Verzekering vaarwel zeggen
Ds. W. Pieters | 48 reacties | 17-11-2009| 14:00
Vraag
Aan een hervormd predikant die niet verzekerd is. Ik heb verkering met een meisje die van huis uit niet verzekerd is. Zij en haar ouders doen dit helemaal vanuit hun geloof/hun levende relatie met God en vinden dat ze Jezus verloochenen als ze hun vertrouwen niet op God maar op een verzekering stellen. Zelf ben ik redelijk uitgebreid verzekerd en heb er veel gebruik van mogen maken omdat ik met veel kosten te maken heb/had. Ik zou absoluut niet zonder verzekering kunnen, omdat ik dat financieel niet red. Principieel vind ik dat ik me wel kan verzekeren omdat ik dit zie als middel van God. Haar ouders en mijn vriendin zelf zijn er van overtuigd dat wij er samen uit moeten komen en dat we samen tot één uitkomst moeten komen en daarin heb ik twee keuzes: of mijn vriendin vaarwel zeggen of mijn verzekering vaarwel zeggen. Ik houd gewoon veel te veel van mijn vriendin om er maar een ogenblik aan te denken om haar te verlaten, maar kan die tweede stap qua stoppen met verzekeren absoluut niet maken wegens financiële en principiële redenen. Is het verantwoord om in mijn geval te stoppen met een verzekering om mijn vriendin en haar ouders tegemoet te komen?
Antwoord
Om die reden stoppen met verzekeren is zeker niet goed. In mijn belijdeniscatechisatielessen schreef ik onder andere (misschien kan het je helpen?):
“Want uw hemelse Vader weet dat gij al deze dingen behoeft.”
Wat een hoog voorrecht hebben Gods kinderen. Zij hebben een Vader. Zij hebben een hémelse Vader. Zij hebben dus een almachtige en liefdevolle Verzorger. Hun bestaan is zo in Zijn hand, dat het veilig is. Zij kunnen zich geheel en al op Hem verlaten. Hij schiet nooit tekort, Hij faalt niet, Hij vergeet niets. Hij is nooit onwillig of onmachtig hen te helpen. Hij zorgt zeer trouw en liefderijk en goed voor hen. Ze worden rondom van al het nodige voorzien. Geheel en al is hun bestaan verzekerd. Hun huis en haard, hun inkomen en goed, hun lichaam en ziel, het is alles verzekerd bij de hemelse Bank. God is de Kassier van Zijn kind. Hij keert iedere keer het geld uit, zonder rente te vorderen, zonder terugbetaling te eisen. Hij geeft alleen maar. Nooit hoeft deze Vader iets terug te ontvangen, dan alleen de eer die Hem toekomt.
Het hete hangijzer van de verzekering te behandelen in deze meditatie is niet zo gemakkelijk, omdat wij in onze kringen zo vaak een totaal verkeerd ‘geloof’ hebben betreffende Gods voorzienigheid. Wij zeggen nog wel dat we geloven in Gods voorzienig bestel, maar in de praktijk van ons leven is dat niet te merken. Want we vertrouwen Hem niet. Of we zeggen dat we op God vertrouwen, terwijl we Hem niet recht kennen. Het enige rechte voorzienigheidsgeloof is dit: God is mijn Vader en Hij zorgt voor al mijn nooddruft. Alle voorzienigheidsgeloof buiten deze Vader–kind verhouding om is een misrekening en mistekening. En alle praatgodsdienst over verzekerd mogen zijn of niet, is ijdele praat, wanneer het niet in deze vertrouwensrelatie is ingebed. Wanneer we dus vanuit de tekst ons bezinnen op de vraag: hoe dient een christen te staan tegenover verzekering, dan moeten we éérst de vraag stellen: hoe staan wij tegenover God. Want verzekerd-zijn verdraagt zich best met een ‘voorzienigheidsgeloof’ dat zonder het ware vertrouwen in God is en dus alleen maar karikatuur is!
Nu dient dan ook niet zozeer de vraag aan de orde te komen: mág je je verzekeren, maar: hóef je je te verzekeren? Wanneer we namelijk wettisch hierover spreken, vergeten we dat de Schrift het voorzienigheidsgeloof in een heel speciaal kader plaatst. Namelijk in het kader van het vertróuwen. En vertrouwen in een persoon die je niet kent, is onwaarschijnlijk, onmogelijk zelfs. ‘Vertrouwen in’ veronderstelt ook een relatie van toegenegenheid, omdat we ons eigenlijk niet van harte toevertrouwen aan iemand die we niet mogen. Wanneer er een verhouding is van afkeer, zal slechts de nood in staat zijn, om vertrouwen te wekken. Maar vertrouwen dat door de nood gewerkt wordt, is een wangedrocht; het is eigenlijk geen vertrouwen. Bij ‘vertrouwen’ moeten we namelijk niet denken aan iemand die zich noodgedwongen overgeeft aan de chirurg. Maar we moeten denken aan een bruid die zich in liefde overgeeft aan haar bruidegom. Welnu, dát vertrouwen bedoelt Christus in onze tekst. Hij zegt niet: “Uw Schepper en Onderhouder weet, dat gij al deze dingen behoeft”, maar Hij zegt: “Uw hemelse Váder weet het…” Dus er wordt een verhouding van liefde en vertrouwen verondersteld. En op dát punt hebben we ons eerst te onderzoeken, voordat we ons plaatsen voor de vraag: mag ik mij verzekeren of niet? We moeten ons eerst de vraag stellen: weet ik zeker dat ik verzekerd bén! Bij Gód! Want verzekering afwijzen kan alleen, wanneer we verzekerd zíjn, nu al, all risk, bij de hemelse Kassier, zoals Huntington dat schreef in zijn wonderschone boekje God, de Kassier der armen. Trouwens, het boekje is gemakkelijker te lezen dan te beleven...
Pas wanneer we onszelf eerst op de vraag onderzoeken: ‘wie is God voor mij?’, kunnen we oprecht de vraag onderzoeken: wat betekent dat in mijn leven? Weet u, dan zijn we niet meer veroordelend bezig, maar liefdevol. Dan kunnen we nergens meer boven staan, maar komen we waarlijk onder de ander terecht.
De Heere Jezus leert Zijn discipelen: je hóeft je niet zo bezorgd te maken voor al die aardse en onbelangrijke dingen, waar de heidenen in Israël en christenland zich zo heel druk mee maken. Jullie hebben immers een trouwe en goede Vader, Die voor alles zorgt? Waarom zijn jullie zo bezorgd dat jullie je kinderen morgen niet te eten kunnen geven? En zo’n situatie bedoelde Jezus!
O, om in gedurige dreiging van hongersnood te leven met vrouw en kinderen en dán onbezorgd te wezen. Dán, terwijl je werkelijk niet weet, hoe je je kinderen morgenochtend te eten moet geven, dán te zeggen: ik ben Boven verzekerd! Dat is nog weer heel wat anders, dan met 20.000 euro op de bank te zeggen: ik ben niet verzekerd. En toch verkeerden in de dagen van Jezus’ omwandeling op aarde de meeste mensen in die positie, dat zij werkelijk leefden op de rand van het bestaansminimum. En dan niet een bestaansminimum, zoals we dat tegenwoordig verstaan, maar zó, dat je gedurig het hongerzwaard voelde. En dán, terwijl die schrijnende armoede en schreeuwende kinderen uw aandacht steeds richten op brood en inkomen, dán te weten: ik hoef helemaal niet bezorgd te zijn, want mijn Kassier betaalt mij op tijd uit! O geliefden, “Om jaloers op te worden”, zegt u. En dat vertrouwen is werkelijk om jaloers op te worden. Maar dan moet u de armoede en nood er wel bij willen nemen. Niet buiten de nood om, hoor! Wie Huntington alleen maar napraat, heeft van die Kassier evenveel als van dat vertrouwen: een leeg idee, een vlaag wind: niets!
O, wie nu deze Vader mag kennen, om Jezus’ wil, die ís verzekerd. En dáárom hoeft hij zich niet meer te laten verzekeren. Daarom alleen. Zo ben je waarlijk veilig. Want als God met u is, wat of wie zal dan nog tegen u zijn? Al is alles u tegen, het zal niet hinderen. De Heere Jezus Christus zegt het zo bemoedigend: uw hemelse Vader weet dat gij al deze dingen behoeft. Voor God zijn het geen onbelangrijke zaken. Uw nooddruft wordt door Hem trouw verzorgd, zo belijdt de oprecht gelovige in antwoord 26 van de Catechismus. O, wat een gelukkig volk is het dat ook in het politieke en maatschappelijke leven waarlijk ervan verzekerd is, dat er niets mis kan gaan in hun leven, omdat de Heere zorgt. Dan kan in een eerlijk besef van de menselijke verantwoordelijkheid toch ‘gemakkelijk’ worden geleefd. Dit mag echter niet een napraten zijn. Want wie de godsvrucht van Gods kinderen napraat, is met papegaaienwerk bezig en dat is duivelswerk.
U vraagt misschien, hoe u zich hebt te houden tegenover de verzekering, medisch en sociaal, wanneer u niet in geloofsvertrouwen weet hebt van de relatie Vader–kind? Dan moeten we elkaar op deze ene weg wijzen: zoek des HEEREN Aangezicht met ingespannen krachten, opdat ook ú, ook nú, mag weten van die totale levensverzekering in Christus, voor tijd en eeuwigheid, naar lichaam en ziel.
Bent u het eigendom van Christus nog niet geworden? Vermoei u dan niet langer met bijkomstigheden, maar loop de Heere en Zijn genadetroon aan als een waterstroom (dat is: zonder ophouden) om die hoge en levensnoodzakelijke werkelijkheid deelachtig te mogen wezen. Bij Hem is genoeg te krijgen voor u. Wat is er op tegen om het vanaf nu niet na te laten Hem lastig te vallen, zoals een van honger stervende bedelaar en zoals de Kananese vrouw, opdat Hij u het kinderbrood toereikt, al bent u dan een hond, geen kind van God...?
Verzekering? Uw hemelse Vader, o Sion, zál u trouw en nauwkeurig verzorgen met alles wat u behoeft. Durft u zich op Hem te verlaten, geheel en al? Geve de Heere HEERE ons allen voor het eerst én opnieuw dát geloofsvertrouwen, dat we oprecht mogen zeggen: ik hóef mij niet te verzekeren, want God Zelf heeft mij beloofd dat Hij mijn God en Goed is! Dus niet in de eerste plaats: ik mág niet, maar: ik hóef niet! De Heere schenke ons een kinderrecht –ook in beoefening– op eten en drinken; bovenal op Christus en Zijn gerechtigheid.
Ds. W. Pieters
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Pieters
- Geboortedatum:27-06-1957
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Elspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
website: dspieters.refoweb.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Maar in al deze dingen hebben we ook een eigen verantwoording.
God werkt middelijk, waarom dan dat onderscheid als het over verzekeren gaat?
(met inenten net zo'n verhaal).
Als je de mogelijkheid hebt om middelen te gebruiken denk ik dat je dat moet doen en de uitkomst aan God overlaten.
Je moet ook werken om te eten.
In de woestijn regende het manna maar later moest er toch gewerkt worden.
Ik ben wel verzekerd maar daar stel ik mijn vertrouwen niet op.
Maar een jas aantrekken tegen de kou, of schoenen aantrekken omdat je voeten anders verslijten, is ook een vorm van 'verzekering'.
Inenten is totaal van een andere orde: daarmee spuit je een ziekte je lichaam in. En dat is wat mij betreft een stap te ver. En helemaal als je de injectie niet biddend en in afhankelijkheid van God neemt.
Wat gebeurt er nou op het moment dat je bezwaren hebt en met de indruk rondloopt dit alles in Gods hand is.
Nou daar hebben ze iets fraais voor bedacht, namelijk: de premievervangende loonbelasting. Die ben je verplicht te betalen op het moment dat je bent vrijgesteld van de normale zorgverzekering!
Deze premievervangende loonbelasting bedraagt precies evenveel dan de normale zorgverzekering alleen gaat het via een andere weg. Het komt uiteindelijk op dezelfde plek terecht en dus ben je – hetzij via een omweg - net zo verzekerd als iedere andere Nederlander voor hetzelfde geld.
Ach het is maar net welke naam je eraan geeft, ik zelf geef dan de voorkeur aan eerlijkheid.
Of je het nou zorgverzekering noemt, of een premievervangende loonbelasting: op het moment dat je – om elke reden dan ook in het ziekenhuis terecht komt – en je zou onverzekerd zijn dan zou je echt een serieus probleem hebben. Fijn toch dat het Nederlandse zorgenstelsel een dusdanige constructie heeft uitgedacht dat je ‘onverzekerd- verzekerd’ bent;))
Dus ik zou zeggen: verzeker je gewoon via de normale weg zoals iedere andere Nederlander en ontvang de zorg die je toekomt op het moment dat het nodig is.
Ik bedoel alleen te zeggen dat je in alles van God's zegen afhankelijk ben.
Voor wat betreft de inentingen ben ik het niet met je eens...de rest gelukkig wel;))
Stel je voor: je draait je arm uit de kom...wat ik zelf een keertje heb meegemaakt...
Geloof me: dan wil je maar één ding en dat is die arm er gelijk weer in wat alleen doktoren maar kunnen.
In het geval dat de beantwoorder van deze vraag iets dergelijks overkomt moet hij dan de rest van zijn leven maar met die arm uit de kom blijven omdat het Gods wil is?
Als je dan toch geholpen wordt door artsen, dan moet je ook maar op de blaren zitten en het zelf betalen lijkt me zo...maar ja dan zijn ze blij dat er toch nog zoiets bestaat als gezond denkende mensen die nu eenmaal weten dat verzerkeren noodzakelijk is!
Neem me niet kwalijk, maar ik vind dat je je nu echt respectloos uitlaat over mensen die niet verzekerd zijn.
Los nog van het feit of je het er mee eens bent of niet, is het woord 'belachelijk' hier absoluut misplaatst, evenals de manier waarop je praat/schrijft/denkt over hun Godsvertrouwen.
voorbeeld: "... en met de indruk rondloopt dat alles in Gods hand is."
Wilde je soms beweren dat dat niet het geval is dan?
Het is niet mijn bedoeling mezelf respectloos uit te laten over mensen die niet verzekerd zijn. De zin…”en met de indruk rondlopen dat alles in Gods hand is” is inderdaad ongelukkig gekozen. Helemaal niet meer goed te praten vrees ik…..
Het neemt mijn weerstand daarentegen niet weg en je moet wel van hele goede huize komen wil je mij ervan overtuigen dat het ‘onverzekerd-zijn’ goed is.
Nogmaals: ieder mens in Nederland is verzekerd, hetzij via de ‘normale’ weg, hetzij via de weg van belastingen, dus laat daar geen misverstanden over bestaan.
Ik neem aan dat alle “onverzekerde mensen” ook weten dat ze indirect normaal zijn verzekerd? Want ieder weldenkend mens weet namelijk dat ook hen iets kan overkomen waardoor ziekenhuisopname noodzakelijk is...Hoe wil je dit systeem rechtbreien?
Dat dergelijke constructies noodzakelijk zijn om een onverzekerde toch verzekerd te laten zijn vind ik echt heel erg raar, mag ik het dan zo zeggen? Dan zal ik ook het woord ‘belachelijk’ achterwege laten!
Misschien zou het een idee zijn om ten gunste van de extra kosten die dit systeem met zich meebrengt, de premievervangende loonbelastingen omhoog te schroeven…eens kijken of we dan ook nog onverzekerd willen blijven, ik vrees van niet.
Dit alles heeft voor mij niets met Godsvertrouwen te maken, maar met een stukje eigen gezond verstand.
Het is zeker niet zo dat dat fonds jouw ziekenhuis- en doktersnota's betaalt. Die krijg je echt voor je eigen rekening.
Ik ken verschillende mensen van dichtbij (héél dichtbij) die zware operaties en ernstige dingen hebben meegemaakt, en die in hun vertrouwen op God nog nooit zijn teleurgesteld. Ik moet eerlijk gezegd de eerste nog ontmoeten.
Lees met intersse jullie gedachtenwisseling.
Maar wat bedoel je met het tweede deel van de zin '...danwel anderen die iets voor je gedaan hebben schadeloos te stellen'.
Dat mag je dan wel iets nader uitleggen, want hier begrijp ik dan op mijn beurt helemaal niks van.
Omdat het hier om het al dan niet verzekeren gaat, neem ik aan dat je met je laatste opmerking mensen bedoelt die niet verzekerd zijn en toch operaties moeten ondergaan?
Dat alleen al vind ik dan vreemd. Waar houdt dan het menselijk ingrijpen op en begint het Godsvertrouwen? Waar ligt dan de grens? Als een simpele zorgverzekering niet wordt afgesloten omwille van het Godsvertrouwen, hoe zit dat dan met een operatie??
Die 2 dingen kan ik absoluut niet rijmen met elkaar, ik dacht dat menselijk ingrijpen in zo’n geval ook te ver zou gaan, maar misschien zie ik het niet goed.
Bovendien: een operatie – sterker nog: een simpel ritje met de ambulance – is voor de gemiddelde Nederlander echt niet te betalen!
Hoe je het ook went of keert: die operaties waar jij nu over praat moeten hoe dan ook gewoon worden betaald. Dan wil ik best geloven dat die mensen in hun vertrouwen op God nooit zijn teleurgesteld, maar dat komt wellicht omdat de ‘normaal’ betalende Nederlander in die gevallen voor de kosten moet opdraaien.....direct of indirect.... Hoe wil je dat anders verklaren?
Neem me niet kwalijk maar ik vind het wel zo eerlijk om mijn eigen ziektekostenverzekering zelf te betalen.
Volgens mij is dat niet hoe je in een relatie met elkaar omgaat: dwangmiddelen gebruiken om je visie aan iemand op te leggen. Ik zou zeggen: praat er veel samen over, bid er veel samen voor en wees ook een beetje nuchter. Probeer samen tot een oplossing te komen. Eventueel de een wel en de ander niet verzekeren.
Sterkte hoor, vraagsteller!
en niet ik hou van je maar dan moet je wel eerst al je verzekeringen aan de kant zetten anders hou ik niet van je!
Wat verzekeren betreft ik heb ook de nodige verzekeringen maar nu ik GOD heb leren kennen denk ik daar toch in sommige verzekeringen anders over, want je kan je werkelijk overal voor verzekeren.
Maar de basis voor een relatie laten afhangen van verzekeren nee daar zitten ze echt fout!!!
Niet verzekeren wil nog niet zeggen, dat je niets kan overkomen? Ik ken iemand die ook geopereerd moest worden. Dat kost inderdaad klauwen vol met geld. Maar toen ze moesten betalen, was het geld er! Dat is vertrouwen op God. Verder zou ik zeggen, zoek iemand in je omgeving, die op die manier onverzekerd is en praat ermee. Ik kan alleen maar Amen zeggen op wat de ds. hier schrijft. Ik heb respect voor zulke mensen.
@vraagsteller: ik vind het jammer dat je schoonouders op deze manier tot een keuze dwingen: Waar is hun vertrouwen nu op God? Je moet deze keuze samen met je vriendin maken, biddend. God weet van jullie af en ook of je geloof hebt en hoe sterk je vertrouwen is. Maak in afhankelijkheid van Hem een keuze, daar kunnen uiteindelijk je (schoon)ouders niets van zeggen, want het is tussen de Heere en jullie gegaan. Veel sterkte gewenst.
Wat mij betreft: gelukkig is het mogelijk. En degenen die hiervoor kiezen, om welke reden dan ook, zijn niet alsnog indirect verzekerd.
Even enkele feiten:
Je betaalt inderdaad wat premievervangende belastingen (ter vervanging ziektekostenverzekering) of heffingen (bij auto).
Als je dan te maken krijgt met ziektekosten, krijg je kort gezegd maximaal het bedrag terug dat je als vervangende belasting hebt betaald. Dus als je € 2.000 aan vervangende belastingen hebt betaald, en je hebt € 10.000,- ziektekosten, dan betaalt de persoon zelf die € 10.000,- en kan maximaal die € 2,000 terugkrijgen.
De reden dat deze regeling bestaat is dat onze overheid niet wil dat mensen niet-verzekerd zijn om 'goedkoper uit te zijn', omdat er geen premies betaald worden.
bij de autoverzekering betaal je alleen een heffing/vergoeding voor de registratie, en kun je helemaal niets terugkrijgen. Als je een ongeluk veroorzaakt en je het niet kunt betalen, bestaat het waarborgfonds om het slachtoffer in ieder geval schadeloos te stellen, maar dat is alleen een garantie voor het slachtoffer. Het waarborgfonds komt daarna namelijk gewoon de volledige rekening bij de niet-verzekerde innen.
Tot slot wil ik graag opmerken dat de meeste niet-verzekerden waarschijnlijk niet blij zijn met al die onduidelijke regelingen.
En o ja, een ritje met de ambulance is voor de gemiddelde Nederlander heus nog wel op te brengen hoor...
Ik heb geen concrete lijst met voorbeelden, maar ik zou me zo kunnen voorstellen (en dat is weleens gebeurd), dat iemand je na een valpartij thuis brengt, of naar het ziekenhuis, of naar de dokter, en dat de bekleding van je auto onder het bloed zit. 't Is maar een voorbeeld, maar nogmaals ik heb geen compleet beeld.
Of iemand zich nu niet verzekerd wegens zijn/haar mening voor een vast vertrouwen op God,
of dat iemand zich nu wel verzekerd door daarmee van mening te zijn zijn/haar verantwoordelijkheid te nemen:
"een ieder zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd"
Kijk Bert, het kan wel waar zijn wat je daar zegt, maar waar wordt het waarborgfonds dan door gefinancierd? Juist ja…die betaalt de normale premiebetaler er bij! Met andere woorden: wij betalen het portie van de onverzekerde burger er gewoon bij. Is het niet direct door via de premies het waarborgfonds te financieren dan wel indirect doordat de ziektekosten zodanig uit de hand lopen dat de schuldsanering er aan te pas moet komen. Daar mag de goedwillende betaler voor opdraaien.
En wellicht dat een ambulancerit nog wel is te betalen, maar doorgaans word je niet voor een schaafwondje aan je knie afgevoerd en is er dus sprake van een ernstig medisch probleem waar ook serieuze kosten aan verbonden zijn.
Daarentegen kost een operatie inderdaad klauwen vol geld en ja….natuurlijk was het geld er toen er moest worden betaald…Weet jij waar het toen ineens vandaan kwam? Van de premiebetaler die wel netjes iedere maand meebetaalt. Het geld komt namelijk niet uit de lucht vallen hoor! Dat heeft weinig met Godsvertrouwen te maken, m.i. meer met het ontlopen van je verantwoording die je de Nederlandse staat verschuldigd bent op het moment dat je er gebruik van wilt maken.
Wat mij tegen de borst stuit is het feit dat deze onverzekerde mensen niet aan de lastenverdeling mee willen doen omwille van hun Godsvertrouwen, maar als het er serieus op aankomt wel gebruik maken van de faciliteiten die ons zorgstelsel nu eenmaal biedt. Want dan is het wel ineens handig en noodzakelijk…
Het heeft overigens alles te maken met de vraag die vragensteller hier stelt: namelijk of hij zich moet verzekeren of niet. Daarop kan ik dus alleen maar zeggen: Ja natuurlijk!
