Ouders blijven eren

T is waar wat Ds Harinck zegt. maar helaas een maar een soort toevoeging,
Maar dat is mijn persoonlijke mening. ik zelf heb al heel lang geen ouders meer. schatten van ouders gehad. maar ik heb moeilijke schoonouders.
We blijven ze eren. maar er zijn soms grenzen. ik denk dat je van ouders ook mag verwachten, hoe ouder hoe wijzer. helaas is dit niet altyd het geval.
Er staat ook in Gods Woord dat de ouder(s) hun kinderen niet mogen en moeten verzoeken. er is een grens. waar niemand ook ouders niet steeds overheen mogen walzen. ik zelf ouder van getrouwde kinderen vind dat. maar geloof ook dat dat op Gods woord gegrond is. Er wordt wel verwacht dat ook ouders kunnen zeggen: "kind"ik wij hebben het verkeerd gedaan wil je het mij vergeven. en dan volgt er als het goed is een open warm hartelijk eerlijk gesprek waarbij je elkaar in het hart mag kijken. misschien niet met droge ogen wel verruimend wat vrede geeft van binnen, zodat je elkaars eigenaardigheden hebbelijke dingen en onhebbelijke dingen een beetje kan begrijpen en ook al begrijp je ze niet kan accepteren.
Ik weet dat lukt lang niet altyd, anders waren er niet zoveel verdreitige relaties onderling.
Maar ik vind de opmerking die Ds Harinck maakt over de kerk en buiten de kerk, niet helemaal waar. er is veel meer ruzie in als buiten de kerk. en er zijn veel meer onverzoenbare mensen in de kerk als helaas buiten de kerk. dus gij geheel anders zit beslist nieti n de goede verhoudingen.

Veel sterkte vragenstelster!!! leg het vooral ook vd Heere neer. Hij is een Hoorder der gebeden.

Lieve vraagstelster, je had gehoopt dat de dominee zou zeggen: nou breek maar met je ouders hoor, tis goed ! Maar nee he, dat zegt hij niet, MAG hij ook niet zeggen. Maar ik vrees dat je de rust die je zoekt, niet zult vinden. Het is een strijd. Of je nu wel goed bent met je ouders, of niet, het is altijd wat. Ik weet het eerlijk gezegd ook niet. Er klinkt grote nood in je vragen door ! Misschien moet je je vader als patient gaan zien. Je moeder misschien ook wel. Ik ben het met Rianne eens, er is veel meer ruzie IN de kerk, dan erbuiten. Mensen die week in week uit onder het zuivere Woord zitten, kunnen ijs- en ijskoud tegen je zijn. Ik weet er helaas alles van. Sterkte EN wijsheid toegebeden !

De liefde overwint het kwade door het goede.
Voor liefde is mijn vader niet gevoelig (voor geen enkel gevoel trouwens). Wat ik ook doe, goed is het nooit.
Mijn moeder heeft 4 weken in het ziekenhuis gelegen, met daaraan voorafgaand een lange periode van ziekzijn. Dag en nacht heb ik voor ze klaar gestaan, alles gedaan wat in mijn vermogen ligt. Dit zeg ik overigens niet om mezelf in de hoogte te steken, maar dit hoor je volgens mij gewoon te doen voor je ouders en ik heb het met liefde voor ze gedaan.
Evengoed presteert mijn vader het dan om me de huid vol te schelden en me van alles en nog wat te verwijten, zodat ik sta te trillen op m'n benen. Vervolgens ben ik een week van slag, slaap slecht en slik kalmeringstabletten om enigszins rustig te blijven.
Dit is één voorbeeld van hoe het heel vaak gaat.
Dit ging dus aan mijn besluit vooraf om ze niet meer te helpen, omdat ik het niet meer volhou.
Evengoed blijft het 5de gebod van kracht...

bovenstaand bericht is van de vraagstelster.

Gods geboden blijven wel van kracht ja, maar er is meer dan het liefhebben van de naaste, in dit geval het eren van je ouders alleen. Hieraan vooraf gaat het gebod: God liefhebben boven alles. Dat is een universeel gebod dat ook voor je ouders geldt, zeker ook binnen de relatie ouder/kind. Gods gebod m.b.t. het eren van ouders is geen gebod dat slaafs, klakkeloos en blindelings gehouden moet worden. Het is een gebod dat gericht is op relaties zoals God die, ondanks de gebrokenheid door de zondval, graag wil. Van zo'n relatie mag dan wel verwacht worden dat Gods gebod, redelijkerwijs gesproken, gehouden kán worden. M.a.w. Het gedrag van ouders moet wel zo zijn dat ze het waard zijn en mogelijk maken geeërd te worden. Er zijn grenzen.

Hoi vraagstelster, wat een moeilijke situatie zeg!!
Heb je er wel eens aan gedacht wat er in de Bijbel staat over dingen die ook onder een gebod stonden maar waar uitzonderingen voor werden gemaakt bij uitzonderlijke situaties?
Bijv. niemand mocht de toonbroden eten maar toen David in nood zat werd het hem niet kwalijk genomen dat hij het toch deed. Jezus haalde het zelfs aan:Hebt gij niet gelezen wat David deed toen hem hongerde?...
De sabbat is een rustdag maar soms gebeurden er dingen die even voorrang hadden en ook bij de politie en in de zorg word er gewerkt.
Rachab werd het niet kwalijk genomen dat zij loog om de verspieders te redden. Daardoor kwam ze juist in het rijtje geloofshelden te staan.
Lees de Bijbel maar eens, er is nog veel meer te noemen.
Jouw eerste taak is het welzijn van je gezin en als dat in gevaar komt doordat ze psygisch kapot gemaakt worden denk ik niet dat het fout is om hen te beschermen.
Je kan je ouders af en toe eens een kaartje en/of brief sturen en wat foto's ofzo. Wat zij daar dan mee doen komt voor hun eigen verantwoording.
Blijf voor hen bidden en probeer geen wrok te koesteren en je zou ze ook op afstand kunnen eren.
Veel sterkte!!

@vragensteller,
je schrijft dat de wijkouderling je man is dus deze kan ook niet helpen.
Kunnen jullie als gezin dan geen andere wijkouderling krijgen? MIjn man is ook ouderling, maar wij hebben de dichtstbijzijnde ouderling als wijkouderling. Als je man zorgen zou krijgen moet hij bij zich zelf te rade gaan, of niets, dus is een wijkouderling wel goed. Probeer het maar eens ( te regelen) dan kun je toch je verhaal kwijt bij iemand van de kerkenraad.

Vragensteller heel veel sterkte. En wat ik al eerder heb gezegd, ik geloof nooit maar dan ook nooit dat u zich op u leeftijd nog zo van streek/slag hoeft te laten brengen door u vader. Het is soms voor de buitenwereld zo makkelijk om te zeggen, 5e gebod zus en zo.... Hier lijdt heel u gezin onder.

En uit de reactie's & het antwoord komt steeds naar voren contact met wijkouderling enz. mag ik vragen wat jullie daar dan van verwachten? Of wat het doel daarvan moet zijn. Mijn ervaring is, gesprek op gesprek. Kerkenraad houdt vol aan eren 5e gebod, degene die het kwaad aanricht praat zichzelf prachtig vrij. En "de slachtoffers" zitten vol verdriet ed. En als zo'n gesprek alleen bedoelt is om je hart te luchten, kun je toch beter naar een christelijke psycholoog gaan??

Het helpt ws ook niet om dan te zeggen: hoor eens vader, als u wilt dat ik blijf komen, stop je nu met schreeuwen en schelden. Dit pik ik nl niet. Gaat hij toch door zeg je kalm: dag vader, als je gekalmeerd bent, kom ik terug. Eerder niet. Kun je je moeder niet bezoeken als je pa van huis is ?

Een wijkouderling is een onpartijdig persoon ( hoort althans dan zo te zijn.) Je kunt idd je verhaal kwijt bij iemand die misschien al dingen weet over de laatste jaren. Als jij slechte ervaringen heb ligt het aan jou wijkouderling, en niet aan de wijkouderling in het algemeen. Je mag de kerkenraad er best op aanspreken als je naar jou idee niet voldoen aan het wijkouderling zijn.
En er wordt bij de reactie van bootje gesproken over een christelijke psycholoog, maar tegenwoordig noemt iedereen zich christelijk. Ik hoop dat ik niemand voor het zere been stoot, maar van een christelijkt psycholoog verwacht ik niet veel byzonders. Als je het woord Bijbel noemt vragen ze zich af waar je het over hebt.

Inderdaad pannekoek ik ben het helemaal met je eens. iedereen noemt zich Christelijk. maar Christelijk houdi n dat jij en ik een kleine Christus zijn in woord en daad in gewaad en praat. nu eerlijk gezegt niet allen gelukkig. maar ik ken ouderlingen die moesten doorgaan voor.... ik schrijf het maar niet op zo verdrietig is het, maar in handel en wandel nee hoor lijkt er niet op. en niet zo oordelen er is zeker gelukkig nog echt Chr hulpverlening. je kunt van alle ouderlingen niet alles verwachten en van spychologen niet. en nu .....kun jij van je eigen hart op aan??? rechtstreekse vraag? kijk eens naar binnen bij je zelf. hoeveel vrouwen van ouderlingen zijn waterdicht? ik bedoel niemand laat ik dat voorp stellen ,maar ik vind je regelmatig zo oordelen. oordeelt niet opdat gij niet geoordeelt wordt. sterkte.

Grenzen zijn er om niet overschreden te worden. Wanneer dat wel gebeurd hebben we de plicht de overschrijding van de grens aan te geven ook naar onze ouders toe.
Jezus, uit liefde tot de mensen naar deze aarde gekomen, zag dat de grenzen bij de tempel van Zijn vader overschreden werden, gooide de tafels van geldwisselaars omver en tevens liet Hij niet na om verbaal duidelijk te maken wat het betekende om van een gebedshuis van Zijn veder geen soort van een markt te maken.

Duidelijkheid lost al veel op, Ook naar ouders toe. En zij die volharden in hun gedrag laten we in hun eigen vet gaar koken. God hoort en ziet alles en zal alles op de jongste dag rechtvaardig richten.
Daarnaast liggen er nog zoveel andere taken in ons leven waar we met Gods hulp aan moeten werken dat we de tijd tussen al deze taken en de tijd die we besteden aan onze ouders (hoe zij ook reageren of spreken) wel op een verantwoorde verhouding moeten invullen. Het kan en mag niet zo zijn dat gebeurtenissen rond ouders je dag verpesten omdat dan al die specifieke zaken van een dag die je wel vreugde verschaffen niet de gelegenheid krijgen om zich te uiten.

Veel ouders blijven hun kinderen als kinderen zien en niet als volwassenen die op hetzelfde level zitten. DAAR zit het m in. Veel ouders blijven hun kinderen claimen, met hen bemoeien enz. En vaak zijn dat de ouders met de liefste kinderen. Bij die kouwe kikkers lukt het niet, voorzover die komen.
En Alphonsus: dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Zoiets leer je met scha en schand, met vallen en opstaan.
De verhouding met mijn vader ging moeiteloos, maar met mijn moeder was het altijd moeizaam. Ik kon niet genoeg doen. Ik sloeg 1 x per week 1 dag over, dan ging mijn man en dan nog was de focus op die ene dag ! De andere 6 (meerdere malen per dag) werd niet aangehaald.

@Catherine

Daaruit blijkt dus de onredelijkheid van je moeder. Doch deze onredelijkheid bepaalt jouw leven verder NIET. Gebeurt dat wel dan laat je dat ook wel een beetje geschieden. Je piketpaaltje - tot hier en niet verder moeder- moet dan nog duidelijker aangegeven worden.
Claimgedrag van anderen berust altijd op het uit willen oefenen van macht. Als je komt omdat ik het wil heb ik jou in mijn macht en waag het dus niet om weg te blijven, want dan kom je aan mijn macht. Wanneer we dit (spel) doorzien, dan vechten we ons vrij.
Gebondenheid aan mensen is eveneens satans list (zeker als het dan ook nog je moeder betreft). De enige gebondenheid die je van harte moet willen en als resultaat daarvan- het tot Zijn rust ingaan- is Jezus. Hij is gekomen om gebondenen (ook aan ouders) los te kopen/vrij te maken.
Eer uw vader en uw moeder is van God.
Geëiste gebondenheid aan je ouders is van satan.

@Alphonsus: zo werkt dat met "vreemden", maar je moeder/vader ? Onderschat het claimgedrag niet, de geestelijke chantage. Ik ben iemand die heus haar grenzen kan aangeven (heb ik moeten leren overigens) maar wat betreft mijn moeder, kon ik dat niet. Zij had een speciale manier om mij te claimen, zeker omdat de rest van haar kinderen het erbij liet zitten. Ik vond het verschrikkelijk dat ze zo vereenzaamde (gedeeltelijk eigen schuld) ik ging dus alle gaten van diegene opvullen die in gebreke bleven. Dat had ik niet moeten doen, maar was voor mij een leerproces.

@ Catherine,

Dat werkt in principe, maar wel wat subtieler, ook naar je moeder in dit geval.
Daar waar anderen in gebreke bleven (door je moeders gedrag), voelde jij de noodzaak om in deze leemte te voorzien. Daar kan ik me goed in inleven.
Niet dat een dergelijke situatie bij mij speelt of gespeeld heeft, maar wel vanuit de doordenking van de problematiek.

Het evenwicht tussen het - je geven aan een ander- en het bewaken van je eigen draagkracht om - staande te kunnen blijven - is voorwaar geen gemakkelijke opgave.
Wanneer je door de omstandigheden in een dergelijke situatie terecht komt, dan kan het bijna niet anders dan dat de ervaring van je het erdoor heen beuken, je dan pas de noodzakelijke wijsheid en inzicht geeft.
Door veel strijd in dit leven gaan we inzien en erkennen dat de uit de nood geboren vruchten uiteindelijk de hoogste Christelijke deugden met zich meebrengen.
Een overwinningsleven zonder strijd is voor NIEMAND van ons in dit leven weggelegd, behalve voor de bastaards die van Godswege aan hun eigen denken en handelen worden overgelaten.
Zij zijn dan ook geen zonen Gods.
Wij die wel geroepen zijn om tot zonen Gods te worden, komen in de perskuip terecht. Daar in de perskuip komt eruit wat er in ons menselijk leven zit aan weerstand, opstand, tegenspraak, verzet, etc. etc.

Daar hebben we dan met behulp van de Heilige Geest ook de uitnemende mogelijkheid om deze werkingen van het vlees in de dood te geven en er wederom met Gods Geest, de deugden van Christus ervoor in de plaats te krijgen. Deze deugden van Hem blijven dan eeuwig ons deel en Zijn Hem tot eer tot in eeuwigheid.
Denk er eens aan om voor zo'n hemelse roeping en uitverkiezing je tijd hier op aarde te mogen uitkopen.

Dit als bemoediging en hulp.

Dank je wel Alphonsus !!! Moeder leeft niet meer, maar achteraf bezien dus heb ik ondanks dat het me zoveel kostte, toch geen spijt dat ik het gedaan heb. Maar toen ik er middenin zat, kon ik bijna niet meer. Ik gedenk mijn moeder in liefde en niet met wrok. Het was goed zo. De Heere heeft me ondersteund. Nogmaals, met mijn kennis van nu !
Je zult wel begrijpen dat de onderlinge verhoudingen niet bepaald rooskleurig te noemen zijn. Want zelfreflectie ? No way.

Bij Refoweb binnengekomen reactie:

Reactie op de vraag over het vijfde gebod (ds. Harinck):

Tip: lees het boekje "Als banden knellen" van Jaap van der Meiden eens. Hij geeft, vanuit christelijk perspectief, richtlijnen aan volwassen kinderen die relatieproblemen hebben met hun ouders. Mocht je meer hulp nodig hebben, kun je via ikzoekchristelijkehulp.nl zoeken naar een contextueel therapeut bij jou in de buurt.

Met stijgende verbazing heb ik de vraag en de antwoorden gelezen. Welke straffen hangen jou boven het hoofd…..laten we het verhaal eens even omdraaien. Alsjeblieft zeg, dit is de meest ongezonde relatie die ik me kan bedenken en als het advies luidt: “niet breken met je ouders, want de Bijbel verbiedt dat”, dan zou ik al deze mensen nog eens willen vragen de Bijbel een keer héél goed te lezen en misschien ook eens achterste voren ofzo, ik begrijp hier heel weinig van.

Jij kiest er zelf voor de rol van je vader te accepteren, jij kiest er voor om de band – koste wat kost in stand te houden en waarom? Omdat de Bijbelse wet luidt” Eer uw vader en uw moeder….?”
Alleen omdat je vader je vader is en de Bijbel dit zegt mag jij die relatie niet verbreken?
Laten we eerlijk zijn: iedere andere relatie met dezelfde gebeurtenissen zou allang verbroken zijn omdat het geen fundament heeft. Zo ook de relatie met je vader niet, maar nu ben jij degene die erin tekort schiet omdat er sprake is van een bloedband..!

Doe je het nou omdat de Bijbel dit zegt, of omdat je zélf het gevoel hebt je vader iets schuldig te zijn waaraan jij gehoor moet geven?? Ik begrijp daar helemaal niks van. Als het mijn vader was dan had ik hem allang de deur gewezen en had ik hem van mijn leven niet meer aangekeken!
Zou ik dan worden gestraft omdat ik kies voor mijn eigen gezondheid? Mijn eigen welzijn? Mijn eigen liefde en geluk?? Zet je eigen (boeren)verstand eens heel even op de eerste plaats!!

Laten we even in de Bijbel kijken: Matteus 12:
46 Terwijl hij nog met de mensen in gesprek was, dienden zich buiten zijn moeder en zijn broers aan. Ze vroegen hem dringend te spreken. 47 Iemand zei tegen hem: ‘Uw moeder en uw broers staan buiten, ze willen u spreken.’ 48 Hij antwoordde: ‘Wie is mijn moeder en wie zijn mijn broers?’ 49 Hij maakte een gebaar naar zijn leerlingen en zei: ‘Zij zijn mijn moeder en mijn broers. 50 Want ieder die de wil van mijn Vader in de hemel doet, is mijn broer en zuster en moeder.’

Ook Jezus liet het dus blijkbaar niet toe dat er een claim op hem werd gelegd op basis van bloedverwantschap… Jezus hebben we het hier over hè, dat zou menigeen toch aan moeten spreken. Claimend gedrag wordt in meerdere Bijbelverhalen afgewezen, dat is namelijk niet goed.
Jij bent nu degene die deze relatie laat voortbestaan, jij geeft je vader alle gelegenheid om een claim op jou te leggen, daar is je vader niet schuldig aan.

Sta dit alsjeblieft niet langer toe, het is zo ontzettend ongezond. Ga praten met je vader, en wordt maar eens een keer boos en laat weten dat jouw grenzen worden overschreden en goed ook! Daarin mag jouw liefde voor je vader ook ter sprake komen, maar niet koste wat kost die relatie in stand houden!
Blijf niet gebukt gaan onder een relatie die helemaal niets meer met liefde te maken heeft. God is liefde en bij liefde is nog altijd sprake van wederzijds welbevinden. Dat lijkt me hier compleet uit balans.
Helpt praten niet? Verbreek dan de band met je vader, misschien voor kortere tijd, desnoods definitief. Wil hij niet goedschiks naar je luisteren, dan maar kwaadschiks…niks aan te veranderen en uiteindelijk niet jouw keus, maar die van jouw vader!

Hoe dan je vader en moeder eren? Doe je dat dan wel als je de band verbreekt??
Ik zou zeggen: Ja… juist als je de band verbreekt eer je je vader en moeder meer dan het koste wat kost in stand te houden.
De manier waarop jij het nu bekijkt is beslist niet de manier zoals het wordt bedoeld, kijk er met andere ogen naar.
Jij eert je vader en moeder nog steeds als je de band verbreekt, namelijk door dankbaarheid te blijven houden voor het feit dat jij bent wie je bent. Jij blijft dankbaarheid houden over het feit dat jouw vader en moeder jou hebben gevormd tot wie je bent.
Die dankbaarheid moet je blijven behouden, maar realiseer je dat er niemand bij gebaat is als je dit op deze manier doorzet.
Ik vind het eerder onbijbels om de band koste wat kost in stand te houden, dan het – uiteindelijk vanuit de nodige liefde – te verbreken.

Nou Annet, wil even de nuance aanbrengen. Ik begrijp jouw reactie heel goed ! Maar het is helaas zo dat je NOOIT van je ouders kunt scheiden. Wel in relationeel opzicht, tuurlijk wel, maar nooit uit je hart/bloed. Ik heb een vriendin die hier al jaren mee worstelt, velen raden haar aan de band te verbreken, maar ze kan het niet. Je vrienden kies je uit, je familie niet. Ieder die zijn ouders ten grave heeft moeten dragen, zal dit beamen. Of de band nu wel of niet goed was, je VOELT dat hij doorgesneden is. Je kunt het voor jezelf ontkennen, of niet willen voelen, maar de wond zit er !
En ouders mogen hun kinderen niet tot toorn verwekken, we mogen wellicht een afstand maken tot onze ouders, maar echt verbreken ? Nee, onmogelijk. Vroeg of laat kom je jezelf tegen.