Tattoo met geloof, hoop en liefde
Ds. A. Goedvree | 6 reacties | 12-07-2012| 15:00
Vraag
Al geruime tijd wil ik graag een tatoeage en dan een met de tekens geloof, hoop en liefde: een hart, een anker met een kruis en dan op een plek dat niemand het ziet. Dat teken heeft veel betekenis voor mij gekregen en wil het graag bij mij dragen. Ik ben zeer behoudend opgevoed, met ook de visie dat een tatoeage niet kan/mag. Ik woon niet meer thuis, ben 25plus en loop al langer te denken over het plaatsen van een tatoeage. In de Bijbel kan ik er weinig over terugvinden. Alleen een tekst uit Leviticus: "Gij zult om een dood lichaam geen snijding in uw vlees maken, noch schrift van een ingedrukt teken in u maken; Ik ben de HEERE!" Maar hier lijkt het te gaan om het (her)(ge)denken van een dode en tevens is dit een onderdeel uit de ceremoniële wetten en die hanteren wij ook niet meer. Toch heb ik het tot nu toe niet aangedurfd. Iets houdt mij nog steeds tegen. Alleen kom ik er niet achter of dat mijn opvoeding is, of dat er wat anders achter zit. Ik zou niet tegen Gods wil in willen gaan. Is mijn twijfel terecht?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Hartelijk dank voor deze vraag. Een paar dingen wil ik opmerken:
-De materie is mij niet tot in de finesses bekend, dus een sluitend antwoord geven vind ik best heel moeilijk.
-Ik ben blij dat de zaken van geloof, hoop en liefde je zozeer aan het hart liggen dat je het zou willen verankeren aan je persoon door een duidelijk teken.
-Ik ben predikant geweest in een vissersplaats, waar tatoeages redelijk 'normaal' waren. Vanouds droegen de vissers drie puntjes op hun hand, wat ook zou verwijzen naar Geloof, Hoop en Liefde. Daar was dat een deel van de volksaard, waarvoor je respect hebt. In de jongere generaties zie je echter dat de grotere, totaal andere tatoeages meer geaccepteerd zijn - wat zeker niet op brede steun kan rekenen. De problematiek herken ik dus zeker. Maar ik weet ook dat de meeste mensen er uiteindelijk -om welke reden dan ook- spijt van hebben gekregen.
-Er is geen duidelijke tekst in de Bijbel waaruit zou blijken dat het niet mag. Echter, wel is het een bijbelse zaak dat Gods ons lichaam geschapen heeft en dat niet heeft uitgerust met een tattoo van Geloof, Hoop en Liefde.
-Tatoeages hebben echter wel een 'wereldse' achtergrond, die zelfs van ouds heidens-religieuze voorstellen geven.
-De vraag ligt uiteindelijk wat dieper: wat denk je ermee te bereiken dat je een niet zichtbare tattoo van Geloof, Hoop en Liefde wil plaatsen? Wat is je doel? Wat wil je dat het zal uitwerken? Het kan best wezen dat je onbewust zoiets hebt van: "als ik een markering heb op mijn lichaam, word ik er steeds aan herinnerd, en dan leeft het vanzelf wel wat dieper voor mij." Maar, dan vergis je je. Je kunt je hele body volmaken met Bijbelteksten, maar dan nog leeft het niet in je hart. De zaken moet in je hart geschreven worden door Gods Geest, een tattoo verdiept dat niet. Verdieping geeft alleen Gods Woord.
-Ik kan je geen doorslaggevend advies geven, maar omdat ik het niet in de Bijbel tegenkom, zou ik zoeken naar een 'tatoeage op je ziel', door Woord en Geest. Dat kan ook niemand zien, maar dat kan wel iedereen merken.
Vriendelijke groet,
Ds. A. Goedvree
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Goedvree
- Geboortedatum:16-06-1970
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hellouw
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
De twijfel waar hier sprake van is lijkt me een oprechte zoektocht naar het onderscheid tussen wat Bijbels is en wat er door je ouders figuurlijk is ingeramd tijdens de opvoeding. Als het dat laatste is en niet het eerste, dan zie ik geen reden om iets niet te doen. Op een gegeven moment wordt je ook volwassen en mag je dingen anders gaan doen dan je ouders altijd hebben gedaan...
Goed, de Bijbeltekst lijkt inderdaad te gaan om dodenherdenking, in dit geval (waarschijnlijk) ook niet van toepassing. Het is dus iets dat niet expliciet verboden wordt, en dus mag de vraagsteller hier zijn eigen beslissing in nemen.
Dat God ons niet heeft 'uitgerust' met tatoeages is ook geen sterk argument. Volgens mij heeft God ons ook niet uitgerust met kleren, schoenen, brillen, (bescheiden) sieraden, en toch maakt niemand daar een probleem van.
En spijt krijgen van je keuze? Ja, die kans is er altijd, dus ook dat je over 30 jaar spijt krijgt dat je het NIET hebt gedaan...
Dat God ons niet heeft 'uitgerust' met tatoeages is ook geen sterk argument. Volgens mij heeft God ons ook niet uitgerust met kleren, schoenen, brillen, (bescheiden) sieraden, en toch maakt niemand daar een probleem van.
Adam en Eva hadden geen kleren nodig omdat God ze goed en naar Zijn evenbeeld had geschapen. De mens had dus niet eens kleren nodig.
Na de zondeval maakte God 'kleren' voor Adam en Eva. Dus jou argument klopt ook niet helemaal.
Het probleem van een tatoeage vindt ik dat het blijvend is. Ik vind ook dat je niet al te zwaar moet tillen aan een tatoeage, alleen vindt ik de manier waarop een tatoeage wordt gedragen (voetballers lopen met een sokken naar beneden om hun tatoeage te showen, mensen lopen met ontbloot bovenlichaam om hun tatoeage te showen) vaak niet goed.
Maar nogmaals. Iedereen moet het zelf weten. Ik ben blij dat ik het nooit heb laten doen, want dan had ik er waarschijnlijk spijt van gekregen.
Daarbij, een hoop mensen hier op kantoor hebben tatoeages, en ik heb nog nooit iemand met ontbloot bovenlijf zien lopen. Ik herken die opmerking van je totaal niet.
Als je denkt dat je er spijt van had gekregen, is het inderdaad goed dat je het niet hebt gedaan. Alhoewel je je ook weer moet beseffen dat je als je het wél had gedaan, waarschijnlijk nu anders had gedacht, maar goed, dat weet je toch nooit.
Dat God ons niet heeft 'uitgerust' met tatoeages is ook geen sterk argument. Volgens mij heeft God ons ook niet uitgerust met kleren, schoenen, brillen, (bescheiden) sieraden, en toch maakt niemand daar een probleem van.
Vind ik geen steekhoudende argument, om de reden die zeeland aangeeft.
Daarnaast is het laten aanbrengen van een tatoeage vaak erg pijnlijk. Mag je je lichaam pijnigenvoor iets wat niet nodig is, als een tattoo? We moeten goed voor ons lichaam zorgen, en het niet onnodig in gevaar brengen / onnodig pijn doen.
Het zetten van een tattoo lijkt me bepaald niet nodig.
Ook brengt het laten aanbrengen van een tattoo de nodige risico's met zich mee. Het is de vraag of iedereen die een tattoo laat zetten zich hiervan bewust is.
Verder is het zo dat, als de drager van de tattoo spijt krijgt, het heel moeilijk en duur is, om deze weer te verwijderen.
Tot slot vind ik de afsluitende opmerking van ds erg mooi!
Ik kan je geen doorslaggevend advies geven, maar omdat ik het niet in de Bijbel tegenkom, zou ik zoeken naar een 'tatoeage op je ziel', door Woord en Geest. Dat kan ook niemand zien, maar dat kan wel iedereen merken.
En ja, een tatoeage zetten is even vervelend. Dat is gaatjes voor oorbellen laten schieten of je benen harsen ook. Je benen harsen is ook niet nodig.
En spijt, tja, daar krijg je dat weer, dat vage, onvatbare dreigement van 'o, maar misschien krijg je er spijt van'. Ja, misschien wel, maar misschien ook niet, en misschien krijg je wel spijt dat je je hele leven lang iets NIET hebt gedaan omdat je bang was er later spijt van te krijgen.
En trouwens, met spijt valt goed te leven hoor. Er zijn zoveel dingen waar ik spijt van heb, en toch ben ik redelijk gelukkig in mijn leven. Spijt van een tatoeage is echt het einde van de wereld niet.
De naam van je huidige vriendin laten tattoëren, ja, daar kun je idd spijt van krijgen, en in dat geval zou ik ook voorzichtigheid prediken. Daar gaat het in dit geval niet om. Het gaat ook niet om een impuls, de vraagsteller zegt er al 'geruime tijd' over na te denken. Hij/zij vraagt Bijbelse redenen om het niet te doen. Die heb ik nog niet gezien. Hooguit een 'ja maar het is nog beter om...' en dan een mooie maar onbegrijpelijke metafoor...
