Uiterst complexe familiesituatie
drs. N.J. Borst-den Breejen | 7 reacties | 10-05-2012| 09:06
Vraag
Ik ben een vrouw, getrouwd en heb kinderen. In mijn eigen gezinnetje gaat alles goed, maar ik heb al bijna een jaar geen contact meer met mijn ouders. Daaraan is veel vooraf gegaan. Mijn moeder heeft zelf een heel moeilijke jeugd gehad en is daar emotioneel erg door beschadigd. Ze heeft geen zelfvertrouwen en voelt zich om het minste of geringste aangevallen en tekort gedaan. Dit heeft ertoe geleid dat ik heb geleerd om het nooit openlijk met haar oneens te zijn. Als ik dat namelijk wel ben, gaat ze huilen en raakt ze enorm overstuur. Dit gebeurt niet alleen bij mij, maar ook bij andere mensen. Reden waarom ze verder geen contacten heeft buitenshuis. De laatste jaren ging het contact tussen ons steeds verder achteruit. Ze vroeg nooit eens hoe het met me ging. Ze bekeek me argwanend (dat doet ze bij vrijwel iedereen trouwens). Terwijl daar helemaal geen reden voor was. Ze probeerde me schuldgevoelens aan te praten. De laatste tijd ging het zelfs zo ver dat ze al moest huilen als ze hoorde dat ik mijn huis schoonmaakte. Dat had er dan mee te maken, dat ik blijkbaar nog zoveel goede zin in het leven had dat ik daar de energie voor kon opbrengen. Iets wat zij niet meer heeft. Ik weet niet of dit te begrijpen is voor een buitenstaander, maar ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Ook heeft mijn moeder mij al twee jaar niet meer gefeliciteerd met mijn verjaardag. Dit nadat mijn schoonvader iets vervelends tegen haar had gezegd tijdens mijn verjaardag, drie jaar geleden. Dit is dan voor haar een reden om nooit meer op mijn verjaardag te komen en mij ook niet meer te feliciteren. Deze voor haar vervelende ervaring projecteert ze dan op mij. Ik ben als het ware de zondebok. Ook dit heb ik van haar geaccepteerd. Ik feliciteerde haar gewoon op haar verjaardag en deed net of er niets aan de hand was. Dit zijn slechts een paar voorbeelden. Hoewel mijn moeder nooit in therapie of iets dergelijks is geweest, denk ik dat ze een persoonlijkheidsstoornis heeft. Met mijn vader heb ik altijd een redelijke band gehad. Maar hij nam het nooit voor me op. Ergens begrijp ik dat wel, hij leeft met haar. Dan heb ik nog een ongetrouwde broer. Hij woont bij mijn ouders. En hij is psychisch ziek. Hij heeft een ernstige sociale contactstoornis/fobie. Ook hij is niet in behandeling hiervoor. Hierdoor werkt hij niet en leidt hij een geïsoleerd leven bij mijn ouders. Zij onderhouden hem volledig. Sinds een aantal jaren mocht ik slechts sporadisch bij mijn ouders thuiskomen, namelijk alleen als hij op vakantie was. Dit heeft ermee te maken dat hij het contact met mij en mijn gezin niet aankon. Wij zijn namelijk ook een soort 'buitenstaanders' en daar kan hij niet tegen. Als ik het zo opschrijf, realiseer ik me hoe idioot dit allemaal is. Toch zat ik jarenlang in deze situatie. Mijn moeder schuift haar negatieve gevoelens af op mij. De laatste jaren probeerde ik een soort oppervlakkig contact te onderhouden. Dit om escalatie te voorkomen. Het contact ging de laatste tijd voor de breuk meestal van mij uit. Nu bijna een jaar geleden deed mijn moeder iets waardoor ik nogal van slag ben geweest. Ik heb sindsdien mijn ouders niet meer gebeld. Resultaat: geen contact meer, mijn ouders laten niets van zich horen. Ik heb veel verdriet. De kleinkinderen missen nu hun opa en oma. Bovendien kamp ik met schuldgevoelens. Mijn ouders kunnen waarschijnlijk niet anders handelen dan dat zij doen. En dit zijn toch de mensen die mij hebben opgevoed. Als klein kind heb ik ook liefde van ze ontvangen. Alleen toen ik groter werd, werd het steeds moeilijker. Ik weet dat ik niet meer terug wil naar de situatie zoals die was. Maar ik zie geen mogelijkheid om hier uit te komen, wat moet ik toch doen?
Antwoord
Beste vragensteller,
Dank je wel voor je uitgebreide beschrijving van de situatie waarin je je bevindt. Het is te begrijpen dat je hierbij allerlei gevoelens ervaart en dat de vraag bij je oproept hoe hieruit te kunnen komen. Helaas acht ik me vanaf deze plek niet in staat om hierop een helder antwoord te kunnen formuleren. Naar mijn idee is dit een uiterst complexe familiesituatie die heeft kunnen ontstaan door de jaren heen en waarin verschillende cruciale gebeurtenissen in te onderscheiden zijn. Daarbij spelen er ook nog eens allerlei individuele relaties tussen de verschillende familieleden, elk met hun specifieke eigenschappen. Het lijkt me zeer wenselijk dat je contact zoekt met een professionele hulpverlener, die behulpzaam kan zijn om alle genoemde factoren eens op een rijtje te zetten. Dan kun je vervolgens, samen met diegene, zicht krijgen op datgene wat je graag wil in de relatie met je ouders. Het wordt dan, te midden van alle aanwezige beperkingen, zoeken naar een begaanbare weg zoeken die voor jou bevredigend is.
Met vriendelijke groet,
Nettie Borst-den Breejen
Dit artikel is beantwoord door
drs. N.J. Borst-den Breejen
- Geboortedatum:26-05-1967
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Sleen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
GZ-psycholoogDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Veel sterkte!
Ontzettend jammer en verdrietig dat je zo ongelooflijk weinig liefde en warmte vanuit het oude nest meer ontvangt. Moet even aan de indrukwekkende scene denken uit 'Good Will Hunting':
'It's not your fault'
'It's not your fault'
'It's not your fault'
'It's not your fault'
'It's not your fault'
http://www.youtube.com/watch?v=JrmYk3Hzotg
Het lijkt me belangrijk dat je voor jezelf duidelijk blijft en zegt dat jij niet verantwoordelijk bent of hier nog iets aan veranderen kan. Ze hebben echt hulp nodig van een buitenstaander die hiermee weet om te gaan en dat ze zijn/haar hulp aanvaarden. Als jij voor hun hulp zoekt, maar ze willen niet meewerken dan is dat hun keuze en je mag dan weten dat jij echt enorm je best hebt gedaan.
Ik hoop voor jou, en ook voor je kinderen dat jullie nog uit dit probleem komen.
Sterkte.
Een buitenstaander zal dit nauwelijks kunnen begrijpen. Daarom kun je je ontzettend eenzaam voelen hierin. Als je er behoefte aan hebt, mag je mijn mailadres bij de redactie opvragen.
Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je in de Handen van de Heere kunt leggen. Je hebt een zwaar kruis te dragen!
Ondanks schuldgevoelens, het houdt ergens op. Je kunt als je wilt water gooien in een bodemloze put, maar als je nuchter nadenkt, werkt dat niet.
Ik kan begrijpen dat het je verscheurd om zo van je familie te worden losgemaakt, echter hoop ik dat je je door de Heere laat dragen. Hij kan uitkomsten geven, waar wij ze niet zien.
Misschien dat jullie tegen jullie kinderen kunnen zeggen dat opa en oma ziek zijn, want eigenlijk zijn ze dat ook. Probeer vooral niet de schuld op je te nemen, want daar heb je alleen maar jezelf mee.
Geniet van je gezin, vrienden en misschien verdere familie. Zorg dat je dit goed bespreekt met een hulpverlener en hoop en bidt om uitkomst.
Ook al hebt je moeder vanalles meegemaakt of een stoornis, zij heeft jou tekort gedaan en het is nooit bespreekbaar geweest, erg moeilijk voor je meis.
Jij hebt al een stap gezet tot het zoeken van hulp, zij nooit en ze is wel volwassen en zelf verantwoordelijk voor haar daden.
Je vader had misschien al in het begin tegengas moeten geven nu bevestigd hij haar allen, begrijpelijk, maar toch?
jij hebt hier iig geen schuld aan, maar dat hebben mijn voorgangers al geschreven.
Nou meis ... je zit in een heel moeilijke situatie probeer zoals zeeland al schreef je liefde en vreugde te halen uit je gezin en vrienden, het is allemaal moeilijk want iedereen wil graag bevestiging en acceptatie van zijn eigen moeder.
heel veel sterkte hoor en De HEERE weet ervan! gr Samanthi
In jouw verhaal herken ik heel veel dingen.
Ik heb op een bepaald moment hulp gezocht.
Heb toen geleerd, dat ik mijn moeder niet kon veranderen. Zij was en leefde zoals zij was.
Ik was degene die in de situatie verandering kon brengen.
Door lief te zijn, een mooi kado of grote bos bloemen mee te nemen. Door wel op haar verjaardag te komen, op bezoek te gaan, al is het maar weining.
En dat niet vanuit mijn schuldgevoel, dat heb ik in de therapie ook afgeleerd, maar om haar te laten zien dat er iemand is die van haar houdt. Haar niet beoordeelt op wat ze doet maar om wie ze is: miijn moeder, ondanks haar fouten en tekortkomingen. Zo gaat God immers ook met ons om.
Die weg is niet makkelijk, maar zal wel jouw probleem op kunnen lossen. Want jij zit met een probleem,, niet jouw moeder/ouders/broer. En als zij een probleem hebben is dat hun probleem en mij moeten zij dat zelf oplossen, willen ze dat niet dan is dat hun keus. Sorry, dat dit ff hard klinkt, maar zo is het wel.
