Verstoorde familierelatie
Ds. H. Paul | 17 reacties | 12-07-2011| 14:45
Vraag
Ik zit heel erg in de knoop met mezelf, omdat er grote problemen zijn in ons leven. We zijn lid van een kerk (Ger. Gem.) en hebben best wel moeilijke dingen meegemaakt. Door ruzie in de familie is contact met hen echt onherstelbaar beschadigd en verbroken. Mijn man (het gaat om zijn familie) zit hierdoor met alles wat het geloof betreft in de knoop. Hij voelt zich depressief en wordt door veel mensen (in de kerk) met schuldige blikken bekeken. Dit is al een aantal jaren zo, maar het wordt de laatste tijd erger. Zelfs zo erg dat hij niet meer mee naar de kerk kan gaan; als hij het wel probeert is hij lange tijd depressief, ook door de prediking. Vanwege onze kinderen proberen we toch te blijven, want zij zitten in de puberteit. Ik vind het heel moeilijk, want ik wil graag samen naar de kerk. Van kerkverband veranderen is niet gemakkelijk en wat is wijsheid? Mijn man wil absoluut geen hulp, of er met een ouderling over praten.
Antwoord
Beste vraagstelster,
Bij het zoeken naar een oplossing is altijd de eerste vraag: wat is de eigenlijke oorzaak? Naar ik begrijp is dat de verstoorde familierelatie. Zonder het herstel daarvan blijft elke therapie zonder resultaat. Probeer die weer in orde te krijgen. Bij voorbeeld met de hulp van een deskundige tussenpersoon. Al heeft uw man volkomen gelijk, dan is het toch de weg om die relatie te herstellen. Zie Lukas 17:3.
Depressiviteit is een te behandelen afwijking. Maar dan moet men zich wel laten behandelen. Er zijn deskundige hulpverleners die daarbij kunnen helpen. Voortblijven gaan in deze weg verergert de situatie alleen maar en berokkent onszelf en anderden schade. Houd de weg maar van het Woord en bid om de zegen van de Heere. Bij Hem zijn alle dingen mogelijk. Maar we moeten wel de middelen die Hij in Zijn voorzienigheid gaf, gebruiken.
Met hartelijke groeten,
Ds. H. Paul
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Paul
- Geboortedatum:16-07-1928
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Moerkapelle
- Status:Inactief
235 artikelen
Bijzonderheden:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
17 reacties
Daniel
12-07-2011
/ 20:37
Uit de vraag begrijp ik dat de man van de vragenstelster depressief is en dat door de kerkgang nog erger wordt.
Uit het antwoord van DS. H. Paul begrijp ik dat de verstoorde familie-relatie eerst hersteld moet worden want anders heeft therapie geen zin.
Met bijbelteksten strooien heeft dan ook geen zin (dat denk ik dan).
Misschien is het goed om met je man (lange) wandelingen te maken, dan doen jullie iets samen en er kan op een gegeven moment spontaan een gesprek ontstaan.
Dit kan en mag geen reden zijn om de boel de boel te laten.
Vragenstelster doe uw best en laat aan u man merken dat u zijn vrouw bent en achter hem staat en dat dat niet betekent dat hij overal gelijk in heeft.
Een schop onder de bips doet soms ook al wonderen.
Ik wens u veel sterkte.
Uit het antwoord van DS. H. Paul begrijp ik dat de verstoorde familie-relatie eerst hersteld moet worden want anders heeft therapie geen zin.
Met bijbelteksten strooien heeft dan ook geen zin (dat denk ik dan).
Misschien is het goed om met je man (lange) wandelingen te maken, dan doen jullie iets samen en er kan op een gegeven moment spontaan een gesprek ontstaan.
Dit kan en mag geen reden zijn om de boel de boel te laten.
Vragenstelster doe uw best en laat aan u man merken dat u zijn vrouw bent en achter hem staat en dat dat niet betekent dat hij overal gelijk in heeft.
Een schop onder de bips doet soms ook al wonderen.
Ik wens u veel sterkte.
bloempje40
12-07-2011
/ 22:49
wij hebben zelf al jaren geen contact met de ouders van mijn man.
Jaren was er sprake van ruzies en onenigheid om dingen die je als man en vrouw beslist maar niet goed gekeurd werden door zijn ouders(bijvoorbeeld het kopen van een nieuwe trouwjurk van zijn moeder moest dit een 2de hands jurk worden het kopen van een leren bankstel zijn ouders waren het er niet mee eens)We kwamen te weinig, gingen te veel naar oma nummer 1,en gingen te weinig naar oma nummer 2 alles wat wij deden werd bijgehouden in een agenda.
Mijn man ishier ook erg depressief van geweest en het heeft jaren geduurd voor hij het een plekje kon geven.Met behulp van prof hulp en hulp van een ouderling( ger gem ) en mag het nu veel beter gaan en hebben ondertussen zo'n 8 jaar geen contact meer.
veel sterkte gewenst
Jaren was er sprake van ruzies en onenigheid om dingen die je als man en vrouw beslist maar niet goed gekeurd werden door zijn ouders(bijvoorbeeld het kopen van een nieuwe trouwjurk van zijn moeder moest dit een 2de hands jurk worden het kopen van een leren bankstel zijn ouders waren het er niet mee eens)We kwamen te weinig, gingen te veel naar oma nummer 1,en gingen te weinig naar oma nummer 2 alles wat wij deden werd bijgehouden in een agenda.
Mijn man ishier ook erg depressief van geweest en het heeft jaren geduurd voor hij het een plekje kon geven.Met behulp van prof hulp en hulp van een ouderling( ger gem ) en mag het nu veel beter gaan en hebben ondertussen zo'n 8 jaar geen contact meer.
veel sterkte gewenst
Roozemond
13-07-2011
/ 08:35
Heftig en herkenbaar. Wij hebben al jaren geen contact meer met mijn ouderlijk huis en sinds enkele weken ook niet meer met het ouderlijk huis van mijn man. Puur weg om te overleven.
En naarmate de tijd vordert, gaan de wonden stukje bij beter helen... maar de pijn zal altijd blijven, want je bent eindelijk kind.
In GOd vinden we zowel vader als moeder, en dat kan een grote troost zijn.
Veel sterkte!
En naarmate de tijd vordert, gaan de wonden stukje bij beter helen... maar de pijn zal altijd blijven, want je bent eindelijk kind.
In GOd vinden we zowel vader als moeder, en dat kan een grote troost zijn.
Veel sterkte!
bakvis
13-07-2011
/ 10:22
@ bloempje40 en Roozemond; wij zitten nu bijna 3 jaar in het zelfde schuitje met de fam. van mijn man. Maar eigelijk voelen we ons nog midden in het verwerkingsproces.Hij heeft er ook vreselijk psychisch onder te lijden gehad en is nog steeds erg labiel. Mag ik vragen hoe jullie weg van acceptatie/heling etc. gegaan is? hebben jullie misschien tips daarin? En hoe gaan jullie kinderen ermee om? Zou het fijn vinden als jullie willen PB'en!!
Groetjes!
Groetjes!
Roozemond
13-07-2011
/ 18:21
@bakvis: hoi, wij zitten ook nog middenin het verwerkingsproces wat de kant van mijn man betreft. Van mijn eigen ouderlijk huis heb ik ver met Gods kracht mogen verwerken.
Voor de kant van mijn mans hebben we sinds enkele weken gerichte hulp waarin het vooral draait om zorgen voor onszelf, volwassen handelen, afstand, niet reageren vanuit een bepaalde emotie, etc. Je kunt dit niet in eigen kracht, daarom zijn we blij met een christenarts. Soms kun je het gewoon samen niet redden om er tegen op te boksen, ik weet natuurlijk jullie situatie niet. We bidden voor jullie.
Voor de kant van mijn mans hebben we sinds enkele weken gerichte hulp waarin het vooral draait om zorgen voor onszelf, volwassen handelen, afstand, niet reageren vanuit een bepaalde emotie, etc. Je kunt dit niet in eigen kracht, daarom zijn we blij met een christenarts. Soms kun je het gewoon samen niet redden om er tegen op te boksen, ik weet natuurlijk jullie situatie niet. We bidden voor jullie.
Roozemond
13-07-2011
/ 18:25
'mans' moet uiteraard 'man' zijn.
Wij hebben helaas geen kinderen, dus daarin kan ik je geen tips geven.
Ik hoorde pas iemand het volgende zeggen. Je moet het leven als cirkels zien. In de eerste cirkel staan jullie zelf als echtpaar en als jullie kinderen hebben gekregen staan die ook in cirkel 1, de cirkel er omheen staan je ouders, daarna een cirkel met je broers en zussen en zo verder.
Cirkel 1 moet in orde zijn, dat is hetgeen waar je voor moet zorgen. Zelf ben ik geneigd om er alles aan te willen doen om het met iedereen goed te hebben, maar dat is gewoonweg niet altijd mogelijk helaas en tegelijk vlieg je dan voorbij het belangrijkste.
Weet dat God echt uitkomst wil geven, alleen vaak op een andere weg dan wij denken, maar wat Hij doet is echt goed!!!
Wij hebben helaas geen kinderen, dus daarin kan ik je geen tips geven.
Ik hoorde pas iemand het volgende zeggen. Je moet het leven als cirkels zien. In de eerste cirkel staan jullie zelf als echtpaar en als jullie kinderen hebben gekregen staan die ook in cirkel 1, de cirkel er omheen staan je ouders, daarna een cirkel met je broers en zussen en zo verder.
Cirkel 1 moet in orde zijn, dat is hetgeen waar je voor moet zorgen. Zelf ben ik geneigd om er alles aan te willen doen om het met iedereen goed te hebben, maar dat is gewoonweg niet altijd mogelijk helaas en tegelijk vlieg je dan voorbij het belangrijkste.
Weet dat God echt uitkomst wil geven, alleen vaak op een andere weg dan wij denken, maar wat Hij doet is echt goed!!!
bloempje40
15-07-2011
/ 07:06
mijn man is ook heel erg depressief geweest. Na ongeveer 5 jaar kwam de acceptatie.
Het blijft wel moeilijk vooral met verjaardagen en trouwdagen. Onze 2 dochters (10 en 7 jaar)weten niet beter soms met het kijken van foto's wordt er een vraagje gesteld meestal waarom zien wij deze opa en oma nooit?Dan vertel ik dat als mensen altijd ruzie met elkaar hebben voor alle partijen het beter is elkaar niet meer te zien.Zelf vind ik het moeilijkst het horen van de geboden ''Eert uw vader en uw moeder'' dan wil ik nogal eens een poging wagen om het weer goed te maken maar ik ben de schoondochter die alles heeft aangericht. Vroeger was mijn man een heel gehoorzame jongen nooit was hij dwars hij trok zelfs de grijze broeken van zijn opa zonder te zeuren aan (dit was niet uit armoede hoor) zijn moeder vond dat deze broeken goed genoeg waren voor hem, zijn broers kregen wel nieuwe broeken uit de winkel.
Wij mogen ervaren dat de Heere bij ons is en dat Hij ons bijstaat in deze moeilijke situatie.
bakvis en roozemond heel veel sterkte ook wij bidden voor jullie
Het blijft wel moeilijk vooral met verjaardagen en trouwdagen. Onze 2 dochters (10 en 7 jaar)weten niet beter soms met het kijken van foto's wordt er een vraagje gesteld meestal waarom zien wij deze opa en oma nooit?Dan vertel ik dat als mensen altijd ruzie met elkaar hebben voor alle partijen het beter is elkaar niet meer te zien.Zelf vind ik het moeilijkst het horen van de geboden ''Eert uw vader en uw moeder'' dan wil ik nogal eens een poging wagen om het weer goed te maken maar ik ben de schoondochter die alles heeft aangericht. Vroeger was mijn man een heel gehoorzame jongen nooit was hij dwars hij trok zelfs de grijze broeken van zijn opa zonder te zeuren aan (dit was niet uit armoede hoor) zijn moeder vond dat deze broeken goed genoeg waren voor hem, zijn broers kregen wel nieuwe broeken uit de winkel.
Wij mogen ervaren dat de Heere bij ons is en dat Hij ons bijstaat in deze moeilijke situatie.
bakvis en roozemond heel veel sterkte ook wij bidden voor jullie
Catherine
15-07-2011
/ 22:56
Wat wordt hier "makkelijk" gesproken over breken met je ouders. Ik heb laatst nog een preek gehoord over dit gebod, wij moeten geduld hebben met de gebreken van je ouders. God heeft ze jou toebedeeld, niet voor niks. Wie zijn ouders veracht, diens lamp zal uitgeblust worden ! Zo ernstig is het. Mijn ouders leven helaas niet meer, ondanks ik een liefdevolle opvoeding heb gehad, waren mijn ouders op hogere leeftijd niet altijd makkelijk. Door ziekte en later een vorm van dementie. Ik heb het met de hulp van de Heere mogen en kunnen volhouden. Denken jullie eens aan vroeger, toen je zelf kind was. Hebben je ouders je niet verzorgd, getroost, misschien door een moeilijk puberteit heen geloodst ? Ik ontken echt geen problemen, een tijdje afstand kan wonderen doen, maar breken ? Nooit. God zal hier op terugkomen.
bloempje40
16-07-2011
/ 07:28
Zo makkelijk wordt er niet over gepraat hoor! Hier gaat het om jaren lang verdriet jaren van therapie en jaren van onenigheid en ook jaren van samen vechten om je huwelijk tot stand te houden. Als je man er aan onderdoor gaat en er niet meer voor vrouw en kinderen kan zijn is het na jaren van strijd kiezen tussen je ouders of voor je gezin. En het verdriet gaat nooit over soms komt het in alle hevigheid naar boven.Als op verjaardagen de ouders broers en zussen van de één zit golft het verdriet door je heen kon alles maar goed zijn denk je dan. Is dit makkelijk praten nee het is een aanhoudend bidden tot de Heere of hij ons de weg wilt wijzen en ons wilt helpen in dit groot verdriet.
Roozemond
16-07-2011
/ 12:19
@Catherine, ik kan je wel volgen in wat je zegt, maar pas op. Je weet niet welk intens leed er kinderen, in mijn geval dus, is aangedaan. Soms zijn relaties onherstelbaar verwoest.
Pas op metwat je zegt want juist hen hebben hier enorm veel verdriet van!
Ik bid elke dag voor mijn ouders en dat zal ik blijven doen, als de relatie herstelt wordt, is dat een zeer groot onuitsprekelijk wonder van God.
In het kort gezegd, praat er niet te makkelijk over.
Pas op metwat je zegt want juist hen hebben hier enorm veel verdriet van!
Ik bid elke dag voor mijn ouders en dat zal ik blijven doen, als de relatie herstelt wordt, is dat een zeer groot onuitsprekelijk wonder van God.
In het kort gezegd, praat er niet te makkelijk over.
Catherine
16-07-2011
/ 15:13
Ik praat er zeker niet te gemakkelijk over, maar ik zit aan de andere kant van het verhaal ! Dus ik heb er heel veel bittere tranen om vergoten ! Het niet begrijpen. Als we vragen naar uitleg, wordt de telefoon er op gesmeten. Brieven en e mails worden niet beantwoord. Het ging twee weken voor de bruiloft mis, we mochten als ouders niet eens op de bruiloft komen !! Ik hoop dat jullie als kinderen dus, in ieder geval wel uitgelegd hebben aan je ouders, waarom !! Wij moeten er na 4 jaar nog steeds naar raden. Wij weten dat hun k.r. hen ernstig heeft gewaarschuwd, dat ze zo niet door mogen leven, maar er gebeurt helemaal niks.
Onze andere kinderen snappen er ook helemaal niets van. Besef wel wat voor impact dit heeft in een gezin. Ik zie een dergelijke vraag regelmatig voorbijkomen in deze rubriek. Soms van een ouder, soms van een kind. Dus zoon, die depressief is, ik ben het ook ! Als moeder ! Wisten wij maar waarom. En dan snap ik niet dat je als kind kunt blijven bidden of de Heere je de weg wil wijzen ? Als je een dergelijke zonde, want dat is het toch uiteindelijk ?? Eert uw vader en uw moeder ! Ook als ze niet lief, aardig en zorgzaam zijn. Ik weet het hoor, er kan een zee van leed achter deze vraag zitten. Maar toch, maar toch....
Onze andere kinderen snappen er ook helemaal niets van. Besef wel wat voor impact dit heeft in een gezin. Ik zie een dergelijke vraag regelmatig voorbijkomen in deze rubriek. Soms van een ouder, soms van een kind. Dus zoon, die depressief is, ik ben het ook ! Als moeder ! Wisten wij maar waarom. En dan snap ik niet dat je als kind kunt blijven bidden of de Heere je de weg wil wijzen ? Als je een dergelijke zonde, want dat is het toch uiteindelijk ?? Eert uw vader en uw moeder ! Ook als ze niet lief, aardig en zorgzaam zijn. Ik weet het hoor, er kan een zee van leed achter deze vraag zitten. Maar toch, maar toch....
Catherine
16-07-2011
/ 15:14
Een voor de goede orde, ik ben niet de moeder van vraagsteller(s) hoor, laat dat duidelijk zijn. Ik herken hun verhaal als zodanig niet, dat het onze kinderen zijn, maar ja, je weet nooit, je blijft anoniem hier. Maar voor zover, ik ben EEN moeder met EEN verhaal !!
Roozemond
16-07-2011
/ 22:02
@Catherine, fijn dat je nog even gereageerd hebt. Veel sterkte! Dit had ik niet verwacht. Dat spijt me. Bid voor je, al zeggen die woorden je misschien niets.
Maar je reactie kwam voor mij best hard aan, vandaar dat ik daarop gereageerd had....
Maar je reactie kwam voor mij best hard aan, vandaar dat ik daarop gereageerd had....
Catherine
16-07-2011
/ 22:59
Ik begrijp het hoor Roozemond ! Maar ik wil toch aan jullie vragen of je jezelf niet afvraagt: breng ik nu het niet door naar de kinderen ? Zij kunnen door jullie hun opa en oma niet leren kennen en hun evt tantes en ooms. Dan geef je de gelegenheid om de haat door te geven. En wat als de kinderen als ze volwassen zijn op zoek gaan en de "andere kant'" van het verhaal horen ? Het leven is niet statisch en brengt soms onverwachte ontmoetingen.
Nogmaals, ik ken het verhaal er achter niet, maar ken wel de consequenties en wat een enorme nasleep dit heeft !
Nogmaals, ik ken het verhaal er achter niet, maar ken wel de consequenties en wat een enorme nasleep dit heeft !
Roozemond
17-07-2011
/ 10:34
@Catherine, wij hebben helaas geen kinderen gekregen tot nu toe. Ik sta Gode zij dank niet meer in haat tegenover mijn eigen ouderlijk huis. Dat is echt voor een groot deel verwerkt, soms komen er nog stukjes naar boven. Ik denk dat het zo wie zo een verkeerde houding is om in haat er tegenover te staan, dan kun je toch ook niet meer voor hen bidden?
Eerlijk gezegd ben ik daar ook niet bang voor. Ik mag vertrouwen op Hem, Hij zal het maken.
Bedoel ik niet hoogmoedig hoor, maar angst etc. brengen mij niet bij God.
Gods zegen en een fijne zondag!
Eerlijk gezegd ben ik daar ook niet bang voor. Ik mag vertrouwen op Hem, Hij zal het maken.
Bedoel ik niet hoogmoedig hoor, maar angst etc. brengen mij niet bij God.
Gods zegen en een fijne zondag!
1a2b3c
17-07-2011
/ 12:48
Ik denk dat in sommige gevallen afstand nemen onvermijdelijk is.
Als je (geestelijk) leven en/of (psychische) gezondheid in gevaar is, en bij incest bijv.
Niet met wrok en bitterheid blijven leven maar in je hart bereidt zijn te vergeven als daarom gevraagd wordt.
En tot die tijd laat je het los en geef je het over aan God. 1 Pet.2:23 ... en toen Hij leed, niet dreigde, maar het overgaf aan Hem Die rechtvaardig oordeelt;
Soms moet je gewoon wel eens kiezen tussen slecht en slechter, zoals Rachab moest kiezen tussen liegen of het verraden van de verspieders wat hen het leven zou kosten. (door wat ze deed kwam ze in het rijtje van de geloofshelden te staan.Hebr.11)
Ja, we moeten onze ouders eren maar ook voor jezelf en je gezin zorgen.
Als je getrouwd bent heb je vader en moeder verlaten en komt je man/vrouw/kinderen op de eerste plaats.
Vraagsteller, als je man depressief wordt door de prediking en het gemeenteleven daar, is het misschien toch verstandig een ander kerkverband op te zoeken.
(ik bedoel jou niet Catherine, jij hebt het over een andere situatie. Daar wens ik je veel sterkte mee en Gods troostvolle nabijheid)
Als je (geestelijk) leven en/of (psychische) gezondheid in gevaar is, en bij incest bijv.
Niet met wrok en bitterheid blijven leven maar in je hart bereidt zijn te vergeven als daarom gevraagd wordt.
En tot die tijd laat je het los en geef je het over aan God. 1 Pet.2:23 ... en toen Hij leed, niet dreigde, maar het overgaf aan Hem Die rechtvaardig oordeelt;
Soms moet je gewoon wel eens kiezen tussen slecht en slechter, zoals Rachab moest kiezen tussen liegen of het verraden van de verspieders wat hen het leven zou kosten. (door wat ze deed kwam ze in het rijtje van de geloofshelden te staan.Hebr.11)
Ja, we moeten onze ouders eren maar ook voor jezelf en je gezin zorgen.
Als je getrouwd bent heb je vader en moeder verlaten en komt je man/vrouw/kinderen op de eerste plaats.
Vraagsteller, als je man depressief wordt door de prediking en het gemeenteleven daar, is het misschien toch verstandig een ander kerkverband op te zoeken.
(ik bedoel jou niet Catherine, jij hebt het over een andere situatie. Daar wens ik je veel sterkte mee en Gods troostvolle nabijheid)
bloempje40
18-07-2011
/ 12:51
Zondagavond mooie indrukwekkende preek gehoord over het eert uw vader en uw moeder.
Na deze dienst na gepraat met ouderling die preek heeft gelezen en van onze situatie afweet.
Na deze dienst na gepraat met ouderling die preek heeft gelezen en van onze situatie afweet.
