Verzekering vaarwel zeggen
Ds. W. Pieters | 48 reacties | 17-11-2009| 14:00
Vraag
Aan een hervormd predikant die niet verzekerd is. Ik heb verkering met een meisje die van huis uit niet verzekerd is. Zij en haar ouders doen dit helemaal vanuit hun geloof/hun levende relatie met God en vinden dat ze Jezus verloochenen als ze hun vertrouwen niet op God maar op een verzekering stellen. Zelf ben ik redelijk uitgebreid verzekerd en heb er veel gebruik van mogen maken omdat ik met veel kosten te maken heb/had. Ik zou absoluut niet zonder verzekering kunnen, omdat ik dat financieel niet red. Principieel vind ik dat ik me wel kan verzekeren omdat ik dit zie als middel van God. Haar ouders en mijn vriendin zelf zijn er van overtuigd dat wij er samen uit moeten komen en dat we samen tot één uitkomst moeten komen en daarin heb ik twee keuzes: of mijn vriendin vaarwel zeggen of mijn verzekering vaarwel zeggen. Ik houd gewoon veel te veel van mijn vriendin om er maar een ogenblik aan te denken om haar te verlaten, maar kan die tweede stap qua stoppen met verzekeren absoluut niet maken wegens financiële en principiële redenen. Is het verantwoord om in mijn geval te stoppen met een verzekering om mijn vriendin en haar ouders tegemoet te komen?
Antwoord
Om die reden stoppen met verzekeren is zeker niet goed. In mijn belijdeniscatechisatielessen schreef ik onder andere (misschien kan het je helpen?):
“Want uw hemelse Vader weet dat gij al deze dingen behoeft.”
Wat een hoog voorrecht hebben Gods kinderen. Zij hebben een Vader. Zij hebben een hémelse Vader. Zij hebben dus een almachtige en liefdevolle Verzorger. Hun bestaan is zo in Zijn hand, dat het veilig is. Zij kunnen zich geheel en al op Hem verlaten. Hij schiet nooit tekort, Hij faalt niet, Hij vergeet niets. Hij is nooit onwillig of onmachtig hen te helpen. Hij zorgt zeer trouw en liefderijk en goed voor hen. Ze worden rondom van al het nodige voorzien. Geheel en al is hun bestaan verzekerd. Hun huis en haard, hun inkomen en goed, hun lichaam en ziel, het is alles verzekerd bij de hemelse Bank. God is de Kassier van Zijn kind. Hij keert iedere keer het geld uit, zonder rente te vorderen, zonder terugbetaling te eisen. Hij geeft alleen maar. Nooit hoeft deze Vader iets terug te ontvangen, dan alleen de eer die Hem toekomt.
Het hete hangijzer van de verzekering te behandelen in deze meditatie is niet zo gemakkelijk, omdat wij in onze kringen zo vaak een totaal verkeerd ‘geloof’ hebben betreffende Gods voorzienigheid. Wij zeggen nog wel dat we geloven in Gods voorzienig bestel, maar in de praktijk van ons leven is dat niet te merken. Want we vertrouwen Hem niet. Of we zeggen dat we op God vertrouwen, terwijl we Hem niet recht kennen. Het enige rechte voorzienigheidsgeloof is dit: God is mijn Vader en Hij zorgt voor al mijn nooddruft. Alle voorzienigheidsgeloof buiten deze Vader–kind verhouding om is een misrekening en mistekening. En alle praatgodsdienst over verzekerd mogen zijn of niet, is ijdele praat, wanneer het niet in deze vertrouwensrelatie is ingebed. Wanneer we dus vanuit de tekst ons bezinnen op de vraag: hoe dient een christen te staan tegenover verzekering, dan moeten we éérst de vraag stellen: hoe staan wij tegenover God. Want verzekerd-zijn verdraagt zich best met een ‘voorzienigheidsgeloof’ dat zonder het ware vertrouwen in God is en dus alleen maar karikatuur is!
Nu dient dan ook niet zozeer de vraag aan de orde te komen: mág je je verzekeren, maar: hóef je je te verzekeren? Wanneer we namelijk wettisch hierover spreken, vergeten we dat de Schrift het voorzienigheidsgeloof in een heel speciaal kader plaatst. Namelijk in het kader van het vertróuwen. En vertrouwen in een persoon die je niet kent, is onwaarschijnlijk, onmogelijk zelfs. ‘Vertrouwen in’ veronderstelt ook een relatie van toegenegenheid, omdat we ons eigenlijk niet van harte toevertrouwen aan iemand die we niet mogen. Wanneer er een verhouding is van afkeer, zal slechts de nood in staat zijn, om vertrouwen te wekken. Maar vertrouwen dat door de nood gewerkt wordt, is een wangedrocht; het is eigenlijk geen vertrouwen. Bij ‘vertrouwen’ moeten we namelijk niet denken aan iemand die zich noodgedwongen overgeeft aan de chirurg. Maar we moeten denken aan een bruid die zich in liefde overgeeft aan haar bruidegom. Welnu, dát vertrouwen bedoelt Christus in onze tekst. Hij zegt niet: “Uw Schepper en Onderhouder weet, dat gij al deze dingen behoeft”, maar Hij zegt: “Uw hemelse Váder weet het…” Dus er wordt een verhouding van liefde en vertrouwen verondersteld. En op dát punt hebben we ons eerst te onderzoeken, voordat we ons plaatsen voor de vraag: mag ik mij verzekeren of niet? We moeten ons eerst de vraag stellen: weet ik zeker dat ik verzekerd bén! Bij Gód! Want verzekering afwijzen kan alleen, wanneer we verzekerd zíjn, nu al, all risk, bij de hemelse Kassier, zoals Huntington dat schreef in zijn wonderschone boekje God, de Kassier der armen. Trouwens, het boekje is gemakkelijker te lezen dan te beleven...
Pas wanneer we onszelf eerst op de vraag onderzoeken: ‘wie is God voor mij?’, kunnen we oprecht de vraag onderzoeken: wat betekent dat in mijn leven? Weet u, dan zijn we niet meer veroordelend bezig, maar liefdevol. Dan kunnen we nergens meer boven staan, maar komen we waarlijk onder de ander terecht.
De Heere Jezus leert Zijn discipelen: je hóeft je niet zo bezorgd te maken voor al die aardse en onbelangrijke dingen, waar de heidenen in Israël en christenland zich zo heel druk mee maken. Jullie hebben immers een trouwe en goede Vader, Die voor alles zorgt? Waarom zijn jullie zo bezorgd dat jullie je kinderen morgen niet te eten kunnen geven? En zo’n situatie bedoelde Jezus!
O, om in gedurige dreiging van hongersnood te leven met vrouw en kinderen en dán onbezorgd te wezen. Dán, terwijl je werkelijk niet weet, hoe je je kinderen morgenochtend te eten moet geven, dán te zeggen: ik ben Boven verzekerd! Dat is nog weer heel wat anders, dan met 20.000 euro op de bank te zeggen: ik ben niet verzekerd. En toch verkeerden in de dagen van Jezus’ omwandeling op aarde de meeste mensen in die positie, dat zij werkelijk leefden op de rand van het bestaansminimum. En dan niet een bestaansminimum, zoals we dat tegenwoordig verstaan, maar zó, dat je gedurig het hongerzwaard voelde. En dán, terwijl die schrijnende armoede en schreeuwende kinderen uw aandacht steeds richten op brood en inkomen, dán te weten: ik hoef helemaal niet bezorgd te zijn, want mijn Kassier betaalt mij op tijd uit! O geliefden, “Om jaloers op te worden”, zegt u. En dat vertrouwen is werkelijk om jaloers op te worden. Maar dan moet u de armoede en nood er wel bij willen nemen. Niet buiten de nood om, hoor! Wie Huntington alleen maar napraat, heeft van die Kassier evenveel als van dat vertrouwen: een leeg idee, een vlaag wind: niets!
O, wie nu deze Vader mag kennen, om Jezus’ wil, die ís verzekerd. En dáárom hoeft hij zich niet meer te laten verzekeren. Daarom alleen. Zo ben je waarlijk veilig. Want als God met u is, wat of wie zal dan nog tegen u zijn? Al is alles u tegen, het zal niet hinderen. De Heere Jezus Christus zegt het zo bemoedigend: uw hemelse Vader weet dat gij al deze dingen behoeft. Voor God zijn het geen onbelangrijke zaken. Uw nooddruft wordt door Hem trouw verzorgd, zo belijdt de oprecht gelovige in antwoord 26 van de Catechismus. O, wat een gelukkig volk is het dat ook in het politieke en maatschappelijke leven waarlijk ervan verzekerd is, dat er niets mis kan gaan in hun leven, omdat de Heere zorgt. Dan kan in een eerlijk besef van de menselijke verantwoordelijkheid toch ‘gemakkelijk’ worden geleefd. Dit mag echter niet een napraten zijn. Want wie de godsvrucht van Gods kinderen napraat, is met papegaaienwerk bezig en dat is duivelswerk.
U vraagt misschien, hoe u zich hebt te houden tegenover de verzekering, medisch en sociaal, wanneer u niet in geloofsvertrouwen weet hebt van de relatie Vader–kind? Dan moeten we elkaar op deze ene weg wijzen: zoek des HEEREN Aangezicht met ingespannen krachten, opdat ook ú, ook nú, mag weten van die totale levensverzekering in Christus, voor tijd en eeuwigheid, naar lichaam en ziel.
Bent u het eigendom van Christus nog niet geworden? Vermoei u dan niet langer met bijkomstigheden, maar loop de Heere en Zijn genadetroon aan als een waterstroom (dat is: zonder ophouden) om die hoge en levensnoodzakelijke werkelijkheid deelachtig te mogen wezen. Bij Hem is genoeg te krijgen voor u. Wat is er op tegen om het vanaf nu niet na te laten Hem lastig te vallen, zoals een van honger stervende bedelaar en zoals de Kananese vrouw, opdat Hij u het kinderbrood toereikt, al bent u dan een hond, geen kind van God...?
Verzekering? Uw hemelse Vader, o Sion, zál u trouw en nauwkeurig verzorgen met alles wat u behoeft. Durft u zich op Hem te verlaten, geheel en al? Geve de Heere HEERE ons allen voor het eerst én opnieuw dát geloofsvertrouwen, dat we oprecht mogen zeggen: ik hóef mij niet te verzekeren, want God Zelf heeft mij beloofd dat Hij mijn God en Goed is! Dus niet in de eerste plaats: ik mág niet, maar: ik hóef niet! De Heere schenke ons een kinderrecht –ook in beoefening– op eten en drinken; bovenal op Christus en Zijn gerechtigheid.
Ds. W. Pieters
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Pieters
- Geboortedatum:27-06-1957
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Elspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
website: dspieters.refoweb.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Toevallig was het niet het geld van de belastingbetaler, maar van iemand van wie ze nog zoveel geld te goed hadden. Je moet dat boekje van Huntington maar lezen, wat ds. Pieters aanprijst, daar zie je wel degelijk dat het geld uit de lucht kwam vallen. En dat is echt niet alleen vroeger zo. En kun jij situaties noemen waarbij mensen in de schuldsanering terecht kwamen doordat ze onverzekerd waren met bovenstaande redenen?
Hoeveel vertrouw jij eigenlijk op God?
Het lijkt me zeer onbijbels en zeer onverstandig om op zo'n toon te reageren;
'hoeveel vertrouw jij eigenlijk op God?'
Gaan we wedstrijdje spelen? Ik vertrouw meer op God als jij... Nee ik...Anders ik wel....
De satan lacht dat we ons allemaal zo druk maken om al deze BIJzaken! We gaan op deze manier aan ZIJN HOOGSTE DOEL VOORBIJ!!
Liefs...
Normaal gesproken zou ik ook snel van mening zijn dat het ieders eigen verantwoording en keuzes betreft, maar in dit geval zie ik dat anders. Je kunt en mag een ander niet laten opdraaien voor de verantwoording die je eigenlijk gewoon zelf zou moeten dragen.
En om tot slot antwoord te geven op je vraag of ik voorbeelden weet:
Ik werk meer dan 13 jaar in een artsengezin en heb voorbeelden genoeg gehoord waar het drastisch is misgegaan en dan praat ik niet alleen over de financiële gevolgen! En juist die schrijnende gevallen zijn voor mij reden geweest om hier echt even iets van te zeggen. Ik denk overigens dat ik dat bij deze genoeg heb gedaan;)
En als God dan wil dat voor hun vertrouwen geld van anderen wordt gebruikt, dan is dat Zijn recht. Het is allemaal van Hem, we hebben het van Hem geleend. Vertrouwen in God betekent ook niet dat we van zorgen en ziekten gevrijwaard zijn, maar dat alle dingen medewerken ten goede. Ik hoop echt dat je dat ook ik je eigen leven mag ervaren.
Verder heb je de voorbeelden die je noemt niet van de personen in kwestie gehoord, en je weet ook niet hoe ze dat zelf beleefd hebben, dus denk ik nog steeds dat je daar niet over kunt oordelen.
Het enige is dat je in jouw situatie een groter deel zelf moet betalen. Het principe is hetzelfde...!
Vaak zegt men dat men op God vertrouwt dat het geld er wel zal komen als het nodig is. Ik wil daar ook respect voor hebben. Maar ik zie het zo: Ik verzeker me, en ben God dankbaar dat Hij ervoor gezorgd heeft dat er een middel IS waardoor in geval van nood het geld voor behandeling er is.
Ik wil niet zielig doen, maar hiermee doe je andere mensen veel pijn...!
Tevens staat er in de Bijbel: "draagt elkanders lasten" En dat betekent dat iedereen bijdraagt in de kosten die jij of een ander te dragen kan krijgen..
Verder heeft Jozef immens grote graanschuren laten bouwen en laten volstoppen met voedsel, om in slechte perioden verzekerd te zijn van genoeg eten. Is dat verzekeren of niet? Werd dat door God gezegend of niet?
Zou het niet verzekeren, ook niet in daden tot uitdrukking moeten komen.
Stel dat je (zelf of gezin) niet wilt verzekeren. Is het dan niet beter om helemaal geen auto te rijden? Maar met OV of fiets, zodat je jezelf of anderen niet met een grote financiele kater opzadelt? En niet in een koophuis gaat wonen, maar in een huurhuis met eenvoudig, vervangbare meubels in geval van brand?
Het is mooi als mensen het echte vetrouwen kennen, maar idd is er vaak een verzekering in vorm van een spaarrekening of (ook vaak gehoord), dan springt de diaconie bij. Hartstikke mooi natuurlijk, dat wij als gemeente voor elkaar zorgen, maar is het dan ook niet een vorm van verzekering?
Ik heb helemaal niet beweerd dat met niet mag verzekeren. Ik heb gezegd dat ik hier respect voor heb als men zijn vertrouwen op God stelt. Zoals ds. Pieters hierboven schrijft: ik hóef mij niet te verzekeren, want God Zelf heeft mij beloofd dat Hij mijn God en Goed is!
Ik ben zelf ook verzekerd. Maar ik vind dat als iemand uit geloofsovertuiging niet verzekerd wil zijn, je dat aan hem/haar in relatie met God moet laten uitzoeken en verder dat je geen oordeel kan vellen als je niet met zo iemand gesproken hebt. Blijkbaar heb ik me daar overigens ook schuldig aan gemaakt (een oordeel vellen). Dat spijt me, dat heb ik zo niet bedoeld.
Ook over de hardheid waarover daar mee om gegaan word.
En de kennis over praktische dingen daarom heen klopt ook echt niet (annet76),
Willen we nog wel in diepe afhankelijkheid van de Heere leven?
En verzekeren is wat anders dan middelen zoals een operatie gebruiken. Dan is er daadwerkelijk iets aan de hand. Bij verzekeren gaat het om 'ALS dit gebeurd' 'ALS dat gebeurd', dan.... Lopen we dan niet voor op Gods schema?
En we moeten ons vertrouwen in ALLES op God stellen. Niet alleen in geestelijke dingen maar ook in het tijdelijke/ financiele.
En over het 'draagt elkanders lasten'; in de context word hier in de eerste plaats gesproken over de kerkelijke gemeente. Maakt het hele verzekeringswezen geen individuele mensen binnen de gemeente?
En ik geloof dat de instelling die God gegeven heeft! (de diaconie) 'ondergesneeuwd' word door het verzekeringswezen.
En verder; het gaat om ons hart! Om onze relatie met de Heere. Maar dan wil je leven zoals de Heere het van je vraagt. (dan is niet alles meer een bijzaak hoor). Alles wat we verzinnen of hebben waarop de mens zijn betrouwen zet in de plaats van God noemt de HC zelfs afgoderij...
Er valt nog wel veel meer over te zeggen maar ik laat het even hierbij.
Had trouwens ook al aangegeven er niet meer op in te gaan, want ik krijg het gevoel dat ik aan het vechten ben tegen de bierkaai…Tegen zo’n sterk Godsvertrouwen kan zelfs ik niet op helaas.
Jouw reactie kan ik begrijpen, maar ik mis wel een aantal concrete dingen. Mijn kennis over praktische zaken klopt volgens jou niet en ik ben heel erg benieuwd welke dat zijn..als je daarin concreet wordt, kan ik er op reageren, op deze manier niet.
Je verbaast je over veel onwetendheid tegenover het niet verzekerd zijn, ook dat begrijp ik even niet…. In mijn beleving zijn er 2 opties: of je bent verzekerd, of je bent het simpelweg niet. Dat laatste vind ik onverantwoord in de huidige samenleving zoals ik al heb aangegeven hiervoor. Dat staat totaal los van Godsvertrouwen, hoe vervelend ook: het wil er bij mij maar niet in.
Verzekeren is volgens jou wat anders dan middelen gebruiken zoals een operatie. Als je zegt dat we ons vertrouwen in ALLES op God moeten stellen, dan zou je ook geen operatie moeten ondergaan toch? Leg dat eens concreet uit…..waarom in het ene geval wel, in het andere niet?
Waar is in het geval van een operatie het vertrouwen in God gebleven?? Mag een chirurg dan wel ingrijpen bij een blinde darm ontsteking omdat het ding er nou eenmaal uit moet? Of zouden we ons dan – in het geval dit echt een kwestie van Godsvertrouwen is – ook afzijdig van chirurgen, en dus menselijk ingrijpen, moeten houden. Dit laatste lijkt me heel aannemelijk voor de mensen die geen verzekeringspremie betalen!
Het lijkt me dat God niet voor niets chirurgen op deze wereld heeft gezet om ons in geval van nood te helpen en dat is maar goed ook. Als je huis in de brand staat bel je toch ook de brandweer, of ga je staan toekijken??
Dit betekent concreet dat deze chirurg en brandweerman ook gewoon hun brood moeten verdienen, zo werkt dat nou eenmaal in de maatschappij en dat zijn lasten die de gehele gemeenschap moet dragen. Niet alleen de diaconie, niet de individuele mens, niet alleen de ongelovige, maar de hele gemeenschap samen..ook jij en ik!
Zeg jij aan het einde van de maand ook tegen je baas: ‘laat het geld maar zitten, ik vertrouw op God?’
Nee toch? Zegt dat dan iets over jouw Godsvertrouwen? In mijn beleving niet, want er moet praktisch gezien wel brood op de plank komen toch?
Ik wil absoluut toegeven dat ik tekort schiet in mijn persoonlijk Godsvertrouwen en dat er voor mij nog veel te leren valt op dat gebied, maar mijn verzekering opzeggen wacht ik nog even mee als je het niet erg vindt.
Te jouwer informatie: je vecht zeker niet tegen de bierkaai, want ik ben het roerend met jouw eerdere redeneringen (met name over mensen die er in noodsituaties gaarne gebruik van maken dat hun medemens, door hen uitgelegd als 'ingaande tegen Gods wil', netjes z'n premies betaalt). Dat de praktische voorbeelden kennelijk niet helemaal kloppen doet niets aan de kerngedachte af, en die onderstreep ik van ganser harte!
Hopende dat ik hiermee niet een nieuwe storm ontketen: ik zie eigenlijk wel een link met vaccinatie. Hoe zijn wij als samenleving van plagen als de bof en polio afgekomen? Door nationale invoering van vaccinaties.
Dat kleine minderheden in onze samenleving het zich nu kunnen permitteren om inentingen over te slaan zonder 'met ziekten geslagen te worden' is te danken aan de meerderheid die wél maatregelen trof waardoor die ziektes zo goed als uitgebannen zijn.
800.000 euro dan ben je zeker lid van een hele grote gemeente. daar zouden wij jaren over doen.
@19955: En als er nu eens een aantal keren achter elkaar zoiets gebeurt? Kan de gemeente het dan ook nog opbrengen?
Waarschijnlijk zaten er in jouw voorbeeld mensen in de kerk die erg vermogend zijn. Maar wat als je een gemeente hebt waar die mensen niet zitten?
Je mag op God vertrouwen, dat is goed, en dat eist Hij ook van ons! Maar Hij heeft ons ook ons verstand gegeven. Je MAG voorbereidingen treffen. Als je je niet verzekert, maar er van uit gaat dat er mensen zijn die de kosten wel (mede) zullen dragen dan ben je ook verzekerd..............
Mijn vrouw had eens een patiënt die ook "om principiële redenen" niet verzekerd was. Deze man had van een gemeentelid echter al de verzekering (let eens goed op het woord!!!!!!!) gekregen, dat, mocht de nood aan de man komen, dit gemeentelid de kosten wel zou willen dragen.
Hele diepe zucht..................
Maar zou dat niet komen omdat WIJ in onze menselijke drang om onafhankelijk van God te willen leven, zo veel zaken hebben dichtgetimmerd (o.a. met verzekeringen) waardoor wij God, met eerbied gesproken, de mogelijkheid ontnemen om een wonder te doen?
We hebben het immers allemaal geregeld?
Kijk eens goed in de Bijbel. Wanneer deed God wonderen?
Als bij de mens de mogelijkheden zijn uitgeput en er géén weg meer is.
