Vriendin bedanken

C. M. Chr. Rots - de Weger | 4 reacties | 10-06-2011| 16:50

Ik heb anderhalf jaar een relatie gehad met een meisje van 21. Die is door grote problemen kapot gegaan, doordat mijn ex mij en mijn familie niet kon waarderen. Hoe wij waren en zo, en ze was heel kritisch en teleurgesteld in ieder dagdeel dat wij samen waren, omdat ik altijd tekort schoot in dingen. Eindeloos gezeur, zoals dat ik haar te weinig betrok bij gesprekken. Dat ik een grapje maakte dat kwetsend kon zijn. Dat ik teveel met broers en zussen bezig was en niet met haar. Dat ik te lang op de wc zat i. p. v. bij haar, enz. Nu heb ik sinds tien maanden een nieuwe relatie met een ander meisje van 20 en alles is precies het tegenovergestelde. Zij waardeert en accepteert alles en laat me volledig in alle grote dingen mijn gang gaan. In dingen die ik erg lastig vind, zoals mezelf beheersen qua boosheid, stotteren, ongeduldig zijn en voor haar dus confronterend ben. Dan is ze  gewoon zo rustig en relaxed en schakelt ze zich even uit. Door heel goed in mij in te leven, door te vragen en feedback te geven! Pas als we een goed gesprek achter de rug hebben, bedenk ik me dat ik zo lelijk over haar deed, dan pas komen mijn excuses. Zonder dat ze daar een lelijke reactie op heeft. Omdat ik het uit frustratie zeg, gewoon mezelf niet kan beheersen, het niet tegen haar persoonlijk bedoeld is, zegt ze er nooit wat van! Achteraf vind ze het niet leuk, maar vindt mijn welzijn in alles veel belangrijker! En dat is in alles zo, ze is echt super assertief, maar frustraties en boze uitvallen laat ze moeiteloos achterwege. Ik ben haar altijd zo vreselijk dankbaar en heb best wel persoonlijke tegenslagen gehad. Doordat zij zo perfect is in het omgaan met mij, krijg ik ter plekke een flinke dosis energie en weet ik mij juist weer afhankelijk van God! Mijn ouders en omgeving zeggen ook dat ik gigantisch veranderd ben, zo vrolijk, gezellig en zo rustig met alles omga. Maar dat is 100 procent dankzij haar! Alleen mijn probleem is: hoe kan ik haar nou echt bedanken! Want, altijd als ik haar  bedank met kleine cadeaus, of aandacht, of heel veel flexibiliteit, wijdt ze 5 minuten aan het feit hoe perfect en geweldig ik al tien maanden ben voor haar, in uitgebreide en gedetailleerde beschrijvingen en voorbeelden! Maar dat wil ik niet. Zij is veel beter. Ik heb PDD-NOS en ben soms wel beperkt. Maar hoe kan ik nou die strijd uit m'n leven weghalen dat ik haar wil overtreffen. Door juist te laten zien, dat zij echt de beste is! Want ze zegt dat ik haar, net als met problemen oplossen, moet vertrouwen! Maar ik doe zulke dingen veel minder voor haar, dat vind ik jammer. Maar zij heeft nooit een onstabiele bui of zo gehad de afgelopen tien maanden. Hoe kan ik het dan doen?

Beste vraagsteller,

Het antwoord op je verhaal is kort: heb haar lief, daar is geen "dank-je-wel" voor nodig! Als ik het goed begrijp houdt zij zielsveel van jou en geeft zij enorm veel. Het antwoord daarop is geen dankbaarheid maar wederliefde! Die "kleine cadeaus" die jij haar geeft, zijn waarschijnlijk weer heel belangrijk voor haar, laat dat dus vooral níét achterwege! Maar geniet van de relatie zoals je die beschrijft: volgens mij vullen jullie elkaar heel goed aan. Dat is toch prachtig?!

En je hebt al wel gemerkt: het ene meisje is het andere niet! Als je nú "de ware" hebt gevonden probeer dan niet haar te overtreffen in goed-beter-best, maar  bespreek met elkaar wat je van elkaar verwacht, verwachten mag en geef jullie groeiende liefde de kans die het nodig heeft om nog verder te kunnen groeien. Maak jezelf daarbij niet kleiner en haar niet groter. Wees beide jezelf met allebei je eigen mogelijkheden en beperkingen! Ik wens jullie alle goeds toe.

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1534 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven