Twijfelen aan mijzelf

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 06-10-2010| 10:00

Dag Marijke Rots. Ik had veel aan uw antwoord op mijn vraag over twijfel. Graag wil ik nog twee vragen ter verduidelijking aan u stellen. Hoe kun je jezelf dan "voor de gek houden"? En wat is het "hebben van gevoelens van liefde"? Misschien vindt u het raar dat ik dit vraag, maar zo onzeker ben ik dus. Ik ben zo bang dat ik die gevoelens bijvoorbeeld niet, of niet genoeg heb. Ik kan zo twijfelen aan mijzelf. Wat zijn nu gevoelens van liefde die je voor een man moet hebben, wil het goed zijn? Hoe kan ik dit testen/meten bij mezelf, zodat ik geen verkeerde stappen zet? Ik kan inderdaad wel een waslijst maken van positieve dingen aan hem. Heel bevrijdend vond ik het lezen van een antwoord van u aan een vraagsteller over het feit dat diegene niet durft te zeggen dat zij van haar vriend houdt. Dat was zo mooi en toepasbaar voor mij. Maar ik twijfel over mijzelf. Hou ik wel van hem zoals je van een man moet houden? Doe ik het wel goed? Ik voel zo vaak niets. Ik vind het zo eng, omdat ik misschien bang ben voor de stap om te verloven. En omdat ik vaak blijf tobben: Is hij het echt? Weet ik het zeker? Maak ik geen foute keuze? Word ik niet weer ongelukkig? Is er niet nog een man die me beter aanvoelt, met wie ik beter kan praten en voor wie ik dat ene speciale gevoel wel heb dat ik nu niet voel, of waarvan ik denk dat ik het niet voel? Ik denk dat ik iets moet voelen wat ik nu niet voel. Ik ben heel bang dat ik trouw en daarna iemand tegenkom bij wie ik voel: Ja, dit is 'm! Ik weet niet waarnaar ik op zoek ben?! Ik tob hele dagen, dwangmatig bijna, of ik het wel goed doe. Mijn vriend is niet egoïstisch, heeft tijd voor me en luistert goed. Zeker, er zijn wel moeilijke dingen in onze relatie: hij is namelijk weduwnaar. Dat vind ik enerzijds moeilijk; graag was ik zijn eerste en enige vrouw. Hij heeft drie kinderen uit een vorig huwelijk. Zij accepteren mij en ik heb een goede band met hen. Ik word dus ook moeder van hen. Mijn vriend heeft een baan die ik niet zo leuk vind en waar ik weinig affiniteit mee heb. Hij is accountant. Ik zit in de sociale hoek. Hij is geen prater en voor mij is dat erg belangrijk. Ik denk dan vaak: Andere stellen kunnen veel beter praten dan wij. Het lijkt alsof ik alles volmaakt wil zien, ofzo. Ik weet het gewoonweg niet. Ik beredeneer alles, kan enorm piekeren en tobben. Hoe kan het dat ik het voor mezelf onmogelijk maak om te genieten? Schakel ik dat uit door het getob? Ik ben ben enorm gekwetst in mijn leven. Daardoor ben ik heel bang voor afwijzing. Ten diepste vind ik het heel moeilijk om de bevestiging bij mezelf te zoeken; ik durf niet op mezelf te vertrouwen. Dank u voor uw steun en richtinggevende antwoord. Wilt u nog één keer reageren? Hartelijk dank!

Beste vraagsteller,

Opnieuw een lang verhaal, waarvoor dank! Je stelt veel dezelfde vragen als in de vorige brief. Dat is iet erg, want daaruit blijkt de moeite die je hebt. Naar mijn idee geef jezelf de samenvatting van alle twijfels in de zin: “Hou ik wel van hem zoals je van een man moet houden?.” En daar kan ik nu net géén antwoord op geven, want “houden van” is zoiets persoonlijks! Als ik mezelf die vraag stel: houd ik van mijn echtgenoot zoals dat zou moeten? Geen idee!
 
Ik houd van hem op mijn manier. En daar zal hij het mee moeten doen. Jouw aanstaande echtgenoot is blij met jou, zoals je bent: wat wil je nog meer? Als ik lees dat je band met zijn kinderen goed is te noemen -je mag hun moeder worden!- dan denk ik: wat geweldig! En ook: ligt je moeite (voor een deel) daar? Want in deze relatie krijg je ook een heel grote verantwoordelijkheid er zomaar bij! Je relatie met je vriend staat zeker ook in het teken van het opvoeden van de kinderen, die wellicht verdriet hebben om het overlijden van hun biologische moeder. Het is goed om jezelf af te vragen of je hiertegen opgewassen bent. Maar ook dan blijf ik zeggen: wat de toekomst brengen moge… Je hoeft je levensweg niet zonder God te gaan! Een drievoudig snoer… ken je die tekst uit de Bijbel?
 
Onlangs heb ik een antwoord gegeven aan een meisje dat binnenkort met een weduwnaar wil gaan trouwen: lees dat antwoord! Jouw situatie is ongetwijfeld anders, maar tegelijk -denk ik- ook wel herkenbaar.

Nu nog de twee vragen:

1. Hoe je jezelf voor de gek kan houden? Door te denken dat je mogelijk, ooit, wellicht, misschien, wel een ander zou kunnen gaan ontmoeten, die... Daar kun je op gaan zitten wachten. Maar dat komt vast en zeker níét! Dus houd je jezelf voor de gek! Je staat met beide benen op de grond als je kunt denken: Deze man heeft mijn pad gekruist. Wat fijn dat ik hem heb leren kennen en nu samen met hem een gezin mag gaan vormen! Hij houdt van mij, ik houd van hem. Ieder zijn we uniek, ook in onze gevoelens naar elkaar. Dat God dát nu voor mij ‘weggelegd’ heeft (als ik het zo even mag zeggen). Biddend ga ik van deze relatie -met alles wat ik aan liefde in me heb voor hem en voor zijn kinderen- maken wat er van te maken valt!
 
2. Gevoelens van liefde: dat is het antwoord dat jijzelf geeft op de vraag: Waarom is deze man zo speciaal voor mij?. Liefde tussen twee mensen is iets van hen beiden. Heel persoonlijk. Het heeft te maken met goede eigenschappen, maar het gaat verder. En dat mag jezelf invullen! De diepste bevestiging hoef je niet in jezelf te zoeken, maar je mag je een parel weten in Gods hand… Hij zorgt voor je. Hij ként jouw zorgen.

Tot slot: mannen zijn niet altijd van die praters, zoals vrouwen dat graag willen. Misschien is het een goede tip om eens een boek te lezen over de verschillen tussen mannen en vrouwen (via google of de bibliotheek vind je meerdere titels!).

Ik wens je nogmaals alle goeds toe!
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven