Helemaal opgaan in kind
C. M. Chr. Rots - de Weger | 7 reacties | 13-01-2011| 17:00
Vraag
Na een verkeringstijd van vijf jaar zijn mijn man en ik getrouwd. Anderhalf jaar later kregen we een kindje. Nu is het zo dat ik helemaal opga in ons kind en eigenlijk heel weinig meer voor mijn man voel. Ik irriteer me ook behoorlijk aan hem. Hoe kan dat? Volgens mij was het allemaal goed tussen ons, maar waarom zijn mijn gevoelens dan weg? Ik ben een beetje bang voor mezelf. Heeft dit nog te maken met de hormonen? Is het herkenbaar voor andere vrouwen? Ons kindje is nu drie maanden oud. Hoe kan ik hier op een goede manier mee omgaan?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste mevrouw,
Het moederschap is een wonderlijk iets! Je hele leven verandert erdoor, dat is wel duidelijk! Waarschijnlijk is het zo dat gevoelens niet ‘weg’ zijn, maar zijn ze ten opzichte van elkaar veranderd! En dat is logisch, want er ís een verandering in de relatie gekomen door de 'derde', uw kindje. Het toeleven naar, de periode van in-verwachting-zijn en het leven mét een baby vergt veel van een relatie. Naast het ervaren van geluk, moet je ook leren om met een kindje om te gaan. Een kindje dat eerst nog volledig afhankelijk is van wie hem/haar wil voeden en verzorgen. Niet alleen u, maar ook uw echtgenoot maakt wat mee: hij is váder geworden, met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen.
Dat jullie beiden een nieuw evenwicht moeten vinden in de veranderende relatie is heel normaal, hoor! Neem er de tijd voor, geef hem de tijd en geniet samen van jullie kindje.
Het is heel eerlijk om te durven zeggen dat je soms bang wordt van jezelf… ik denk, dat dat wel herkenbaar is, maar niet altijd ook gezégd. Hormonen, ‘ontzwangeren’, verantwoordelijkheid, ’s nachts je bed uit, niet uitgeslapen zijn, opgaan in de verzorging van je kindje… het ís niet alleen maar ‘roze wolk’, maar ook tranen, zorgen en een zoektocht naar nieuw evenwicht!
Kijkend naar uw echtgenoot is het goed om over deze dingen samen te praten, en samen een weg te vinden: wat was er ook al weer zo bijzonder aan hem waar u destijds verliefd op werd? Is het niet prachtig om te ontdekken dat uw kindje (mede) op hém lijkt?
Een goede manier van omgaan is dus het accepteren van de veranderingen en het nemen van de tijd om opnieuw –wellicht veranderend- naar elkaar toe te groeien!
Veel geluk toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Mooi antwoord!
Ik vind het erg goed van je, dat je het zelf door hebt. Omdat ik geregeld mannen opmerkingen over hun vrouw hoor geven mbt dat "probleem" tegen mijn man. (wij hebben geen kinderen) Succes met er aan werken, en alles een plaatsje geven.
Het lijkt nu een beetje of het allemaal wel vanzelf over gaat maar je moet zelf investeren in je relatie! De beste basis die je je kindje kan meegeven is dat papa en mama heel veel van elkaar houden en samen nog leuke dingen doen.
Voor de rest...Geniet ervan!! Het is een heel mooie periode en vraag je man je te corrigeren als je doordraaft.
ik geloof je eerste woorden van harte dat dat zo kan zijn. Maar als dat nou niet zo is? Hoeveel stellen zijn er niet die uit elkaar groeien na het krijgen van kinderen? Alles draait nog maar om het kind, heel ongezond m.i. Als vraagstelster aangeeft bang van haarzelf te worden moet zij m.i. bewuste keuzes gaan maken en zeker niet denken dat het allemaal vanzelf wel weer overgaat. Fijn als dat inderdaad gebeurt maar zo niet, dan kom je daar vaak te laat achter en is het huwelijk misschien al kapot.
Ik vind het heel positief dat vraagstelster er zelf erg van bewust is, dat stelt je in staat om ook bewuste keuzes te maken, doe dat en laat het niet op zijn beloop maar investeer in je huwelijk, juist als er kinderen zijn gekomen.
Juist omdat wij geen kinderen hebben, lijkt het wel of mannen af en toe even spuien bij mn man. En ik kan ze goed begrijpen. Als je vrouw ineens alleen maar over, spugen, boertjes, lachjes, handjes, tandjes enz enz kan praten denken. En net zoals de vragensteller aangeeft de vrouw zich irriteert aan haar eigen man, omdat hij bijv. de fles net niet scheef genoeg houdt enz. Vragensteller nog maals super dat je het zelf ontdekt, en werkse eraan.
