Jongen aan het leren kennen
C. M. Chr. Rots - de Weger | 2 reacties | 27-03-2012| 13:19
Vraag
Ik (een meisje) heb momenteel contact met een jongen. Ik ben hem echt aan het leren kennen. We hebben heel fijn en ontspannen contact. Toch klemt de angst en de onzekerheid mij aan om weer verkering te hebben. Ten eerste zit er nog de pijn van het uitgaan van mijn vorige verkering. Ook willen mijn ouders absoluut geen vriend van mij in huis. Het heeft ze twee keer enorme spanning gegeven en het is om uiteenlopende redenen uit de hand gelopen. Er is nu echt een klik met deze jongen, maar verkering nemen zie ik op dit moment en op deze wijze niet zitten. Deze jongen weet niet van mijn problemen af en ik durf het niet te zeggen. Zijn liefde voor mij is erg groot. En hem afwijzen durf ik al helemaal niet!
De actualiteit verandert. De Bron niet.
Zie je ook iedere dag een stroom aan nieuws voorbijkomen? Het RD zet je aan het denken en geeft inzicht met nieuws en achtergronden in Bijbels perspectief. We duiden de actualiteit vanuit een onveranderlijke Bron. Ontdek nu één week gratis...
Antwoord
Beste vraagsteller,
Afwijzen is natuurlijk helemaal (nog) niet aan de orde, maar wees wel eerlijk tegenover hem. Je bent hem aan het leren kennen, schrijf je. Daar begint het mee, nietwaar. Dat is mooi. En dat is spannend. Temeer omdat je weet dat kennismaken ook uit kan lopen op einde verkering. Juist als deze nieuwe vriend veel liefde voor je heeft zal hij je begrijpen en respecteren, toch? En datzelfde geldt, denk ik, voor je ouders. Als deze vriend de ware blijkt te zijn, willen zij hem ongetwijfeld óók leren kennen. Neem de tijd, dus. En gééf de tijd!
Alle geluk van de wereld toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Niets aan het antwoord van mevr Rots toe te voegen, het is zo goed.
Je schrijft dat zij absoluut geen vriend van jou in huis willen. Dat is nogal wat.
Was de oorzaak jou gedrag wat uit de hand liep, of dat van je ouders. Waren het 'verkeerde' vrienden, of konden je ouders er gewoon niet goed mee door één deur. Als het geen goede vrienden waren, kan ik je ouders wel begrijpen. Ze hebben dan waarschijnlijk erg argwaan voor weer een volgende. Ik zou zeggen: maak het naar je ouders toe vooral bespreekbaar. Zelf weet je waarschijnlijk wel waar de grootste knel zit, dus probeer daar een opening in te vinden. Wat kan helpen is in een brief duidelijk jouw gevoelens in al die vorige gebeurtenissen te vertellen aan je ouders, dit werkt soms gemakkelijker en duidelijker dan in een gesprek. Als je zelf fouten hebt gemaakt kun je dit op papier soms makkelijker verwoorden, en vragen om begrip en vergeving van je ouders. Het is wel nú het moment om het contact met je ouders weer te verbeteren. Als je eenmaal weer met een vriend aankomt en ze wijzen hem de deur moet je mogelijk kiezen tussen hem of je ouders. En je wilt ze immers dolgraag beiden behouden. Erg veel wijsheid hierin gewenst. Het is de moeite waard om het contact met je ouders goed te houden voor heel je latere leven. Het kan moeilijk lijken, maar is nooit onmogelijk. Zij houden van jou dat weet ik zeker, en ze willen jou ook gelukkig zien.
