voor je steunbetuiging! Was er eerst niet zeker van of ik het moest plaatsen of niet. Weet dat het op refoweb misschien een beetje een eigenzinnige mening en ervaring is. Ik vind het fijn om te horen dat het verhelderend was