(...) Ik loop al een tijdje met het idee rond dat ik dominee moet worden. Ineens...

Ds. J. Westerink | Geen reacties | 24-04-2009| 00:00

Aan een Christelijk Gereformeerde dominee. Ik loop al een tijdje met het idee rond dat ik dominee moet worden. Ineens komt er zo'n gedachte naar boven, maar wordt vaak tegelijk weer verdrongen door gedachten die ‘zeggen’ dat ik me dat zelf maar aanpraat. Ik vind het heel lastig om mee om te gaan. Ik bid ook om Zijn weg te openbaren, maar voor mijn gevoel lijkt er nooit een antwoord op te komen. Wanneer ik in de Bijbel lees, of ergens anders een Bijbeltekst hoor/zie, komt de gedachte ineens naar boven: als ik dominee ben ga ik daar en daar over preken. Ik weet dus niet goed wat ik naast het gebed hiermee aanmoet. Ik heb ergens gesolliciteerd, mocht op sollicitatiegesprek komen maar ben afgewezen. Toen ik dat zo overdacht, dacht ik dat het zo Gods weg zou zijn om op die manier mij als dienaar van Zijn Woord aan te stellen.  Ik vind het zo moeilijk om er duidelijkheid in te krijgen.  Als ik mijn leven overzie is dat vol zonden en ongerechtigheid. Ik zie wel in dat ik op die manier verloren ga. Teksten in de prediking spreken me vaak aan. Teksten die gaan over bekering. Een tijd geleden nog de tekst uit Handelingen 2:21. Dan lijkt het of mijn zonden zijn weggewassen, maar na een tijd is dat geheel verdwenen. Dan komt het zondige leven weer boven. Van buitenaf lijk ik zo netjes te leven, maar van binnenuit is het “een vuile bron van wanbedrijven.” Ik durf niet te geloven dat ik bekeerd ben, bang dat ik me voor eeuwig zal bedriegen. Maar dat is weer in overstemming met de zonde van het ongeloof. We gaan niet verloren om onze zonden, maar omdat we niet geloofd hebben (Psalm 103). Komt geloof altijd uit het hart, of is kan het ook rationeel, uit het verstand, zijn? Hoe kun je zien dat God je roept? Ik hoop en bid dat u mij een antwoord kan geven.

Beste tobber,
 
Met zo'n vraag als jij stelt, kun je twee kanten uit. Ik kan een heel algemeen antwoord geven over de roeping tot het ambt. Maar dan kan ik je ook wel verwijzen naar wat Brakel daarover geschreven heeft in de "Redelijke Godsdienst".

Ik kan ook proberen een heel persoonlijk antwoord te geven, maar dan stuit ik op het feit dat ik helemaal niet weet wie de persoon is, met wie ik via deze mail contact heb. Met andere woorden, bij een vraag als deze is het van betekenis te weten met wie je te doen hebt en daarvoor kun je het beste een gesprek hebben onder vier ogen. Wanneer je dat zou willen, dan nodig ik je bij dezen daartoe uit.

Wat de beantwoording langs deze weg voor mij moeilijk maakt? Ik noem een paar dingen. Ik weet niet wie je bent, hoe oud je bent, welke opleiding je hebt gehad.

Wat je geestelijke leven betreft: ik kom de naam van de Heere Jezus in je verhaal niet tegen. Heb jij Hem nodig gekregen? Heb jij Hem leren kennen, hoe dan en in hoeverre? Wel hen ik de indruk dat jij nog maar heel weinig duidelijkheid hebt met betrekking tot je verhouding tot de Heere. Hoe wil je dan aan anderen leiding geven en waarom wil je dat eigenlijk?

Daarbij lees ik in je mail ook niets over je roeping. Ik lees wel iets over jouw gedachten en gevoelens. Maar roeping komt van de Heere en wanneer jij daar geen duidelijkheid in hebt, kun je het curatorium in Apeldoorn er ook niet van overtuigen dat de Heere je roept tot het ambt.

Ik schrijf deze dingen in alle voorzichtigheid. Misschien zit ik er wel helemaal naast. Maar overweeg mijn vraag eens rustig. En nogmaals: tot verder contact ben ik graag bereid.
 
Een hartelijke groet,
Ds. J. Westerink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Westerink

• Geboortedatum:
  25-08-1939
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk (Maranatha)
• Status:
  Inactief

121 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven