Ouders opvoedingsmoe
Ds. M.W. Muilwijk | 3 reacties | 01-04-2010| 11:30
Vraag
Ik ben opgegroeid in een relatief groot gezin. In mijn jeugd heb ik het één en ander meegemaakt, waarvan ik soms de wonden nog lik. Ondanks dat kan ik zeker zeggen dat ik als mens gegroeid ben. Toch zijn er heel wat dingen waar ik tegen aan blijf lopen. Het contact met mijn ouders verloopt erg stroef. Ik ben nog thuiswonend en volg een deeltijdstudie die de nodige tijd en discipline kost. Wat me keer op keer pijn doet, is dat ze zelden vragen hoe het met me gaat en hoe de studie verloopt. Ook als ik een gesprek probeer aan te knopen over geloof en werk geven ze weinig tot geen respons. In het verleden heb ik mijn ouders meerdere malen horen zeggen dat ze opvoedingsmoe zijn en geen energie meer steken in opvoeden. Ik hoef in principe niet meer opgevoed te worden, maar ik verlang wel naar dieper contact met ze. Is het niet zo dat het kennis nemen van wat er gaande is in het leven van een ander je inzicht kan geven in diens persoonlijkheid? Voorvallen uit het verleden, huidige levensomstandigheden, soorten relaties: deze dingen vormen een mens. Natuurlijk, ieder gaat er op zijn eigen manier mee om. En dat is wat ik er het meest interessant aan vind: ontdekken hoe de persoon in kwestie tegen de zaken aankijkt en ermee omgaat. Als je dit kan bespreken, kom je tot een veel diepgaander dialoog over gevoelens, ideeën, karakter en levensvisie. Dan zijn de gebeurtenissen die besproken worden slechts een opmaat voor het werkelijke onderwerp. Het gaat niet langer om gebeurtenissen, maar over ervaringen. Dus hóé de gebeurtenissen worden ervaren. Kunnen mijn ouders dit niet vanwege hun leeftijd (allebei begin 60)? Moet ik mijn verwachtingen bijspijkeren? En ook al is het praten op emotioneel vlak te lastig, kan ik op z'n minst toch verwachten dat ze wel geïnteresseerd zijn in wat ik doe? Een gesprek over het geloof lijkt vrijwel onmogelijk. Wat moet ik hiermee?
Antwoord
Beste vragensteller/-ster
Mijn reactie heeft enige tijd op zich laten wachten: hiervoor excuses, maar het is even blijven liggen, omdat ik de afgelopen tijd een aantal andere dingen moest doen.
Je beschrijft een lastige situatie. Als ik je goed begrijp wil je graag dieper van gedachten wisselen met je ouders, maar komen zij daar niet in mee. Een vraag die bij mij opkomt, is of zij altijd al zo zijn geweest of dat dit met de jaren is gekomen. Als ze altijd al wat gesloten zijn geweest, ligt het aan hen als personen. Maar het kan inderdaad ook de leeftijd zijn.
Wat je verwoordt over het in elkaar geïnteresseerd zijn en inzicht krijgen in wie de ander is en wat hij denkt, is geheel juist. Maar dat beleeft misschien niet iedereen zo. Overigens is het mijn ervaring vanuit het werken binnen de kerk dat veel mensen moeilijk over het geloof praten: dat is de diepste zijnsvraag en bij die vraag beginnen velen te aarzelen.
Eigenlijk kan ik je niet echt advies geven, omdat het een proces is wat zich tussen jou en je ouders afspeelt en daarin kan ik moeilijk meekijken. Mijn hoofdvraag aan jou is of je dit ooit zo aan je ouders hebt voorgelegd. Daarmee bedoel ik of je ooit tegen je ouders heb gezegd dat je graag met hen van gedachten wilt wisselen of de dingen die je in je vraag noemt. Mogelijk dat ze zich er niet van bewust zijn dat het voor jou van waarde is om over die dingen te praten. Dus kort samengevat, leg het aan hen zelf voor dat het voor jou van waarde is. Als zij dan dat nog afwijzen, kan ik verder ook geen advies geven, want ook dat is dan hun keuze.
Hartelijke groet,
M. W. Muilwijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.W. Muilwijk
- Geboortedatum:23-12-1980
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Aalst
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Aan deze vraag kleven – zoals de drs. Muilwijk al zegt - een aantal andere vragen. Het is nogal van belang of dit altijd zo is geweest, of dat het iets is van de laatste jaren.
Je wilt meer uit het contact halen, maar door hun houding en afwijzing krijg je eigenlijk niet of nauwelijks respons. Ik herken me gedeeltelijk in de vraag. Wat mij heeft geholpen is me schikken in de situatie zoals die er is. Dat is zeker niet van de één op de andere dag gebeurd..Dat kost tijd, maar levert op den duur wel voor jezelf inzichten op. Ga niet koste wat kost proberen dat contact te verdiepen, terwijl je misschien juist daarmee ze verder van je afduwt. Althans dat is mijn ervaring.
Nu begrijp ik best dat dit lastiger is wanneer je nog thuis woont, maar toch is het wel een weg die je daarin kunt gaan. Accepteer dat er sprake is van een generatiekloof en dat jouw behoefte aan een gesprek op emotioneel vlak, en hun onvermogen daarin, het ook juist maakt dat ze ongeïnteresseerd lijken in je. Met de nadruk op ‘lijken’, want dat ervaar jezelf zo en op hun manier zijn ze dat namelijk wel. Alleen het is een verschil in beleving.
Vanaf het moment dat ik ging inzien dat mijn ouders dit op een andere manier beleefden dan ik, kon ik er zelf wat luchtiger mee omgaan. Dat maakt het niet minder pijnlijk af en toe, maar het kan je wel een stuk begrip opleveren voor je eigen ouders en het besef dat je – zeker voor hun – niet meer of minder waardevol bent.
Het is eveneens een teken van liefde naar de ander wanneer je je openstelt voor die ander.
Wanneer je ouders een muur om zichzelf creëren, ter bescherming of uit gemakzucht, zou ik daar zeker met hen over spreken.
