Man wil niet emigreren
Ds. N. den Ouden | 7 reacties | 13-04-2012| 09:03
Vraag
Ik heb een vraag die ik het liefst beantwoord zou zien door iemand van de Ger. Gem. of HHK. Mijn man en ik zijn ruim vier jaar getrouwd en hebben twee kleine kinderen. Nu heb ik al zolang ik mij kan herinneren interesse voor ontwikkelingswerk in het buitenland. Deze gevoelens worden steeds sterker. Ik zou dan ook erg graag (voor korte of langere periode) willen emigreren. Helaas wil mijn man beslist niet weg uit Nederland. Hij is tot nu toe absoluut niet niet van plan om als gezin waar dan ook naar toe te gaan. Dit vind ik natuurlijk erg jammer, terwijl mijn gevoelens niet minder worden. Wat kan ik doen, behalve bidden? Gewoon afwachten en hopen dat hij nog eens van gedachten verandert?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Als we iets graag willen, is het goed om voor onszelf na te gaan waarom we dat willen. Gevoelens op zichzelf (anders dan men vaak denkt) geven immers niet de doorslag. Wat trekt u zo bijzonder in het ontwikkelingswerk? Waar is het u om te doen? Dat moet u voor uzelf helder hebben. Als dat duidelijk is, is het goed om dat in alle rust met uw man te delen. Niet “drammerig”. Het kan alleen een goede beslissing zijn, als ze door beiden van harte genomen wordt, waarbij de man (naar bijbelse maatstaf) ook nog eens het hoofd is van het gezin.
Als het goed is, wilt u het ook niet in de eerste plaats voor uzelf. Maar dan mag u het ook aan God overgeven. Leg uw gevoelens in Zijn Hand en laat het aan Hem over wat Hij er mee doet. Zou u het er mee eens zijn, als Zijn weg anders is?
Hij oefent ons ook vaak door wachten. Als het Zijn weg is, zal het hart van uw man zeker geneigd worden. Ik zou het daarom niet opdringen en er te pas en te onpas tegen hem over beginnen. Dat kan zomaar spanning en bitterheid geven. Het gebed is hierin toch echt het belangrijkste. Zolang uw man er anders over denkt, is het Gods tijd nog niet en zolang is uw taak en roeping in Nederland. Dat klinkt allemaal vrij passief, misschien. Maar dat is het niet. Er is niets zo moeilijk om dan om de Heere te laten werken en iets in Zijn handen te geven. En het zou kunnen dat uw gevoel u toch bedrogen heeft en dat uw roeping toch anders is dan u steeds dacht.
Hartelijke groet en wijsheid in alles,
Ds. N. den Ouden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. N. den Ouden
- Geboortedatum:25-10-1969
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Leerbroek
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb een echtpaar gekend dat door een emigratie min of meer hoopte dat hun huwelijk te redden was, het is helaas op een uitermate vervelende manier in een scheiding geëindigd. Mede door het buitenlands verblijf, want je zit ineens heel veel op elkaars lip, er zijn veel minder sociale contacten en even gezellig een borrel halen bij een vriend of familielid is er niet bij. Om maar een paar niet te onderschatten zaken te noemen.
Ik zou eerder mijn kaarten zetten op een project dat je de mogelijkheid biedt om zoiets te doen voor een paar weken, terwijl je hier in Nederland de voorbereiding doet qua funding, projectaanpak en noem maar op. Mijn vrouw heeft een paar jaar geleden iets dergelijks gedaan voor een project in Malawi, en aangezien ze nog niet van die (gezonde) koorts is genezen zijn er nu plannen voor een project in Kenia volgend jaar. Als je meer wilt weten over dergelijke mogelijkheden, neem dan even contact op met de redactie van Refoweb, die heeft mijn emailadres.
Lastig, waar je mee worstelt. Want jouw verlangens lijken (nu) zo lastig te vervullen, het is een mooi verlangen maar je bent 'gevangen' in NL, althans zo kan het voelen.
In mijn geval ben ik ook groot geworden met het sterke idee dat ik in de ontwikkelingshulp thuishoorde. Vlak voor mijn trouwen ben ik naar Afrika gegaan met dit doel (in de vorm van half jaar stage). En kwam nogal van de koude kermis thuis. Het lijkt prachtig maar je moet écht van goede huize komen om het vol te houden en staande te blijven e.d.
Ikzelf ben toen wel getraumatiseerd, maar aan de andere kant ook blij dat ik het nu weet, anders liep ik nu net als jij nog met dat verlangen rond, dat weet ik zeker.
Jouw geval is anders, er is nu een huwelijk en kleine kinderen. Dat is je nummer 1 plaats.
Bovendien is je man aangesteld als hoofd van het gezin, zeker ook als het deze belissingen aangaat.
Probeer je daarin te voegen, de Heer zegent dat zeker! En Hij ziet ook jouw verlangen, Hij heeft jouw gemaakt en wie weet is dat verlangen ook helemaal terecht maar niet voor NU maar later.
Tenslotte (een gedachte die ikzelf nu heb) kun je ook in je eigen straat/wijk/stad 'ontwikkelingswerk' doen! Echt waar, je hoeft niet naar Afrika, dat heb ik heel duidelijk geleerd.
In je eigen wijk contact leggen met (niet gelovige) moeders, vrijwilligerswerk doen op peuterzaal/school etc. Je kunt de dag beginnen met vragen om openingen om over Hem te getuigen, desnoods met woorden.
Op deze manier probeer ik nu een licht te zijn in mijn wijk, gewoon in Nederland, gewoon met man en (ook) 2 kleine kinderen :)
Misschien dat deze gedachte je helpt, en sowieso veel wijsheid toegewenst want verlangens kun je niet huppa opzij zetten, zo makkelijk gaat dat vaak niet.
Misschien is het wat voor je om de IKEG cursus te volgen en op die manier je in te zetten voor een kinderclub bij jou in de buurt, voor onkerkelijke kinderen. Ook op die manier kun je werken in Gods Koninkrijk!
