Niet op gemak in de kerk
ir. Raymond H. Warnaar | 15 reacties | 14-05-2012| 11:03
Vraag
Ik ben opgegroeid in de Ger. Gem. en mijn vriend ook. Nu zijn we aan het nadenken of we wel in deze kerk willen blijven en we vinden dat heel moeilijk. We voelen ons goed onder de prediking, maar niet onder allerlei regeltjes die gesteld worden. Als je een legging draagt staat de kerkenraad op de stoep, als je in de eettentje komt waar ook wel eens een biertje wordt gedronken, staat de kerkenraad op de stoep. Etc. Wij kunnen niet zo goed omgaan met zulke wetjes en voelen ons om die redenen ook niet op ons gemak in de kerk. Maar ga je om die redenen naar een andere kerk? Ook wordt een beetje van ons 'verwacht' dat we op belijdenis gaan. Maar we willen geen belijdenis doen omdat het verwacht wordt maar we willen die keuze met ons hart maken. Maar ik weet niet of ik dat kan. Ik wil geen belijdenis doen omdat je dan in de kerk mag trouwen en je kinderen mag laten dopen, zoals het er in de Ger. Gem. aan toe gaat. Ik wil die keuze met mijn hart maken. Maar we willen wel een kerkelijke zegening over ons huwelijk en eventuele kinderen laten dopen. Maar zit dit dan echt vast aan belijdenis doen? Het volgende dilemma: we kunnen hier niet mee aankomen bij mijn vriend zijn ouders, dan krijgen we gelijk commentaar dat we afdwalen en dat we makkelijk willen leven. Graag zou ik wat advies van jullie willen krijgen hoe we hiermee om moeten gaan.
Antwoord
Beste vragensteller,
Bedankt voor je vragen, ze gaan over belangrijke dingen! Want hoe ga je om met belijdenis, kerkelijk huwelijk, eventuele doop als je twijfels of vragen hebt over je kerk. En ook als je vindt dat een echte keuze met je hart gemaakt moet worden, waarvan je niet weet of je dat kunt. Ik kan niet al je vragen beantwoorden, maar zal proberen wat richting te geven met betrekking tot de hoofdvraag waar je mee begon.
Jullie voelen je goed onder de prediking, maar niet onder allerlei regeltjes over leggings, eettentjes en dergelijke. Misschien kun je deze uitspraak vergelijken met het nog thuis wonen bij je ouders. Stel: je krijgt liefde, onderdak en eten, maar je moet elke vrijdagavond om half 11 thuis zijn, terwijl je vrienden dan nog een uur of langer gezellig bij elkaar blijven. Ga je dan het huis uit om op kamers te wonen? Heb je dat er voor over? Ik denk het niet. Sterker nog, als je in gesprek gaat met deze ouders zul je van ze horen dat ze om positieve redenen (bescherming, bezorgdheid, goede nachtrust, enz.) die grens gesteld hebben. Wel zullen hier in de meeste gezinnen discussies over ontstaan tussen ouders en kinderen en zullen de regeltjes met kleine stapjes aangepast worden: half elf wordt daardoor na een poosje al elf uur en let op: als je jongere (denkbeeldige) zusje over een paar jaar voor het eerst met vrienden op stap gaat hoeft ze pas om half twaalf of nog later thuis te komen…
Wat wil ik met dit voorbeeld aangeven? Twee dingen. In de eerste plaats dat ouders verschillend zijn. Zo zijn ook kerken en kerkenraden verschillend. Alle echte ouders zullen hun kinderen liefde, gezond eten, kleding en een dak boven het hoofd geven. Maar dezelfde ouders zullen op verschillende manieren beoordelen welke dingen goed en minder goed zijn voor hun kinderen (tijdstip om thuis te komen, gebruik van internet en multimedia, kleding, sporten, enz.). Zo zullen ook alle echte of ‘goede’ kerken en kerkenraden vanuit liefde en bewogenheid met de lokale gemeente handelen en regels vaststellen die voor het belang van de gemeente en gemeenteleden nodig zijn. Gezinnen zijn verschillend, vaak alleen al vanwege de woonlocatie: een gezin dat in Amsterdam woont moet zijn kinderen leren om te gaan met andersdenkenden, drugsdealers en buitenlanders. Een gezin uit Elspeet heeft andere opvoedingsvragen. Zo ook gemeenten. Een grote stadsgemeente zal vanwege de context andere gewoonten en regels kennen dan een gemeente op de Veluwe. De kern zal hetzelfde zijn: een zuivere en evenwichtige, ernstige en liefdevolle prediking van het Evangelie dat ons zal leiden tot de liefde van en tot God, voor Zijn Woord en onze naasten. Als deze kern ontbreekt is er iets grondig mis. Dan zullen allerlei wettische regels, vanuit liefdeloze rechtzinnigheid, het gemeenteleven overheersen en beschadigen.
Het tweede leerpunt van bovenstaand voorbeeld is dat er in de opvoeding regels zijn die na verloop van tijd veranderen. Omdat kinderen ouder worden, omdat ouders zaken anders gaan zien, of omdat bepaalde regels nutteloos zijn geworden. Denk aan het gebruik van internet of televisie. Regels hierover zijn de afgelopen jaren veranderd. Binnen gezinnen, maar ook binnen kerkelijke gemeenten. Zo zal dat ook kunnen gaan met de Herziene Statenvertaling, ritmisch zingen, de legging of meisjesstropdassen (weet je het nog…). Eerst tegen gewaarschuwd, daarna verboden, toen gedoogd, en uiteindelijk van de agenda gehaald. Het zijn voorbijgaande thema’s die helaas vaak een te grote plek innemen. Dit veranderen is aan twee kanten. Niet alleen bij de ouder of gemeente, maar ook bij het kind of het gemeentelid. Hoe vaak zullen kinderen, achteraf als ze het huis uit zijn, niet dankbaar zijn voor de geborgenheid van het gezin en het zichzelf misschien kwalijk nemen dat ze spanningen veroorzaakt hebben door bepaalde regels en gewoonten steeds maar in twijfel te trekken? Was het dat nou allemaal wel waard?
Ik hoop met voorgaand betoog jullie vragen wat gerelativeerd te hebben. Neem geen snelle emotionele beslissing. Zie de kerkelijke gemeente als het geestelijke gezin waarin jullie je eigen plaats mogen hebben. Met regels die jullie niet begrijpen of niet goed vinden, maar die voor andere leden misschien nog wel te soepel zijn en over tien jaar weet niemand nog dat er ooit regels over bestaan hebben.
Desalniettemin komen jullie voor belangrijke punten te staan: het doen van belijdenis, trouwen, een eigen gezinnetje vormen, enzovoort. Hierover zijn al vele andere vragen gesteld op dit forum. Daarom wil ik het kort houden met nog een enkele gedachte. Als je een eigen plekje en woonplaats gaat zoeken, let dan ook op de kleur en accenten van de lokale kerkelijke gemeente (in jullie geval bij voorkeur Ger. Gem.). Hierdoor voorkom je een overstap naar een ander kerkverband, blijf je in gesprek met je ouders en kun je wellicht onderdak vinden bij een gemeente die goed bij jullie aansluit. Gods zegen en nabijheid gewenst!
Met vriendelijke groet,
Ir. Raymond Warnaar
Dit artikel is beantwoord door
ir. Raymond H. Warnaar
- Geboortedatum:17-08-1968
- Kerkelijke gezindte:ICF (zendingsgemeente CGK)
- Woon/standplaats:Apeldoorn
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Directeur NET Foundation (wereldwijd voorgangers toerusten), toeruster/spreker, voormalig evangelist in Latijns-Amerika en ouderling ICF Apeldoorn.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Verder bid ik voor jullie om wijsheid. Je hebt er niets aan als ik adviezen ga geven omdat je er samen met God uit moet zien te komen. Weet dat Hij dat ook doen wil en zal! Blijf in het centrum van Zijn wil.
Spijker. Kop. Raak.
Ik ben zelf door verhuizingen lid geweest in 5 verschillende gergems. En inderdaad kom je een heleboel liefdevol bedoelde navelstaarderij tegen: 'ach we doen het altijd al zo dus dat moesten we maar niet veranderen'. Wie herkent dit niet?
We zijn bewust verhuisd naar de plaats waar we nu lid zijn van de plaatselijke Gergem, en ik heb me van meet af aan 1 ding voorgenomen: ik blijf mezelf, als mijn mening of gewoonte een ander niet aanstaat dan is dat heel jammer voor die ander.
Ik heb het dan niet over zaken die regelrecht tegen de Bijbelse normen ingaan, maar juist over de perifere zaken zoals kleding, mediagebruik en andere.
Ik heb ook een tijd gehad dat ik door prive-omstandigheden heel veel moeite had met de manier waarop God mijn leven leidde, feitelijk geloofde ik het allemaal niet meer en ging ik puur nog naar de kerk omdat ik de verantwoordelijkheid van de doopbelofte richting mijn kinderen voelde. Dat heb ik ook ronduit met de kerkenraad gedeeld, en het kon me niet schelen hoe die boodschap overkwam. Daar konden ze gelukkig heel goed tegen, hun reactie daarop is achteraf gezien ook pastoraal heel goed geweest. Ze lieten me namelijk in mijn waarde en gingen me niet vertellen hoe ik dan wel zou moeten geloven/denken. Dat zou op dat moment ook totaal zinloos zijn geweest.
Samengevat: BLIJF JEZELF! Ga je niet krampachtig gedragen om anderen te pleasen want dat is 1) toch nooit voldoende, 2) enorm onbevredigend en 3) dat vraagt God ook nergens van je!
Pas als je ervan overtuigd bent dat je niet jezelf kunt/mag zijn in je huidige gemeente dan wordt het tijd om te vertrekken.
Hier een mooi gedicht er over:
NIET GAUW GOED
Hoe ondankbaar in dit land
is het vak van predikant.
Altoos eist men van zo'n knaap
zeven poten aan één schaap.
In het geestelijke werk
moet hij vaardig zijn en sterk,
doch, daarnaast, de dienst des Heren
vakbekwaam organiseren.
Gaat hij veel op huisbezoek,
'dominee leest nooit een boek',
maar studeert hij steeds nog verder,
heet-ie 'leraar, maar geen herder'.
Als hij in de kerkeraad
zich - bescheiden - gelden laat,
is de weleerwaarde man
een 'dictator' en 'tiran'.
Maar wanneer hij daarentegen
ieder lid van dit college
in zijn waarde laat, verluidt:
'Er gaat weinig van hem uit.'
Als hij 't leven ernstig neemt,
is hij 'stijf' en 'wereldvreemd'.
Is hij vlot bij spel en sport,
dan komt hij waardigheid te kort.
Streeft hij met de beste intentie
naar wat kansel-eloquentie,
men weet smalend te vertellen
dat hij zich staat aan te stellen.
Zo met angstvalligheid
alle retoriek vermijdt,
is de goeie man voorzeker
'saai' en 'droog' en 'geen goed spreker'.
Legt hij zich - met mate - toe
op liturgie, 't heet 'Rooms gedoe',
maar zo niet, dan heeft hij weer
'geen gevoel voor stijl en sfeer'.
Is hij voluit theoloog,
prompt zegt men: 'Hij grijpt te hoog.'
Tracht hij populair te spreken,
men zegt: 'Praatjes maar geen preken.'
Weegt bij hem een enkele keer
't leven zwaarder dan de leer,
hem dit scherpe vonnis wacht:
'ethisch', 'dierbaar' en 'halfzacht'.
Wil hij 't vrome volk vergaderen
rond de leer der Dordtse vaderen,
stellig treft hem dit verwijt,
dat het hart er zo bij lijdt.
Werkt hij echter van de stoel
op het innerlijk gevoel,
heel het kerkelijk publiek
zegt misprijzend: 'vaag-mystiek'.
Als hij wijsheid heeft vergaard
uit de leer van Karl Baart,
klinkt hem tegen: 'Geeft u zo
de genade niet cadeau?'
Legt hij somtijds in zijn lering
een accent op de bekering,
ach, dan is het ook weer mis,
wijl zulks 'methodistisch' is.
Is hij scherp in zijn reactie
op Anselmus' satisfactie,
dan doet hij - zo wordt gemord -
de gerechtigheid te kort.
Wat hij laat of wat hij doet,
nooit en nimmer is het goed,
te allen tijd rust op zijn werk
't kritisch oog van volk en kerk.
Daarom: heil de predikant
die - 't klinkt vreemd in dit verband -
heel dit heksenwerk verricht
met een opgewekt gezicht.
Nicolaüs Episcopus
Uit: Wij hebben hier een prima domineetje
Verzameld door Hans Werkman 1997
En dus geldt in feite ook voor ambtsdragers en dominees dat ze vooral zichzelf moeten zijn, toch? Anders word je voor je het weet acteur in plaats van ambtsdrager. Een rol spelen omdat anderen dat van je verwachten maar niet de persoon zijn die je eigenlijk bent.
Daardoor ben ik anders gaan oordelen over dominees en ambtsdragers, het is een moeilijk 'vak'.
Gaaf dat er eindelijk eens een keer niet gereageerd wordt in deze trand: ga maar gelijk naar een andere gemeente, wat zoek je daar nog. Hier helpen we elkaar veel meer mee denk ik.
@Daniël, dit gedicht ga ik goed bewaren, dank voor het plaatsen!
Trouwens wat voor de domineer (zo noemde ons zoontje vroeger altijd een ds.) geldt geldt uiteindelijk toch voor de hele wereld. Oftewel: Wat je ook doet, je doet het toch nooit goed in de ogen van een ander.... Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen.
k Ga het printen en bewaren. Thankx!
Ik ben de laatste om te beweren dat dominee of ambtsdrager zijn gemakkelijk is, en roddelen of onnodig negatieve kritiek spuien over hen is zelfs tegen de regel van de Bijbel in.
Echter: ik heb twee keer meegemaakt in 2 verschillende gemeentes waarvan ik lid ben geweest dat een ouderling met erg veel zitvlees uit zijn ambt is gezet omdat bleek dat hij misbruik van zijn positie had gemaakt voor persoonlijk gewin. Toevallig of niet, beide waren uiterst wettische en vrome mensen die veel autoriteit en weinig compassie uitstraalden.
Ik bemerk bij mezelf een soort van allergie als ambtsdragers een stempel willen drukken op het gedrag van gemeenteleden, zoals de vraagsteller in feite aangeeft.
Ambtsdragers zijn gewone mensen met een bijzondere taak. Zo gauw ambtsdragers denken dat ze bijzondere mensen zijn geworden is het oppassen geblazen.
En nu van de positieve kant: de kerkenraad van de gemeente waar ik nu lid van ben is wat mij betreft een voorbeeld voor heel veel andere! Leiderschap en structuur, dat zeker, maar ook: hele gewone mensen die als ze niet in hun ambt actief zijn lekker een spijkerbroek dragen of naar de fitness gaan met hun zoons. Juist door die opstelling zijn ze veel toegankelijker zonder dat hun ambt of gezag ter discussie staat. Hoeveel ambtsdragers in andere Gergems durven dat niet eens!
Er is nog zo'n gedicht dat dezelfde strekking heeft:
Het wondere ambt van dominee
Het waardige ambt van dominee
Valt ongetwijfeld lang niet mee
Wat dominee ook zegt of doet –
Hoe hij ook preekt, ’t is zelden goed.
Neemt hij al A voortdurend in
B doet hij vaak niet naar den zin.
‘Hij schreeuwt’ zegt men, als hij preekt luid.
Is het zacht, ‘’t komt er eentonig uit!’
Is hij wat levendig van aard,
Dan wordt hij als ‘nerveus’ verklaard,
Doch is hij rustig, nimmer boos,
Dan heet het: ‘Hij is levenloos!’
Indien zijn haar is peper-zout,
Dan vindt men dominee te oud.
Is hij een jong, dus jeugdig man,
‘Ervaring’, die ontbreekt hem dan.
Werpt hij van het oude iets omver,
Dan is hij revolutionair!
Heeft hij integen ’t oude lief,
Dan heeft hij geen ‘initiatief’.
Hij preekt ‘vervelend’, wanneer bleek,
Dat hij niet houdt uit het hoofd zijn preek.
Preekt hij uit het hoofd, als hij dan kan,
Dan is het een oppervlakkige man.
Maakt hij bij het preeken veel gebaar,
Dan is hij acteur zowaar.
Doch houdt hij de armen strak aan ’t lijf,
Dan is hij droog en saai en stijf!
Is hij veel thuis, werkt aan zijn preek,
Geeft hij om huisbezoek geen steek.
Doch gaat hij dikwijls op bezoek,
Hij staat als ‘drijver’ dan te boek!
Bezoekt hij veel den armen man,
‘Een socialist’ noemt men hem dan!
Wendt tot den rijkdom hij zijn schreê,
Is hij een geldzak-dominee!
Men merkt dus wel: ’t valt lang niet mee,
Het wondere ambt van dominee!
Leuke gedichten.
opmerking: bid en probeer te leven tot eer van God.
Ik kan me goed voorstellen dat je je daar niet op je gemak voelt. Als het teveel gaat tegenstaan is het te overwegen om een andere kerk op te zoeken. God proberen te dienen tussen mensen die elkaar vooral de maat nemen, je loopt het risico voor eeuwig verloren te gaan in zo'n "kerk".
Ik weet niet of er jullie een wijkouderling hebben die een LUISTEREND oor heeft, maar probeer eens een gesprek aan te gaan.
Ik hoop dat je niet zover gaat als ik, ik liep op een gegeven moment op mijn tenen voor één kerkdienst dat trok ik niet meer dus zijn wij opzoek gegaan naar een andere kerkgenootschap waar wij onszelf kunnen zijn en geaccepteerd worden zoals we zijn, met broek/legging enz. het geloof moet van binnen zitten en door je gedrag zouden anderen het kunnen zien niet door wat je draagt.
Het moet draaien om de 10 geboden die heeft God ons gegeven en niet de wetten en regeltjes van de kerk opgelegd door mensen.
En net als veel reactie's zeggen: hoe weten ze het dat jullie weleens komen bij een eettentje waar bier wordt gedronken en thuis kun je ook drinken dan zien ze niet.
