Kinderen gelovig opvoeden
Ds. A. de Lange | 9 reacties | 03-02-2012| 16:37
Vraag
Ik woon in een niet-kerkelijke omgeving. Ik heb zelf een reformatorische achtergrond. Door mijn huwelijk kerk ik inmiddels in de GKV. We hebben drie kinderen. Aangezien mijn man ten tijde van ons huwelijk moeite had met het geloof, hij pertinent geen lid wilde worden van mijn kerk en ik hem niet wilde pushen, hebben we afgesproken dat ik eerst een aantal jaren mee zou gaan naar zijn kerk. Wellicht dat ik me daar dan toch thuis zou kunnen voelen. Zo niet, dan zouden we samen op zoek gaan naar een kerk waar we ons beiden in kunnen vinden. Echter, na een heel aantal jaren gekerkt te hebben in de kerk van mijn man, merk ik dat ik er niet achter kan staan hoe zij geloven. Dit komt ook omdat ik nu kinderen heb en die groeien geestelijk op een manier op die mij zorgen baart. Daarbij komt ook dat mijn man veel problemen heeft met zijn geloof in God en eigenlijk (behalve op de standaard dingen zoals gebedjes opzeggen met de kinderen en uit de Kinderbijbel lezen) niet veel doet aan geloofsopvoeding. En hoe langer het duurt, hoe meer problemen ik er mee krijg. De kinderen zitten op een gereformeerd-vrijgemaakte basisschool (de enige kerkelijke school in de omgeving) en daar krijgen ze ook veel mee over zaken waar ik mijn vraagtekens bij heb. Zelf ben ik opgevoed met christen-zijn in leer en leven. Het was voor mij de normaalste zaak van de wereld dat je niet overal naar toe kan als christen (theater, bioscopen, discotheken etc.), dat je niet alle boeken/tijdschriften leest, dat je ook niet naar alle muziek luistert. Daarbij komt dan nog tv, kleding, vrijetijdsbesteding etc. Ik merk dat in de kerkelijke kring waarin ik nu verkeer die dingen niet of nauwelijks spelen (bij de meesten). De dominee laat tijdens het WK-voetbal gewoon plaatjes van beroemde voetballers zien tijdens de preek. Wat ik inmiddels van kinderen meekrijg die bij ons komen, verbaast het mij ten zeerste wat ze allemaal mogen kijken op tv en wat voor muziek ze mogen luisteren. En ik kan me er echt niet meer mee verenigen. Ik maak me zorgen om het behoud van onze kinderen. Ik kijk naar ze en denk: ik kan ze zo niet zonder waarschuwen op laten groeien. Maar als ik hen vertel over zonde en dat ze bekeerd moeten worden, krijg ik de kous op de kop van mijn man en zijn familie. Voor mijn gevoel leef ik zo halfslachtig. We geloven wel, maar verder doen we in veel dingen mee met de rest van de wereld. Want we zijn allemaal kinderen van God. Ik heb laatst de Christen- en Christinnereis gelezen. Ik heb vele andere Puriteinse boeken gelezen. En ik voel hoe langer hoe meer de drang om dingen weg te gooien uit mijn leven. Om radicale keuzes te maken om Jezus te kunnen volgen. Laatst heb ik al heel veel cd's (van mezelf) weggegooid met muziek die ik niet kan verantwoorden. Dit zou ik ook graag willen doen met vele andere dingen in mijn (en ons) leven. Maar ik durf het ergens niet. Ik ben bang voor wat het voor gevolgen voor mijn gezin kan hebben. Breng ik juist geen extra verdeeldheid in mijn gezin teweeg? En is het misschien niet juist verkeerd om te beginnen met het schoonmaken van je leven als je weet dat je zelf niet bekeerd bent? Ik wil niet overkomen als een Farizeeër, dat werkt alleen maar averechts. In de kerk en op school wordt ik al gezien als een "zwaar en conservatief" iemand. Aan de andere kant realiseer ik me ook dat mijn kinderen veel meekrijgen van wat hen in familiekring, in de kerk, op school etc geleerd krijgen. Bied ik hen dan wel veiligheid als ik ze vertel dat dingen misschien iets anders liggen dan de juf hen vertelt? Maak ik van hen dan geen buitenbeentjes in de klas, die niet overal aan mee kunnen doen of er anders uitzien? Ik ben me er van bewust dat het voor mij een eenzame plaats zal zijn, aangezien ik hierin geen steun zal krijgen. Wat kan ik als moeder doen? Ik weet dat ik mijn kinderen niet kan bekeren, maar betekent het dat ik het dan moet overgeven? Heb ik als moeder invloed op het geloof van onze kinderen in vergelijking met school, kerk, vriendjes etc? Hoe kan ik mijn kinderen leren om te leven tot eer van Hem, zoals Hij dat van ons vraagt, zonder daarbij het gezag van mijn man te ondermijnen? Hij is tenslotte het hoofd (en priester) van dit gezin.
Antwoord
Beste mevrouw,
Bij het lezen van de vraag om advies over wat u kunt doen als vrouw en moeder in uw gezin, nu u steeds meer het waardevolle van een stuk van uw opvoeding inziet, terwijl de geestelijke situatie om u heen anders is, zie ik verschillende punten die van belang zijn. Ik laat ze maar gewoon de revue passeren:
1. Besef dat de situatie waarin u en uw gezin zich nu bevinden mede een gevolg is van uw eigen keuze. Er was verschil in achtergrond tussen u en uw man voor uw huwelijk. U hebt dat toen aanvaard. Als er sprake is van schuld is dat een gezamenlijke schuld. En het probleem dat er nu is, is ook een gezamenlijk probleem. Probeer er zo ook mee om te gaan. Dan krijgt niet alleen uw man de schuld. En ook niet uzelf. En dan is niet alleen uw man het probleem. En ook niet u. Maar dan hebt u het samen.
2. U hebt toen u trouwde afgesproken om het eerst samen te proberen in de kerk waar uw man toe behoorde en als na een bepaalde tijd zou blijken dat u zich er niet thuis zou kunnen voelen, dat u dan zou zoeken naar een kerk waar u het samen zou kunnen vinden. Als zodanig hebt u nu een inbreng die volgens de afspraken is. Het is goed dat u dat ook aan de orde stelt.
3. Het grote punt waar het bij de zorg over uw gezin, uzelf en de kerk om draait is of het persoonlijk geloof van onszelf en datgene wat in de kerkelijke gemeente verkondigd wordt bijbels is. Wat u zelf signaleert is dat er in de geestelijke sfeer van de kerkelijke gemeente iets is van: “we geloven wel, maar we doen in veel dingen mee met de wereld.” En dan gaat het niet alleen om een stukje buitenkant, maar ook om de binnenkant. Dat proeft u als u de Christenreis leest en boeken van Puriteinen. Wat u mist in uw gemeente is de aandacht voor de ernst van de zonde, een benadrukken van het belang van de echte verootmoediging voor God in het berouw over onze zonden, het besef dat alle geloof niet zonder meer waar geloof is, en dat de verhouding met God een doorleefde persoonlijke relatie is die de grondhouding van de verwondering kent over Gods onverdiende liefde en goedheid in Christus. Probeer dat bijbelse geloof voor ogen te houden. En het belang daarvan voor uzelf te blijven zien en voor andere te benadrukken. Het lijkt soms makkelijker om de buitenkant eromheen te benadrukken. Maar het gaat om de binnenkant. Reformatie van ons leven en van heel de kerk moet in de eerste plaats reformatie van het hart zijn.
4. Besef dat hetgeen u ziet waardevol is. Besef ook dat het waardevol is voor uw man en kinderen. En ook voor de hele kerkelijke gemeente waar u bij hoort. En probeer op een vrijmoedige manier, die tegelijkertijd getoonzet wordt vanuit de ootmoed, hetgeen u echt bezig houdt met ieder om u heen te delen. Bent u daarvoor ook geen vrouw van uw man? En moeder van uw kinderen? En gemeentelid in uw gemeente? En buurvrouw in uw buurt?
5. U merkt dat u met uw opvattingen in de kerk en op school wordt gezien als een zwaar en conservatief iemand. En u bent bang dat u van uw kinderen misschien buitenbeentjes zou maken. Ik kan me indenken dat dat niet zo gemakkelijk is. Ik zou u adviseren om niet al te bang te zijn om een bepaald stempel te krijgen; dat is het risico als je niet meeloopt in de grote stroom. Maar het is wel verstandig om, in wat u naar anderen toe probeert over te brengen, u te beperken tot zaken die een inhoudelijke achtergrond hebben en die u ook met inhoudelijke argumenten kunt staven. Hopelijk zullen uw kinderen dat kunnen begrijpen, ondanks dat ze van andere kanten een andere manier van leven en geloofsvisie naar zich toekrijgen. En als zij vriendelijk en openhartig in de wereld blijven staan, zullen hun andere keuzes op het gebied van muziek, uitgaan en levensstijl toch ook niet enkel vervreemdend hoeven werken.
6. U merkt dat ik geen simpele oplossing voor u heb. Wat wel nodig is, is dat God Zelf Uw Leidsman is, en die van uw man en kinderen. En ook voor alle mensen om u heen. Wat is het nodig dat God geopende harten geeft aan ons en andere mensen, zodat we niet zelf de toon aan willen geven, maar dat Hij het voor het zeggen heeft. Dat mag een zaak van gebed voor u zijn. Bid elke dag maar weer om Zijn Heilige Geest bij Zijn Woord. Onze God was en is een God van wonderen!
Dordrecht,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Groet
Had interessant geweest als juist een dominee uit de gkv deze vraag had beantwoord.
Bij de HHK gaat men ervan uit dat iedere mens verdorven geboren wordt, dat iedereen een nieuw hart moet krijgen maar dat dat bij verschillende mensen heel lang kan duren en dat er zodoende onbekeerde mensen in de kerk zitten die dus ook niet aan het avondmaal gaan. met dat eerste ben ik het deels eens, een mens kan onbekeerd geboren worden, echter, net als Johannes de doper, ook békeerd. Bekering kan ook heel ongemerkt in de vroege jeugd plaats vinden. Ik ben bijvoorbeeld zeker van het geloof van mijn dochter van 11, gezien haar kinderlijke vertrouwen op de Heere Jezus. Met het tweede ben ik het oneens, iedereen zou de sterfdag van Jezus moeten herdenken door aan het avondmaal te gaan, en we mogen niet accepteren dat er mensen zijn die dat niet doen. De 1e brief aan de corintiërs is daar heel duidelijk over. Gelukkig wordt er in de HHK niet geleerd dat de mens eerst de toeleidende weg bewandeld moet hebben maar er zijn wel velen die dat geloven.
Een ander belangrijk verschil in mijn ogen is inderdaad wat jij beschrijft. Het is er oppelvlakkigheid troef, er wordt bepaald niet diepzinnig nagedacht, en de ernst is er ver te zoeken. Niet dat je niet vrolijk zou mogen zijn, dat ben ik vrijwel altijd, maar enig besef van de ernst te moeten geloven is wel op zijn plaats. En dat ontbreekt in de GKV. Anderzijds is bijvoorbeeld het reformatorische zomaar tot duivels verklaren van popmuziek ook onnadenkend.
Een belangrijk kenmerk van de GKV is de "ware kerk gedachte". Daar is men wel op aan het terug komen en dat is mijns inziens terecht. In de bijbel is geen sprake van één kerk maar van diverse gemeentes. Ze onderhouden wel een kerkverband. in de praktijk blijkt ook dat de ware kerk niet bestaat. Altijd is er dwaling in leer of leven. Kortgeleden is er een afscheiding geweest uit de GKV, terecht naar mijn mening, maar dat heeft weer een liefdeloze ruziënde gemeenschap opgeleverd.
Ik voor mij ben er wel achter dat de perfecte kerk niet bestaat. Het enige wat je in deze verdorven wereld kunt doen is je kinderen het Woord doorgeven. Want het Woord is de veroorzaker van het geloof en hoe zullen je kinderen geloven zonder het Woord te horen? (vrij naar Romeinen 10:14-17) Je moet je wel bij "de minst erge kerk" voegen. Want Christus, zo staat in Efeze 1:22: is als het hoofd aan zijn gemeente gegeven, ook aan jou ja, maar vooral dus aan zijn gemeente en daar mag je je dus niet aan onttrekken.
Het volgende zou je niet mogen overtuigen, dat mag alleen het Woord doen, maar ik heb dat heel kort geleden aan den lijve ondervonden toen mijn, naar zijn zeggen ongelovige zoon, nadat ik stug volgehouden heb elke dag uit de bijbel voor te lezen, aangaf nu te begrijpen wat geloven is en dat hij dat ook doet. Voor mij is dat vanzelfsprekend een geweldige ervaring. Maar dan nog, ik had dat niet in dit leven mee hoeven maken. Klinkt wat raar maar dat leg ik zo uit. Het gaat erom dat je het Woord van God doorgeeft. God zorgt er wel voor dat het niet ledig tot Hem weerkeert.
Misschien kan dit je tot troost zijn, dat was het voor mij wel. Paulus schrijft over pas bekeerde gezinnen waarvan de ene ouder zich wel bekeerde en de andere niet. Nou moet de gelovig man zijn vrouw niet verstoten en de gelovige vrouw moet haar man niet verstoten. Want zegt Paulus. De ongelovige man is geheiligd vanwege zijn gelovige vrouw, anders zouden uw kinderen onrein zijn maar nu zijn zij heilig.
Heilig betekend dat je het eigendom bent van God. En we weten allemaal dat als je het heiligdom van God bent dat je dat door geen machten of krachten of engelen uit Zijn hand gestolen kan worden. Ik vind dat briljant van God. Want de enige gelovige in ons gezin waar ik zeker van ben ben ikzelf. Ik kan niet in de ziel van vrouw en kinderen kijken. Maar zij zijn dus geheiligd vanwege mijn geloof. Het lijkt mij dat we daar ons vertrouwen op moeten stellen. En als het goed is geeft je dat een extra drijfveer om je kinderen over die geweldige God te vertellen.
Het lijkt wel of de vragenstelster haar man ziet als een soort robotgelover.
Dat vind ik eigenlijk niet zo goed. Geloofsopvattingen kunnen altijd verschillen
Verder denk ik dat vrouwen meer emotionele gevoelens hebben dan mannen, die toch ook een beetje stoer willen zijn.
Verder vraag ik me ook af of kinderen het geloof niet zelf zullen ontdekken, of dat je ze met het voorlezen van verhalen hun dat laat doen.
Het zou kunnen dat kinderen het zelf ontdekken maar ik vind juist dat je de bijbel altijd voor moet laten gaan op je eigen waarnemingen. En in de bijbel staat dat "het geloof is door het Woord Gods", en, "En hoe zullen zij in Hem geloven, van Welken zij niet gehoord hebben"? En dan geloof ik dat en dus geef ik het Woord maar door.
@ Meribel Klopt. Je moet je voorstellen dat ik voor die beslissing al twaalf jaar "bezwaard" lid was. Je kon ver van te voren zien waar het heen zou gaan. Maar zei ik, Zolang de Christus gepreekt wordt mag je niet weglopen. En op den duur hield dat ook op. Eerst gingen de preken gewoon nergens meer over (en dat was kerkbreed, niet één dominee) maar later werden er regelrecht onjuistheden verkondigd. Toen op een een bepaalde zondag middels Simson de Heilige Geest gelasterd werd liep mijn emmer over en ben ik, na een uitgebreide uitleg aan de kerkeraad, vertrokken.
Alles heeft een buiten en een binnenkant en als je alleen maar naar de buitenkant kijkt dan weet je nog niets.
ik heb grote bezwaren tegen de algemeen heersende en door de synode onderstreepte standpunten over echtbreuk, echtscheiding en hertrouwen. De grote nadruk op beleving en ervaring. De gedachte dat zowel de leer dat de zondagsrust een Godsgebod is als het ontkennen daarvan beide getolereerd worden in onze kerken. Het vormen van federatieve samen-werkingen met pluriforme kerkgemeenschappen, de introductie van het liedboek en de 90 gezangen omdat wij daar behoefte aan hebben. De grootste misser blijf ik toch wel het accepteren van de NBV als standaard bijbel”vertaling” vinden. Door die vertaling zullen wij over dertig jaar iets anders geloven dan onze ouders. Ook met het vorderen van de huidige synode blijkt weer dat we weigeren van deze weg terug te keren door bijvoorbeeld het feit dat professor Harinck niets hoeft te herroepen van zijn uitlatingen over homosexualiteit en de roomse kerk. Wat Douma van Genesis 1 vind mag hij rustig publiceren. In Groningen beginnen ze de dienst soms met “de groeten van God en de Heere Jezus”, in hardinxveld beameren we een gedeeltelijke afbeelding van God in de kerk en we hebben daarmee ons eigen gouden kalf gecreëerd. We richten gebedsgroepen op want met meerdere mensen tegelijk bidden en doelgericht bidden moet toch zijn uitwerking hebben, alsof de Heere van mensenhanden gediend zou kunnen worden, alsof Hij nog iets behoeft. Maar ondertussen ontbreekt ons de kennis om ons zelfs maar af te vragen of wij niet bezig zijn God ongelofelijk te vermoeien. Als ik aantoon dat een ouderling ongereformeerde uitspraken laat publiceren wordt bij hem wel nagevraagd hoe hij erover denkt maar de publicatie zelf wordt niet herroepen. En ondertussen mag hij op zondag voorgaan in een evangelisatie dienst om zo, ouderling zijnde, zijn eigen samenkomst te verzuimen. De kerkeraad moet worden geprofessionaliseerd met een betaalde kerkelijk werker en de dominee (is het niet de onze dan wel een andere) werkt in het kader van het zich werkelijk geroepen voelen part time.
Al deze zaken zijn in onze kerken gewoon geworden. Het valt niemand meer op maar we zijn een heuse pluriforme kerk geworden. Alleen mensen van buiten onze kerken durven dat publiek te erkennen maar wij weigeren dat toe te geven. Maar we zijn het wel! En op het moment dat je dat constateert heeft de vrijgemaakte kerk zijn bestaansrecht verloren. Want dan hadden we ons, achteraf gezien, niet van de gereformeerde kerken mogen afscheiden maar dan hadden ook de afscheidingen daarvoor nooit mogen gebeuren. Want al de stromingen die nu in onze kerken zichtbaar worden, zijn ook in de oorspronkelijke hervormde kerk toegestaan. En dus zouden we ons op moeten heffen en ons weer bij de moederkerk moeten voegen.
Einde citaat
Het is al vier jaar oud maar ik denk er nog precies zo over.
Het antwoord van de kerkeraad was overigens: we delen wel je zorg, maar niet je conclusie.
Helder. Persoonlijk deels eens deels niet mee eens. Ik denk dat er plaatselijk grote verschillen zijn inmiddels dus had jouw situatie mogelijk anders geweest als je ergens anders had gewoond. Ik hoop dat je je plek hebt gevonden in de HHK.
