Bang voor jongen

Ik heb een vreemde vraag, maar ik wil hem toch maar stellen. Zelf ben ik 22 en heb ik een jongen ontmoet van wie ik ben gaan houden. Alleen het probleem is dat ik een bang ben voor hem. Zodra hij ook maar een beetje in de buurt komt lopen, word ik koud van binnen. Dan krijg ik het gevoel dat ik moet vluchten. Ik word dan van binnen boos op hem dat hij 'zomaar' zo dichtbij komt lopen en op zo'n moment begin ik een hekel aan hem te krijgen. Maar als ik gewoon nuchter nadenk weet ik wel dat hij er niets verkeerds mee bedoelt. Nu is dit wel vreemd, omdat ik totaal anders gewend ben van eerdere ervaringen. Ik probeer me hier zoveel als mogelijk overheen te zetten en me aan hem aan te passen als het gaat om lichamelijk contact, maar eigenlijk vind ik die momenten verschrikkelijk. Helemaal geen lichamelijk contact zou voor mij de ideale oplossing zijn, maar ik weet dat dit gewoon niet kan in een relatie. Waarschijnlijk kunt u hier ook niets mee, maar misschien heeft u wel een tip o.i.d.

Beste vraagsteller,

Om te beginnen: geen enkele vraag is een vreemde vraag! Je beschrijft een probleem dat voor jóú realiteit is, toch? Je hebt een aantal ervaringen achter de rug, als ik je goed begrijp, die te maken hebben met "te ver" gaan (voor jou "te ver", want jij vond het niet prettig). Te ver gaan -wat dan ook, hoe dan ook- heeft te maken met het overschrijden van grenzen (door anderen). Maar waarschijnlijk óók met het níét aangeven van grenzen (door jou). Heeft je boosheid niet een beetje daarmee te maken? Dat je dus eigenlijk boos bent op jezelf, omdat je niet durft te zeggen "tot hier toe en niet verder"? En dat doet het er eigenlijk niet eens toe wat het "te ver" in houdt: jíj vindt het niet prettig, niet goed. Dat is genoeg. Jóúw grens is bereikt.

Ik kan een hele verhandeling houden over wat grenzen betekenen, maar dat doe ik niet. Er zijn genoeg boeken over geschreven. Google maar op schrijvers als Henry Cloud en John Townsend en lees hun heldere uitleg.

En dan: het heeft geen zin om je er over heen te zetten, want dat zul je niet je hele leven vol kunnen houden! Jezelf wegcijferen is géén liefde. Leer op een goede manier assertief te zijn en aan te geven wat jij wilt en aankunt. Niet alleen op het gebied van lichamelijk contact, maar op alle terreinen van jullie relatie. Je hoeft niet allebei hetzelfde tempo van groeiende liefde te hebben: je loopt toch ook niet even hard? Het is goed als beiden zich aan elkaars tempo aanpassen. Met inachtneming van grenzen die je geen van beiden over dient te gaan (en hier denk ik aan verregaande vormen van lichamelijk contact)!

Liefde is geven, de ander gelukkig te maken. Maar zéker níét ten koste van jezelf! Er valt dus nog wat te leren!

Gode bevolen,
Marijke Rots